Η απόφαση του Ανδρέα Λοβέρδου να μιλήσει δημόσια για το πώς έφτασε η χώρα στο Μνημόνιο συνιστά πολιτικό γεγονός ιδιαίτερης αξίας. Για πρώτη φορά ένας υπουργός της εποχής εκείνης αναλαμβάνει την ευθύνη να ανοίξει τη συζήτηση για τα γεγονότα που οδήγησαν στο διεθνή οικονομικό έλεγχο έξι μήνες μετά τις εκλογές που έγιναν ακριβώς για να τον αποφύγουμε.
Τα γεγονότα είναι γνωστά. Η χώρα έκανε εκλογές τον Οκτώβριο του 2009 για να λύσει ένα πρόβλημα ελλείμματος και υπερχρέωσης. Και κατέληξε τον Μάιο του 2010 στη συνομολόγηση ενός δανείου 110 δισ. ευρώ, με την υποχρέωση να συνυπογράψει το Μνημόνιο και να δεχθεί την κυριαρχική παρουσία της τρόικας.
Ξέρουμε τι έγινε πριν από τον Οκτώβριο του 2009, ξέρουμε τι συμβαίνει μετά τον Μάιο του 2010, δεν ξέρουμε ακριβώς τι έγινε στο ενδιάμεσο εξάμηνο. Υπάρχουν μόνο σκόρπιες πληροφορίες και πολλή παραπληροφόρηση. Ο καθένας λέει ό,τι τον βολεύει. Δεν πρέπει να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα;
Είναι προφανές ότι η επιλογή του ΔΝΤ έγινε προσωπικά από τον Γ. Παπανδρέου. Δεν ξέρουμε πώς και γιατί -παρά μόνο όσα λέει ο ίδιος. Πάντως δεν το αποφάσισε κανένα αρμόδιο κυβερνητικό όργανο, ούτε συζητήθηκε στο ΠΑΣΟΚ κατά πόσο συμβαδίζει με την ιδεολογία του.
Οι υπουργοί ενημερώθηκαν αφού όλα τέλειωσαν σε μια …άτυπη συνεδρίαση χωρίς πρακτικά. Και στη συνέχεια κλήθηκαν σε κανονική συνεδρίαση του υπουργικού συμβούλιου όπου τους ζητήθηκε απλώς να συμφωνήσουν -και το έκαναν.
Είναι γνωστό ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δήλωσε με εντιμότητα ότι δεν διάβασε το Μνημόνιο. Ούτε οι περισσότεροι από τους άλλους το διάβασαν. Ούτε έγινε συζήτηση για ένα θέμα που έπρεπε να συζητηθεί κεκλεισμένων των θυρών και με ψηφοφορία. Επίσης στη Βουλή οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ χωρίς να έχουν ιδέα, το έκαναν νόμο του κράτους. Και οι ίδιοι στη συνέχεια εξουσιοδότησαν τον υπουργό Οικονομικών να χειρίζεται το θέμα χωρίς καμιά έγκριση από τη Βουλή. Έτσι έγιναν τα πράγματα. Γιατί όμως;
Εδώ προσοχή. Ο Γ. Παπανδρέου δεν διέπραττε ούτε καμιά < προδοσία>, όπως διατυμπανίζει η πιο ελεεινή ακροδεξιά ρητορική ούτε έπαιξε κανένα «παιχνίδι» όπως του καταλογίζουν διάφοροι ανεγκέφαλοι. Έκανε μια πολιτική επιλογή, γιατί έτσι πίστευε ότι είναι το σωστό. Ενδεχομένως και γιατί το πρόβλημα τον ξεπερνούσε και δεν ήταν ικανός, ούτε αυτός ούτε οι συνεργάτες που διάλεξε, να το διαχειριστεί. Αλλά είχε κάθε δικαίωμα να κάνει όποια επιλογή, καθώς ήταν εκλεγμένος πρωθυπουργός. Ότι υπήρξε λάθος, είναι πολιτικό θέμα. Και πολιτικά κρίθηκε εκεί που έπρεπε να κριθεί: στην κάλπη. Τα υπόλοιπα είναι μπούρδες.
Εν πάση περιπτώσει, όλα αυτά συνέβησαν τον Μάιο του 2010 -όχι τον Οκτώβριο του 2009. Υπάρχει δηλαδή ένα θέμα για το πώς εκτυλίχθησαν τα γεγονότα ενδιαμέσως. Όχι ότι αλλάζει τίποτε πλέον. Αλλά δεν πρέπει να ξέρουμε; Δεν πρέπει να ανοίξουν όλοι τα χαρτιά τους; Μένει λοιπόν να γίνει μια συζήτηση, μια πολιτική συζήτηση. Χωρίς κραυγές και χωρίς τις αηδίες που προέβαλε έως πρόσφατα ο Σαμαράς για τη «μια και μόνη Εξεταστική Επιτροπή».
Οι μόνοι όμως που μπορούν να ανοίξουν αυτή τη συζήτηση είναι οι υπουργοί εκείνης της περιόδου. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, συνιστά συνεισφορά στην αλήθεια, στην Ιστορία και το δημόσιο βίο η δημόσια τοποθέτηση του Ανδρέα Λοβέρδου για τις διαδικασίες με τις όποιες φτάσαμε στο Μνημόνιο. Φέρει την ευθύνη του, αφού δεν διαμαρτυρήθηκε τότε ή δεν παραιτήθηκε. Άλλα τον τιμά ότι διαλύει έστω και σήμερα την παραπληροφόρηση και παίρνει θέση. Όποιος θέλει να τον αντικρούσει ας πάρει θέση -όπως έκανε η Λούκα- ή να δώσει στη δημοσιότητα τα πρακτικά του υπουργικού συμβούλιου.
Τα υπόλοιπα είναι φούμαρα, δικαιολογίες ή απόψεις. Όπως π.χ. η γνωστή άποψη ότι η απόφαση να πάει μια χώρα σαν την Ελλάδα στο ΔΝΤ συνιστούσε ανάγκη και σωτηρία. Τότε που πήγε μπορεί. Αλλά προηγουμένως τι έγινε για να μην πάει; Και αν ήταν να πάει οπωσδήποτε γιατί δεν πήγαινε από τον Οκτώβριο με μια διαφανή διαπραγμάτευση;
Υπάρχει ένα ερώτημα, κατά πόσο είναι λογικό να προσφεύγει μια χώρα στο ΔΝΤ επειδή οι κυβερνήσεις της δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μαζέψουν τους φόρους- γιατί έτσι διογκώθηκε το έλλειμμα. Ή γιατί δεν έκαναν σωστό κουμάντο στον προϋπολογισμό για δεκαετίες, επειδή ήθελαν να ψηφοθηρούν και να εξαγοράζουν συνειδήσεις -γιατί έτσι αυξήθηκε το χρέος. Ή επειδή δεν έκαναν τίποτε για τη διαφθορά που κατασκεύαζε πλουσίους με δημόσιο χρήμα -γιατί έτσι άδειασαν τα κρατικά ταμεία.
Όλα αυτά βέβαια με την έγκριση του «κυρίαρχου λαού», για να μην ξεχνιόμαστε, που έκανε κάθε φορά τις χειρότερες επιλογές – όχι χωρίς ιδιοτέλεια συχνά...
Η πρωτοβουλία του Ανδρέα βάζει το χέρι επί τον τύπον των ήλων. Όσοι θα συνεχίσουν αυτή τη συζήτηση με σοβαρότητα, θα προσφέρουν υπηρεσία στη χώρα και στον δημόσιο βίο της. Και σοβαρότητα σημαίνει να δούμε τα πράγματα στην πολιτική τους διάσταση -χωρίς τις γελοιότητες για ποινικές ευθύνες που ρίχνουν νερό στον μύλο κάποιων σαλεμένων της πολιτικής σκηνής. Το θέμα είναι πολιτικό, ως πολιτικό πρέπει να το δούμε. Για ένα βασικό λόγο: για να μην υιοθετήσουμε ξανά τέτοιες πολιτικές και τέτοιους πολιτικούς. Ούτε να νομιμοποιούμε αβασάνιστα την κληρονομική Δημοκρατία και μετά να χτυπάμε το κεφάλι μας. Και σε αυτό ο Λοβέρδος έσπασε ένα ταμπού.
Πηγή : protagon.gr
