Ο Λίνκολν, ο... Σαμαράς και ο Τσίπρας

Γράφει ο Σήφης Πολυμίλης για το ΒΗΜΑ


Όσοι είδαν το «Λινκολν» με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, θα πρόσεξαν ίσως  τη σύγκρουση του με ένα από τα πιο ριζοσπαστικά μέλη της παράταξης του, τον Θαδδαίο  Στίβενς, υπέρμαχο όχι μόνο της κατάργησης της δουλείας, αλλά και της άμεσης απόδοσης  όλων των πολιτικών δικαιωμάτων στους νέγρους. Σε μια από τις συγκρούσεις τους ο Λίνκολν υποστηρίζει  ότι και οι δύο συμφωνούν ότι η κοινή πυξίδα τους  δείχνει το βορρά, την πλήρη δηλαδή πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση των νέγρων, όμως ο δρόμος αυτός είναι γεμάτος εμπόδια. Αν επιμένεις, του λέει να ακολουθείς το δρόμο αυτό χωρίς καμιά παρέκκλιση, θα διαπιστώσεις ότι μπορεί να βρεθείς σε βάλτους, γκρεμούς, ερήμους, από τις οποίες είναι πολύ πιθανό να μην καταφέρεις να βγεις ποτέ. Άρα  για να φτάσουμε στο τέρμα του δρόμου είναι πολλές φορές αναγκαία μια ελικοειδής πορεία, που μπορεί να καθυστερεί τον τελικό προορισμό, αλλά στο τέλος όμως καταφέρνει να τον φτάσει... Με λίγα λόγια, αυτό που λέει ο Λίνκολν, είναι ότι στην  πολιτική είναι πολλές φορές αναγκαίοι οι προσωρινοί συμβιβασμοί, η συνεννόηση, για να ξεπεράσουμε τους σκοπέλους και να οδηγηθούμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

Μια διαδικασία που δυστυχώς στη χώρα μας, θεωρείται περίπου προδοσία... Ξέρουν πολύ  καλά όλες οι πολιτικές δυνάμεις ότι μπορεί να απομακρυνθήκαμε για λίγο από το γκρεμό, αλλά αυτός εξακολουθεί να βρίσκεται μπροστά  μας, αν δεν καταφέρουν να συμφωνήσουν σε μερικές αυτονόητες αλλαγές. Ξέρουν πολύ καλά ότι ακόμα και η πολύφερνη επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, για να γίνουν πιο ήπια τα δυσβάστακτα μέτρα που ισοπεδώνουν τους πολίτες αλλά και την οικονομία,θα μπορούσε να επιτευχθεί πιο εύκολα,αν υπήρχε μια ελάχιστη συναίνεση για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Όμως προτιμούν μια εξοντωτική, πολωτική αντιπαράθεση, παρά το διάλογο, τη συζήτηση, το συμβιβασμό. Προτιμούν οι μεν να κατηγορούν τους άλλους  ως κοινοβουλευτική χούντα, ως  άκρα δεξιά και δεν ξέρω τι άλλο και οι δε να εφαρμόζουν μια πολιτική πυγμής, νόμου και τάξης με ακραίες πολλές φορές  συνέπειες,παρά  να αναζητήσουν ένα ελάχιστο κοινό παρανομαστή συναίνεσης...

Ενώ όλοι θέλουν, υποτίθεται να μας βγάλουν από την κρίση, να ανοίξουν ένα δρόμο για ανάπτυξη, αδυνατούν να συνεννοηθούν  ακόμα και για το απλούστερο θέμα. Επιμένουν οι μεν να στηρίζουν  οποιαδήποτε κινητοποίηση, αδιαφορώντας για τις όποιες κοινωνικές συνέπειες και οι δε  να αντιδρούν με το μόνο τρόπο που ξέρουν, την επιβολή ακραίων μέτρων όπως είναι η επιστράτευση.Μόνο που έτσι δεν πάμε πουθενά. Μια ήδη διχασμένη και απογοητευμένη κοινωνία, γυρνά όλο και πιο πολύ την πλάτη της στην πολιτική και στρέφεται σε όλο και πιο ακραίες  και πολλές φορές βίαιες αντιδράσεις. Και ένα βαθύτατα τραυματισμένο και αποδιαρθρωμένο πολιτικό σύστημα,  βουλιάζει όλο και περισσότερο στην ανυποληψία και την αδιαφορία... Γιατί δυστυχώς δεν είναι εύκολο να βρεθούν Λίνκολν σήμερα ,που να βάζουν πάνω από το προσωπικό και μικροκομματικό, το γενικότερο συμφέρον... Και εδώ  που τα λέμε ακόμα και ο Λίνκολν πλήρωσε με τη ζωή του, την τόλμη και την αποφασιστικότητα του...

Πηγή : tovima.gr

Ποια Ευρώπη, Αντώνη;

Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης για το protagon.gr


«Μπαίνω και τι να δω; Τον Ψωμιάδη! Για μια στιγμή νόμιζα ότι έβλεπα εφιάλτη αλλά όχι, ήταν ο ίδιος και ήταν εκεί». Με αυτά τα λόγια μου περιέγραψε κορυφαίο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας την «συνάντηση» του με τον εκπεσόντα περιφερειάρχη Μακεδονίας, στην πρώτη συνεδρίαση της γαλάζιας κοινοβουλευτικής ομάδας. Είχαν περάσει ώρες από την συνάντηση των γαλάζιων βουλευτών (υπό το βλέμμα του Ψωμιάδη) αλλά ο συνομιλητής μου, παρέμενε έκπληκτος και τρομαγμένος. «Λες και είχαμε επιστρέψει στο 2000». «Όχι», τον καθησύχασα, «είμαστε στο 2012, απλά, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης ανέλαβε τον συντονισμό του προεκλογικού αγώνα της Νέας Δημοκρατίας στη Βόρεια Ελλάδα».

Ο Ψωμιάδης (στην Βόρεια Ελλάδα), η Ευρώπη (στη Νότια) και η Ντόρα (στην Κρήτη) είναι, από ό,τι φαίνεται, οι τρεις μεγάλες εμπνεύσεις της Συγγρού, για να «διορθωθεί» το κακό εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου. «Οι εκλογές του Ιουνίου θα είναι μια μάχη για την Ευρώπη», λένε συνεχώς πλέον στα ΜΜΕ οι επιτελείς του Αντώνη Σαμαρά. «Την Ευρώπη που εκπροσωπούμε εμείς». Από πότε όμως αυτή η Νέα Δημοκρατία εκπροσωπεί τα ευρωπαϊκά ιδεώδη και γιατί μας το κρατάγανε μυστικό τόσα χρόνια; Ο σημερινός αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ήταν αυτός που μετέτρεψε σε μείζονα εθνική υπόθεση την … ονομασία των Σκοπίων (κόντρα σε όλη την Ευρώπη). Το που μας οδήγησε εκείνη η «μάχη» - την οποία βέβαια συνέχισε το ημιθανές (και τότε) ΠΑΣΟΚ και ο Ευάγγελος Βενιζέλος (εκπροσωπώντας τον Ανδρέα)-  θα μας το πουν οι διπλωμάτες. Η Ελλάδα έχασε εν μια νυχτί τα μισά της ερείσματα στον σύγχρονο κόσμο. Καθότι κανείς Ευρωπαίος- Αυστραλός – Καναδός - Αμερικανός δεν καταλάβαινε γιατί τέτοιο μένος για μια μικρή νεοσύστατη δημοκρατία που προσπαθούσε να γλυτώσει τον εμφύλιο. Αλλά ας αφήσουμε το παρελθόν και ας πάμε στα πρόσφατα. «Στο τελευταίο μας προεκλογικό σποτάκι θα βρεις το άρωμα της Μεγάλης Ελλάδας»  έλεγαν αρχές Μαΐου, υπερηφανευόμενα, τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Και τι έβλεπες; Κάλλας, πλάνα από πολεμική εκστρατεία, Ελύτη, αφή της ολυμπιακής φλόγας, ένα πλοίο στα ανοιχτά (όχι τον Τιτανικό), αρχαίες κολώνες (όλα ανάκατα) και στο τέλος την Αγία Σοφία (χωρίς μιναρέδες αλλά με σταυρούς πάνω στους τρούλους)!

Αυτό είναι το ευρωπαϊκό όραμα της Ελλάδας; «Η ήττα μας βοήθησε να βρούμε το φως μας» θα μπορούσαν να πουν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας. Καμία αντίρρηση, ζητήστε όμως και κανένα συγνώμη για όλα τα προηγούμενα. Εδώ ακόμη και ο Βενιζέλος - που  ξεχειλίζει από εγωισμό – ζήτησε προεκλογικά καμιά δεκαριά συγνώμη – έστω για τα μάτια του κόσμου. Η (σύγχρονη ευρωπαϊκή) Νέα Δημοκρατία αντιθέτως δεν έχει επιδείξει ποτέ ίχνος αυτοκριτικής. Ούτε καν για τον Καραμανλή (της). Ούτε για τις εξαλλοσύνες (της) τα δύο πρώτα χρόνια της κρίσης. Ο Αντώνης Σαμαράς, έλεγε – για δύο χρόνια!- ότι ακριβώς λένε σήμερα και αυτοί που ο ίδιος αποκαλεί «επικίνδυνοι αντιευρωπαϊστές». Τα πρωτοπαλίκαρα του μιλούσαν για «προδοσία» και «κατοχή». Στα σκαλιά της Βουλής οι Νεοδημοκράτες βουλευτές έβριζαν την Μέρκελ, τον Σαρκοζί και τον «άλλο με το καροτσάκι». Και οι γαλάζιοι συνδικαλιστές, χόρευαν αντάρτικα και έκαναν προπόσεις για την απελευθέρωση της χώρας από τους «ξένους». Και να δεχτώ έστω, ότι όλοι έχουν δικαίωμα στο λάθος και στην υπερβολή. Αρκεί όμως κάποια στιγμή να σκύβουν το κεφάλι και να το παραδέχονται. Εκτός αν νομίζουν ότι η Ευρώπη είναι σαν την Coca Cola και πάει με όλα. Και βοηθάει στην χώνεψη κάθε λογής λαϊκισμού.

Πηγή : protagon.gr

Ειδήσεις και «ειδήσεις»

Άρθρο του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου για το "ΕΘΝΟΣ"

Ακουσα έναν τηλεοπτικό ρεπόρτερ να ρωτάει χθες τον Σαμαρά πότε βλέπει να γίνονται εκλογές. Και προηγουμένως είχα ακούσει έναν άλλο να λέει, υπό μορφή πληροφόρησης, ότι η ΝΔ δεν θα συναινέσει για να ληφθούν σκληρά μέτρα. Δυστυχώς εκείνο που καθημερινά αποδεικνύεται είναι ότι για κάποιους η ενημέρωση δεν είναι τίποτα περισσότερο από μετάδοση δηλώσεων ή «πληροφοριών» που κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να επεξεργαστεί ή ν' αξιολογήσει, γιατί, αν το έκανε, θα ήταν τελείως διαφορετικό το ρεπορτάζ που θα μετέδιδε.

Και το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς και τα κόμματα. Οταν ανοίγουν το στόμα τους ή διοχετεύουν κάποια πληροφορία θα πρέπει να έχουν συναίσθηση των όσων συνεπάγεται η ενημέρωση την οποία παρέχουν, γιατί διαφορετικά το μόνο που κάνουν είναι να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Εκείνο που και οι πολιτικοί, όπως και οι δημοσιογράφοι, οφείλουμε να έχουμε κατά νου είναι ποιο ακριβώς είναι σε κάθε περίπτωση το καθοριστικό για κάθε εξέλιξη γεγονός.

Σήμερα το καθοριστικό γεγονός είναι η διασφάλιση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου. Και συμφωνία χωρίς μέτρα δεν υπάρχει. Αρα όταν η ΝΔ διαρρέει ότι δεν θα συναινέσει σε σκληρά μέτρα, είναι υποχρέωση του δημοσιογράφου να ρωτήσει αν αυτό σημαίνει πως ο Σαμαράς αποδέχεται να φορτωθεί το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και τη χρεοκοπία που θα επακολουθήσει.

Κι όταν ο Σαμαράς λέει ότι οι εκλογές θα γίνουν πριν από το Πάσχα, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μέχρι πρότινος έλεγε πως θα γίνουν στις 19 Φεβρουαρίου και πιο πριν τις τοποθετούσε στις 4 Δεκεμβρίου και ότι για να έχει αξία η όποια πρόβλεψή του θα πρέπει ν' αποσαφηνιστεί ρητά και δεσμευτικά η στάση του στο θέμα της δανειακής σύμβασης και των δεσμεύσεων που θα χρειαστεί ν' αναλάβουμε.

Αυτήν την ώρα οι μοναδικές ερωτήσεις που έχουν πραγματικό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον είναι όσες συνδέονται με τη δανειακή σύμβαση και διερευνούν όχι μόνο προθέσεις αλλά και την αποδοχή των συνεπειών της όποιας απόφασης πάρει ο ένας ή ο άλλος πολιτικός ηγέτης. Ολα τα άλλα είναι κουβέντες του αέρα, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Και δημοσιογραφικά δεν αποτελούν είδηση, όπως θα συμφωνήσει όποιος ανατρέξει στις κωλοτούμπες που έχουν γίνει τους τελευταίους δύο μήνες.

Πηγή : ethnos.gr