Υπάρχει plan A;

Γράφει ο Θανάσης Σκόκος για το protagon.gr


Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 μετά από τις φοιτητικές εκλογές και πριν την συγκρότηση των οργάνων διοίκησης οι φοιτητικές παρατάξεις συνέτασσαν, συχνά μετά από θυελλώδη ξενύχτια αντεγκλήσεων, τις «θέσεις του φοιτητικού κινήματος». Επρόκειτο κατά κανόνα για γενικόλογες διακηρύξεις, προϊόντα φραστικών συμβιβασμών, σχεδόν αποκλειστικά γενικού πολιτικού χαρακτήρα, με τυποποιημένες φράσεις-κλισέ που είχαν παράλληλα την θαυμαστή ιδιότητα να επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και έτσι να βολεύονται όλοι. Θα μπορούσα ακόμη και σήμερα για παράδειγμα να γράψω σχεδόν από μνήμης τα βασικά σημεία της απόφαση π.χ. του πρώτου πανσπουδαστικού συνεδρίου.

«Οι φοιτητές θα παλέψουν στο πλάι του λαού για Ειρήνη, Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία.. για μια Κύπρο ανεξάρτητη και αποστρατικοποιημένη.. για μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική..για μια δημοκρατική  παιδεία που να ανήκει στον λαό…για να τιμωρηθούν παραδειγματικά όλοι οι συνεργάτες της δικτατορίας … για τον εκδημοκρατισμό των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας… για να μην πληρώνει τα βάρη της κρίσης ο λαός... ενάντια στη ληστρική εκμετάλλευση των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων… για.. ενάντια…όχι…».

Ελάχιστη σημασία είχαν όλα αυτά. Η συγκρότηση των οργάνων γινόταν με βάση τα κεντρικά παζάρια των κομματικών νεολαιών και των ίδιων των κομμάτων και η ζωή τραβούσε το δρόμο της. Αυτά σκεφτόμουν διαβάζοντας την «προγραμματική συμφωνία» των τριών κομμάτων που απαρτίζουν τον κυβερνητικό  συνασπισμό. Ένα κακοφτιαγμένο κολάζ προτάσεων καλοσύνης προς την κοινωνία και αυστηρότητας προς τις επικεφαλίδες των άλυτων προβλημάτων. Ωραία πράγματα με τα οποία δύσκολα μπορείς  να διαφωνήσεις  κι άλλο τόσο δύσκολα μπορείς να εμπιστευτείς την αξιοπιστία τους. Πολύ περισσότερο όταν ξέρεις ότι θα πρέπει να έχουν τη δύναμη να πείσουν εκτός από σένα και αυτούς με τους οποίους θα διαπραγματευτείς.

Διαβάστε μερικά από αυτά: «Όχι απολύσεις στο δημόσιο. Όχι άλλες μειώσεις μισθών και συντάξεων, όχι άλλοι φόροι. Διεύρυνση της φορολογικής βάσης, ταυτόχρονα με τη σταδιακή μείωση φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, πάταξη της φοροδιαφυγής και της παρα-οικονομίας. Επέκταση του επιδόματος ανεργίας για ένα ακόμα χρόνο (1+1) από κοινοτικούς πόρους. Εκσυγχρονισμός και εξυγίανση των συνεταιρισμών. Διαμόρφωση εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης της χώρας με νέο αναπτυξιακό και παραγωγικό πρότυπο. Ενίσχυση όλων των παραδοσιακών συμμαχιών της Ελλάδας και αναζήτηση νέων…».
Συνθήματα και γενικότητες.

Ξαναδιαβάζω χαμογελώντας στο προοίμιο πως θα σχηματιστεί μια «μικρή, λειτουργική και επιτελικού χαρακτήρα» κυβέρνηση. Πρέπει να πρόκειται για το πιο γρήγορο πολιτικό αυτογκόλ χωρίς καμιά απολύτως πίεση κακών Γερμανών ή τροικανών.  Οι ευχές για επιδόματα ανεργίας και αποκατάσταση αδικιών προϋποθέτουν κοινοτικούς πόρους που μάλλον δεν θα υπάρξουν είτε ισοδύναμα μέτρα που μάλλον δεν θα βρεθούν.

Η «προγραμματική συμφωνία» έχει δυστυχώς μικρή πολιτική αξία. Δεν γράφτηκε για να χρησιμεύσει σαν βάση ενός τεκμηριωμένου προγράμματος ανασυγκρότησης. Δεν είναι plan A. Είναι ένας προχειρογραμμένος κατάλογος, μια συρραφή λεονταρισμών και ευχών των προεκλογικών προγραμμάτων. Ήταν υποχρεωμένοι να κάνουν μια κυβέρνηση και  κάτι έπρεπε να γραφεί. Μια μικρή εξαίρεση είναι ίσως οι προτάσεις εξυγίανσης και αλλαγών στο πολιτικό σύστημα. Αρκετές ζόρικες διατυπώσεις μοιάζουν με τσουλήθρες εγκατάλειψης  που ίσως τρέξουν να χρησιμοποιήσουν οι δύο απρόθυμοι κυβερνητικοί εταίροι όταν τα πράγματα παρασφίξουν. Σε αυτό άλλωστε προδιαθέτει και ο τρόπος που συγκροτήθηκε το κυβερνητικό σχήμα.

Δεν είναι και έκπληξη όλα αυτά. Κάπως έτσι θα έρχονταν τα πράγματα. Από εκλογικό αποτέλεσμα αποφυγής του χειρότερου προέκυψαν. Κάποιος κερδισμένος χρόνος όπως έγραψαν τα αγγλόφωνα μέσα. Χρόνος για τον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να προετοιμάσει τα εσωτερικά του φροντιστήρια πολιτικής προσαρμογής απολαμβάνοντας παράλληλα την αναπαυτική πολυθρόνα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Κάποιος χρόνος για τον εύθραυστο κυβερνητικό συνασπισμό να παζαρέψει μια διετή ανάσα. Κάποιες ελπίδες ότι κάτι προς το καλύτερο  μπορεί να αλλάξει στο μεταξύ στην Ευρώπη. Και βλέπουμε (που λέει ο λόγος)...

Πηγή : protagon.gr

Πανηγυρίζοντας για τους Ισπανούς

Γράφει ο Τάσος Τέλλογλου για το protagon.grσχ


Σχολιαστές των εφημερίδων κυρίως και ευτυχώς όχι οι πολιτικές δυνάμεις, που διεκδικούν την ψήφο μας άρχισαν να πανηγυρίζουν μετά τη συμφωνία της Ισπανίας με τους εταίρους της στο Eurogroup για την χρηματοδότηση των ισπανικών τραπεζών από το EFSF επειδή λένε έγινε χωρίς μνημόνιο.
 
Κατ αρχήν η ισπανική οικονομία ως ανταγωνιστικότητα και ως μέγεθος δεν έχει καμμία σχέση με την ελληνική. Η Ισπανία διαθέτει 10 τουλάχιστον εταιρείες που παίζουν στην πρώτη κατηγορία της παγκόσμιας αγοράς στους κλάδους τους όπως Iberdrola, Zara, Satander. Πριν από την έναρξη της κρίσης το χρέος της Ισπανίας ήταν χαμηλότερο από εκείνο της Γερμανίας, γύρω στο 69%, τώρα προσεγγίζει το 80%.Υπάρχει όμως μία πολιτική προϋπόθεση πολύ σημαντική: Η Ισπανία υιοθέτησε ένα δικό της πρόγραμμα άγριας προσαρμογής χωρίς να ζητήσει βοήθεια, επειδή οι ίδιες οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας το υιοθέτησαν. Πριν από τις εκλογές το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα διαβεβαίωσε τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο ότι θα το εφαρμόσει αν διαδεχόταν τους σοσιαλιστές στην εξουσία. Mε μία κουβέντα οι Ισπανοί ανέλαβαν την πατρότητα του προγράμματος χωρίς να «φορτώσουν» την ευθύνη στις Βρυξέλλες ή το Βερολίνο όπως ζητάει από τους Έλληνες πολιτικούς εδώ και μήνες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
 
Ακόμα και σήμερα, ακόμα και σε αυτές τις εκλογές τα κόμματα που διεκδικούν την πρώτη θέση παρουσιάζουν τα αναγκαία μέτρα προσαρμογής ως την «εισαγόμενη κατάρα» και αρνούνται την «πατρότητα «οποιασδήποτε  προσαρμογής σαν να είναι δυνατόν να ζήσουμε, όπως ζούσαμε το 2008. Αυτή είναι η τεράστια, η κολοσσιαία διαφορά της ελληνικής περίπτωσης από την ισπανική.

Πηγή : protagon.gr

Αριστερός; Χαίρω πολύ!

Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου για το protagon.gr


Υπάρχει ένα σημείο που παραδίνεσαι. Ξέπνοος από εκατοντάδες συζητήσεις, αντιπαραθέσεις, αναγνώσεις άρθρων και αναλύσεων, ενδοσκόπησης, μελέτης της Ιστορίας, επαναπυροδότησης των ονείρων σου, “κρατημάτων” της λογικής σου και δικών σου δημόσιων παρεμβάσεων, φτάνεις στην στιγμή που έχεις κουράγιο για μία μόνο λέξη. Ένα ναι ή ένα όχι χωρίς επεξηγήσεις, κλείνοντας τους δρόμους της διαπραγμάτευσης, γιατί είσαι πια κομμάτια από μία διαρκή αϋπνία, μία υπερένταση μηνών, χρόνων. Χρήσιμη περίοδος. Γνωριστήκαμε καλύτερα μεταξύ μας. Ο συμπαθητικός περιπτεράς που με έσωσε δεκάδες φορές πουλώντας μου τσιγάρα μετά τα μεσάνυχτα, είναι Χρυσαυγίτης. Όχι όψιμος, πολλά χρόνια τώρα. Χαίρω πολύ! Εκείνος, με την σειρά του έμαθε έπειτα από χρόνια πως είμαι αριστερός. Χαίρω πολύ!
 
Ένα ξαδερφάκι μου, άνεργος οικοδόμος, φανατίστηκε σε μία κουβέντα μας και φανερώθηκε η στράτευσή του στον πολιτικό λόγο και όραμα του Καρατζαφέρη. Χαίρω πολύ! Ένας γνωστός, μεγαλοβιοτέχνης πλαστικών που τόσα χρόνια απέφευγα να ανοίξω πολιτική κουβέντα μαζί του, γιατί μού έβγαζε εκείνη την χαζοαλαζονεία του αυτοδημιούργητου και δεν ήθελα, από ευγένεια, να συγκρουστούμε –καλεσμένοι πάντα και οι δύο σε σπίτι κοινού φίλου- σίγουρος πως γουστάρει τρελά Σαμαρά, αποκαλύφτηκε προχτές, φανατικός υπέρμαχος του Σύριζα. Χαίρω πολύ!
 
Μια χαρά περνούσα με όλους πριν το Μνημόνιο! Δεν χρειάστηκε ποτέ να ανοίξουμε μεταξύ μας τα χαρτιά μας, δεν πλησιάσαμε ποτέ πριν τόσο κοντά στην κόψη της συγκυρίας, για να αναγκαστούμε να ζυγίσουμε τις ιδέες μας στην αρένα του δημόσιου και ιδιωτικού πολιτικού διαλόγου. Όλα ήταν θεωρητικά. Οι συμπεριφορές ανατροπής κινούνταν στην σφαίρα μιας μάλλον φιλοσοφικής συζήτησης δίχως αντικείμενο, ακίνδυνες κουβέντες μεταξύ ανθρώπων που όχι μόνο δεν ήμασταν υποκείμενα της Ιστορίας, αλλά υπήρχε μεταξύ μας και μία άτυπη συμφωνία ανοχής. Οι δεξιοί μας ανέχονταν, στο πλαίσιο της Δημοκρατίας, μας άφηναν να λέμε τις “παρλαπίπες” μας περί δικαίου, μας άφηναν να γράφουμε τα “αντιστασιακά” τραγουδάκια μας, τα αγόραζαν κιόλας, γιατί ήξεραν καλά πως είμαστε η ατραξιόν ενός συστήματος το οποίο δεν απειλείται από τέτοιες φιλολογίες, όσο οι τράπεζες, οι διεθνείς Οίκοι και οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη, κρατούν γερά.

Εμείς, με την σειρά μας, κάναμε πως δεν καταλαβαίνουμε, τους αφήναμε να πιστεύουν πως μας αφήνουν,  φτιάχναμε τους πυρήνες μας, τις μικρές μας “συνωμοσίες”, που περισσότερο έμοιαζαν με φιλολογικές λέσχες παρά με ακονισμένες διεκδικήσεις και έτσι, έχοντας διαχωρίσει τους ρόλους μας, όλα κυλούσαν μια χαρά στο μικρό σπίτι στο λιβάδι. Ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ έναν χίππυ, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά, ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον Σατανά. Όλα μακρινά κι ευτυχισμένα.
     
Τώρα, τα πράγματα σοβάρεψαν πολύ και απότομα. Και οι κρίσιμες εκλογές που έρχονται αποκάλυψαν χαρακτήρες και πρακτικές που σοκάρουν, αλλά δεν βαριέσαι, όλα για τους ανθρώπους είναι…

Πάντως θα συνεχίσω να παίρνω τσιγάρα από τον ίδιο περιπτερά και να αγαπάω φυσικά το ξαδερφάκι μου, και ίσως τώρα που έχουμε λιγότερα πράγματα να κρύψουμε μεταξύ μας (εφόσον αναγκαστήκαμε όλοι στο προσωπικό μας outing) να είναι ειλικρινές, επώνυμο πια και συνειδητό ό,τι ακολουθήσει. Ελπίζω να είναι η σύνθεση και όχι ο ανεπανόρθωτος τραυματισμός μας.

Πηγή : protagon.gr

Να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη

Γράφει ο Αλέξης Παπαχελάς για την kathimerini.gr


Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν οι εταίροι και δανειστές μας είναι να σιωπήσουν από τώρα έως τις 17 Ιουνίου. Δεν θα το κάνουν γιατί η Ε.Ε. δεν έχει μια ενιαία φωνή και γιατί ο κάθε ξένος ηγέτης και αξιωματούχος έχει το δικό του «κοινό» στο οποίο πρέπει να μιλήσει για την ελληνική κρίση. Τα διλήμματα έχουν πλέον γίνει αρκετά καθαρά στον ελληνικό λαό και από εδώ και πέρα είναι θέμα των Ελλήνων πολιτικών να πουν την αλήθεια. Κανένας λαός δεν μπορεί να αποφασίσει για την τύχη του έχοντας ένα πιστόλι στον κρόταφο. Γιατί και έτσι να αποφασίσει, ο στιγμιαίος τρόμος δεν θα τον κάνει ανεκτικό ή λογικό κατά την ταραχώδη περίοδο που θα ακολουθήσει, όποιος και αν κερδίσει. Εχω, όμως, δύο ενστάσεις στο πώς αντιμετωπίζουμε τις δηλώσεις τύπου Λαγκάρντ. Πολλές φορές αντιδρούμε ως λαός με έναν οπαδικό σχεδόν φανατισμό που φτάνει τα όρια του χουλιγκανισμού. Το κάναμε σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν βρίζοντας προσωπικά τους ξένους, στοχοποιώντας χώρες και άτομα. Ποτέ, μα ποτέ δεν βγήκαμε κερδισμένοι από αυτή την τακτική. Μπορεί να μας εκτονώνει, να μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα με τη λογική ότι «τους τα είπα εγώ ένα χεράκι». Δεν δουλέυει όμως έτσι το πράγμα στις διεθνείς σχέσεις, όπου αυτό που μετράει είναι οι συμμαχίες που διαθέτεις, η συγκυρία συμφερόντων και ισχύος των συνομιλητών σου. Οσες, λοιπόν, βρισιές και αν γράφουμε στο Διαδίκτυο, ο αντίκτυπος θα είναι περιορισμένος και πολλές φορές αρνητικός. Αυτό είναι το πρόβλημα με αυτόν τον μάγκικο ψευτοπατριωτισμό εσωτερικής κατανάλωσης. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος δεν κέρδισε, ό,τι κέρδισε, στη Διάσκεψη των Παρισίων με ψευτοτσαμπουκάδες, ούτε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μας έβαλε στην ΕΟΚ με αυτή την τακτική. Ηταν ενδοτικοί ή προδότες; Κάθε άλλο, ήξεραν όμως να κερδίζουν την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των ισχυρών ξένων που μπορούσαν να επηρεάσουν τα συμφέροντα της πατρίδας τους. Οι πραγματικές «μαγκιές» του έθνους γράφτηκαν, άλλωστε, με αίμα από τους προγόνους μας που πολεμούσαν επί δέκα και πλέον χρόνια, όχι από οπαδούς της αυτάρεσκης χουλιγκανικής διαμαρτυρίας...

Και κάτι ακόμη. Βρίσαμε την, όντως αψυχολόγητη, κ. Λαγκάρντ, αλλά μήπως έχει πολύ άδικο για το ότι δεν πληρώνουμε φόρους; Και δεν μιλάμε για μεγαλοφοροφυγάδες μόνο σε μια χώρα που καλώς ή κακώς οι μεγάλες εταιρείες δεν φοροδιαφεύγουν. Μιλάμε για τον «αγανακτισμένο» κηπουρό που ουδέποτε έδωσε απόδειξη και τον εστιάτορα στα νησιά που δίνει ένα χαρτί με το περίφημο «κλάσμα»: τόσα με απόδειξη, τόσα χωρίς. Ολα αυτά δεν είναι βαθιές παθογένειες της δικής μας κοινωνίας; Ο ελληνικός λαός έχει υποφέρει και δοκιμάζεται σκληρά. Οσοι όμως τον οδηγούν στη γλυκειά παρακμή της θυματοποίησης και της αίσθησης πως «όλοι τον κυνηγάνε», δεν προσφέρουν στην υπόθεση της επιβίωσης ενός ιστορικού έθνους. Για να πάμε μπροστά πρέπει να διορθώσουμε τα δικά μας λάθη, να πείσουμε ότι είμαστε αξιόπιστοι ως κράτος και ως χώρα και μετά να διεκδικήσουμε με απεριόριστο τσαμπουκά ό,τι χρειάζεται για να σταθούμε στα πόδια μας

Πηγή : kathimerini.gr

Είμαστε οι Οθωμανοί

Του Κώστα Γιαννακίδη για το protagon.gr


Στις 29 Μαϊου του 1453 ο Σουλτάνος Μεχμέτ Β', ο επονομαζόμενος και Πορθητής, εισήλθε έφιππος στην Κωνσταντινούπολη. Ώρες νωρίτερα, οι στρατιώτες του είχαν σπάσει την αμυντική γραμμή των Ρωμαίων, διαθέτοντας βοήθεια από την άλλη πλευρά των τειχών. Tο μάνταλο δεν σηκώθηκε από ένα χέρι, αλλά από ένα ολόκληρο ρεύμα ανθρώπων που επιθυμούσαν η πολιορκία να τελειώσει το συντομότερο δυνατό, προκειμένου να σώσουν το κεφάλι και, κυρίως, την ορθόδοξη ψυχή τους. Οι ίδιοι κρέμασαν στα σπίτια τους σημαίες, έτσι ώστε οι κατακτητές να γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται. Στην εθνικά ορθή αφήγηση, τα σημάδια τοποθετήθηκαν από τους Οθωμανούς στρατιώτες, έτσι ώστε να δηλώσουν στους συναδέλφους τους ότι η κατοικία είχε ήδη λεηλατηθεί.

Ασφαλώς δεν είναι η μοναδική αλλοίωση που εσκεμμένα επιβάλλεται στην αλήθεια. Αν η Άλωση της Πόλης είναι η ιστορική κοιτίδα του σύγχρονου ελληνισμού, τότε η διήγηση της εκτυλίσσεται μέσα από σαφείς παραδοχές, αμήχανες τροποποιήσεις και βολικές παραλείψεις. Η εθνική μας ιστοριογραφία εμφανίζει το «γένος» να αντιστέκεται στον πολιορκητή και να γονατίζει μόνο όταν το χέρι του Εφιάλτη, εκείνο που έδειξε το δρόμο στις Θερμοπύλες, απασφάλισε την Κερκόπορτα. Αυτό που ηθελημένα προσπαθούμε να ξεχάσουμε είναι ο εσωτερικός σπαραγμός, η σύγκρουση μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών, η διαμάχη ανάμεσα σε εκείνους που πίστευαν ότι η σωτηρία της Πόλης θα έρθει από τη Δύση και σε εκείνους που προτιμούσαν να διασώσουν την ορθόδοξη πίστη τους. Η πολιτική αριστοκρατία εκχώρησε τη θρησκευτική ηγεμονία στο Βατικανό, γνωρίζοντας ότι η Πόλη πρέπει να ενσωματωθεί στη Δύση για να επιβιώσει. Και η θρησκευτική ηγεσία, μπροστά στον κίνδυνο της έκπτωσης, ξεσήκωσε το ποίμνιο υπέρ Θεού και εναντίον αρχόντων. Δεν ήταν δύσκολο. Η μνήμη από τις Σταυροφορίες έκαιγε με τα καντήλια της Αγίας Σοφίας. Η Ευρώπη είχε λεηλατήσει την Πόλη και τώρα, δια της Ένωσης των Εκκλησιών, έπνιγε την ορθόδοξη πίστη. Οι Παλαιολόγοι έβλεπαν προς τη Δύση. Οι υπήκοοι τους έβλεπαν προς τα καμπαναριά των εκκλησιών.

Ο Λουκάς Νοταράς, Μέγας Λογοθέτης (ας πούμε πρωθυπουργός), είχε διαλέξει στρατόπεδο, όταν εκστόμισε το «καλύτερα το σαρίκι του σουλτάνου, παρά η τιάρα του Πάπα.» Υποτίθεται ότι εξέφραζε την επιμονή στη διατήρηση της ορθόδοξης πίστης και όλων εκείνων των ιδιαιτεροτήτων που καθορίζουν την απόσταση της Ανατολής από τη Δύση. Εξέφραζε και κάτι άλλο: την ανάγκη ενός συστήματος εξουσίας να διατηρήσει την ισχύ του, συναλλασσόμενο με το νέο πόλο δύναμης. Δεν ήταν λίγοι οι κληρικοί και οι μοναχοί που, τις ημέρες της πολιορκίας, διέφυγαν στις γραμμές των Οθωμανών. Και μία από τις πρώτες πράξεις του σουλτάνου ήταν η ανάρρηση στον πατριαρχικό θρόνο του ανθενωτικού Γενάδιου Σχολάριου - στην είσοδο του Πατριαρχείου βρίσκεται και η σχετική τοιχογραφία, με τον σουλτάνο να επιδίδει τα προνόμια στον Πατριάρχη. Στον Λουκά Νοταρά δεν έδωσε τίποτα. Του πήρε. Το κεφάλι.

Κανένας δεν μπορεί να υποθέσει ποια θα ήταν η εξέλιξη των πραγμάτων αν η Δύση έστελνε τελικά βοήθεια και χτυπούσε τους Οθωμανούς. Αν τους απωθούσε, ο καθολικισμός ίσως ενσωμάτωνε την ορθοδοξία και η πολιτιστική ταυτότητα της Δύσης θα έφτανε ως το Βόσπορο. Η βοήθεια δεν ήρθε και, όπως αποδείχθηκε, η διαμάχη ενωτικών-ανθενωτικών ήταν χωρίς ιστορικό αντίκρισμα. Ήταν μάταιη. Όμως το αποτύπωμα της διακρίνεται ακόμα στη συλλογική συνείδηση αυτού που ονομάζουμε «γένος». Η καχυποψία απέναντι στη Δύση, η οχύρωση πίσω από πολιτιστικές ιδιαιτερότητες, η αντιπαλότητα προς την άλλη πλευρά του νομίσματος, είναι χαρακτηριστικά που διέσχισαν τους αιώνες και εν μέρει εκδηλώνονται ακόμα και σήμερα. Το γένος έχει προσαρμόσει την εσωτερική διαμάχη του στα δεδομένα της εποχής. Η Ευρώπη είναι εκεί, βλέπει. Και οι Οθωμανοί; Φοβούμαι ότι αυτή τη φορά εμείς είμαστε και οι Οθωμανοί.

Πηγή : protagon.gr

Και μετά;

Γράφει ο Παύλος Τσίμας για το protagon.gr

Στην αρχή ήταν σχεδόν διασκεδαστικό. Οι πρώτες, μετεκλογικές τηλε- αντιδικίες των εκπροσώπων του μεγεθυμένου ΣΥΡΙΖΑ με τις παλιές καραβάνες της συρρικνωμένης πασοκονεοδημοκρατίας θύμιζαν κάτι από τηλεοπτικό σίριαλ. Θυμάστε το «λατρεμένοι μου γείτονες», όπου η πολυπληθής οικογένεια ενός νεόπλουτου μανάβη από την Κοκκινιά είχε μετακομίσει στα β.π., σε μια μεζονέτα δίπλα στους κάπως (ελάχιστα) παλαιότερα πλούσιους γείτονες; Κάπως έτσι.
Αλλά δεν είναι πια διασκεδαστικό.

Ακούσατε τις δηλώσεις των αρχηγών αυτό το Σαββατοκύριακο; Είναι σαν ο προεκλογικός λόγος να έχει μπει στην πρίζα. Σαν να ακούς επαγγελματίες πυγμάχους να κάνουν δηλώσεις πριν ανεβούν στο ριγκ. Σαν τα εκλογικά τρέιλερ να αναγγέλλουν ένα σίκουελ του πολέμου των άστρων, όπου οι λευκοί ιππότες θα αναμετρηθούν ξανά με την σκοτεινή δύναμη. Σαν να ξαναζούμε εκείνες τις παλιές εκλογές (οι νεότεροι protagonistes ούτε που θα τις θυμούνται) όπου οι αντίπαλοι παρίσταναν ότι αντιμάχεται το φως με το σκοτάδι.

Από τη μία πλευρά, τα πράγματα μοιάζουν πεντακάθαρα. Ο Σαμαράς (προσέξατε ότι χρησιμοποιεί πότε-πότε τον όρο «συναγερμός», ανασύροντας τον Παπάγο από τα βάθη της δεκαετίας του 50;) επιχειρεί να συσπειρώσει όσους νιώθουν ότι έχουν ακόμη κάτι να χάσουν, για κάτι να φοβούνται μην τους συμβεί. Και χρησιμοποιεί ως σημαία συσπείρωσης τον φόβο. Τον φόβο απέναντι σε ένα φάντασμα νέου «κομουνιστικού κινδύνου». Τον φόβο της δραχμής. Τον φόβο, που δαγκώνει τα σωθικά και παραλύει την σκέψη.

Αλλά ο Τσίπρας; Γιατί ανεβάζει τους τόνους ο Τσίπρας; Γιατί κάνει τις επιθέσεις του όλο και πιο σκληρές, όλο και πιο «επί προσωπικού», όλο και πιο «ηθικά» φορτισμένες με τετριμμένες υπομνήσεις σκανδάλων; Και γιατί καταφεύγει σε ρητορικά και συμβολικά σχήματα, που κάποτε η αριστερά σιχαινόταν, αλλά ο παραδοσιακός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ είναι εξασκημένος να αναγνωρίζει ως οικεία; Μια εξήγηση είναι πως έτσι αμύνεται απέναντι σε επιθέσεις, που πράγματι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και μυρίζουν υστερία. Μια εξήγηση είναι, επίσης, ότι έτσι συσπειρώνει όσους αφήνει απέξω η αντί-συσπείρωση του φόβου, όσους ψηφίζουν με την λογική «γαία πυρί μιχθήτω». Αλλά υποψιάζομαι ότι μπορεί να υπάρχει μια ακόμη εξήγηση: ότι, έτσι, καίει εκ των προτέρων όλες τις γέφυρες, ώστε να μην βρεθεί, στις 18 Ιουνίου, στην θέση που βρέθηκε στις 7 Μαϊου, να πιέζεται για συμμετοχή σε κάποια μορφή εθνικοενωτικής κυβέρνησης.

Δεν παίρνω όρκο για τις σκοπιμότητες. Αλλά αυτό το καθημερινό κούρδισμα της πόλωσης και από τις δύο πλευρές αρχίζει να γίνεται πολύ επικίνδυνο για να είναι πια διασκεδαστικό ή, έστω, ανεκτό.

Γιατί η 18η Ιουνίου θα ξημερώσει, με το hangover της εκλογικής πόλωσης, σε μια χώρα με αρνητικά ταμειακά διαθέσιμα, με μια οικονομία (συμπεριλαμβανομένου του μέχρι πέρυσι υγιούς τουριστικού της τομέα) κλινικά νεκρή, που θα πρέπει να διαπραγματευθεί ξανά, εξ αρχής, το μέλλον της και, για να το κάνει, θα πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο, άμεσης εφαρμογής σχέδιο μεταρρύθμισης του κράτους και παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, που ως τώρα, στα δύο χρόνια της συμφοράς, κανείς δεν έχει βάλει στο τραπέζι.

Και στους καναπέδες των διερευνητικών εντολών θα συναντιούνται, τσακωμένοι, από τη μια εκείνοι που ορκίζονται ότι θα μας κρατήσουν στην Ευρώπη (αλλά δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι πως άλλαξαν κάτι από τα κουσούρια τους, που μας οδήγησαν με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης) κι από την άλλη εκείνοι που ορκίζονται ότι θα μας σώσουν, αδαπάνως και ακινδύνως, από την λιτότητα του μνημονίου (αλλά δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι ρεαλιστικού σχεδίου που να κάνει τον όρκο τους πιστευτό). Χωρίς, στο μεταξύ, να τους έχουμε βάλει να κουβεντιάσουν. Συγκεκριμένα, επί συγκεκριμένων...

Πηγή : protagon.gr

Δώστε πίσω την Πάτρα μας

Γράφει ο Νίκος Κακαρίκας για το protagon.gr

Η περιοχή των Ιτέων στην Πάτρα αποτελεί μια από τις παλαιότερες εργατικές συνοικίες της πόλης. Περνώντας μέσα από τα στενά δρομάκια που οδηγούν στην Ακτή Δυμαίων και στο εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής τα χαμηλά σπίτια και οι εργατικές κατοικίες παραπέμπουν σε άλλες εποχές.

Χτες, δεύτερη ημέρα αντιδράσεων έξω από το εργοστάσιο της Πειραϊκής Πατραϊκής, με αφορμή τη δολοφονία του Θανάση Λαζανά από τρείς Αφγανούς και περισσότεροι από 2000 κάτοικοι των Ιτέων αλλά και της Λεύκας ζήτησαν την άμεση απομάκρυνση όλων των παράνομων μεταναστών από τις υπέρ το δέον υποβαθμισμένες περιοχές τους.

Λίγο μετά τις 9 το βράδυ, περί τα 100 άτομα επιτέθηκαν και πάλι στις δυνάμεις των ΜΑΤ με πέτρες και 4 μολότοφ αλλά αυτή τη φορά τα επεισόδια έλαβαν τέλος μέσα σε μια ώρα. Σύμφωνα πάντως με  πληροφορίες μεγάλο μέρος των παράνομων μεταναστών που διέμεναν εντός της Πειραϊκής και σε άλλα παλιά εργοστάσια μεταφέρθηκε στην Αθήνα τα ξημερώματα της Τετάρτης.

Στα πηγαδάκια που είχαν στηθεί έξω από το παλιό εργοστάσιο τα παράπονα που άκουγε κανείς από τους πολίτες για τον Δήμο, τη Νομαρχία, την Αστυνομία  και τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών ήταν ατελείωτα. “Κανένας και καμία υπηρεσία δεν αντιμετώπισε το πρόβλημα όπως θα έπρεπε. Όλοι τους έκρυβαν το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Σήμερα ζούμε τα αποτελέσματα αυτής της εγκληματικής πρακτικής και μην μας κατηγορείτε για ρατσιμό και φασισμό. Δεν μπορούμε να κυκλοφορήσουμε όταν πέφτει το φως του ήλιου”  ήταν ένα από τα βασικά επιχειρήματα των κατοίκων.

“Δεν είμαστε με τη Χρυσή Αυγή αλλά και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτοί που επιτέθηκαν στις αστυνομικές δυνάμεις ή κυνήγησαν μετανάστες είναι με τη Χ.Α” μου λέει μια κυρία.

“Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Όχι τώρα. Εδώ και μια πενταετία. Έπρεπε να δολοφονηθεί ένας νέος λίγα μέτρα από το σπίτι του για να καταλάβουν πως τα πράγματα έχουν εκτραχυνθεί. Τηλεφωνούμε στην Αστυνομία και τους καταγγέλουμε εγκληματικές πράξεις που γίνονται έξω από τα σπίτια μας και μας απαντούν πως δεν υπάρχει διαθέσιμο περιπολικό. Αυτοί που  είναι σήμερα εδώ έχουν ψηφίσει σχεδόν όλα τα κόμματα στις τελευταίες εκλογές. Δεν έχει να κάνει με δεξιά ή αριστερά. Έχει να κάνει με την καθημερινή μας ζωή. Πρέπει κάποιος να πάρει συγκεκριμένες αποφάσεις”.

Το μεγαλύτερο παράπονο που ακούστηκε όμως χτες από τους συγκεντρωμένους κατοίκους ήταν πως έπρεπε να είχε ξεσηκωθεί όλη η Πάτρα και όχι μόνο οι κάτοικοι των Ιτέων και της Λεύκας. “Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Είμαστε μόνοι μας εδώ πέρα. Είμαστε κομμάτι της πόλης και θα έπρεπε όλοι οι κάτοικοι να δείξουν πως θέλουν κάτι να αλλάξει στην Πάτρα”.

Φεύγοντας, ρωτάω έναν νεαρό αν αυτοί που κάνουν τα επεισόδια είναι μόνο μέλη της Χ.Α. “Όχι, μου απαντά κοφτά, οι περισσότεροι δεν ανήκουν στην οργάνωση. Αλλά αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση και δεν αλλάξει κάτι άμεσα, οι περισσότεροι, δυστυχώς, θα γίνουν μέλη της Χ.Α."

Πηγή : protagon.gr

Μήπως να φορολογήσουμε την προπαγάνδα;

Γράφει ο ΕΚΔΟΡΟΣΦΑΓΕΥΣ για το koutipandoras.gr

Οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι για τα κανάλια. Το βλέπει κάποιος στο πρόσωπο της Όλγας. Αυτή η ένταση που έχει ακυρώσει όλη την φρεσκάδα που με μεγάλο κόπο είχε καταφέρει να εξασφαλίσει η έμπειρη παρουσιάστρια. Σκιές και γραμμές,εκεί που απλωνόταν το γέλιο κάθε που εμφανιζόταν στα πλάνα ο Ευάγγελος Βενιζέλος.Προφανώς για όλα φταίει ο Σύριζα.Η Όλγα αναγκάζεται να συνοφρυώσει το πρόσωπο και να ρωτήσει με ένταση «ποιόν εννοείτε» κάθε φορά που κάποιος περιγράφει το κόμμα του Τσίπρα ως κάτι κακό αλλά δεν τον το κατονομάζει κιόλας.

Το βράδυ της Τετάρτης ήταν δύσκολο για την Όλγα αλλά αποδοτικό. Στο πάνελ ήταν το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Μηλιός, ο οποίος ανέλυσε πως ως κυβέρνηση θα φορολογήσουν με 1% τις 500 μεγάλες επιχιερήσεις οι οποίες ενώ παρουσιάζουν μεγάλους τζίρους, δεν συνεισφέρουν όσο πρέπει σε φόρους. «Και αν είναι ζημιογόνες» ρώτησε η Όλγα, έχοντας ίσως κάποιες από αυτές στο μυαλό της, μια και γνωρίζει τόσο καλά αυτό τον κύκλο των επιχειρηματιών. Ο Μηλιός τότε απάντησε πως θα ελεγχθεί αν είναι ζημιογόνες στην πραγματικότητα ή κρύβουν κέρδη σε offshore εταιρείες. Αυτό ήταν. Λίγα λεπτά αργότερα ένα δημοσίευμα του Capital, έφτασε σε χιλιάδες mail με τίτλο «Θα φορολογήσουν ακόμη και τις ζημιογόνες επιχειρήσεις». Η Όλγα είχε δώσει τον τίτλο της νύχτας. Είπαμε, για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμη και που έχει σπάσει το πρόσωπο της Όλγας.

ΥΓ: Δείτε το βίντεο από το οποίο, κατά την Capital, προκύπτει πως ο Μηλιός είπε ότι θα φορολογηθούν «ακόμη και οι ζημιογόνες επιχειρήσεις». Αν το βρείτε πουθενά, κερδίζετε χρυσούν ωρολόγιον. Απ’αυτά που μετράνε τις ώρες της αγωνίας.

Δείτε εδώ το βίντεο

Πηγή : koutipandoras.gr

Ο Τσίπρας στην Τροία

Γράφει ο Αλέξης Καλοκαιρινός για το protagon.gr


Όσοι είδαν τη συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα χτες το βράδυ στον Στέλιο Κούλογλου (ΝΕΤ) δεν έχουν στο εξής τη δικαιολογία της σύγχυσης. Η σύγχυση καλλιεργείται από δημοσιολόγους που ισχυρίζονται ότι στις επόμενες εκλογές αντιπαρατίθενται μια κεντροδεξιά με πυρήνα τη ΝΔ και μια κεντροαριστερά με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο κ. Τσίπρας επιβεβαίωσε αυτό που αποτελεί πάγια, κοινή και δημόσια παραδοχή του πολιτικού φορέα τον οποίο εκπροσωπεί: Δεν έχει καμιά σχέση με την κεντροαριστερά. Η φιλοδοξία του ΣΥΡΙΖΑ είναι να καλύψει το χώρο «από τα αριστερά της Αριστεράς ως τα αριστερά του ΠΑΣΟΚ». Σε αυτό το χώρο θέλουν να προσελκύσουν μια πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Όσο για το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, σήμερα εκφράζει, «τα συμφέροντα της αστικής τάξης και της διαπλοκής».

Η εχθρότητα του κ. Τσίπρα προς την αστική τάξη είναι έκδηλη και απροκάλυπτη. Είναι εχθρότητα ταξική. Στις ερχόμενες εκλογές, η αστική τάξη θα ηττηθεί από την Αριστερά. Αυτή είναι η εκπεφρασμένη επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ. Το αστικό σύστημα θα σαρωθεί. Τόσο η νέα τάξη που θα κυριαρχήσει επί της αστικής, όσο και το νέο σύστημα που θα αντικαταστήσει την αστική δημοκρατία αφήνονται στο ημίφως της ρητορικής ασάφειας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», το οποίο συναθροίζει μικρά κομμουνιστικά κόμματα που κινούνται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής των χωρών τους. Με αυτούς τους συμμάχους ο κ. Τσίπρας (εμφανίζεται να) πιστεύει ότι θα ανατρέψει το αστικό σύστημα της Ευρώπης. Βέβαια, το όπλο που θεωρεί ότι κρατά είναι η απειλή της ελληνικής χρεοκοπίας και εξόδου από το ευρώ. Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να συναντήσει τη Μέρκελ ζωσμένος με εκρηκτικά. (Τα εκρηκτικά είμαστε εμείς). Αν η Μέρκελ δεν απαρνηθεί τον καπιταλισμό, όπως ρητώς επιτάσσει το μανιφέστο του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», η Ευρώπη θα γίνει παρανάλωμα. Αυτό (εμφανίζεται να) πιστεύει ο κ. Τσίπρας.

Συνεπώς, σύμφωνα με τον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ, οι επικείμενες εκλογές στην Ελλάδα έχουν ένα διακύβευμα που υπερβαίνει κατά πολύ τη χώρα και τους πολίτες της. Το αποτέλεσμα των ελληνικών εκλογών, λέει ο κ. Τσίπρας «θα γίνει ο Δούρειος Ίππος μιας μεγάλης αλλαγής σε όλη την Ευρώπη». Ο κ. Τσίπρας ξεκίνησε τη Μεγάλη Πορεία για να ελευθερώσει τους «ευρωπαϊκούς λαούς». Στο μυαλό του, οι «ευρωπαϊκοί λαοί» θέλουν να απαλλαγούν από τον αστικό πολιτισμό και την αστική δημοκρατία. Από κάποια παρεξήγηση, όμως, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη θέλει όλο και περισσότερο να απαλλαγεί τα έξοδα σίτισης του υποψήφιου σωτήρα της. (Μάλλον η παρεξήγηση οφείλεται στο ότι η έννοια της κοινής γνώμης αποτελεί αστικό εφεύρημα).

Η απειλή του κ. Τσίπρα ότι θα ανατινάξει τη χώρα του καταμεσής στην αγορά της Ευρώπης, αφορά εξίσου τη Μέρκελ, τον Ολάντ και όλους τους υπόλοιπους (δημοκρατικά εκλεγμένους, αν θυμάμαι σωστά) ηγέτες των χωρών της Ε.Ε., που συμβαίνει όλοι τους να ηγούνται αστικών κομμάτων. Αντιστρέφοντας τους όρους, ο κ. Τσίπρας προτίθεται να πουλήσει στους ευρωπαίους αστούς το σκοινί με το οποίο θα κρεμαστούν. Αλλά η αντιστροφή αχρηστεύει το επιχείρημα. Ο κ. Τσίπρας θα πει στους υπόλοιπους ευρωπαίους ηγέτες ότι τους συμφέρει οικονομικά να προσχωρήσουν στους σοσιαλισμό, όπως τον αντιλαμβάνονται οι εναπομείναντες ευρωπαίοι κομμουνιστές. Δηλαδή, θα τους στοιχήσει λιγότερο να πεθάνουν παρά να ζήσουν.

Το πιθανότερο είναι ότι ο βομβιστής θα πεθάνει μονάχος, με τα εκρηκτικά του. Η Ευρώπη, ούτως ή άλλως, θα στρίψει προς μια κατεύθυνση λιγότερης δημοσιονομικής πειθαρχίας, αυτό είναι βέβαιο. Αλλά χωρίς εμάς. Για λόγους όχι τόσο οικονομικούς όσο πολιτικούς. Για την Ευρώπη, το κόστος υποχώρησης σε πολιτικό εκβιασμό είναι ασύγκριτο με το κόστος της ελληνικής αυτοχειρίας.

Όμως το προφανές φαίνεται αδιανόητο στους περισσότερους Έλληνες. Γεγονός που εξηγεί τη Μεγάλη Πορεία που ξεκινάμε, δεμένοι στη ζώνη του βομβιστή ή κρυμμένοι στην κοιλιά του Δούρειου Ίππου, έτοιμοι να πεταχτούμε και να κυνηγήσουμε τους (ευρωπαίους) αστούς.

Πηγή : protagon.gr

Hellene, μην είσαι Malakas

Γράφει ο Παύλος Γεωργιάδης για το protagon.gr


Δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να αρχίσουμε να συνηθίζουμε στο “Hellene”, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Ιδίως μιας και το “Greek” έχει πλέον σχεδόν καεί. Εμένα πάντως την πρώτη φορά που είδα το βίντεο της Κατερίνας Μουτσάτσου μου άρεσε. Την δεύτερη το ξανασκέφτηκα, μιας και δεν συμφωνώ με την αισθητική των εθνικών ύμνων. Και θα προτιμούσα αν, έστω κι ένα, από τα πολλά “Hellene” είχε αντικατασταθεί από το “Human”.

Ναι, ίσως είναι και λίγο υπερβολική η Κατερίνα σε κάποια σημεία. Κατάτι υπερβολικές βρίσκω άλλωστε καμιά φορά και τις δικές μου δημόσιες τοποθετήσεις, όπως την τελευταία πριν από λίγες ημέρες. Αν υπάρχει όμως ένα πράγμα για το οποίο η κρίση μας ωφελεί, τότε αυτό είναι ότι σιγά-σιγά έχει αρχίσει να αλλάζει η ατζέντα της κοινωνίας μας. Και ότι εμείς οι νέοι έχουμε πλέον τα ερεθίσματα, το μέτρο σύγκρισης και τα μέσα να περνάμε μηνύματα τα οποία μπορούν να συγκινήσουν διεθνώς. Ακόμη και ασκώντας πίεση σε όλους αυτούς που αποφασίζουν για τις μοίρες μας.

Δεν σας αρέσει αυτή η Ελλάδα; Αλίμονο αν οι νέοι δεν ήμασταν αυθόρμητοι, υπερβολικοί, παλαβοί κι αν δεν ξεσπούσαμε για αυτό το συνονθύλευμα κοινωνίας μέσα στο οποίο μας έλαχε να παράγουμε και να θέσουμε σε πρακτική εφαρμογή τις γνώσεις και τους κόπους πολλών ετών. Ασφαλώς θα κάνουμε και λάθη, και κάποιοι θα δυσαρεστηθούν. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι έχει ήδη αρχίσει η κατάλληλη τριβή. Το βίντεο της Κατερίνας άλλωστε, έδωσε την έμπνευση στον Σπύρο (σωστός!) να παραθέσει την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Το πρόσημο και των δύο είναι θετικό, μιας και οι δύο έχουν το δίκιο τους. Ίσως να είναι η αφετηρία για να μαζευτούν και άλλες φρέσκιες φωνές και η συνισταμένη να αποτελέσει την «κόλλα» της κοινωνίας μας, ώστε επιτέλους να κάνουμε το απαραίτητα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός.

Θα υπερβάλλω ξανά, λέγοντας ότι σήμερα ίσως είμαστε οι μόνοι στον κόσμο που (έχουμε τις προϋποθέσεις και τις αφορμές να) κάνουμε αυτού του είδους τις κοινωνικές ζυμώσεις. Και νομίζω ότι τα πάμε καλά. Μας βοηθάει, για ακόμη μια φορά, το κλίμα της χώρας άλλωστε. Εντάξει, ξεπεράσαμε τον παροξυσμό του νεοπλουτισμού. Ξεπερνάμε αργά αλλά σταθερά την γκρίνια και το αυτομαστίγωμα. Πού θα πάει, θα αρχίσουμε να δημιουργούμε κιόλας.

Ολόκληρη η ανθρωπότητα είναι σε κρίση σήμερα. Πρέπει λοιπόν εμείς, η γενιά μας, να ξαναγράψουμε ιστορία. Να ανατρέψουμε τα στερεότυπα ξαναγράφοντας ιστορία, δημιουργώντας παράδοση και παράγωντας κληρονομιά. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας έχουν αφήσει ανεκτίμητους θησαυρούς που πρέπει να τους πάρουμε, να τους ξεσκονίσουμε και να τους στείλουμε στο σύμπαν. Πάνω απ’ όλα, πρέπει να ανανεώσουμε το λεξιλόγιο, να εισάγουμε νέους όρους στην κοινωνία.

Παρά το μισό εκατομμύριο hits στο Youtube μέσα σε 72 ώρες, ο Hellene είναι πολύ μοναχικός. Σε μία χώρα που έχει επικρατήσει η κακιστοκρατία του Malaka. Όμως υπάρχει και η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει. Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.

Πηγή : protagon.gr

Σόι εναντίον Σόιμπλε

Γράφει η Λίλα Σταμπούλογλου για το protagon.gr

Ιδού πώς έχει το πράμα για τους περισσότερους Έλληνες. Οι προετοιμασίες αρχίζουν αρκετές μέρες πριν την Ανάσταση. Ο υπεύθυνος πρώτης ύλης και αγορών φροντίζει να φτάσουν στο σπίτι οι απαραίτητες προμήθειες. Μετά, η οικογένεια χωρίζεται σε ομάδες. Άλλοι βάφουν αυγά, άλλοι φτιάχνουν τσουρέκια, άλλοι ετοιμάζουν τη μαγειρίτσα κι άλλοι τον οβελία. Ξημερώματα Κυριακής, όταν τα νεότερα μέλη επιστρέφουν σπίτι απ’ το καθιερωμένο ξενύχτι μετά την Ανάσταση, τα γηραιότερα βρίσκονται ήδη επί το έργον. Η θράκα είχε κάψει και πάνω της στριφογυρίζει το αρνάκι με μεγαλοπρέπεια.

Και το μεσημέρι, ο καθένας παίρνει τη θέση του στο στρωμένο πασχαλινό τραπέζι. Αυτό που μαζεύει γύρω του μπαμπάδες και μανάδες, παππούδες και γιαγιάδες, αδέλφια, ξαδέλφια, ανίψια, θείους, μπατζανάκηδες, συννυφάδες, κουνιάδους, νονούς, βαφτιστήρια, κουμπάρους και φίλους.

Το τραπέζι που μας υπενθυμίζει τελετουργικά ότι δεν είμαστε μόνοι, αλλά μέλη μιας συμμορίας που στο πέρασμα των χρόνων αποδεικνύεται άφθαρτη. Σα μια σχεδία από ατσάλι, φτιαγμένη για να μας περνάει από τη μια όχθη στην άλλη και αρκετά ανθεκτική ώστε να μας βγάζει στη στεριά όταν το πλοίο της ζωής μας ναυαγεί.

Αθάνατη ελληνική οικογένεια, που λέγεσαι και σόι γιατί περικλείεις στους κόλπους σου όχι μόνο δεσμούς αίματος, αλλά και σχέσεις ζωής. Εσύ είσαι η αφετηρία κι ο προορισμός μας. Σ’ εσένα καταφεύγουμε στις χαρές, σ’ εσένα και στα ζόρια. Εσύ, υποστηρίζουν ψυχολόγοι και κοινωνιολόγοι, είσαι το πιο ισχυρό στήριγμα του Έλληνα σε καιρούς κρίσης, όπως αυτή που διανύουμε. Μια μάσκα οξυγόνου που πέφτει από πάνω του, όταν οι δυσκολίες κι η απελπισία του φέρνουν ασφυξία. «Ευτυχισμένο σπίτι είναι εκείνο μέσα στο οποίο βρίσκονται ενωμένα η κούνια του παιδιού κι η πολυθρόνα της γιαγιάς» είπε ο Βίκτωρ Ουγκώ. Οι Έλληνες κάνουμε πράξη το συλλογισμό του και τον πάμε ένα βήμα παραπέρα με το μεγάλο, ανυπόφορο κάποιες φορές ίσως, αλλά πάντα υπέροχο σόι μας.

Αυτό που την Κυριακή του Πάσχα θα μαζωχτεί γύρω απ’ το φτωχότερο μεν αλλά γεμάτο αγάπη τραπέζι, για να φάει, να πιει, να τραγουδήσει και να χορέψει. Μα πάνω απ’ όλα για να σχολιάσει το πάθημα της κυρά Μαρίας, την καψούρα του Θωμά, τα σαρδάμ του Γιώργου, τις κοκορομαχίες ΝΔ και Πασόκ, τη φράου Μέρκελ και τον μπαμπούλα Σόιμπλε που μας φόρτωσαν χαράτσια. Και με τα γέλια και τις φωνές του, να ξορκίσει το κακό.




Η Λίλα Σταμπούλογλου είναι ηθοποιός και θεατρολόγος

Πηγή : protagon.gr

Πασχαλινές υποκρισίες

Γράφει ο Σπύρος Σεραφείμ για το protagon.gr


Το μεσημέρι της Μεγάλης Πέμπτης παρήγγειλα στο αγαπημένο μου καφέ, απέναντι απ’ τη δουλειά μου, «παρακαλώ, θα ήθελα τον καφέ μου κι ένα σάντουιτς με ζαμπόν, χωρίς τυρί, όπως πάντα».

Κάποιοι από τους θαμώνες του μαγαζιού με κοίταξαν με τόσο αποτροπιασμό, μα με τόσο αποτροπιασμό τον αμαρτωλό, λες και τους έκλεισα την τηλεόραση, ακριβώς τη στιγμή που έβλεπαν ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ».

Έτσι - μέσα στα νεύρα, επιστρέφοντας στο ραδιοφωνικό σταθμό που εργάζομαι - έκανα μια σειρά από σκέψεις, χωρίς αξιολογική σειρά, από τα όσα έχω δει-καταλάβει εσχάτως, γύρω μου.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί που ισχυρίζονται ότι κάνουν νηστεία και τηρούν τα έθιμα με ευλάβεια, «όσοι στην πατρίδα μας δεν κάνουν νηστεία είναι αμαρτωλοί» και τους περιθωριοποιούμε, που «τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα ιερά και τα όσιά μας, οι βλάσφημοι». Σε αυτή τη χώρα, αντίστοιχα, κανείς δεν διάβασε lifestyle περιοδικά επειδή «μέσα έχουν αυτές τις ξετσίπωτες», κανείς δεν ψήφισε τα δύο μεγάλα κόμματα αφού «όλοι τους μασόνοι είναι», σε αυτή τη χώρα σχεδόν όλοι ουρλιάζουν «δεν θα τους ξαναψηφίσω ποτέ», όλα τα στραβά μόνα τους έγιναν, «μπήκε ο Διάβολος, ο εξαποδώ». (Ναι, είναι μια λέξη!).

Σε άλλη περίπτωση, για όλα φταίνε οι εξωγήινοι, όχι εμείς, ποτέ. Εμείς «έχουμε τον Θεό μας που μας σώζει», «η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει», «ο Θεός είναι με τη χώρα μας». Όλοι ήξεραν τα όσα έκανε ή δεν έκανε ο τάδε λαμόγιο προφυλακισθείς, όπως και ποιοι «πρέπει να μπουν φυλακή επειδή είναι διεφθαρμένοι», οι ίδιοι δεν «λάδωσαν» και δεν «λαδώθηκαν» ποτέ, ούτε υπέπεσε στην αντίληψή τους κάποια υπόθεση διαφθοράς. Η αδικία, βλέπετε, «είναι αμαρτία, δεν τη θέλει ο Θεός».

Το μεσημέρι της Μεγάλης Παρασκευής πολλοί δεν θα φάνε κρέας, αλλά θα πλακωθούν στα ούζα και στα τσίπουρα τρώγοντας νηστίσιμα και μέσα στη ζάλη τους θα κοιτάξουν τον κώλο της σερβιτόρας που «καλή είναι, αλλά είναι από την Αλβανία». Το βράδυ, όμως, όταν ξενερώσουν, για να πράξουν το θρησκευτικό τους καθήκον, θα πάνε «στη γύρα του Επιταφίου, όλο και κάποιο κορμί θα παίζει».

Θεωρώ ότι, σε ένα μεγάλο ποσοστό, είμαστε ένα έθνος που είναι κατ’ επίφαση θρήσκο, ορθόδοξο, πιστό. Η μειοψηφία μόνο έχει εντρυφήσει στην πίστη, γνωρίζοντας επακριβώς τα της θρησκείας. Οι υπόλοιποι είναι κάλπικοι πιστοί, κατ’ επίφαση, για τα μάτια των άλλων, «επειδή έτσι πρέπει».

Δεν είναι τυχαίο ότι πάρα πολλοί εδώ στην Ελλάδα πιστεύουν ότι ο Υιός του Κυρίου έχει τη μορφή του Ρόμπερτ Πάουελ, του ηθοποιού που υποδύθηκε τον Χριστό στην τηλεοπτική μίνι σειρά ο «Ιησούς από τη Ναζαρέτ», που προβάλλεται κάθε χρόνο από τα ελληνικά κανάλια.

Ευτυχώς, το γράφω και πάλι, φυσικά και υπάρχουν πολλοί Έλληνες που δεν είναι όπως ανέφερα πιο πάνω και ξέρουν τι πιστεύουν, είναι πραγματικά θρήσκοι και όχι θρησκόληπτοι. Εν κατακλείδι, όμως, στο τέλος, το Καλό κερδίζει μόνο στις ταινίες; Δεν ξέρω, δεν έχω καταλήξει.

Σας αφήνω τώρα, αρχίζει ξανά, άλλο ένα επεισόδιο του Ιησού. Ναι, από τη Ναζαρέτ. Η οποία μοιάζει σαν χωριό της Επαρχίας μας…

Πηγή : protagon.gr

Περιφερειακή Αξιοπρέπεια

Άρθρο του Δημήτρη Ποταμιάνου για το protagon.gr

Ένα ενθαρρυντικό νούμερο: Σε πρόσφατη πανελλαδική δημοσκόπηση, που εξέταζε την παρατηρούμενη στις μέρες μας τάση επιστροφής από τα αστικά κέντρα στην περιφέρεια, επτά στους δέκα συμπατριώτες μας μαρτυρούν πως θα έφευγαν πρόθυμα από την πόλη “για το ίδιο ή και μικρότερο εισόδημα από αυτό που έχουν τώρα”. Άρπα την κ. Γκέκο, που προσπάθησες με τέτοια επιμονή να μας πείσεις, τους δικούς σου ανθρώπους αλλά και όλους εμάς, πως “η απληστία είναι καλό πράγμα!”.

Θα αντιταχθεί στην ανακουφιστική αυτή διαπίστωση πως είναι η κρίση που μαστίζει τη χώρα μας που οδηγεί τους συντοπίτες μας στο απονενοημένο αυτό διάβημα. (Έχουν άλλωστε ήδη ακουστεί αρκετά σαρκαστικά σχόλια για τις ψευδαισθήσεις των “νεοαγροτών”, που δεν ξέρουν πόσο σκληρή και άχαρη μπορεί να είναι η δουλειά και η ζωή με την τσάπα.) Εκτός θέματος, πιστεύω, το επιχείρημα. Η ελπίδα, όπως όλοι ξέρουμε, πεθαίνει τελευταία. Με όσον πόνο και καημό κι αν βλέπουμε το τωρινό μας εισόδημα να στραγγίζει- μας το ρουφάνε οι πολιτικοί μας ταγοί, η ανεπρόκοπη δημόσια διοίκηση και βέβαια οι ντόπιοι και ξένοι τραπεζίτες-, δεν θα πάψουμε ποτέ να ελπίζουμε πως πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικά μας θα’ ναι. Θα ξαναρθούν με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο τα πράγματα στη θέση τους. Την αφθονία που αξιωθήκαμε να γευτούμε θα την ξαναχαρούμε πάλι. Δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν Έλληνα- εκείνους ιδίως ανάμεσά μας που στριμώχθηκαν αγόγγυστα στις μεγάλες πόλεις- που να μην βλέπει στον ύπνο του αλλά και στον ξύπνιο του το παρήγορο αυτό όνειρο.

Άρα, το ζήτημά μας δεν είναι αυτό. Αυτό που μας λένε οι επτά στους δέκα συνέλληνες (νέοι στην ηλικία οι περισσότεροι, κι αυτό είναι ακόμα πιο ενθαρρυντικό) είναι πως αψηφούν, εν τέλει, το ύψος του εισοδήματός τους- το αναγκαίο διαβατήριο, επί τέλους, για να περιπλανηθούν στη χώρα της αφθονίας, έτσι όπως την καταλαβαίναμε τουλάχιστον ως τώρα- κι αναζητούν άλλα κριτήρια και σαφώς διαφορετικό ορισμό για την “άφθονη ζωή” (για να θυμηθώ εδώ και τα εξαίσια εκείνα λόγια με τα οποία κλείνει ο “Κολοσσός του Μαρουσιού”- and life more abundant).

Δεν θα κάνω τη χάρη στους δήθεν κυνικούς κι ανοιχτομάτηδες να πλέξω εδώ το εγκώμιο της ζωής στην ύπαιθρο. Του καθαρού βουνίσιου, καμπίσιου και νησιώτικου αέρα. Που έτσι κι αλλιώς φυσικά δεν τρώγεται. Και ξέρω βέβαια πως δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι ή προετοιμασμένοι για τη δουλειά στα χωράφια, για το καθάρισμα του σταύλου και του κοτετσιού ούτε και για το επίπονο πάντα μάζεμα πλούσιων, πόσω μάλλον ισχνών εσοδειών. Σύμφωνοι, αλλ’ η ζωή στην περιφέρεια δεν είναι μόνο αυτό. Κατ’ αρχάς, με την καλή χρήση των νέων τεχνολογιών και με την προϊούσα δικτύωσή μας μπορούμε κάλλιστα να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τα όσα συμβαίνουν στα δυναμικά μητροπολιτικά κέντρα, συνεισφέροντας και τη δική μας “απόκεντρη” φωνή όταν χρειάζεται και εφόσον βέβαια είναι ευπρόσδεκτη. Όχι ότι δεν θα μπούμε στον πειρασμό κι εμείς οι περιφερειακοί γραφιάδες, καλλιτέχνες, ειδικοί επιστήμονες (γιατροί, εκπαιδευτικοί, αρχιτέκτονες, γεωπόνοι και άλλοι σύμβουλοι) να καλλιεργήσουμε κι εμείς σ’ ένα πρόχειρο μποστάνι λίγες δικές μας ντομάτες, πιπεριές και μελιντζάνες. Αλλ’ η προτεραιότητά μας εκεί “εξω”, όπου αποφασίσαμε να ταχθούμε, δεν θα πάψει να είναι το γράψιμο, ο στοχασμός, η τέχνη και οι θεραπευτικές και συμβουλευτικές φροντίδες για τους γύρω μας. Και κατά δεύτερο λόγο δεν είναι λίγοι βέβαια κι εκείνοι για τους οποίους ο δρόμος της επιστροφής στην περιφέρεια οδηγεί πολύ πιο άμεσα σε παραγωγικές δραστηριότητες στη γη ή και στη θάλασσα. Μόνο που με τις πολύ πιο ευπρόσιτες σήμερα πληροφορίες και με τις όλο και πιο εντατικές και εκτατικές επαφές στα δίκτυα που μας ενώνουν πλέον όλους,  μπορούν να προσδοκούν κι εκείνοι πως δεν θα είναι αποκομμένοι από τις κοντινές ή και τις πιο απομακρυσμένες  εστίες ζήτησης της γεωργικής παραγωγής τους. Από την αναζωογόνηση της οποίας έχει άλλωστε τόσα να ωφεληθεί ολόκληρη η χώρα μας.

Στοίχημα παραμένει πάντως, και μεγάλη απόφαση, η εθελουσία αυτή έξοδος προς την επαρχία. Πόσο μπορεί να αμείψει τους λιγότερο ή περισότερο τολμηρούς; Σίγουρη απάντηση στο ερώτημα δεν νομίζω ότι υπάρχει. Αλλ’ εδώ είναι που έχει κυρίως νόημα η στάση που υιοθετεί η σαφής (νεανική) πλειοψηφία των ερωτηθέντων στην έρευνα που προαναφέρθηκε: Και με λιγότερα απ’ όσα μπορώ να βγάλω σήμερα, θα το επιχειρούσα. Ξέροντας, προσδοκώντας έστω, ότι  θα ζούσα αξιοπρεπέστερα. Παραβάλλω ευχαρίστως την τοποθέτηση αυτή με το εύρημα του διαπρεπούς αμερικανού οικονομολόγου Ρομπερτ Φρανκ ( What Price the Moral High Ground- 2004), όπου ούτε λίγο ούτε πολύ οι απόφοιτοι διαφόρων επίλεκτων Πανεπιστημίων των ΗΠΑ στην μεγάλη πλειοψηφία τους μοιάζουν να είναι σαφώς διατεθειμένοι να δεχτούν χαμηλότερες αμοιβές από αυτές που μπορούν να εξασφαλίσουν στην αγορά, απασχολούμενοι σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας και σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς (και δεν μιλάμε βέβαια εδώ για «μονιμάδες» του Δημοσίου). Μην ξανακούσω κανέναν να μου λέει ότι ντε και καλά στη φύση του ανθρώπου είναι η πλεονεξία.


Πηγή : protagon.gr

Πασοκονουδού μπαϊλντί

Άρθρο του Άρη Δαβαράκη για το protagon.gr


Δεν έχει επιστημονικά καταγραφεί πότε και πώς φτάνει ο ψηφοφόρος να βροντοφωνάξει «έλεος πια, μπαΐλντησα ο νεοέλληνας», είναι όμως παράξενα πασιφανές το αίσθημα όταν έρθει η ώρα του. Τελειώνει ο Μάρτιος το Σάββατο και το πρόγραμμα του φετινού Απριλίου  φαντάζει τόσο βαρύ και ασήκωτο όσο και το φορτίο που κουβαλάμε σαν κοινωνία  όλοι μαζί, δυόμιση χρόνια τώρα : Προεκλογικός μήνας, με Πάθη, Σταύρωση, Ανάσταση και εκλογές καπάκι. Και τι εκλογές! Οι πιο επικίνδυνες, απρόβλεπτες, πιεσμένες οικονομικά και ημερολογιακά – αλλά και οι πιο ενδιαφέρουσες που έγιναν από το '65, όταν ο κόσμος είχε πάλι μπαϊλντήσει με τους πολιτικούς του – για άλλους λόγους τότε. Ευτυχώς δεν κινδυνεύουμε από στρατιωτική χούντα το 2012, άλλες «απειλές» όμως, εξ’ ίσου σοβαρές, ανεβάζουν στο κόκκινο τον βαθμό επικινδυνότητας αυτής της, σχεδόν 50 χρόνια «μετά» αναμέτρησης αντιπροσωπευτικών πόλων της κοινωνίας μας, στον στίβο της καθημερινότητας, της βιοπάλης και της επιβίωσης.

Η πρόσφατη (αποχαιρετιστήρια από την προεδρία του ΠΑΣΟΚ) ομιλία του ΓΑΠ, μας έφερε όλους σε μεγάλη αμηχανία : Φαινόταν (και ήταν)  πραγματικά πάρα πολύ ευχαριστημένος και «χορτάτος» από την 30 μηνών θητεία του στην Πρωθυπουργία. Δεν μας το είπε απλώς με λέξεις αλλά με την ψυχή του, το βλέμμα του και με την γλώσσα του σώματός του (που πολύ δύσκολα ψεύδεται), πως είναι υπερήφανος για αυτά που πέτυχε. Δεν έλεγε ψέματα.  Είναι στ’ αλήθεια υπερήφανος για την πατροκτονία που κάθε ισχυρό αρσενικό οφείλει να ολοκληρώσει πριν προχωρήσει στο δικό του, προσωπικό έργο. Γιατί, κακά τα ψέματα, ότι και να λέμε εμείς, όσο ακριβό και αν ήταν το κόστος, ο ΓΑΠ το κατάφερε αυτό που ήθελε και που είχε υποσχεθεί στον εαυτό του: Να γκρεμίσει, να διαλύσει κυριολεκτικά,  το κράτος που είχε χτίσει "ο μπαμπάς του" – πάνω στα θεμέλια των προκατόχων του «παλαιοπολιτικών» (και στρατοκρατών) ανδρών. Και αν δεν το πέτυχε απόλυτα, το πέτυχε σε ποσοστό πολύ μεγαλύτερο απ’ όσο θα τολμούσε κανείς να διανοηθεί πως θα του επέτρεπαν οι πυλώνες της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, της τόσο καλοστημένης αυτής ΑΕ που λειτουργούσε άψογα μέχρι να έρθει η εποχή των «οικογενειακών διαδόχων».

Τώρα πια έχουμε να κάνουμε με αρχηγούς που όχι μόνο δεν νοιώθουνε στο DNA τους την αντιπαλότητα «Καραμανλήδων» και «Παπανδρέου»,  αλλά αντίθετα, είναι πανέτοιμοι «να συνεργαστούν».  Δεν το έχουμε ξαναζήσει αυτό, να βλέπουμε τα δύο κάποτε «μεγάλα κόμματα» να  χαϊδεύονται τόσο πολύ μεταξύ τους προεκλογικά, ώστε να χρειαστεί να επινοηθεί αυτή η  νέα λέξη-κόμμα, το  «Πασοκονουδού».  Έχουν φτάσει πια να αυτοαμφισβητούνται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην είναι σίγουροι αν θα καταφέρουν να στείλουνε στο κοινοβούλιο 151 βουλευτές και οι δύο μαζί –σε αγαστή συνεργασία. Αν δεν υπήρχε αυτό το –κατάπτυστο – «μπόνους» των 60 βουλευτών που χαρίζει ο εκλογικός νόμος στο πρώτο κόμμα (όποιο και αν είναι το ποσοστό του) το πασοκονουδού πιθανότατα θα εξαφανιζόταν από τον πολιτικό μας χάρτη αρχές Μαΐου, ανίκανο να  σχηματίσει ακόμα και κυβέρνηση συνεργασίας. Τους έχει τόσο σιχαθεί ο κόσμος που, όπως δείχνουν  όλες οι μετρήσεις μέχρι σήμερα, δεν τους εμπιστεύεται πια παρα το ποσοστό εκείνο που εξαρτάται ακόμα άμεσα  από τους «μηχανισμούς» τους σε όλη την Ελλάδα –μηχανισμούς που, έστω και στα τελευταία τους, δυστυχώς, λειτουργούν ακόμα, έστω και υπό διάλυση.

Όπως και να έχει όμως αυτές θα είναι οι τελευταίες εκλογές που θα γίνουν με τους όρους που έθεταν οι μέχρι τώρα εξουσίες. Η  ζωή, που έχει μεγάλη πλάκα, τα έφερε καπάκι και τώρα τα μπλε και τα πράσινα καφενεία συνεταιριστήκανε και παλεύουνε να κρατηθούνε, για όσο ακόμα, στην εξουσία – έστω και συνεταιρικά. Λίγο ακόμα, μια τζούρα.  Μπας και προλάβουμε κάνα διορισμό ακόμα, μπας και γλυτώσουμε λίγους ακόμα μήνες πριν γυρίσει, δυνατά πια, η σελίδα.

«Έζησα να το δω κι’ αυτό» – θα μπορώ να πω στις 29 Απριλίου, στις 6 ή τις 13 Μαΐου: Το τέλος του δικομματισμού στην Ελλάδα. Η οποία, βουτηγμένη ως το λαιμό στο πρόβλημα, τι παράξενο πράγμα, τι θετικό και αισιόδοξο –έχει ήδη πατήσει το restart και σε πολύ λίγα χρόνια, όχι περισσότερα από δύο ή τρία,  θα έχει μεταμορφωθεί σε μια σύγχρονη, παραγωγική, δημιουργική χώρα.  Άλλα πρόσωπα θα είναι στα υπουργεία, άλλα μυαλά θα καταρτίζουνε προγράμματα, νέοι Έλληνες θα πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους.

Και το πασοκονουδού θα έχει πια μπει στου μπαμπά-Ανδρέα το χρονοντούλαπο, άπαξ και δια παντός – και θα μιλάμε γι’ αυτό όπως μιλάνε τώρα για το '65, την «αποστασία» ή τη Μαρίκα Παλαίστη.

Δεν ξέρετε ποια είναι η Μαρίκα Παλαίστη; Google her!

Πηγή : protagon.gr

Τι μπορείς να κάνεις με 2 ευρώ;

Είναι εκπληκτικό πόσα χρήσιμα και ενδιαφέροντα πράγματα μπορείς να κάνεις με 2 ευρώ. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως κατέληξα στα παρακάτω :

- Μπορείς να αγοράσεις  ένα ζουμερό πιτόγυρο με απ’ όλα ή δύο καλαμάκια έρημα και μοναχά με δώρο φέτα ψωμιού.

- Πίνεις καφέ σε καφετέρια ή ακόμα καλύτερα παίρνεις  2 καφεδάκια «στο δρόμο» με ευγενική χορηγία νεράκια 500ml. Στο τσακίρ κέφι του καταστηματάρχη παίρνεις δώρο τυρόπιτα κουρού.

- Αγοράζεις τρία κρουασάν με σοκολάτα ή μαρμελάδα από το σούπερ μάρκετ. Αν πάς στο περίπτερο θα βγεις χαμένος κατά ένα κρουασάν.

- Αναψυκτικά τρία έρχονται στα χέρια σου με δύο ευρώ.

- Φουλάρεις το αυτοκίνητό σου με ΕΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ λίτρο αμόλυβδης βενζίνης.

- Αποκτάς επώνυμο απορρυπαντικό πιάτων γνωστής εταιρίας γιατί ΣΥΜΦΕΡΕΙ .

- Αν χαλάσεις το 2ευρω σε τέσσερα κέρματα των 50 λεπτών μπορείς να παίξεις το αγαπημένο σου ηλεκτρονικό παιχνίδι τέσσερις φορές!

- Μπορείς να αγοράσεις 20 τσίχλες από το περίπτερο.

- Μπορείς να παίξεις κορώνα γράμματα, γιατί  έτσι σου αρέσει να σκοτώνεις την ώρα σου.

- Αν το χαλάσεις σε δυο κέρματα του ενός ευρώ ,ενεργοποιείς δύο καρότσια σούπερ μάρκετ.

- Ψηφίζεις πρόεδρο κόμματος έχοντας τρείς διαφορετικές επιλογές : Ευάγγελος Βενιζέλος ή Ευάγγελος Βενιζέλος ή (ακόμα καλύτερα) Ευάγγελος Βενιζέλος

- Αν πάλι είσαι από τους  «άλλους» ενισχύεις το κόμμα σου με smsμε χρέωση 1,589λ/sms

- Αν είσαι κομμουνιστής σου μένει το 2ευρώ

γράφει η Ξένια Μακρή

Μια ιστορία Χασίς

Άρθρο του Χρήστου Ξανθάκη για το protagon.gr


Ναι, όντως, όλοι το ξέρουμε ότι η Ελλάδα δεν παράγει. Ούτε καν τα απαραίτητα, ούτε τα βασικά, όλα απέξω έρχονται, από τη γειτονιά μας κι ακόμη πιο μακριά. Υπήρχε όμως μια εποχή, υπήρχε ένας τομέας, όπου η χώρα μας έβαζε τα γυαλιά στην οικουμένη. Μιλάω για την περίοδο του μεσοπολέμου και την καλλιέργεια χασίς. Ως την ώρα που έβαλε το στοπ ο Μεταξάς, υπερδύναμη ήταν η μαμά πατρίδα και το προϊόν της χάλαγε κόσμο.

Τα θυμήθηκα όλα αυτά τώρα που ήτανε να περάσει απ’ τη Βουλή ο νόμος για τη χρήση ναρκωτικών, αλλά είχε προτεραιότητα το PSI, πήραν ύστερα σειρά οι εκλογές, μπήκε σε δρόμο η εκλογή Βενιζέλου και πήγαν πίσω τα “ασήμαντα” ζητήματα. Για ένα σωρό κόσμο βέβαια είναι ιδιαιτέρως σημαντικά, αλλά η κοινή γνώμη δεν τρέφεται με παραμύθια πίσω από τα κάγκελα.

Να μην τα πολυλογώ, αναζήτησα βοήθεια στην βιβλιοθήκη μου και στο εμβριθές πόνημα “La croisière du hachich” (Grasset, 1933) του Γάλλου τυχοδιώκτη Henry de Monfreid. Εκεί λοιπόν, περιγράφεται η παλαβή οδύσσεια του συγγραφέα από το Τζιμπουτί στην Ελλάδα κι από την Ελλάδα  στην Αίγυπτο, παρέα με ένα φορτίο 400 οκάδων πρώτης ποιότητος χασίς. Αγορασμένο από το χωρίον Στενό, ολίγα χιλιόμετρα έξω από την Τρίπολη.

Οι λεπτομέρειες του ταξιδιού και της διαπραγμάτευσης είναι εξόχως γαργαλιστικές, όπως και οι συναντήσεις του de Monfreid με τους μεσάζοντες και τους παραγωγούς. «Oλα τα αγροκτήματα στην περιοχή της Τρίπολης καλλιεργούσαν χασίς», γράφει σε κάποιο σημείο του βιβλίου, προσθέτοντας χαρακτηριστικά: «Κάθε κτηματίας διέθετε ειδικό σήμα για το προϊόν του, ενώ η ποιότητα καθοριζόταν ανάλογα με τη χρονιά όπως στο κρασί.» Για την ιστορία το αγρόκτημα στο Στενό, είχε για σήμα τον ελέφαντα.

Χώρα υποδοχής; Μα φυσικά η Αίγυπτος, οι φελάχοι της οποίας ντουμάνιαζαν πρωί βράδυ. Με πληθυσμό μερικών εκατομμυρίων ψυχών, χρειάζονταν ετησίως 20 με 25 τόνοι χασίς για να διατηρείται η κοινωνική ειρήνη. Και όπως σημειώνει ο de Monfreid, τόσο το εμπόριο όσο και το παραεμπόριο της ψυχοτρόπου ουσίας πέρναγαν από τα χέρια των εξαιρετικά προκομμένων Ελλήνων.

Και πώς το χάσαμε παρακαλώ τέτοιο κελεπούρι; Η απάντηση έρχεται στο τέλος της μυθιστορίας. Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η Βρετανία υπέδειξε στην Ελλάδα να απαγορεύσει την τόσο προσοδοφόρο καλλιέργεια γιατί ήθελε να την μεταφέρει αποκλειστικά και μόνο στις αποικίες της. Στην Ινδία συγκεκριμένα, που άρχισε τότε να παράγει χασίς για κόσμο και κοσμάκη. Κι έτσι οι Ελληνες εξετέλεσαν τις εντολές των ξένων, λαμβάνοντας μια πενιχρή αποζημίωση, πλήθος συμβουλών και φιλικά χτυπήματα στην πλάτη. Οποιαδήποτε ομοιότητα με σύγχρονες καταστάσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι απολύτως συμπτωματική.

Πηγή : protagon.gr

Γιατί σπούδασα Μαμά ;

Ή καλύτερα : γιατί με σπούδασες μαμά; Μια ερώτηση που θα απασχολεί το μυαλό μου τα επόμενα χρόνια.

Στην ηλικία των 6 χρόνων μας στέλνουν στο δημοτικό για να αρχίσει η εκπαίδευσή μας. Έπειτα συνεχίζουμε στο Γυμνάσιο και αργότερα στο Λύκειο. Φυσικό και επόμενο στο μυαλό των περισσότερων μαθητών είναι το Πανεπιστήμιο. Οι λαχταριστές Ανώτατες Σχολές , που θέλουμε να μπούμε, διότι πιστεύουμε πως μόλις βγούμε θα είμαστε επαρκώς προετοιμασμένοι για την μελλοντική μας εργασία.

«Μελλοντική εργασία»… ενδιαφέρον ακούγεται. Ίσως στο μέλλον ενός παράλληλου σύμπαντος που δεν θα υπάρχει τίποτα που να θυμίζει την Ελλάδα του 2012 να είμαστε όλοι ευτυχισμένοι εργαζόμενοι με δόξα και τιμή!

Ποίος να μας έλεγε όμως ότι οι γονείς μας θα σκάσουν ένα σωρό λεφτά να μας κάνουν πτυχιούχους και μετά δεν θα γίνει τίποτα από αυτά που σκεφτήκαμε! Έχουμε στα χέρια μας ένα χαρτί , που δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί άμεσα στη χώρα αυτή. Μια γενιά παγιδευμένη στις αποφάσεις αναξιόπιστων πολιτικών που δεν υπολογίζουν τίποτα.. Ας μας έδιναν ένα διαβατήριο όταν θα τελείωνε η φοίτησή μας, ώστε να είμαστε έτοιμοι να μεταναστεύσουμε για άλλες πολιτείες.. λέω εγώ τώρα..

γράφει η Ξένια Μακρή

Το καλαθάκι

Άρθρο του Θοδωρή Γκόνη για το protagon.gr


Ωραία να φύγεις, έχεις καθυστερήσει κιόλας, να πας στην ευχή του Θεού, ο δρόμος και τα μάτια σου. Να μην ξεχάσω να σου τυπώσω 10 φανελάκια με το πρόσωπό μου, να γράψω επάνω με γράμματα χρυσά, μέγας χορηγός, να τα φοράς, να τα βάζεις, κάτω, μέσα από το ρούχο της ξενιτιάς, να μην ξεχνάς. Ακούγεται εγωιστικό. Είναι το δίκαιο. Εκτός κι αν θέλεις τατουάζ, το προτιμούν οι αθλητές, είναι στη μόδα, εμένα δεν μου αρέσει.

Ωραία, να πας στα ξένα, να ξενιτευτείς, μετανάστης, πρόσφυγας, φυγάς, να σπουδάσεις αυτό που αγαπάς, που πονάς, που λαχταράς, που ερωτεύτηκες. Καταλαβαίνω, εδώ στένεψε, περιορίστηκε, έκλεισε, φτώχυνε, κόπηκε, χάθηκε, ξεράθηκε, στέρεψε η μεγάλη χαρά. Δεν έχει χλωρασιά, τσαΐρια δροσερά, δεν έχει νερά. Ξέρουμε το γιατί, δεν χάνουμε χρόνο σε αναλύσεις και άσκοπους θρήνους, βουτάμε στο πρόβλημα, φεύγουμε με τη ζωή, την πιάνουμε, την χουφτώνουμε, την αρπάζουμε από την μέση, της αρέσει, ξέρει αυτή.

Ωραία να φύγεις, δόξα τω Θεώ, υπάρχει η δυνατότητα, αλλά με έναν όρο. Να πάρεις μαζί σου και τη γλώσσα. Μην ανησυχείς, θα σου ετοιμάσω εγώ το καλαθάκι της θα το γεμίσω με τα απαραίτητα, τα βασικά, αυτά που πρέπει. Έχουμε μεγάλη παράδοση σε αυτόν τον τομέα. Αιώνες τώρα στην Αντιόχεια, στην Αλεξάνδρεια, στη Βηρυτό, στην Οδησσό, στο Ιάσιο, στην Τραπεζούντα, στη Μασσαλία, στη Βενετία στη Βιέννη, στον Βόλγα, στον Δούναβη, στον Τάμεση, στο Σηκουάνα με αυτό το καλαθάκι περάσαμε απέναντι. Εσύ το μόνο που πρέπει να κάνεις εκεί, μαζί με τη γεωμετρία, την αριθμητική, τη μουσική, την αστρονομία, τη φιλοσοφία, και ό,τι άλλο λαχταράς, είναι μια ώρα κάθε νύχτα –την ώρα που κοιμούνται  τα νερά- ν’ ανοίγεις το καλάθι. Θα ακούς τον ήχο, την αναπνοή, τη συμβουλή, την προτροπή, τον ορισμό, τον μηχανισμό, θα βλέπεις τη γραμμή, τον ορίζοντα, τον τεχνίτη, τον εργάτη, τον καλλιεργητή, τον ανασκαφέα τον ιερέα. Τη λέξη. Τη γλώσσα. Αυτό. Αρκεί.    

Πηγή : protagon.gr

400.000 για έναν άγγελο

Άρθρο του Οδυσσσέα Ιωάννου για το protagon.gr


Αν δεν πατήσεις αυτούς που είναι ήδη κάτω, θα πατήσεις εκείνους που πέφτουν από τα σύννεφα. Σκάνε στα πεζοδρόμια, γκρεμίζονται από τις φωλιές τους, τους χτυπάει στα μούτρα μια πραγματικότητα την οποία μέχρι τώρα την είχαν μόνο διαβασμένη. “Ρε συ είδα τύπο μέρα μεσημέρι σε κεντρική πλατεία να χτυπάει ένεση!” “Γαμώτο είδα κάποιον με τραγιάσκα και σηκωμένο γιακά σε ουρά για δωρεάν φαγητό και θα ορκιζόμουν ότι τον είχα καθηγητή στο Γυμνάσιο!”. “Έχουν μείνει με πενήντα ευρώ οι γονείς μου, και ο μήνας θέλει δέκα μέρες για να βγει. Τους έδωσα το τελευταίο μου κατοστάρικο”. Keep walking, η βόλτα είναι μεγάλη.

Η θετική σκέψη είναι για τους μαχητές. Πολέμησες, έχασες, διαλύθηκες, σου αξίζει το δικαίωμα να προσπαθήσεις να ξανασταθείς στα πόδια σου. Να καθαρίσεις με το παρελθόν, να αποδώσεις τις ευθύνες σε νοοτροπίες και εκπροσώπους τους, να αυτοεξεταστείς για τα δικά σου μελανώματα, και να χρησιμοποιήσεις ως πρώτη ύλη την αξιοπρέπεια εκείνου που πολέμησε και δεν χαρίστηκε τρομαγμένος από το δελτίο των οχτώ. Αν δεν τα έχεις κάνει όλα αυτά, τότε τα καλογυρισμένα πλάνα θετικής σκέψης σε ενέσιμη τηλεοπτική μορφή, ηχούν σαν ρεφρέν σκυλάδικου. Στην ουσία δεν σε κινητοποιούν, σε αθωώνουν, κολακεύουν την αδυναμία σου, σε αφήνουν ακριβώς ίδιο, και όλα γύρω σου ακριβώς ίδια. Όχι εκ προθέσεως, δεν μπορώ να κρίνω την πρόθεση.

Από την άλλη όμως έχω κι εγώ τόσο μεγάλη ανάγκη να πείσω όσους βλέπω να “εγκαταλείπουν”, πως όλα θα πάνε καλά, που νομίζω ότι θα συμμαχούσα ακόμη και με την ηθική της φιλανθρωπίας. Ή της Αγοράς...

Θέλω να κάνω ό,τι μπορώ για να προλάβω έναν φίλο λίγο πριν κάνει την μαλακία. (καταλαβαινόμαστε έτσι;)

Να κερδίσω λίγο χρόνο για αυτούς.  Όταν θεωρείς πρόστυχη την πρακτική του δόγματος του Σοκ για μία χώρα κι έναν λαό, δεν μπορεί να την δικαιολογείς όταν εφαρμόζεται σε μεμονωμένους ανθρώπους.

Πού καταλήγεις; θα μου πεις. Καταλήγω στο ότι διαφωνώ ριζικά, τόσο πολιτικά, όσο και ιδεολογικά με το συγκεκριμένο σποτ, αλλά θα το έκανα κι εγώ. Έστω, για έναν άνθρωπο, αν τον βοηθούσε.  Ίσως γιατί ούτε κι εγώ αξίζω την δεύτερη ευκαιρία του πολεμιστή. Μόνο το πιπίλισμά μου γύρω από μικρές, ροδαλές θηλές στιγμιαίας συγκίνησης.

Όσο για τον τίτλο του κειμένου, ελάχιστα λογάκια, γιατί δεν έχω περισσότερα.

Τελικά, βρέθηκαν τα χρήματα και το τετράχρονο αγγελάκι θα μεταβεί στην Αγγλία για την επέμβαση στο έντερο που θα του σώσει τη ζωή. Όλα καλά.

Όλα καλά; Κανείς δεν αναρωτιέται τι σόι πολιτισμός είναι αυτός που έχει κοστολογήσει την εγχείριση ενός παιδιού με 400.000 ευρώ;

Πηγή : protagon.gr