Ο Κατίδης πρέπει να μάθει

Γράφει ο Γιώργος Καρελιάς για το protagon.gr 

Χτες το πρωί, αντί να πετάξω χαρταετό, έκανα μια γρήγορη βόλτα στην παραλία, μεταξύ Αλίμου και Π. Φαλήρου. Στην επιστροφή βρέθηκα έξω από το Συμμαχικό Κοιμητήριο. Σχεδόν όλοι οι κάτοικοι της Αθήνας, πιστεύω, έχουν περάσει από εκεί εποχούμενοι, το έχουν δει και αυτό είναι όλο. Το ίδιο κι εγώ. Αυτή τη φορά είπα να μπω μέσα. Η πόρτα, ανοιχτή. Ερημιά. Μόνο λίγα πουλιά πετούσαν και τσιμπολογούσαν στο καταπράσινο περιποιημένο χορτάρι του. Μετά τις πληροφοριακές πινακίδες, περπατάς ανάμεσα στους τάφους, αν θες.


Για την ακρίβεια, πρόκειται για μερικές χιλιάδες μαρμάρινους σταυρούς, ο ένας δίπλα στον άλλον, με τα ονόματα των νεκρών ή και χωρίς ονόματα. Και τις ηλικίες τους. Από 20 ως 27 χρόνων η συντριπτική πλειονότητα. Στρατιώτες, ναύτες και αεροπόροι -Άγγλοι, Νεοζηλανδοί, Καναδοί, Αιγύπτιοι, Ινδοί- που ήρθαν στην Ελλάδα για να βοηθήσουν τον ελληνικό στρατό να σταματήσει πρώτα τις ορδές του Μουσολίνι και μετά του Χίτλερ. Νέα παιδιά, που άφησαν τα κόκαλά τους στην Ελλάδα, πολεμώντας το φασισμό και το ναζισμό.
Δεν ξέρω πώς, αλλά το μυαλό μου πήγε εκείνη τη στιγμή στην εικόνα του Γιώργου Κατίδη. Του ποδοσφαιριστή που κατέφυγε στο ναζιστικό χαιρετισμό για να πανηγυρίσει το γκολ που πέτυχε. Δεν ξέρω πώς, αλλά το συνδύασα.

Ο Κατίδης τιμωρήθηκε ήδη και θα τιμωρηθεί κι άλλο. Έτσι πρέπει να γίνει. Δεν είμαι από αυτούς που λένε «δεν ήξερε τι έκανε, δεν ξέρει από πολιτικά, μόνο από μπάλα, νέο παιδί είναι». Όλα αυτά (μπορεί να) ισχύουν. Έτσι όπως τον άκουσα να μιλάει, μου έδωσε την εντύπωση άσχετου και αφελούς και μακάρι να είναι έτσι, δηλαδή να μη μας βγει στη συνέχεια φασούλι (συνειδητό) χρυσαυγίτικο. Τιμωρία, λοιπόν, ναι.
Όμως, επειδή οι τιμωρίες πρέπει να έχουν και παιδαγωγικό χαρακτήρα, θα ήθελα κάποιος -ένας φίλος του, ένας δάσκαλος, ο προπονητής του- να έπαιρναν τον Κατίδη και να τον πήγαιναν μια μέρα σ’ αυτό το νεκροταφείο. Να διαβάσει ο ίδιος τα ονόματα των συνομηλίκων του, που πριν από 70 χρόνια έπεσαν σε έναν πραγματικό (όχι ποδοσφαιρικό) πόλεμο. Να συνειδητοποιήσει ότι παιδιά σαν κι αυτόν, τότε, σήκωναν στα χέρια τους πραγματικά όπλα, για να σταματήσουν την προέλαση εκείνων που ο ίδιος (ο Κατίδης) συμβόλισε -άθελά του και μέσα στην άγνοιά του (θέλω να το πιστεύω)- τη στιγμή που ύψωνε το χέρι του σε ναζιστικό χαιρετισμό. Ακόμα καλύτερα αν κάποιοι τον έπαιρναν μια μέρα να τον πάνε στο Δίστομο ή στα Καλάβρυτα, για να συνειδητοποιήσει τις ναζιστικές θηριωδίες και στο ελληνικό έδαφος.

Τα νέα παιδιά πέφτουν ευκολότερα θύματα της προπαγάνδας, γοητεύονται από τα γυμνασμένα χέρια με τα τατουάζ, παγιδεύονται από τα «αντισυστημικά» λόγια επιτήδειων, περνάνε ξώφαλτσα ισχυρισμούς διαφόρων ανθρωποειδών ότι ο Χίτλερ ήταν ευεργέτης της ανθρωπότητας. Αυτά τα παιδιά πρέπει να προστατεύσουμε.

Ο Κατίδης, οι Κατίδηδες, πρέπει να τιμωρούνται, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Αλλά στόχος της τιμωρίας δεν πρέπει να είναι η εξόντωση. Διότι τότε η τιμωρία θα είναι άχρηστη και θα γίνει αυτεπίστροφο. Τα νέα παιδιά πρέπει να μάθουν τι έπαθε η πατρίδα τους και οι πατρίδες των άλλων, πόσοι συνομήλικοί τους -Ελληνες και άλλοι- χάθηκαν, για να μην κυριαρχήσει στον κόσμο η παράνοια του Χίτλερ. Τότε, όλο και λιγότερα χέρια σαν του Κατίδη θα υψώνονται.
Ο αγώνας της μνήμης ενάντια στη λήθη πρέπει να είναι συστηματικός και διαρκής.


Πηγή : protagon.gr

Τα όρια της ανοχής

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης για το protagon.gr


Είμαι  από αυτούς που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να υπάρξει καμμία απαγόρευση στην  νόμιμη λειτουργία της Χρυσής Αυγής μέσα στο πολίτευμα. Η υπεροχή της Δημοκρατίας είναι ακριβώς αυτή. Δεν βάζει προϋποθέσεις στη συμμετοχή παρά μόνο την τήρηση της νομιμότητας. Ακόμα και σε αυτούς που αμφισβητούν την υπόστασή της. Διότι η Δημοκρατία έχει ενιαίους κανόνες και δεν ετεροκαθορίζεται. Επίσης δεν πρέπει να φέρεται φοβικά. Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και για την τηλεοπτική παρουσία των φασιστών αυτών-εφόσον ψηφίστηκαν από τον λαό έχουν όλα τα δικαιώματα που πηγάζουν από τους κανόνες του προεκλογικού τηλεοπτικού χρόνου. Αφήνω που το αντίθετο θα ήταν και  κουτό-κάθε απαγορευμένο φουντώνει.

Ό,τι όμως ισχύει για τα δικαιώματα των Χρυσαυγιτών ισχύει και για τις υποχρεώσεις τους. Και είναι υποχρεωμένοι να κινούνται στο πλαίσιο των νόμων. Είναι αδιανόητο να συνηθίσουμε την διάχυτη βία που διέπει τις πράξεις και τα λόγια τους και να τα προσπερνάμε σαν κάτι αναμενόμενο. Η αντίδραση όλων μας οφείλει να είναι ακαριαία και συστηματική γιατί και αυτή συμβάλλει στη διαμόρφωση του τοπίου της βίας. Όσο δεν μας τρομάζει το τέρας τόσο τα παιδιά μας νομίζουν πως του μοιάζουμε.

Τα προχτεσινά γεγονότα ήσαν πολύ σοβαρότερα από το τηλεοπτικά χαστούκια και η προβολή τους απαράδεκτα δυσανάλογη. Το περιστατικό του Κασιδιάρη μονοπώλησε το ενδιαφέρον του Τύπου, των πολιτικών και της κοινωνίας για μέρες. Ο βαρύς τραυματισμός ενός μετανάστη μέσα στο σπίτι του από φασίστες ρατσιστές δεν είχε τηλεόραση και βουλευτές, είχε χαμόσπιτο και απόκληρους, αλλά ακριβώς την τυφλή κτηνωδία που έπρεπε να μας τρομάξει. Οι δηλώσεις του τ.βουλευτή Παναγιώταρου σε άλλες εποχές θα ξεσήκωναν θύελλα. Έχουμε συνηθίσει;

Στο κήρυγμα του μίσους ο βουλευτής διανοείται ότι θα πετάξει ασθενείς μετανάστες από τα δημόσια νοσοκομεία για να αδειάσουν κρεβάτια για έλληνες. Δεν διστάζει να προτείνει ως λύση την δια της βίας εγκατάσταση παιδιών ελληνικών οικογενειών σε παιδικούς σταθμούς, καταλαβαίνετε στη θέση ποιών και με ποιό τρόπο. Προειδοποιεί ότι στο εξής η εξωτερική πολιτική της χώρας θα ασκείται υπό την απειλή χαστουκιών μέσα στο κοινοβούλιο. Και αυτά τα πράγματα ακούγονται σαν αυτονόητα, ίσως και γραφικά από όλους εμάς που νομίζουμε ότι η Δημοκρατία απειλείται μόνο στα τηλεοπτικά στούντιο.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας βλέπει μόνο Αντέννα; Οι πολιτικοί  και ο Τύπος κινητοποιούνται μόνο όταν απειλείται το συνάφι τους; Ο εισαγγελέας τι περισσότερο είδε στο παραλήρημα του κ. Αμυρά; Έχουμε εγκαταλείψει την υπεράσπιση του κράτους δικαίου στον Καρατζαφέρη που είδε στην ωμή βία της Χρυσής Αυγής την ευκαιρία να επανακάμψει; Ο φασισμός δεν είναι απειλή για τη Δημοκρατία, η ανοχή της Δημοκρατίας στον φασισμό είναι η απειλή.

Πηγή : protagon.gr

Δώστε πίσω την Πάτρα μας

Γράφει ο Νίκος Κακαρίκας για το protagon.gr

Η περιοχή των Ιτέων στην Πάτρα αποτελεί μια από τις παλαιότερες εργατικές συνοικίες της πόλης. Περνώντας μέσα από τα στενά δρομάκια που οδηγούν στην Ακτή Δυμαίων και στο εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής τα χαμηλά σπίτια και οι εργατικές κατοικίες παραπέμπουν σε άλλες εποχές.

Χτες, δεύτερη ημέρα αντιδράσεων έξω από το εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής, με αφορμή τη δολοφονία του Θανάση Λαζανά από τρείς Αφγανούς και περισσότεροι από 2000 κάτοικοι των Ιτέων αλλά και της Λεύκας ζήτησαν την άμεση απομάκρυνση όλων των παράνομων μεταναστών από τις υπέρ το δέον υποβαθμισμένες περιοχές τους.

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, περί τα 100 άτομα επιτέθηκαν και πάλι στις δυνάμεις των ΜΑΤ με πέτρες και 4 μολότοφ αλλά αυτή τη φορά τα επεισόδια έλαβαν τέλος μέσα σε μια ώρα. Σύμφωνα πάντως με  πληροφορίες μεγάλο μέρος των παράνομων μεταναστών που διέμεναν εντός της Πειραϊκής και σε άλλα παλιά εργοστάσια μεταφέρθηκε στην Αθήνα τα ξημερώματα της Τετάρτης.

Στα πηγαδάκια που είχαν στηθεί έξω από το παλιό εργοστάσιο τα παράπονα που άκουγε κανείς από τους πολίτες για τον Δήμο, τη Νομαρχία, την Αστυνομία  και τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ήταν ατελείωτα. “Κανένας και καμία υπηρεσία δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα όπως θα έπρεπε. Όλοι τους έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα αυτής της εγκληματικής πρακτικής και μην μας κατηγορείτε για ρατσιμό και φασισμό. Δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε όταν πέφτει το φως του ήλιου”  ήταν ένα από τα βασικά επιχειρήματα των κατοίκων.

“Δεν είμαστε με τη Χρυσή Αυγή αλλά και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτοί που επιτέθηκαν στις αστυνομικές δυνάμεις ή κυνήγησαν μετανάστες είναι με τη Χ.Α” μου λέει μια κυρία.

“Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όχι τώρα. Εδώ και μια πενταετία. Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νέος λίγα μέτρα από το σπίτι του για να καταλάβουν πως τα πράγματα έχουν εκτραχυνθεί. Τηλεφωνούμε στην Αστυνομία και τους καταγγέλουμε εγκληματικές πράξεις που γίνονται έξω από τα σπίτια μας και μας απαντούν πως δεν υπάρχει διαθέσιμο περιπολικό. Αυτοί που  είναι σήμερα εδώ έχουν ψηφίσει σχεδόν όλα τα κόμματα στις τελευταίες εκλογές. Δεν έχει να κάνει με δεξιά ή αριστερά. Έχει να κάνει με την καθημερινή μας ζωή. Πρέπει κάποιος να πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις”.

Το μεγαλύτερο παράπονο που ακούστηκε όμως χτες από τους συγκεντρωμένους κατοίκους ήταν πως έπρεπε να είχε ξεσηκωθεί όλη η Πάτρα και όχι μόνο οι κάτοικοι των Ιτέων και της Λεύκας. “Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Είμαστε μόνοι μας εδώ πέρα. Είμαστε κομμάτι της πόλης και θα έπρεπε όλοι οι κάτοικοι να δείξουν πως θέλουν κάτι να αλλάξει στην Πάτρα”.

Φεύγοντας, ρωτάω έναν νεαρό αν αυτοί που κάνουν τα επεισόδια είναι μόνο μέλη της Χ.Α. “Όχι, μου απαντά κοφτά, οι περισσότεροι δεν ανήκουν στην οργάνωση. Αλλά αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση και δεν αλλάξει κάτι άμεσα, οι περισσότεροι, δυστυχώς, θα γίνουν μέλη της Χ.Α."

Πηγή : protagon.gr