Γράφει ο Γκαζμέντ Καπλάνι για το protagon.gr
Βλέποντάς το από την Αμερική, όπου βρίσκομαι αυτή την στιγμή - λίγο πιο κοντά στη Βενεζουέλα, από ό,τι βρίσκεται η Ελλάδα - έχω την εντύπωση ότι κανείς σε αυτόν τον ταραγμένο κόσμο δεν ενδιαφέρεται για το τι νομίζουν οι Έλληνες για τον Τσάβεζ. Οι Έλληνες, όμως, ειδικά οι «διανοούμενοι», είναι έτοιμοι να τσακωθούν για τον Τσάβεζ, στο διαδίκτυο και εκτός. Κατάρες γράφουν οι μεν, ύμνους οι δε, φασίστα τον λένε οι μεν, μεγάλο ηγέτη οι δε. Μια γλώσσα που θυμίζει τη δεκαετία του ’50. Όχι, τι λέω, καν του ’50, τη δεκαετία του ’30 – αλλά, δυστυχώς, χωρίς τη γενιά των καλλιτεχνών και των συγγραφέων του ’30.
Ο Τσάζεζ ήταν αντιαμερικανός μέχρι το μεδούλι. Εδώ, όμως, όλη τη ημέρα σήμερα ακούω αναλύσεις, φωνάζουν σοβαρούς ειδικούς σε ραδιοφωνικές εκπομπές (κάποιοι από αυτούς έχουν και ελληνική καταγωγή), καθηγητές Πανεπιστημίων, που έχουν ασχοληθεί δεκαετίες με την πολιτική κουλτούρα της Λατινικής Αμερικής, ανθρώπους που έχουν ζήσει στη Βενεζουέλα για πολλά χρόνια, άλλους που έχουν γνωρίσει από κοντά τον Τσάβεζ. Οι άνθρωποι προσπαθούν να κατανοήσουν προτού κρίνουν.
Στην Ελλάδα, τις επόμενες μέρες, υποψιάζομαι ότι θα διαβάσουμε πολλά συνθήματα για τον Τσάβεζ και τη Βενεζουέλα, θα διαβάσουμε όμως πολύ λίγα βιβλία για το θέμα. Θα γίνουν πολλές μεγαλόστομες δηλώσεις, θα γίνουν όμως πολύ λίγες έγκυρες έρευνες, από έγκυρους Έλληνες δημοσιογράφους (πράγματι, υπάρχει τέτοιο «είδος»;). Ένα ολόκληρο «σύστημα» σκέψης που ζει στο δικό του κλουβί, στο δικό του νησί - που μοιάζει όλο πιο πολύ στη Σπιναλόγκα - που δεν ενδιαφέρεται να ακούσει τον άλλον αλλά να τον καταριέται ή εξυμνήσει, προκαταβολικά. Είναι, δυστυχώς, πολύ απλό γιατί τσακωνόμαστε για το κάθε τι, χωρίς να το γνωρίζουμε, καν, καλά. Γιατί έχουμε τόση μεγάλη ανάγκη να δείξουμε ότι τα ξέρουμε όλα και ότι εμείς είμαστε πάντα με τους καλούς ή ενάντια στους κακούς, σαν τα μικρά, νάρκισσα παιδάκια.
Δεν θέλουμε να μάθουμε τίποτε άλλο, ούτε να ακούσουμε, ούτε να αμφισβητήσουμε, ούτε να αποδεχόμαστε τα όριά μας, την άγνοιά μας, τη βλακεία μας. Ούτε να κοπιάζουμε σε αναγνώσεις, αναλύσεις, αντιφατικές προσεγγίσεις. Έχουμε τόσο πολύ ανάγκη για έναν κόσμο απλοικό, ασπρόμαυρο. Κι αυτό ισχύει για όλα, είτε πρόκειται για ζωντανούς είτε για νεκρούς είτε για νεογέννητους είτε για φαντάσματα. Αυτό, νομίζω, λέγεται πολιτικός και πολιτισμικός αυτισμός. Δυστυχώς, εκεί βρισκόμαστε, ακόμα...
Πηγή : protagon.gr
