Γράφει η Νατάσσα Βούρτση για το protagon.gr
Στην Κοινωνική Υπηρεσία του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο και προσπαθούμε, παρ’ όλες τις ανεπάρκειες και τις ασάφειες που χαρακτηρίζουν το ελληνικό Κράτος Πρόνοιας, να λειτουργούμε υποστηρικτικά, συμβουλευτικά και διαμεσολαβητικά με μοναδικό πάντα στόχο την ασφαλή κι αξιοπρεπή διαβίωσή τους στην Ελλάδα. Στην προσπάθεια μας αυτή, οι κοινωνικοί λειτουργοί είμαστε πάντα στην πρώτη γραμμή, για να ακούμε, να καταγράφουμε και να καταγγέλλουμε προβλήματα και παρατυπίες που προσβάλλουν και σε πολλές περιπτώσεις ακυρώνουν ακόμα και τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Υπάρχει όμως κάτι δυσκολότερο από το να ακούς συνέχεια προβλήματα; ΝΑΙ. Να μην μπορείς να τα λύσεις. Η ιστορία που ακολουθεί ήρθε να προστεθεί σε μια σειρά ρατσισικών γεγονότων που συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας στα πλαίσια του «ρατσισμού γειτονιάς», από τους εγχώριους «δικούς μας» Ταλιμπάν.
Ενδεχομένως η κυρία L. να μην σκόπευε να μου αναφέρει ότι μετά τις οκτώ το βράδυ αν δεν είσαι Έλληνας δεν μπορείς να περπατήσεις στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, γιατί “κάποιοι” που φοράνε μάσκα, κρύβονται μέσα στο σκοτάδι και σου επιτίθενται «δεν έχει σημασία το φύλο ή η ηλικία σου, “αυτοί” δεν κάνουν διακρίσεις, αν σε πετύχουν στο δρόμο να περπατάς σε χτυπάνε και σε αφήνουν αιμόφυρτο». Ούτε είχε σκοπό να μου αναφέρει ότι τη νύχτα στο σπίτι τους ακούνε έξω στο δρόμο τις φωνές από τους αλλοδαπούς που πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού, ενώ ο δεκάχρονος γιος της τρέχει να κρυφτεί κάτω από το τραπέζι, γιατί νομίζει ότι θα μπουν στο σπίτι τους και θα τους συμβεί το ίδιο. Ούτε ακόμη θα μου έλεγε, ότι προσπάθησαν κάποια μέρα “αυτοί” να μπούνε και στο δικό τους σπίτι και επειδή δεν τα κατάφεραν τους έσπασαν όλα τα τζάμια από τα παράθυρα του υπόγειου σπιτιού που νοικιάζουν. Το τελευταίο συμβάν έχει επαναληφθεί τέσσερις φορές μέχρι τώρα. Και δεν θα μιλούσε για τίποτα απ’ όλα αυτά γιατί είχε ήδη απευθυνθεί στην Αστυνομία, όπου της απάντησαν: «ε, να τους βαράτε κι εσείς». Μετά από αυτή την αφοπλιστική απάντηση ήταν πλέον σαφές για την ίδια ότι είναι μόνη της σε αυτήν τη μάχη και ακόμα περισσότερο ότι αυτή θα είναι η καθημερινότητά της από εδώ και στο εξής.
Έφτασε όμως στο σημείο να ζητήσει βοήθεια για το δεκάχρονο γιο της, ο οποίος υποφέρει από αϋπνίες από τότε που έφτασαν στην Ελλάδα – γιατί άραγε; Τότε ήταν που άρχισε να περιγράφει την καθημερινή πραγματικότητά της και να συνειδητοποιεί μέσα από αυτή την προφορική καταγραφή όχι μόνο το άδικο αλλά το χειρότερο από όλα, το αδιέξοδο. Τι μπορεί αλήθεια να κάνει μια γυναίκα που έχει βιαστεί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, που έχει υποστεί βία από τον πατέρα της και στη συνέχεια το σύζυγο της και που έχει βιώσει το δύσκολο δρόμο της προσφυγιάς μετακινούμενη από το Αφγανιστάν στο Ιράν μετά στην Τουρκία και τέλος στην Ελλάδα; Υπάρχει κάτι χειρότερο από το βιασμό, το ξύλο και τον ξενιτεμό; ΝΑΙ. Να είσαι μητέρα, πρόσφυγας και να μένεις σε υπόγειο στον Άγιο Παντελεήμονα.
Η κυρία L. είναι μόνο μία από τις πολλές Αφγανές μητέρες που κατοικούν σε διάφορα υπόγεια δωμάτια στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και γνωρίζει καλά ότι αν δεν είχε φύγει από το Αφγανιστάν πιθανότατα θα είχε σκοτωθεί η ίδια και τα παιδιά της από τους Ταλιμπάν. Για αυτό το λόγο άλλωστε έκανε όλη αυτήν τη διαδρομή διακινδυνεύοντας τη ζωή της, για να φτάσει στη γη της επαγγελίας... την ΕΥΡΩΠΗ. Έκανε καλά τελικά; Το ερώτημα παραμένει ρητορικό καθώς γνωρίζουμε καλά ότι οι πρόσφυγες δεν μετακινούνται αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Αντιθέτως, φτάνουν στη χώρα μας κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες και χωρίς ουσιαστική επιλογή, ενώ σε πολλές περιπτώσεις για τις αιτίες της αναγκαστικής μετακίνησης τους ευθυνόμαστε και εμείς, η πολιτισμένη Δύση. Σε αυτήν την τάχατες πολιτισμένη Δύση θέλουμε να πιστεύουμε ότι ανήκουμε κι εμείς, η Ελλάδα των δηλωμένων ρατσιστών του 7%. Όμως σε αυτήν ακριβώς την Ελλάδα είναι που επιτακτικά πια οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, το μερίδιο ευθύνης μας και κυρίως τους τρόπους αντίδρασης μας απέναντι στην επικράτηση των «δικών μας» Ταλιμπαν, των Ταλιμπαν των πόλεων, που εδώ όπως και εκεί προσπαθούν να (μας) επιβληθούν με το ζωώδες δίκαιο του ισχυρού. Όπως είχε πει και ο Αϊνστάιν (πρόσφυγας και ο ίδιος), «...ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα».
Τι θα κάνουμε εμείς για αυτόν το ρατσισμό;
*Η Νατάσσα Βούρτση είναι Κοινωνική Λειτουργός
Πηγή : protagon.gr
