Για πολλοστή φορά στα τρία σχεδόν χρόνια της κρίσης αποδεικνύεται ότι ο δημόσιος τομέας μοιάζει με ηλεκτροφόρα καλώδια γυμνά σε ένα τοίχο, που, όποιος τα ακουμπήσει, ψήνεται.
Η, με τον πιο απόλυτο τρόπο καταγραφείσα χθες, αντίθεση του Φώτη Κουβέλη στην εργασιακή εφεδρεία, αν παραμείνει ως διατυπώθηκε, ενδεχομένως θα τινάξει στον αέρα το μέλλον όχι μόνον της κυβέρνησης συνεργασίας όπως έχει διαμορφωθεί μέχρι σήμερα, αλλά και την οιαδήποτε (ούτως ή άλλως μάλλον απέλπιδα) απόπειρα προσαρμογής στις απαιτήσεις της τρόικας.
Δυστυχώς, όταν ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας σαρώθηκε με ποικίλους τρόπους κι όταν έμειναν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι άνεργοι με συνοπτικές διαδικασίες, όταν επίσης πολλές χιλιάδες επιχειρήσεις εξαφανίστηκαν κάτω από το βάρος της υπερφορολόγησης, δεν βρήκαν τέτοιου είδους προστασίες: από το πολιτικό σύστημα μπορεί να ειπώθηκαν πολλά δακρύβρεκτα, πλην όμως, ουδείς έκανε κάτι αποτελεσματικό όχι μόνον γι αυτούς αλλά και για την υπαρξιακή ανάγκη της χώρας να μην ζει με το κράτος στο ρόλο του «μεγάλου εργοδότη», όπως, με τεράστια απόσταση, συμβαίνει να είναι...
Όμως, μία από τις κύριες αιτίες που η χώρα διαλύεται μέρα με την ημέρα είναι ακριβώς αυτή η μακροσκοπική αναλογία των όγκων ανάμεσα στην ιδιωτική και τη δημόσια σφαίρα της δραστηριότητας στην Ελλάδα. Αλλά το κράτος είναι άβατο, είναι κάτι που ουδείς μπορεί να θίξει.
Ως φαίνεται, όλα μπορούν να γίνουν, εκτός από αυτό, παρά το γεγονός ότι το κράτος χρειάζεται ριζική, εκ βάθρων ανασύσταση, η οποία, για όποιον δεν θέλει να κοροϊδεύει τον εαυτό του, καλώς ή κακώς, περιλαμβάνει και τη σταδιακή μείωση του προσωπικού του μαζί με εκείνο της παρέμβασής του στην οικονομία, όπως περιλαμβάνει και τη μείωση των αμοιβών στις ΔΕΚΟ, όπου κι εκεί οι αντιστάσεις έχουν αποδειχθεί εξαιρετικά ισχυρές και κρατούν μέχρι σήμερα ενώ όλα τα άλλα καταρρέουν.
Και δεν θα πρέπει να ξεχνά κανείς ότι, όλα αυτά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι ανεξάρτητα από την τρόικα, τις απαιτήσεις των δανειστών και, κυρίως, την πολιτική του Βερολίνου στην Ελλάδα, η οποία δείχνει και πάλι τα δόντια της και φυσικά θα βρει δυστυχώς στο ζήτημα της μείωσης του κράτους ένα ακόμα πολύ καλό άλλοθι…
Η τραγωδία είναι όμως ότι τώρα, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα εδώ και τόσο καιρό, με την καλπάζουσα ύφεση και ανεργία, είμαστε μέσα σε ένα σπιράλ θανάτου που δεν επιτρέπει πια να γίνει τίποτα: ακόμα και αυτή η αναγκαία μείωση του κράτους αν το πολιτικό σύστημα την είχε αντιμετωπίσει έγκαιρα ως αδήριτη ανάγκη της χώρας, θα μπορούσε να γίνει με πολύ πιο ήπιους όρους, σε πιο ήπιες συνθήκες. Δεν έγινε. Και το κοινωνικό της κόστος είναι σήμερα πολύ μεγαλύτερο από ότι αν είχε προχωρήσει ορθολογικά και έγκαιρα.
Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, όλο αυτό, είναι πια ένας γόρδιος δεσμός. Και μπορεί κάποιος να έλεγε ότι οι γόρδιοι δεσμοί δεν λύνονται αλλά κόβονται, όμως, εν προκειμένω, τουλάχιστον, κάτι τέτοιο, απλώς, δεν ισχύει: ως φαίνεται, ούτε λύνονται, ούτε κόβονται. Απλώς, πνίγουν…
Πηγή : tovima.gr
