Υπάρχουν πολλές δυσκολίες και για τα τρία κόμματα και τους τρεις αρχηγούς που στηρίζουν την κυβέρνηση. Κυρίως γιατί καλούνται να ψηφίσουν πράγματα που είναι σαφές ότι θα εντείνουν την ύφεση, την ανεργία, καθώς κινούνται στην ίδια λογική του πρώτου μνημονίου, που απεδείχθη, αντί για εξυγιαντικό, καταστροφικό. Μαζί με τους μισθούς, καταρρέουν και τα Ταμεία. Ενώ η ύφεση, μαζί με την έλλειψη ρευστότητας, «στραγγαλίζει» την οικονομία και εκτινάσσει την ανεργία. Είναι προφανές ότι αυτό το πράγμα δεν συνιστά «συνταγή» διάσωσης της χώρας. Ακόμα και με το PSI και το δάνειο των 130 δισ., δεν είναι βιώσιμο το σχέδιο, εάν δεν διαφοροποιηθεί με δομικές αλλαγές το ευρωσύστημα (ρόλος ΕΚΤ, ευρωομόλογο, οικονομική ενίσχυση του Ταμείου Σταθερότητας κ.λπ.) και δεν υπάρξει ένα ευρωπαϊκό σχέδιο ανάπτυξης. Χωρίς αυτά, με την έναρξη λειτουργίας του Μόνιμου Μηχανισμού Σταθερότητας, που χρονικά έρχεται πιο κοντά η λειτουργία του, ο κίνδυνος να οδηγηθούμε, με τις διαδικασίες που προβλέπει, σε κανονική χρεοκοπία είναι μεγάλος. Κάτω από μια άλλη οπτική, αυτά που γίνονται τώρα, ίσως είναι και μια προετοιμασία περιορισμού των επιπτώσεων για τους δανειστές.
Το παράλογο είναι ότι η Ευρώπη και το ΔΝΤ επιβάλλουν μια «θεραπεία-σοκ», χωρίς να λαμβάνουν υπ' όψιν τις αντοχές του πολιτικού συστήματος και της κοινωνίας. Με τις αστοχίες όμως των «συνταγών τους», «παίρνουν στον τάφο» το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, που θα μπορούσε να υλοποιήσει ένα, εν πάση περιπτώσει, σκληρό αλλά λογικό πρόγραμμα, και κάνουν ακόμα και τον κόσμο που θέλει την Ευρώπη και το ευρώ, να... «παραμιλάει». Ετσι όμως δεν σώζεται τίποτα και το κόστος, εντέλει, για την Ευρώπη θα είναι μεγαλύτερο... Αντί για «εκβιαστικές λογικές», πρέπει να επιστρέψει ο ρεαλισμός. Μόνο έτσι μπορεί -αν θέλουν- να σωθεί η Ελλάδα. Αυτό λένε και σχεδόν όλοι οι σοβαροί Ευρωπαίοι πολιτικοί, αναλυτές και δημοσιογράφοι.
Αντιλαμβανόμεθα τις ασφυκτικές πιέσεις. Αλλά κάτι πρέπει να πει και η ελληνική πολιτική ηγεσία. Να διατυπώσει ένα δικό της σχέδιο. Να δείξει ότι μπορεί να το υλοποιήσει και ότι θα υπάρξουν αποτελέσματα. Γιατί μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού υπήρξαν. Προκύπτουν και από τα νούμερα. Ομως, δεν έφεραν αποτελέσματα. Αντίθετα, χειροτέρεψαν τα πράγματα. Είναι φανερό ότι άλλα πράγματα έπρεπε να γίνουν (διαρθρωτικές αλλαγές) και με διαφορετική ιεράρχηση, έτσι ώστε οι επιλεκτικές και όχι οριζόντιες περιοριστικές πολιτικές να γίνουν αποδοτικές. Ενώ τώρα έχουμε μπει σε μια υποτίθεται «διαπραγμάτευση», όπου καλούμεθα στην ουσία να διαλέξουμε το «όπλο» της... αυτοκτονίας μας! Αυτό όμως δεν συνιστά διαπραγμάτευση...
Πηγή : ethnos.gr
