Θυμάμαι σαν νάναι τούτη τη στιγμή. Εκείνος ήταν στο τιμόνι, η μάνα μου στο κάθισμα του συνοδηγού και εγώ στο πίσω κάθισμα. Έβλεπα το πίσω μέρος του κεφαλιού του και τα μάτια του στο καθρεφτάκι και γαλήνευα. Μέχρι που έβγαινε το φεγγάρι. Τότε ακουμπούσα το μέτωπό μου στο τζάμι και το χάζευα να μας συνοδεύει σε όλη τη διαδρομή. Αυτή η συνοδεία, η ανεξήγητη στα μάτια μου, με μάγευε. Όσο και να τρέχαμε, όσο και να πατούσε το γκάζι, το φεγγάρι έτρεχε κι αυτό. «Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ». Κάποια στιγμή εκείνος χάθηκε, έφυγε, πέθανε, «μας βλέπει από ψηλά»….Πες το όπως θες. Με τόσες διαφορετικές λέξεις μου το είπαν και μένα. Δε βαριέσαι. Πάντως πονάει. Πονάει πολύ. Αυτό έχει σημασία. Κάθισα στο τιμόνι. Ας έκανα κι αλλιώς. Όχι ότι ήξερα να οδηγώ. Τσάτρα μπάτρα το πήγα το όχημα. Αρκεί που κάθισα στο τιμόνι. Δεν είχα χρόνο να χαζεύω το φεγγάρι. Πάρτο σαν αδυναμία, υποκατάστατο, λαχάνιασμα ζωής, ταχυψυχία. Δεν υπάρχει η λέξη. Τι πειράζει; Έτσι μου την όρισε ένας σημαντικός μου (έτσι ορίζω εγώ τους ανθρώπους, σε σημαντικούς μου ή όχι ). Εκείνη τη φάση (ας δανειστώ κάτι από φεγγάρι) πιο πολύ έβλεπα την αντανάκλαση του φωτός του φεγγαριού πάνω σ΄ανδρικά πρόσωπα…Πώς το λέει ο Ρίτσος στη Σονάτα υπό το σεληνόφως… «Πολλούς νέους του εθυσίασα». Αυτό. Δεν θα πω «χαλάλι». Ας είμαστε ειλικρινείς. Θα πω «προς τι;». Ταχυψυχία η λέξη που επέλεξα για να το βολέψω κάπου. Μέχρι που εμφανίστηκε στη ζωή μου. Καμία σχέση με φεγγάρια. Μα καμία! Γήινος. Άφησε το φεγγάρι στα δικά μου κουμάντα. Εγώ ουρανό, εκείνος έπιασε γη.
Στην αρχή δυσκολεύτηκα. Μετά κατάλαβα ότι πιο δύσκολα βρίσκεις στη ζωή κάποιον να σε γειώσει παρά να σου τάξει φεγγάρι. Πες το «μπέσα» που μ΄αρέσει η λέξη. Και να σας πω και κάτι ακόμα. Με τα χρόνια ανταλλάξαμε και θέες. Έπιανα κατά καιρούς εγώ γη κι εκείνος ουρανό. Τα φέρνει αυτά η συμβίωση. Ευλογία οι θέες! Να μην πολυλογώ. Λίλα, Αρίστος…Πολλά χρόνια μετά Κώστας. Ξανά το ποίημα «Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ» στη ζωή μας. Εκείνος καθόταν στο τιμόνι, εγώ δίπλα του συνοδηγός όλο φώναζα «μη τρέχεις». Τάχουν αυτά οι γυναίκες. Καμιά φορά, τα έπαιρνα εναλλάξ στην αγκαλιά μου…Δεν επιτρέπεται το ξέρω. Λογάριαζέ με κατά καιρούς παράνομη. Τα έσφιγγα λοιπόν στην αγκαλιά μου και τους έδειχνα το φεγγάρι. Ένα φεγγάρι μέσα στην νύχτα ενώ το αυτοκίνητο έτρεχε. Και μετά το ζωγράφιζαν. Λατρεύω το φεγγάρι σε παιδικές ζωγραφιές. Κι όποτε χρειάστηκε να φύγω από κοντά τους ή αργότερα να φεύγουν εκείνα, στο φεγγάρι καταφεύγαμε. «Όταν σας λείπω, όταν μου λείπετε θα κοιτάμε το φεγγάρι. Αφού και οι δυο θα βλέπουμε το ίδιο πράγμα σημαίνει ότι θα ήμαστε κοντά ο ένας στον άλλον». Αυτό ήταν το τρικ. Το κόλπο. Πιάνει μια ζωή. Σας το ορκίζομαι. Κι ας μεγάλωσαν. Μια κλωστή πετάω εγώ από εδώ, μια κλωστή εκείνα από κει…Δενόμαστε μια χαρά. Πες το φεγγαροδεμένοι κι ας μην υπάρχει η λέξη. Χθες συγκεντρωθήκαμε όλοι στο μπαλκόνι. Ήρθε και ο μετανάστης. Μα πόσοι είμαστε πια; Μεγάλωσε η οικογένεια… Κλωνάρια. Γελάσαμε πολύ. Μια ζωή γελάμε πολύ σε τούτο το σπίτι. Κι είχε ένα φεγγάρι! Μα τι φεγγάρι. Και πέταξε έναν διάδρομο ασημένιο μέσα στη θάλασσα. Μα τι διάδρομο! Να τον κολυμπήσεις όλον. Και χάζευα το φως στα πρόσωπά τους…Οι σημαντικοί μου. Και ο Θεός μου επάνω από τα κεφάλια τους. Το φεγγάρι το λογαριάζω ως Θεό. Κι ήταν πάντα κοντά μου. Κι ας το λογαριάζουν για μακριά. Άκου μακριά! Χαρά στην απόσταση. Μια προσευχή, μια ευχή, ένα «αχ» δρόμος. Ένας φελλός στο κέντρο του ουρανού να κoλλάει ο καθένας μας το δικό του post it.
Φεγγαράκι μου λαμπρό...
Πηγή : protagon.gr
