Όταν παλιά γινόταν επιστράτευση (τότε που ο πόλεμος δεν ήταν απλώς δυσάρεστη ή αμαρτωλή υπόθεση, ήταν και επικίνδυνος έως φονικός), ήταν γνωστές οι περιπτώσεις ανθρώπων που αυτοτραυματίζονταν για να μην τους πιάσει το δίχτυ. Συνήθως τραυματίζονταν στο πόδι – όποιος δεν μπορεί να περπατήσει κρινόταν αυτονόητα άχρηστος για την κρεατομηχανή του μετώπου/chair a canons.
Πάντως, και σ’ αυτήν την τραγικά ακραία περίπτωση, πρόσεχαν! Πρόσεχαν μην ο τραυματισμός σε σακατέψει ολότελα, πάντως μην χτυπηθεί ο αστράγαλος ή το γόνατο οπότε η αποφυγή της έκθεσης στο μέτωπο κατέληγε σε προσωπικό αδιέξοδο ακόμη πιο ακραίο.
Ε, λοιπόν, ο Βαγγέλης Βενιζέλος με τους πολιτικούς χειρισμούς με τους οποίους προσπάθησε επ’ εσχάτων να αποφύγει την περιθωριοποίηση του ΠΑΣΟΚ – του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος Κινήματος του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη (ναι, κι αυτού), του ΓΑΠ (μάλιστα, κι ετούτου) – και της δικής του ηγετικής θητείας, να αποφύγει δηλαδή το φάσμα του Ζίγδη που με άφατη σκληρότητα του επισείουμε εμείς οι του Τύπου, ή πάλιν του ΚΟΔΗΣΟ τώρα που γίνονται οι κινήσεις με την ΔΗΜΑΡ, δείχνει να πετυχαίνει το ακραίο σε αυτοτραυματισμό. Να τραυματίζει, μαζί, ταυτόχρονα, και γόνατο και αστράγαλο. (Το σχόλιο το χρωστούμε σε συναγωνιστή του ΒΒ. Ο οποίος μάλιστα ανέφερε και τρίτο τραυματισμό – στην βουβωνική χώρα. Αλλά ας μην πηγαίνουμε τόσο ακραία, εμείς).
Ο αυτοτραυματισμός Βενιζέλου έχει να κάνει, εν πολλοίς, με τα δικά του/με τα δικά τους των Πασόκων τα εσωτερικά. Η πολιτική αφροσύνη – αφήστε την ουσιαστική αφροσύνη, αυτά δεν απασχολούν κανένα! – του ξηλώματος του Νόμου Διαμαντοπούλου, φόρτωσε στον ΒΒ έξι αρνητικές ψήφους στην Βουλή, μεταξύ τους η ψήφος του ΓΑΠ, εκείνη του Ανδρέα Λοβέρδου, εκείνη του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη (συν την Αννα Διαμαντοπούλου στα κάγκελα). Κυρίως, φόρτωσε το ΠΑΣΟΚ της κρίσης την αντίληψη του άκριτου κυνισμού. Θα πείτε: «Μα, και η κυβερνώσα Ν.Δ. το ίδιο δεν έκανε;» Σωστό! Όμως η ΝΔ δεν είναι την στιγμή αυτή σε κατάρρευση όπως το ΠΑΣΟΚ: ο κυνισμός – ακόμη – της βγαίνει.
Στο φόντο αυτό, οι ακραίες αντιπαραθέσεις ΒΒ με π.χ. τον Μιχ. Χρυσοχοϊδη, με συντροφικές εκφράσεις του τύπου «φύγε απ’ εδώ!», λειτουργούν πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι ένας παλιός καλός ενδοκομματικός τσακωμός μαλλί-με-μαλλί.
Όμως, ο κύριος αυτοτραυματισμός Βενιζέλου προήλθε από γαϊτανάκι που επέλεξε να στήσει γύρω από το κεντρικό ζήτημα των ημερών: τις σχέσεις με την Τρόϊκα, την αντιμετώπιση του Προγράμματος Προσαρμογής και της απαίτησης (νέου) Μεσοπρόθεσμου με το ζαλιστικό ύψος των 11,6 δις ευρώ. Τώρα που - υποτίθεται ότι – καταστάλαξαν τα πράγματα, δείτε: Αφού τράβηξε τον Κύριο Φώτη και την ΔΗΜΑΡ στην γραμμή του «πρώτα διαπραγματευτική εξασφάλιση της επιμήκυνσης, ύστερα 2 χρόνια εφαρμογής των διαρθρωτικών μέτρων (δηλαδή… ταξίματα), και ύστερα, μόνον μετά το 2014, ενδεχόμενη εφαρμογή δημοσιονομικών περικοπών», αφού δημιούργησε την αίσθηση ότι θα μπλόκαρε άδοξα στο ξεκίνημά της η Κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ, αφού δέχθηκε πιέσεις από παντού και κεραυνούς από Βρυξέλλες, άλλαξε άρδην τακτική. Δήλωσε «είμαι αναγκασμένος να δεχθώ» την πρόταση Στουρνάρα/Σαμαρά για προώθηση – να δούμε , βέβαια, τώρα την ανταπόκριση της Τρόϊκας… - των περικοπών των 11,6 δις. ανακοίνωσε, στυφά, «τώρα, περιμένουμε το αποτέλεσμα» . έσπρωξε (θεωρεί) την ευθύνη προς τον Σαμαρά καταγγέλλοντας ως «χυδαίους και ανιστόρητους» όσους επισήμαιναν τις δικές του ανακολουθίες (ο Β.Β. είναι ο αρχιτέκτων του Χαρατσιού Ακινήτων δια της ΔΕΗ, ο Β.Β. «διαπραγματεύθηκε» τα 11,6 δις, ο Β.Β. έδιωξε τον Σεπτέμβριο του 2011 την Τρόϊκα και ύστερα έτρεχε να την ξαναφέρει πίσω – μαζί με τους παράδες). Φαίνεται ότι την μετα-μετατροφή Βενιζέλου την οφείλουμε στον Κύριο Φώτη: όμως τέτοια πρακτική να πυροβολείς πολιτικά τον εαυτό σου ταυτόχρονα στο γόνατο και στον αστράγαλο, δεν την είχαμε ξαναδεί. Και προσέξτε!... στο βάθος ο φόβος ότι μια ακόμη δόση περικοπών θα «καθίσει» τελείως την οικονομία, με πρόσθετη ύφεση μέχρι και το 2014, είχε νόημα! Ήταν παραπάνω και από σωστή. Μόνον που από Βενιζέλεια ανάγκη να φωνάξει, να βγει μπροστά, να κάνει «χειρισμό», να μιλήσει σε επίπεδο Κορυφής – αυτός, ο ίδιος, άλλος κανένας – τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια του.
Τώρα, δε που η «δική μας Τρόϊκα» συνέρχεται για να συζητήσει το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων – το οποίο ο ΒΒ πρότεινε να προταχθεί, ώστε οι περικοπές μισθών/ημερομισθίων να μείνουν γι αργότερα εν όψει επιμήκυνσης: θυμηθείτε... – με τι κύρος θα ακουσθεί ο ίδιος; Όταν ακόμη και το ΔΝΤ την παραδεχόταν παρασκηνιακά την αστοχία του Προγράμματος, όταν οι Βρυξέλλες έδιναν σημάδια διάθεσης για συζήτηση, εμείς π.χ. βάζαμε τους άρχοντες του ΤΑΙΠΕΔ – Βενιζελική επιλογή ήταν ο αλήστου μνήμης Κ. Μητρόπουλος, Βενιζελική επιβολή ο Γ. Κουκιάδης – να εξηγούν γιατί…. δεν μπορούν να προχωρήσουν αποκρατικοποιήσεις.
Συμπέρασμα: ένας σημαντικός πολιτικός, κάποιος που σήκωσε όντως κόστος βαρύτατο – ως ΥΠΟΙΚ επί Κυβέρνησης Παπανδρέου και Κυβέρνησης Παπαδήμου – για να προχωρήσει το πράγμα, κάποιος που πήρε στα χέρια του το πάλαι ποτέ διαλάμψαν κλπ. ΠΑΣΟΚ, τώρα διαλύει τα πάντα. Και τον εαυτό του.
Πηγή : protagon.gr
