Η εθνική μας μοναξιά

Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης για το protagon.gr




«Η εν εξελίξει περιπέτεια ανέδειξε και κάτι άλλο, απείρως σημαντικότερο: Μετά και τη συμπεριφορά της Ρωσίας, αναδεικνύεται ότι οι δύο χώρες, Ελλάδα και Κύπρος, δεν έχουν στρατηγικούς συμμάχους σε αυτά που έρχονται», έγραφε ο υποφαινόμενος στις 23 Μαρτίου, σχεδόν πριν ο Κύπριος υπουργός Οικονομικών, Μ. Σαρρής, προσκρούσει σε ένα τείχος παγερής αδιαφορίας από τα «αδέρφια» του ξανθού γένους - που πάντα υπάρχουν στο εθνικό υποσυνείδητό μας ως προστάτες, που θα προστρέξουν, λόγω ομόξοδης πίστης και εχθρότητας προς την Τουρκία, να προσφέρουν προστασία στον ελληνισμό.

Αυτά που έρχονται είναι: Η στρατηγική επικυριαρχία της Γερμανίας, που αποσαρθρώνει κράτη χωρίς έλεος, χωρίς ίχνος ιστορικής αυτογνωσίας, μεταμέλειας και αλληλεγγύης. Μια αλληλεγγύη που επέδειξαν οι σύμμαχοι στη διάσκεψη του Λονδίνου το 1953 και την έσωσαν από την πλήρη ισοπέδωση – ισοπέδωση στην οποία η ίδια επιδιδόταν με τις σιδηρόφρακτες μεραρχίες της και τα σμήνη της Λούφτβαφε.

Αυτή τη συμπεριφορά δεν τη βλέπει η «τετράγωνη» λογική κάποιων εγχώριων που εμφορείται από τον μπακάλικο συλλογισμό «οι Κύπριοι έφταιξαν και θα πληρώσουν». Κάποιοι ενοχλήθηκαν ακόμη και από την εύψυχη, αλλά δυστυχώς ευγενικά άτονη, στάση του Κάρολου Παπούλια, ο οποίος ελάχιστα καταλόγισε από όσα έπρεπε, σε μια Γερμανία που χρησιμοποιεί το ευρωπαϊκό εγχείρημα για να αναδειχθεί ως υπερδύναμη εις βάρος των εταίρων της.

Αυτά που έρχονται είναι: Η νέα γεωπολιτική αρχιτεκτονική που δομείται στην ευρωπαϊκή ήπειρο και τη μέση Ανατολή, ερήμην της Ελλάδας και της Κύπρου. Δυσδιάκριτη ακόμη στην ολότητά της, αλλά αρχίζουν να αχνοφαίνονται οι ψηφίδες του πάζλ, όπου προβάλλει η Γερμανία ως ηγέτιδα, με την ανοχή των ΗΠΑ και τη συνενοχή της Ρωσίας.

Η ευφυής κίνηση της λιλιπούτειας Κύπρου να αναζητήσει τη συνεργασία του υπεροπλισμένου Ισραήλ για να αναχαιτίσει την επιθετικότητα του τουρκικού νεοοθωμανισμού, άρχισε να τίθεται πλέον εν αμφιβόλω, καθώς παρουσιάζει - έστω αδιόρατες προς το παρόν - ρωγμές. Με την ευγενή χορηγία του Ομπάμα, ο Νετανιάχου τηλεφώνησε στον Τούρκο ομόλογό του και απολογήθηκε για τον θάνατο των εννέα Τούρκων κατά την επιδρομή Ισραηλινών στο πλοίο «Μαβί Μαρμαρά», που έπλεε τον Μάη του ’10 προς την αποκλεισμένη περιοχή της Γάζας. Τότε οι πρεσβευτές των δύο χωρών είχαν αποχωρήσει από τις θέσεις τους. Τώρα ο Ισραηλινός προσφέρθηκε να καταβάλει και αποζημιώσεις στις οικογένειες των νεκρών!

Η ίδια η Τουρκία προτίθεται, μέσω των δικών της αγωγών, να μεταφέρει ισραηλινά ορυκτά αποθέματα στη Δύση. Χαρακτηριστική η χθεσινή δήλωση του επικεφαλής οικονομολόγου της Διεθνούς Υπηρεσίας Ενέργειας, Φατίχ Μπιρόλ, στο επίσημο τουρκικό πρακτορείο «Ανατολού», ότι μετά τη συγνώμη των Ισραηλινών «ανοίγει ο δρόμος για τη μετατροπή της Τουρκίας σε παγκόσμιο πρωταθλητή στη μεταφορά ενέργειας» – εννοώντας ότι το φυσικό αέριο του Ισραήλ, που είναι εξαπλάσιο των αναγκών της χώρας, θα διοχετεύεται μέσω των αγωγών της Τουρκίας στην Ευρώπη. Θα πει κάποιος, "αυτά είναι όνειρα μαρτιάτικης νυκτός", αλλά:

Την Τουρκία ενέβαλε στο παιχνίδι της αμφισβήτησης των δικαιωμάτων της Κύπρου επί του ορυκτού της πλούτου και η «αδελφή» Ρωσία. Ο Μεντβέντεφ που… τόσο οργίστηκε με την απόφαση του Εurogroup και χαρακτήρισε το γερμανικό σχέδιο ως «λεηλασία της Κύπρου», είχε φροντίσει -τέσσερις ημέρες πριν- να αναβαθμίσει τις τουρκικές επιδιώξεις, λέγοντας ότι δεν είναι σίγουρα τα κέρδη της εξόρυξης αφού «ενδέχεται να διατυπώσει ενστάσεις η Τουρκία». Ο ίδιος άλλωστε είχε διαμηνύσει κατά τη συνάντησή του με τον Μπαρόζο, ότι η Ρωσία δεν θα χαλάσει τις σχέσεις της με την Ε.Ε. για την Κύπρο. Πολύ περισσότερο δεν θα χαλούσε τις σχέσεις της με την ηγέτιδα δύναμη της Ευρώπης, τη Γερμανία, αφού υπάρχει και η ΔΕΠΑ στην Ελλάδα, την οποία εποφθαλμιά και ευελπιστεί στη χαλαρή αντίδραση των Γερμανών - όπως είχαμε γράψει εδώ, στις 21 Μαρτίου. (Επεξήγηση: Αν γίνονται αναφορές σε προηγούμενα κείμενα δεν είναι από οίηση, αλλά για να καταδείξουμε ότι αφού ήταν γνωστά σε μας τους απλούς, δεν θα έπρεπε τόσοι τρανοί να μην είναι τόσο απροετοίμαστοι και να μην πέσουν τόσο από τα σύννεφα για την τροπή που έλαβαν τα πράγματα;).

Εντυπωσιακή είναι η σιγή των ΗΠΑ για τους κυπριακούς υδρογονάνθρακες! Τυχαίο, άραγε; Ισως όσο τυχαίες είναι οι συστάσεις προς την ελληνική πλευρά να μην προβεί σε μονομερείς ενέργειες στο θέμα της ΑΟΖ γιατί μπορεί η Τουρκία να αντιδράσει – έμμεση, δηλαδή, στήριξη των τουρκικών αιτιάσεων. Δεν αποκλείεται οι ΗΠΑ να στηρίξουν τις τουρκικές αντιδράσεις και στην κυπριακή ΑΟΖ… ( σ.σ. Και για να μην αρχίζουν οι γνωστοί «ορθολογιστές» να μας καταλογίζουν σύνδρομο καταδίωξης της φτωχής πλην κατατρεγμένης Ελλάδας, εξηγούμε: Η Τουρκία είναι, πλέον, μεγαλύτερο οικόπεδο από την Ελλάδα στη νέα γεωπολιτική στρατηγική που εγκαινιάζεται, και σε μια ενδεχόμενη «διευθέτηση» του θέματος της Συρίας και του Ιράν θα χρησιμεύσει ως συμμαχική βάση...).

Τέλος, αυτά που έρχονται είναι: Το αγωνιώδες ερώτημα πού πάμε: Η Ελλάδα - και, κυρίως, η Κύπρος - εντάχθηκαν στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη, δηλαδή σε ένα συμμαχικό κλαμπ, επειδή θα παρείχε ασπίδα προστασίας έναντι του τουρκικού σοβινισμού. Ένα κλαμπ που θα εδραίωνε την οικονομία και θα ισχυροποιούσε τη Δημοκρατία (μην ξεχνάμε ότι το αίτημα της χώρας μας για ένταξη στην τότε ΕΟΚ ήρθε μετά και υπό την εμπειρία της χούντας). Τώρα βλέπουν να μένουν μόνες, ένα νέο κόσμο να διαμορφώνεται γύρω τους, ερήμην τους, χωρίς να μπορούν να συμβάλλουν ελάχιστα στη διαμόρφωσή του...

Υ.Γ.: Γράφονταν τούτες οι γραμμές όταν άκουσα στο ράδιο έναν Κύπριο υπουργό (δεν έχει σημασία το όνομα) να δηλώνει ότι «στο θέμα του αερίου τίποτα δεν έχει αλλάξει, οι εργασίες και τα χρονοδιαγράμματα προχωρούν κανονικά». Εύχεται κανείς να μπορέσουν να διαχειριστούν τον ορυκτό τους πλούτο και να μην περιπέσει αυτός στη δικαιοδοσία του Γκαουλάιτερ, που σύμφωνα με πληροφορίες μας, θα τους στείλει ο Μπαρόζο. Γιατί τότε θα αποδειχθεί ίσως τι σημαίνουν όλα αυτά που ζούμε...


Πηγή : protagon.gr

«Ή τώρα ή ποτέ» για τα ελληνικά κοιτάσματα

Γράφει ο Μίκης Θεοδωράκης


Διάβασα πρόσφατα άρθρο του καθηγητή Μ. Μελετόπουλου με τίτλο «Στο βάθος το φυσικό αέριο», που πιστεύω ότι μας βοηθάει να τοποθετήσουμε τη σημερινή κρίση μέσα στον διεθνή χώρο, δεδομένου ότι «η διεθνής οικονομία διαπλέκεται με τη γεωπολιτική».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ειδικά στις ανεπτυγμένες χώρες του καπιταλιστικού συστήματος η ενέργεια αποτελεί τον βασικό τροφοδότη για τη λειτουργία και την επιβίωσή του. Και αυτή η ενέργεια σήμερα, όπως και χθες και αύριο, έχει όνομα. Δηλαδή, πετρέλαιο και φυσικό αέριο.
Ο κ. Μελετόπουλος επιβεβαιώνει την άποψη ότι από την Αδριατική ως τις ακτές τις Συρίας υπάρχει «τεράστιο κοίτασμα φυσικού αερίου και πετρελαίου». Στο μέσον αυτής της περιοχής βρίσκεται η χώρα μας, της οποίας η ΑΟΖ (Ανεξάρτητη Οικονομική Ζώνη) φαίνεται ότι περιέχει το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού του «τεράστιου» κοιτάσματος.
Ετσι εξηγείται το γεγονός ότι όλες οι εξαρτημένες από τις ΗΠΑ και την Ευρώπη (βασικά τη Γερμανία) κυβερνήσεις δεν τόλμησαν ως τώρα να ανακηρύξουν την ελληνική ΑΟΖ, όπως έχουν κάνει όλες οι άλλες παραθαλάσσιες χώρες, γιατί, ως φαίνεται, τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Γερμανία διεκδικούν τον υποθαλάσσιο πλούτο μας για τον εαυτό τους.

Γράφει ο κ. καθηγητής: «Η πιο αθέατη ίσως πτυχή είναι η σχέση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους με την πρόσβαση στα κοιτάσματα. Τα δύο μόνα ευρωπαϊκά κράτη με πρόσβαση στα κοιτάσματα, η Ελλάδα και η Κύπρος, βρίσκονται σήμερα σε δίνη». Πράγματι η πτυχή αυτή είναι εντελώς αθέατη από τον ελληνικό λαό, με μόνη εξαίρεση εμάς, τα μέλη της «Σπίθας» (που κάποιοι προσπαθούν να μας κάνουν αθέατους γιατί τολμήσαμε), που από την πρώτη στιγμή τονίσαμε ότι μια χώρα της οποίας το οικονομικό μέγεθος αντιπροσωπεύει το 2% της ευρωπαϊκής οικονομίας είναι αδύνατον να αποτελεί οικονομικό πρόβλημα για την «Ευρώπη» (βλ. Γερμανία), οπότε θα πρέπει να ψάξουμε να βρούμε τους πραγματικούς λόγους για τους οποίους ο λαός μας οδηγήθηκε σ' αυτή την κρίση και οι οποίοι για μας είναι αυτοί που σημειώνονται στο ίδιο άρθρο: «Ισχυρές δυνάμεις όπως η Γερμανία επιδιώκουν τον οικονομικό (μας) έλεγχο και μέσω αυτού την εξασφάλιση δικαιωμάτων επί των ενεργειακών κοιτασμάτων μέσω της υποθήκευσης περιουσιακών (μας) στοιχείων».

Αυτή η αποκάλυψη της αλήθειας εξηγεί γιατί αυτή η πτυχή της κρίσης παραμένει αθέατη. Πώς όμως είναι δυνατόν ένας ολόκληρος λαός να παραπληροφορείται σε τέτοιον βαθμό ώστε να μην μπορεί να αντιληφθεί μια τόσο σημαντική πραγματικότητα που τον αφορά άμεσα, δεδομένου ότι για χάρη της πληρώνει ένα τόσο μεγάλο και οδυνηρό τίμημα; Αυτό σημαίνει ότι τα όργανα και οι πράκτορες των ξένων δυνάμεων έχουν καταφέρει να ελέγχουν το σύνολο του πολιτικού, οικονομικού και πληροφοριακού κόσμου, σε σημείο που να τυφλώνουν έναν ολόκληρο λαό, με σκοπό να τον εξουδετερώσουν, ώστε να μπορέσουν να βάλουν στο χέρι τον υποθαλάσσιο πλούτο της χώρας του. Δηλαδή, να τον κλέψουν. Γιατί σε τελική ανάλυση περί αυτού πρόκειται.

Οπως στα κινηματογραφικά έργα, κι εδώ υπάρχει μια συμμορία ληστών που με τη συνενοχή ορισμένων υπαλλήλων μιας τράπεζας προσπαθεί να αναισθητοποιήσει το προσωπικό ώστε να μπορέσει να φτάσει ανενόχλητη στο θησαυροφυλάκιο. Η διαφορά ανάμεσα στον ελληνικό λαό και στους υπαλλήλους της τράπεζας είναι ότι οι μεν υπάλληλοι γνωρίζουν πού βρίσκεται το θησαυροφυλάκιο, ενώ οι Ελληνες αγνοούν ακόμη και το ότι υπάρχει δικός τους θησαυρός. Και γι' αυτόν τον λόγο οι ελληνικές κυβερνήσεις απαγορεύεται να ανακηρύξουν την ελληνική ΑΟΖ και φιμώνεται κάθε φωνή που προσπαθεί να διαφωτίσει την κοινή γνώμη για το τι σημαίνει στην πραγματικότητα η ύπαρξη ΑΟΖ, πόσα είναι τα κοιτάσματα που της ανήκουν και ποια είναι η αξία τους.
Με άλλα λόγια, βιώνουμε σήμερα στο πετσί μας τις συνέπειες ενός απεχθούς και επαχθούς εγκλήματος σε βάρος του λαού και της χώρας με συνοργανωτές και συνενόχους Ελληνες και ξένους που για τον άλφα ή τον βήτα λόγο υπηρετούν ξένα συμφέροντα.

Ο κ. Μελετόπουλος σημειώνει ότι χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία, η Γαλλία, η Ρωσία, ακόμη και η Κίνα, είναι βέβαιον ότι θα αντιδράσουν σε προσπάθεια ανακατανομής των ενεργειακών πόρων, άρα της παγκόσμιας ισορροπίας ισχύος.
Από την παραπάνω διαπίστωση προκύπτει ότι θεωρεί πως η Γερμανία είναι εκείνη που βρίσκεται πίσω από τη διεκδίκηση του υποθαλάσσιου θησαυρού μας, ενώ παράλληλα η απουσία της αναφοράς του ελληνικού λαού ως νόμιμου διεκδικητή των ενεργειακών πόρων δημιουργεί την εντύπωση ότι θεωρείται ανάξιος να υπερασπίσει τα δικαιώματα της χώρας του σε σχέση με τη δική του περιουσία. Είναι όμως ο ελληνικός λαός ανάξιος ή αυτοί που διαχειρίζονται τα συμφέροντά του ως σήμερα καταφέρνουν να τον καταστήσουν ανήμπορο να υπερασπίσει τον εαυτό του;

Το Κίνημά μας, η Σπίθα, σε μια πρώτη φάση, όταν αποκάλυπτε στον λαό μας την αλήθεια για τα μνημόνια, κατάφερε να τον ταρακουνήσει και να τον βγάλει στις πλατείες και τους δρόμους. Να τον σηκώσει όρθιο. Το τι ακριβώς έγινε στη συνέχεια μετά τις εκλογές και ποιοι ευθύνονται για τη χειμερία νάρκη στην οποία έχει περιπέσει είναι θέματα ταμπού που εμπίπτουν στην προσπάθεια φίμωσης και τύφλωσης που ξεκίνησε με το μνημόνιο. Γι' αυτό και εμείς, που είχαμε την «απερισκεψία» να αποδείξουμε με αδιάσειστα στοιχεία το εύρος του υποθαλάσσιου πλούτου, τιμωρηθήκαμε με την απόλυτη φίμωση που είχε σκοπό να εξοντώσει κατ' αρχήν τον αριθμό ένα τρισεκατομμύριο επτακόσια δισεκατομμύρια δολάρια μονάχα στα κοιτάσματα νοτίως της Κρήτης.
Ανοιξε μονάχα μια μικρή σχισμή χάρη στην πρωινή εκπομπή του Παπαδάκη στον Αntenna. Οπου κατάφερα να πω δυο λόγια.

Ωστόσο ο ελληνικός λαός εξακολουθεί να αγνοεί ότι είναι πλούσιος! Πολύ πλούσιος!
Φανταστείτε κάποιον ρακένδυτο να ζητιανεύει για λίγα ευρώ, ίσα-ίσα για να αγοράσει ένα κουλούρι, και να μη γνωρίζει ότι κάποιος συγγενής του τού άφησε κληρονομικά δισεκατομμύρια ευρώ. Αυτός είναι ο ελληνικός λαός σήμερα. Κάθε τρεις μήνες ζητιανεύει για τη δόση του (λες και έγινε τοξικομανής) και παρακαλεί γονατιστός τους ξένους άρχοντες να τον λυπηθούν αγνοώντας ότι δεν έχει κανέναν ανάγκη, μια και, όπως είπα, είναι πλούσιος - πολύ πλούσιος -, δεν το ξέρει όμως, γιατί κάποιοι ξένοι και Ελληνες δυστυχώς του κλείνουν τα μάτια, αφού αυτοί γνωρίζουν καλά τα κρυμμένα πλούτη αυτής της χώρας και θέλουν να τον τυφλώσουν, να τον εξουδετερώσουν, για να τα πάρουν. Να τον κλέψουν. Αυτή είναι η σωστή λέξη.

Μετά από όλα αυτά, ποιον θα πρέπει να οικτίρει κανείς; Την πλούσια Γερμανία που ξεπέφτει σ' αυτό το επίπεδο; Τους συνενόχους της εδώ στην Ελλάδα που εν γνώσει τους ταλαιπωρούν την ίδια τους την πατρίδα, τη στιγμή που βρίσκεται μόνο ένα βήμα πιο κοντά στην οριστική της απελευθέρωση από τον φαύλο κύκλο των δανείων - χρεών - τόκων - δανείων;
Είτε, τέλος, τον ελληνικό λαό που έχω αρχίσει να πιστεύω ότι δεν μπορεί να ζήσει πια χωρίς αφεντικά που να τον φιμώνουν, να τον τυφλώνουν, να τον κοροϊδεύουν και να τον κλέβουν;
Είναι όμως έτσι ή έχει αρχίσει να επιδρά καταλυτικά επάνω του η πολιτική τού «Σοκ και Δέος»;

Εχω τη γνώμη ότι αυτή «η αθέατη πτυχή της ευρωπαϊκής χρήσης χρέους» που σχετίζεται «με την πρόσβαση στο κοίτασμα» έχει βοηθήσει τη Γερμανία να κάνει μεγάλα και αποφασιστικά βήματα σε ό,τι αφορά τον έλεγχο του οικονομικού αλλά και του ευρύτερου χώρου της χώρας. Γεγονός που σηματοδοτεί η κυβέρνηση Σαμαρά. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι Αμερικανοί έχουν παραμεριστεί.

Ας μην ξεχνάμε ότι μας ελέγχουν, ασφυκτικά θα έλεγα, από το 1948 ως σήμερα. Και είναι φυσικό στο διάστημα αυτό να έχουν εγκαθιδρύσει στρατιές ανθρώπων και οργανισμών που εξακολουθούν να ελέγχουν ευαίσθητους τομείς σε όλους τους χώρους.Εκείνο που προβλέπω είναι ότι, απόντων των ανεξάρτητων Ελλήνων που τους υπολογίζω σε ένα minimum 70% του πληθυσμού, οι δύο αντίπαλες ισχυρές δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Γερμανία, θα υποχρεωθούν να μοιράσουν τον έλεγχό τους επί της χώρας μας επιβάλλοντας έναν νέου τύπου δικομματισμό με δύο κυβερνήσεις που θα εναλλάσσονται στην εξουσία. Η μία υπό τη σκιά των Αμερικανών και η άλλη των Γερμανών. Ως σήμερα ο δικομματισμός είχε ένα αφεντικό: τις ΗΠΑ. Τώρα θα έχει δύο. Πράγμα που μας πάει ακόμη πιο πίσω από την εποχή της αμερικανοκρατίας. Και αυτό γιατί οι αντιθέσεις των δύο μεγάλων - που μπορεί κάποτε να λάβουν μεγάλη οξύτητα - θα περνούν κάθετα στα δύο κόμματα εξουσίας και από εκεί στον λαό. Δηλαδή, κάτι που θα μας θυμίζει την αντίθεση ανάμεσα στα δύο ζεύγη: Αγγλία και Βενιζέλος, Γερμανία και Κωνσταντίνος. Αντίθεση που μας οδήγησε στη μεγαλύτερη καταστροφή όλων των αιώνων, την απώλεια της Μικράς Ασίας, δηλαδή του ουσιαστικού λίκνου του Ελληνισμού.

Σε όλο αυτό το σκοτεινό και απαισιόδοξο φάσμα των εξελίξεων δεν βλέπω παρά μόνο μία λύση: την ενημέρωση όλων των Ελλήνων για τον εθνικό μας πλούτο. Εχω την ελπίδα ότι, αν οι Ελληνες βεβαιωθούν πως είναι πλούσιοι, το όραμα αυτού του «τεράστιου», όπως λέει και ο κ. Μελετόπουλος, πλούτου θα τους προσφέρει την ηθική και ψυχολογική δύναμη να δημιουργήσουν οι ίδιοι ανάμεσα στο αμερικανικό και στο γερμανικό κόμμα το δικό τους, το ελληνικό.
Σχετικά με το θέμα αυτό έχω μιλήσει διεξοδικά. Επομένως δεν έχω τίποτα να προσθέσω.
Θα επαναλάβω μόνο τις λέξεις: «Ή τώρα ή ποτέ». Και όταν λέω «ποτέ», το εννοώ. Γιατί, αν ο ελληνικός λαός δεν αδράξει αυτή την τελευταία ευκαιρία, θα είναι χαμένος, γονατισμένος, εξαθλιωμένος και ντροπιασμένος για πάρα-πάρα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Ισως και για αιώνες.