Μικροί θεοί, άγγελοι χάους

Γράφει ο Μαλούχος Γεώργιος  για το ΒΗΜΑ


Ένα θεμελιώδες κοινό χαρακτηριστικό αμέτρητων μεγάλων διεθνών και εθνικών κρίσεων είναι η κυριαρχία ανεπαρκών ηγεσιών στην περίοδο εκκόλαψης τους, οι οποίες τις επιτείνουν και, αντί να προλαμβάνουν, αυξάνουν κατά πολύ τους κινδύνους. Ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ, αν και στο παρελθόν είχε δείξει σε αρκετές περιπτώσεις κάποια υπευθυνότητα, επιβεβαίωσε δυστυχώς χθες αυτό τον κανόνα – έναν κανόνα που ούτως ή άλλως κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη και την οδηγεί σε περιπέτειες.

Μιλώντας σε γερμανικό τηλεοπτικό σταθμό, ο Γιουνκέρ είπε αυτό ακριβώς που ήθελε να ακούσει το κοινό στο οποίο απευθυνόταν και ιδίως η ηγεσία της Γερμανίας: είπε ότι ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το κοινό νόμισμα είναι μεν μη επιθυμητή, αλλά, πάντως, είναι διαχειρίσιμη.

Αν η ιστορία δεν ήταν γεμάτη από παραδείγματα μικρών ανθρώπων που διαχειρίστηκαν μεγάλες θέσεις λέγοντας και κάνοντας ακόμα μεγαλύτερες ανεύθυνες καταστροφικές επιλογές και πιστεύοντας στη φενάκη της ικανότητάς τους να ελέγξουν τα πάντα, οι δηλώσεις Γιουνγκέρ θα προκαλούσαν εντύπωση. Όμως η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοιους ανθρώπους που στάθηκαν ελάχιστοι μπροστά στις κρίσεις: αυτό συνέβη στην Αμερική πριν την κρίση του 1929, όταν οι πάντες κατελήφθησαν εξ απήνης, αυτό συνέβη στην Ευρώπη πριν από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν αμέσως μετά τη Συμφωνία του Μονάχου όλη η Ευρώπη πανηγύριζε για τον ερχομό της «αιώνιας ειρήνης» που σε λίγους μήνες είχε εξελιχθεί στο φονικότερο πόλεμο της ιστορίας, αυτό συνέβη στην Ελλάδα το 1921 και οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή  - και τα παραδείγματα των ηγεσιών που στάθηκαν ανεπαρκείς στις μεγάλες ώρες, δεν έχουν τέλος.

Η χθεσινή δήλωση Γιουνκέρ, όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο με τόσο κρίσιμο ρόλο στην πιο καθοριστική στιγμή για το μέλλον της Ευρώπης θα έπρεπε να προκαλεί απελπισία, καθώς δείχνει ξεκάθαρα το μέτρο της ανεπάρκειας ηγεσίας σε φοβερούς καιρούς. Δείχνει ότι τα ηγετικά σχήματα της Ευρώπης έχουν αποκοπεί πλήρως όχι μόνον από την πραγματικότητα που βράζει σε όλο το νότο της Ευρώπης και που την απειλεί συνολικά, αλλά και την απόλυτη αναλυτική τους επάρκεια απέναντι στα τεκταινόμενα.

Ο κ. Γιουνκέρ εννοεί προφανώς ότι είναι αντιμετωπίσιμη τεχνικά η ενδεχόμενη ελληνική έξοδος. Δεν αντιλαμβάνεται όμως ότι το γεγονός αυτό, που πράγματι έχει συστηματικά προετοιμαστεί και σε ένα πρώτο επίπεδο ισχύει, μπορεί πάρα πολύ εύκολα να οδηγήσει σε απολύτως ανεξέλεγκτες διεθνείς εξελίξεις.

Ο κ. Γιουγκέρ, όπως και η Γερμανική κυβέρνηση, στην οποία με αυτές του τις δηλώσεις δίνει εξετάσεις και η οποία έχει καταστεί η κυρίαρχη δύναμη αυτής της πορείας καταστροφής, κάνουν τους «μικρούς θεούς»: νομίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν το χάος που θα γεννήσουν. Όμως δεν μπορούν. Δεν είναι θεοί. Ούτε καν μικροί. Δεν είναι επαρκείς όχι ως… θεοί, αλλά ούτε σαν άνθρωποι για κρίσιμους ρόλους. Είναι απλώς άγγελοι του χάους. Και, φυσικά, όταν αυτό ξεσπάσει, πολύ σύντομα θα τρέχουν να κρυφτούν. Ομως, θα είναι αργά για όλους. Η ιστορία της Ευρώπης, είναι γεμάτη από αυτούς. Αλλα, προδήλως,  δυστυχώς, τους δεν έχει «χορτάσει»...


Πηγή : tovima.gr

Μεταξύ πύρρειας διάσωσης και χρεοκοπίας η χώρα...

Άρθρο της Ζέζας Ζήκου για την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"


Οι πεφωτισμένοι ηγέτες του Eurogroup αναζητούσαν μέχρι αργά χθες το βράδυ να βρουν μια νέα «οριστική λύση». Οτι τελικά χρειάζεται ένα ακόμα βαθύτερο «κούρεμα» έως και 75%, έτσι ώστε και το ελληνικό χρέος να καταστεί βιώσιμο και να μη βάλει η Γερμανία και οι άλλες χώρες περισσότερα χρήματα. Το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, παρά το οργουελιανό ακρωνύμιο που του δόθηκε -PSI Νο 1 στις 21 Ιουλίου του 2011 και PSI Νο 2 στις 27 Οκτώβριου του 2011- ώστε να παραπλανά ότι δήθεν οι ίδιοι οι ιδιώτες δανειστές του ελληνικού κράτους το ζήτησαν, τώρα εκδικείται. Και οι δύο συμφωνίες της 21ης Ιουλίου και της 27ης Οκτωβρίου ναυάγησαν. Καθώς η ύφεση της ελληνικής οικονομίας πήρε νέα τροπή πολύ γρήγορα και μάλιστα τόσο ειδεχθή, που επιδείνωσε το πρόβλημα.

Η κεντρική ιδέα ακουγόταν λογική: Γιατί να πρέπει να σηκώσουν το βάρος της διάσωσης του ελληνικού (και αργότερα του ιρλανδικού, πορτογαλικού κ.λπ. Δημοσίου) μόνον οι φορολογούμενοι των πλεονασματικών κρατών; Γιατί να μην αναλάβουν μέρος του βάρους και οι άπληστοι τραπεζίτες οι οποίοι τόσα χρόνια δάνειζαν με το αζημίωτο τα ανόητα κράτη (την ώρα που γνώριζαν καλά την επισφαλή κατάσταση των δημοσιονομικών τους); Πώς αλλιώς θα τους δινόταν ένα μάθημα κι ένα κίνητρο την επόμενη φορά να προσέχουν σε ποιον δανείζουν; Αυτό το επιχείρημα ακουγόταν εύηχο στο Βερολίνο, στο Παρίσι και βεβαίως στην Αθήνα!

Το θρίλερ για το ποσοστό του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, που αποδεικνύεται εξαιρετικά κρίσιμο για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, κορυφώθηκε χθες. Με τις δύο συμφωνίες, η πρώην κυβέρνηση Παπανδρέου δέχθηκε τη ρετσινιά της επιλεκτικής χρεοκοπίας που συνεπάγεται η «εθελοντική» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Χωρίς εθνική στρατηγική για το χρέος, η χώρα πλέει σε ευρωπαϊκό κενό.

Οι τράπεζες που θα ενισχυθούν με δημόσια(!) χρήματα θα υποστούν συνέπειες σε πολλούς τομείς, όπως -για παράδειγμα- η παροχή των μερισμάτων τους. Η Κομισιόν παρουσίασε έναν φλου «οδικό χάρτη» για να σταματήσει η μετάδοση της κρίσης του χρέους, προτείνοντας τη «μεγιστοποίηση» της δύναμης πυρός του EFSF χωρίς τα κράτη να συνεισφέρουν περισσότερα χρήματα από αυτά που ήδη έχουν καταθέσει, χωρίς άλλες λεπτομέρειες. Ευρωπαίοι ειδικοί έχουν εργαστεί πάνω σε δύο βασικές επιλογές που είναι γνωστές ως «διαδικασία μόχλευσης» για την επίτευξη αυτού του αποτελέσματος. Και αυτή που θεωρήθηκε ως η πιο εφικτή θα μπορούσε να συμβάλει στην αύξηση της ικανότητας χρηματοδοτικής παρέμβασης του EFSF έως και στα 2.500 δισ. ευρώ τον χρόνο, έναντι μιας ικανότητας δανειοδότησης σήμερα που περιορίζεται σε 440 δισ. ευρώ.

Οπως αποκαλύπτει η εφημερίδα Wall Street Journal, που επικαλείται ως πηγές «τρία πρόσωπα» που έλαβαν γνώση της «Εκθεσης για τη βιωσιμότητα του χρέους» του ΔΝΤ, το χρέος θα έχει εκτιναχθεί το 2020 στο 129% του ΑΕΠ. «Είναι ακόμη πιο μακριά από το επίπεδο που οι περισσότεροι οικονομολόγοι θεωρούν ότι είναι βιώσιμο το χρέος, καθιστώντας δυσκολότερη από ποτέ τη θέση ότι η χώρα αυτή μια ημέρα να αποπληρώσει το χρέος της», σχολιάζει η εφημερίδα. Προκειμένου να αποφύγει το ρίσκο, το ΔΝΤ έχει ως κανόνα να δανείζει μόνο χώρες που είναι σε θέση, σύμφωνα με αναλύσεις του, να αποπληρώσουν το χρέος τους.

Το ελληνικό χρέος αυξήθηκε στα τέλη του 2011 στο 166% του ΑΕΠ, σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση του ΔΝΤ τον Σεπτέμβριο. Υστερα από εκτιμήσεις του καθ’ όλη τη διάρκεια του 2010 και στις αρχές του 2011 ότι η Ελλάδα δεν χρειαζόταν να προχωρήσει στην αναδιάρθρωση του χρέους της, το ΔΝΤ ζήτησε η Αθήνα να συμφωνήσει με τους ιδιώτες πιστωτές της για να το πράξει και να λάβει παράλληλα πρόσθετους πόρους από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Η συνεισφορά του ΔΝΤ σε ένα νέο σχέδιο διεθνούς βοήθειας παραμένει αβέβαιη, καθώς τα κράτη-μέλη του είναι διχασμένα ως προς την πιθανότητα για περαιτέρω χρηματοδότηση μιας χώρας που δεν έχει τηρήσει όλες τις δεσμεύσεις της.

«Διαπραγματευόμαστε για να ελαφρύνουμε το χρέος», δήλωσε ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος... Παράλληλα, ο Ομπάμα, η Μέρκελ και οι λοιποί... ανταγωνίζονται σε προσπάθειες «σωτηρίας» για τη χώρα μας. Οπως, για την αποπληρωμή των χρεών μας, την ισορροπία στα δημόσια οικονομικά και τον περιορισμό της απληστίας των ιδιωτών δανειστών μας! Ομως, όλα αυτά πλήττουν την ανάπτυξη. Και το δεύτερο είναι ότι ο πανικός αποδεικνύεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αφού η απώλεια της εμπιστοσύνης στα κρατικά ομόλογα αποδυναμώνει τις τράπεζες και οι αποδυναμωμένες τράπεζες αποδυναμώνουν με τη σειρά τους τα κράτη.

Πηγή : kathimerini.gr

Τραβάμε το σχοινί...

πηγή: http://www.naftemporiki.gr

Άρθρο του Π. Φ. ΚΑΚΟΥΡΗ

Η αποκόμιση εντυπώσεων στην εγχώρια πολιτική σκηνή καθίσταται πλέον επικίνδυνη, αφού οι Ευρωπαίοι εταίροι δείχνουν να χάνουν την υπομονή τους μαζί μας. Με καθυστέρηση ετών, αρχίζουν να πιστεύουν ότι δεν αντιμετωπίζουμε με σοβαρότητα ούτε τα κρίσιμα ζητήματα και ετοιμάζονται να ζήσουν και χωρίς εμάς, αν έστω και στο παραπέντε δεν συμμορφωθούμε.

Το μήνυμα που εξέπεμψαν ηγέτες της Ευρωζώνης, στελέχη της Κομισιόν και σύσσωμος ο ευρωπαϊκός Τύπος, συμπυκνώνεται στην ύφανση σχεδίων για μια Ευρωζώνη χωρίς την Ελλάδα, που θα είναι η χειρότερη δυνατή προοπτική. Οσοι νομίζουν ότι νοσταλγούν τη δραχμή, θα πρέπει να σκεφτούν ότι η προοπτική αυτή είναι απολύτως καταστροφική υπό τις σημερινές συνθήκες.

Η οργή των Ευρωπαίων εταίρων δεν ήταν απρόκλητη. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν να τελειώνουμε με την Ελλάδα. Την προκαλέσαμε. Στις 26 Οκτωβρίου, συμφωνήθηκε η νέα δανειακή σύμβαση και το κούρεμα κατά 100 δισ. ευρώ των ελληνικών ομολόγων. Λίγες μέρες μετά, οι ξένοι ηγέτες, που έχασαν ατέλειωτες ώρες διαπραγματεύσεων, έμαθαν ότι η ελληνική κυβέρνηση θα κάνει δημοψήφισμα τον Ιανουάριο, για να εγκρίνει ο ελληνικός λαός τη σύμβαση ή και να την απορρίψει. Οποιοσδήποτε θα εξοργιζόταν.

Τελικά το δημοψήφισμα «πνίγηκε» στην τρικυμία των γενικότερων πολιτικών εξελίξεων, αλλά ο εκβιασμός των εταίρων παραμένει. Δεν μας εκταμιεύουν την 6η δόση, αν προηγουμένως δεν εγκριθεί η δανειακή σύμβαση από τη Βουλή.

Σημειωτέον, η 6η δόση είχε εγκριθεί από το άτυπο Eurogroup και απέμεναν τα τυπικά, αλλά οι εταίροι πάτησαν φρένο, εκβιάζοντας ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Είναι κοινό μυστικό ότι, χωρίς τις δόσεις από το δάνειο της τρόικας, με μαθηματική ακρίβεια η χώρα θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία, αφού οι δαπάνες μας είναι υψηλότερες των εσόδων και τα ταμιακά διαθέσιμα εξαντλούνται.

Την αδυναμία μας αυτή εκμεταλλεύονται οι εταίροι και χρησιμοποιούν την 6η δόση, αλλά και τη νέα σύμβαση, ως μοχλό πίεσης να δρομολογήσουν τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Ζητούν ξεκάθαρα διασφαλίσεις, ότι το περιεχόμενο της νέας δανειακής σύμβασης και οι όροι δεν θα αλλάξουν από μια άλλη κυβέρνηση. Πώς θα γίνει αυτό, δεν μας λένε. Παρατηρούν όμως ότι στην Ελλάδα υπάρχει ένα κόμμα που δεν θέλει να αφήσει την εξουσία και το άλλο να φοβάται να την αναλάβει.