Χτυπήστε τη Λερναία... Υδρα!

Γράφει ο Νίκος Χατζηνικολάου για τη real.gr


Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ των νέων, σκληρών οικονομικών μέτρων, που θα ανακοινωθούν τις αμέσως επόμενες ημέρες, θα έχει αναμφίβολα σημαντικές επιπτώσεις στην κοινωνική μας ειρήνη και συνοχή, καθώς και στη διαμόρφωση των μελλοντικών πολιτικών συσχετισμών και ισορροπιών στη χώρα. Οι πρώτες σφοδρές αντιδράσεις ήδη καταγράφονται και προϊδεάζουν για ακόμη μεγαλύτερη ένταση, για ακόμη περισσότερο «ηλεκτρισμό» στη συνέχεια. Το Μέγαρο Μαξίμου και τα επιτελεία των κομμάτων που μετέχουν στην κυβέρνηση Σαμαρά προβληματίζονται τώρα σοβαρά για το αν και πώς θα «περάσει» τελικά το νέο, οδυνηρό «πακέτο» μειώσεων και περικοπών στην ελληνική κοινωνία. Φοβούνται ότι αυτή τη φορά θα συναντήσουν ζωηρή αντίσταση ακόμη και στο εσωτερικό των παραταξιακών τους μηχανισμών. Και αναζητούν τρόπους για να περιορίσουν τις πολιτικές τους απώλειες, που όλα δείχνουν ότι θα είναι μεγάλες... Οι βουλευτές των τριών κομμάτων που δηλώνουν ή... ψιθυρίζουν ότι δεν προτίθενται να ψηφίσουν «οριζόντια μέτρα» είναι πλέον αρκετοί...

ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ τμήμα του πληθυσμού της χώρας βρίσκεται ήδη σε δυσχερέστατη οικονομική θέση. Αδυνατεί να ζήσει με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Η τάξη των νεόπτωχων αυξάνεται και πληθύνεται. Και η πάλαι ποτέ ευημερούσα μεσαία τάξη βαίνει ολοταχώς προς εξαφάνιση. Οι αντιδράσεις στην πλειονότητά τους δεν είναι από... γινάτι. Ούτε γιατί χάθηκαν κεκτημένα και «πολυτέλειες» του παρελθόντος. Υπάρχει πλέον πραγματική, άγρια φτώχεια σε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά, που δυσκολεύονται να γεμίσουν το πιάτο των παιδιών τους ή να αγοράσουν τα φάρμακα των παππούδων τους. Και ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός των αυτοκτονιών για οικονομικούς λόγους αποτελεί αψευδή μάρτυρα της τραγικής θέσης στην οποία έχουν περιέλθει χιλιάδες συμπολίτες μας. Πρόκειται για μια ανθρωπιστική κρίση τεραστίων διαστάσεων, που αποτελεί πραγματική ντροπή για τη σύγχρονη Ευρώπη και τον πολιτισμό της. Και που δυστυχώς αντιμετωπίζεται μέχρι στιγμής ελαφρά τη καρδία και από το ελληνικό και από το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα...

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ είναι ότι και τα νέα μέτρα θα βαρύνουν τους αδύναμους και καταπονημένους ώμους των συνήθων υποζυγίων. Πάλι οι ειλικρινείς και έντιμοι φορολογούμενοι θα πληρώσουν. Και κυρίως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα στη χρεωκοπία, με σκάνδαλα, κλεψιές, λάθη και παραλείψεις, γι’ άλλη μια φορά θα προστατευθεί. Οι φουσκωμένοι τραπεζικοί λογαριασμοί κρατικοδίαιτων πολιτικάντηδων και «επιχειρηματιών» στην Ελλάδα και στο εξωτερικό θα παραμείνουν ανέγγιχτοι. Οπως και οι πολυτελείς επαύλεις ανθρώπων που τα δηλωμένα εισοδήματά τους δεν επαρκούσαν κανονικά ούτε για την αγορά γκαρσονιέρας στην Κυψέλη. Και βέβαια ούτε λόγος για ξήλωμα των κομματικών μηχανισμών που νέμονται τον κρατικό τομέα και το δημόσιο χρήμα. Το πάρτυ των διορισμών ημετέρων συνεχίστηκε τα δύο τελευταία χρόνια σαν να μη συνέβαινε τίποτε. Αν διαβάσετε τα σημερινά ρεπορτάζ της «R» για τις προσλήψεις στη Βουλή και για το όργιο σπατάλης με τις κρατικές επιχορηγήσεις σε μη κυβερνητικές οργανώσεις, θα καταλάβετε. Μέχρι για την επιμόρφωση Αφγανών δικαστών έχει πληρώσει ο ταλαίπωρος Ελληνας πολίτης...

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ αυτή και ιδίως η στήλη μας δεν φημίζεται για... συμπάθεια προς την τρόικα. Το αντίθετο! Σήμερα, όμως, θα επικροτήσουμε αναφανδόν μια πρότασή της προς την ελληνική κυβέρνηση. Την πρόταση -που αποκαλύπτει η «R»- να δημεύονται πάραυτα οι περιουσίες ιδιωτών που δεν δικαιολογούνται από τα έσοδα των ιδιοκτητών τους και δεν έχουν δηλωθεί. Τα κλεμμένα πρέπει επιτέλους να επιστρέψουν στο κράτος. Τραπεζικοί λογαριασμοί, στην Ελλάδα και ιδίως στο εξωτερικό, που γέμισαν με «μαύρο» χρήμα και ακίνητα που αποκτήθηκαν μέσω της παραοικονομίας και δεν δηλώθηκαν ποτέ, πρέπει να δημευθούν! Οι δεκάδες Τσοχατζόπουλοι της πολιτικής και της οικονομικής ζωής του τόπου πρέπει επιτέλους να αναγκαστούν να επιστρέψουν στον λαό μας τα... κλοπιμαία. Καλοί οι φορολογικοί έλεγχοι στη... μαρίδα της Υδρας! Και πρέπει να συνεχιστούν! Μήπως όμως ήρθε η ώρα να ελέγξουμε και τη Λερναία... Υδρα των μεγαλοκαρχαριών και να κόψουμε τα κεφάλια όσων οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή τραγική της κατάσταση; Μήπως ήρθε η ώρα για στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη; Μήπως ήρθε η ώρα να μην πληρώσει πάλι μόνον ο ταλαίπωρος συνταξιούχος των χιλίων ευρώ; Μήπως;

Πηγή : real.gr

Μυωπία και κώφωση από την τρόικα

Γράφει ο Θνάσης Λυρτσογιάννης για το "ΕΘΝΌΣ"

Είναι τρελοί αυτοί οι... τροϊκανοί θα έλεγε ο Οβελίξ αν υπήρχε επεισόδιο για τη σημερινή Ελλάδα. Και θα είχε απόλυτο δίκιο. Την ώρα που ο Σόρος, ο νομπελίστας Στίγκλιτς (και πολλοί άλλοι) καταδικάζουν τη λιτότητα υποστηρίζοντας πως το χρέος μπορεί να μειωθεί μόνο με ανάπτυξη, αυτοί επιμένουν (χθεσινές δηλώσεις στελεχών του ΔΝΤ) στη μείωση μισθών με το επιχείρημα ότι έτσι θα αποκατασταθεί η ανταγωνιστικότητα και θα επέλθει ανάκαμψη.

Η μηχανιστική και απλουστευτική εξίσωση «χαμηλοί μισθοί ίσον ανταγωνιστικότητα και μείωση της ανεργίας» είναι τουλάχιστον μυωπική, για να μην πούμε ανόητη, και προπαντός δεν είναι μοντελάκι για όλες τις χώρες. Αν ίσχυε, η Βουλγαρία θα έπρεπε να είναι πρότυπο ανταγωνιστικότητας και η Ισπανία να έχει μηδενική ανεργία στους νέους. Δυστυχώς για την τρόικα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και όπως μας έλεγε χθες πολύ γνωστός Ελληνας καθηγητής πανεπιστημίου, όχι αντιμνημονιακός, οι τροϊκανοί φαίνεται πως δεν έχουν αντιληφθεί σε βάθος τη δομή και τη λειτουργία της ελληνικής οικονομίας. Με την ακρίβεια πρέπει να ασχοληθούν και όχι τους μισθούς.
Αλλά και οι Ελληνες πολιτικοί οφείλουν να αντιληφθούν πως υπάρχουν λύσεις αξιόπιστες made in Greece. Αναφερόμαστε στο σχέδιο του ΙΟΒΕ που παρουσίασε πριν από λίγο καιρό ο γενικός διευθυντής κ. Γιάννης Στουρνάρας. Υπάρχει επίσης η πρόταση που είχε γίνει πέρυσι τον Μάιο για μείωση του χρέους μέσω της αγοράς ακινήτων του Δημοσίου με ελληνικά ομόλογα. Μάλιστα μπορεί να εφαρμοστεί και τώρα.
Ακούει κανείς ή κουφάθηκαν όλοι; Πάντως, για την κώφωση της τρόικας δεν έχουμε καμία αμφιβολία.

Πηγή : ethnos.gr

Τρόικα: Μισθοί Βουλγαρίας!

Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ για το "ΕΘΝΟΣ"


Μισθοί Βουλγαρίας, Ρουμανίας, Σκοπίων, Κροατίας, Αλβανίας. Πάει και τελείωσε! Η απόφαση της τρόικας είναι τελεσίδικη. Τέτοιους μισθούς θέλει και για τους Ελληνες. Μας το λένε και μας το επαναλαμβάνουν με κάθε ευκαιρία οι εκπρόσωποί της. Στο Ευρωκοινοβούλιο, σε συνεντεύξεις, σε διαλέξεις - οπουδήποτε εμφανίζονται. Η Ελλάδα ανήκει στα Βαλκάνια και θα ξαναγίνει τόσο εξαθλιωμένη όσο οι υπόλοιπες βαλκανικές χώρες - η ετυμηγορία τους είναι αμετάκλητη. Δεν υπάρχει απολύτως καμία λανθασμένη συνταγή, όπως ισχυρίζονται πολλοί στη χώρα μας. Λάθος έχουν καταλάβει όσοι το λένε αυτό, ποιος είναι ο στόχος της ΕΕ μέσω τρόικας. Δεν είναι η μείωση του δημόσιου χρέους. Είναι αποκλειστικά και μόνο η μείωση των μισθών, των συντάξεων, των εισοδημάτων των Ελλήνων! Και ο στόχος αυτός προωθείται με απόλυτη επιτυχία!

Αυτοσκοπός η λιτότητα. Δεν πρόκειται για κάποια ανεπιθύμητη παρενέργεια του «εξυγιαντικού προγράμματος». Oχι, καθόλου. Η αέναη λιτότητα είναι το μέσον που πετυχαίνει τον στόχο της «εσωτερικής υποτίμησης» - το πώς θα φτωχύνουν τους Ελληνες δηλαδή.

Νέα μείωση μισθών των Ελλήνων ζήτησαν δημοσίως οι εκπρόσωποι της τρόικας.
Το διακήρυξαν απερίφραστα την Τρίτη ενώπιον των επιτροπών Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής. «Περαιτέρω σημαντική εσωτερική υποτίμηση και μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας» -δηλαδή απελευθέρωση απολύσεων χωρίς αποζημίωση, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και κατάλυση όλων των εργασιακών σχέσεων- απαίτησε π.χ. ο Γερμανός Γιέργκ Ασμουσεν, εκπρόσωπος της ΕΚΤ στην τρόικα. «Ελλειψη πολιτικής ενότητας» στην υποστήριξη αυτών των στόχων στην Ελλάδα, διαπίστωσε επικριτικά ο επίτροπος Ολι Ρεν. Θύμωσε δηλαδή που δεν συμφωνούμε να φτωχύνουμε!

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πάντως έφεραν την Τετάρτη στη Βουλή τη δημιουργία του ειδικού λογαριασμού που απαιτούσε η ΕΕ για να δώσει το νέο δάνειο. Ο λογαριασμός αυτός «χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για την άμεση εξυπηρέτηση ειδικού δημόσιου σκοπού και ειδικότερα για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους και δεν διενεργείται καμία άλλη πληρωμή για οποιονδήποτε άλλο σκοπό», όπως τονίζεται επί λέξει στο κείμενο της τροπολογίας που κατατέθηκε και θα γίνει νόμος του κράτους μεθαύριο. Πρώτα τα λεφτά στους δανειστές και έπειτα οι μισθοί ή οι συντάξεις του Δημοσίου!

Υπάρχουν και χειρότερα. Οπως το ότι αποδεικνύεται ψευδέστατη η υπόσχεση της κυβέρνησης ότι δήθεν θα αποζημίωνε τους δυστυχείς ιδιώτες κατόχους ομολόγων του ελληνικού Δημοσίου, οι οποίοι έχασαν τα λεφτά τους με το εφιαλτικό «κούρεμα» που υπέστησαν. «Δεν υπάρχει δυνατότητα αποζημίωσης στο ορατό μέλλον» δήλωσε στα «Νέα» ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος.

Στο... «αόρατο μέλλον (!)» παραπέμπονται δηλαδή οι ελπίδες τους. Πάει, τους τα έφαγαν τα λεφτά! Μόνο τρελός θα ξαναγοράσει ελληνικά ομόλογα...
Εφιαλτική έκπληξη περίμενε και τους πρυτάνεις των ΑΕΙ, τους προέδρους των ΤΕΙ και τους διοικητές των δημόσιων νοσοκομείων. Αυτοί διατηρούν τις καταθέσεις για τα λειτουργικά έξοδα και τα αποθεματικά των ιδρυμάτων τους στην Τράπεζα της Ελλάδος υποχρεωτικά.
Ετσι ορίζει ο νόμος. Επαθαν σοκ όμως όταν πήγαν να κάνουν αναλήψεις για να πληρώσουν μισθούς και τρέχοντα έξοδα.
Διαπίστωσαν ότι η κυβέρνηση τους είχε λεηλατήσει κατά μέσο όρο το... 70% των καταθέσεών τους!!! Χωρίς να τους ρωτήσει, η Τράπεζα της Ελλάδος τους είχε μετατρέψει τα λεφτά σε ομόλογα και στη συνέχεια τα «κούρεψε» και τους έφαγε τις καταθέσεις!

Θρήνος και οδυρμός. Περίπου 11.000 ιδιώτες είχαν ομόλογα συνολικής αξίας 4,3 δισ. ευρώ και τα κλαίνε. Τα ασφαλιστικά ταμεία έχασαν με το PSI πάνω από 12 δισεκατομμύρια, ενδέχεται στην πράξη να αποδειχθούν πολύ μεγαλύτερες οι απώλειές τους. Τα πανεπιστήμια έχασαν 90 εκατομμύρια από τα 120 που είχαν. Τα ΤΕΙ είχαν 150 εκατ. ευρώ και τους πήρε η κυβέρνηση τα 100, με ακραία περίπτωση το ΤΕΙ Θεσσαλονίκης που είχε 8.200.000 ευρώ καταθέσεις και η κυβέρνηση του άφησε μόνο... 180.000 - του «κούρεψε» δηλαδή τις καταθέσεις κατά... 98%!!!

Ζήτω που σωθήκαμε ή ζήτω που... καήκαμε;

*Το άρθρο γράφτηκε στις 31/3/12


Πηγή : ethnos.gr

Φίμωτρο στους λεβέντες της τρόικας

Άρθρο του Θανάση Λυρτσογιάννη για το "ΕΘΝΟΣ"


Μπορεί με την επιτυχία του PSI να μπήκε οριστικό τέλος στα τρομοσενάρια της άτακτης χρεοκοπίας, όμως, τα δύσκολα για τη χώρα μας είναι εδώ και μάλιστα έχουν πάρει απειλητικές διαστάσεις προκαλώντας φόβο και ανασφάλεια στους πολίτες.
Γι' αυτό η κυβέρνηση και τα κόμματα έχουν καθήκον να εξασφαλίσουν και να εμπεδώσουν κλίμα ασφάλειας, παρά την επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση. Να δημιουργήσουν τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις ώστε να απαλλαγούν από τον φόβο που παραλύει κάθε δημιουργική σκέψη και δραστηριότητα.

Προς τούτο το πρώτο και καλύτερο που επιτακτικά απαιτείται να κάνουν είναι να βάλουν φίμωτρο στην τρόικα και προπαντός στους τρεις επικεφαλής λεβέντες, οι οποίοι νομίζουν πως είναι και συμπεριφέρονται σαν άρχοντες αδιαμφισβήτητοι του τόπου.

Το δεύτερο καθήκον είναι να εμφυσήσουν την πεποίθηση πως κυβέρνηση και κόμματα με στιβαρό τρόπο θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα και ότι μπήκαν οι βάσεις για σταδιακή έξοδο από την κρίση. Η αναστήλωση του ηθικού των πολιτών είναι μοναδική αναγκαία και ικανή συνθήκη που μπορεί να σύρει την οικονομία έξω από το τέλμα της ύφεσης.

Ο φοβισμένος πολίτης, ο τρομοκρατημένος καταναλωτής και επενδυτής είναι η μεγαλύτερη παγίδα για την ανάκαμψη. Λοιπόν τέρμα στα λόγια, τέρμα στις δηλώσεις και τις τοποθετήσεις που καλλιεργούν φόβο. Δόσεις συγκρατημένης αισιοδοξίας και ελπίδας καλείται να προσφέρει η κυβέρνηση στους πολίτες.

Και θα το πετύχει αν υπουργοί και άλλοι αρμόδιοι ξεχάσουν κατά την προεκλογική περίοδο τα μικρόφωνα και το προφίλ, ανασκουμπωθούν, δουλέψουν και παράξουν έργο. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και οι λύσεις δεν μπορούν να περιμένουν.

Πηγή : ethnos.gr

Φραγκφούρτη - Βερολίνο: 1Χ2

Άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη για το protagon.gr


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία. Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.

Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.

Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.

Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!

Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn  (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!

Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!

Και τώρα;

Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ’ όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.

Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για την
Ισπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο  μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.

Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη.  Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να… μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.

Η λύση της Φραγκφούρτης

Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.

Πλάνη οικτρά

Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.

1. Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman’s με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.

2. Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.

3. Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.

4. Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.

5. Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.

6. Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.

Επίλογος

Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία  κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).

Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.


 Πηγή : protagon.gr

Όλα Ξαναγίνονται

Άρθρο του Άρη Δαβαράκη για το protagon.gr

Από την Κυριακή το βράδυ που δεν είχα ύπνο περιμένοντας πως η Δευτέρα θα μας έφερνε επιτέλους «μια κάποια λύση», να μην κρεμόμαστε πια τόσο πολύ από αυτή την βασανιστική αβεβαιότητα, πέρασαν τρία 24ωρα χωρίς να συμβεί απολύτως τίποτα. Πάνε - έρχονται οι αρχηγοί των τριών κομμάτων τα οποία στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου, οι Τροϊκανοί, οι υπουργοί  και οι Γ.Γ, που καλούνται εκτάκτως να δώσουν επιπλέον στοιχεία, έγινε και μια απεργία, λέμε-λέμε-λέμε στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα – κουρκούτι πια το μυαλό μας, έτοιμο να δεχτεί τα πάντα.

Πώς να μην αναρωτηθώ: Τι σόϊ κυβέρνηση ήταν αυτή του ΓΑΠ ο οποίος, πριν εκλεγεί ακόμα, πριν ορκιστεί πρωθυπουργός, είχε ήδη πάει στο ΔΝΤ, εν αγνοία της ΕΕ (που δεν το ήθελε το ΔΝΤ τότε με τίποτα μέσα στα πόδια της) να δώσει Γή και Ύδωρ – για λόγους που ποτέ δεν μάθαμε (σε μια man-to-man συνέντευξη της δικής του σχολής, της Αμερικάνικης, όπου όλα ρωτιούνται) – στους «Φακέλους», στους «Πρωταγωνιστές», σε μια κοινή συνέντευξη τύπου όπου θα μπορούσα και εγώ ακόμα (ναι –και εγώ ακόμα) να τον ρωτήσω να μου λύσει ένα σωρό απορίες που έχουνε στριμωχτεί στον εγκέφαλό μου και, κακά τα ψέματα, με στεναχωρούν και με βαραίνουν.

«Τιτανικός, Τιτανικός, βυθιζόμαστε», είχε εντολή να φωνάζει ο κ. Παπακωνσταντίνου για κάποιο λόγο. Και ας πούμε ότι ήταν έτσι και είχε δίκιο. Χρειαζόμασταν την «βοήθεια των φίλων» μας. Εντάξει. Συμβαίνουν αυτά. Μας την δώσανε λοιπόν –και σε πρώτη φάση μας την δώσανε ανεξέλεγκτα και με προθυμία σχεδόν, ζητώντας απλώς να βάλουμε μια τάξη επιτέλους στα του οίκου μας με αυτά τα λεφτά. Τα πήραμε. Δεν ξέρω τι τα κάναμε –αλλά δεν κάναμε τίποτα. Η πιο αδρανής, μαλθακή, άχρηστη κυβέρνηση της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας – η κυβέρνηση του ΓΑΠ, δυό χρόνια και. Η Μπιρμπίλη στην αρχή και η πράσινη ενέργεια, opengov.gr, αλλάζουμε ή βουλιάζουμε – αλλά μέτρο κανένα, λογαριασμοί μηδέν, διαχείριση ανύπαρκτη. Φούσκες πολλές, ανοησίες, ελαφρότητες, σαχλαμάρες, «Η Δανία του Νότου» και τα λοιπά. Και ταξίδια. Πολλά ταξίδια. Πάρα πολλά ταξίδια.

Και μετά η παραδοχή της αποτυχίας, η ανακοίνωση (ουσιαστικά) της πτώχευσης (από το Καστελλόριζο, μέσω ΑΟΖ), το «δεν μπορώ να κάνω τίποτα» - και άντε πάλι «θέλουμε κι’ άλλα, δεν μας φτάνουν αυτά». Όλη η Ευρώπη άνω-κάτω με την Ελλάδα, όλος ο κόσμος άνω κάτω με την Ελλάδα. Εκεί που λίγο είχαμε φτιάξει την εικόνα μας, πίσω Γιάννη τα καράβια σου, οι Έλληνες, οι τεμπέληδες, οι απατεώνες, οι τζάμπα μάγκες.

Και τραβάει η ιστορία και ξημερώνει 9 Φεβρουαρίου του '12 τώρα που γράφω και λύσεις, πολύ απλά, δεν υπάρχουν. Η υπογράφουμε και ζούμε μια δεκαετία (χοντρά-χοντρά) τεραστίων στερήσεων και αναπροσαρμογών που θα πονέσουν όσο δεν έχουμε ακόμα καν διανοηθεί, ή δεν υπογράφουμε για να  ζήσουμε πια  «με ότι έχουμε», ότι παράγουμε και όσα λεφτά τυπώσουμε – όπως όταν πηγαίναμε στην Τουρκία το 1990 και αγοράζαμε ένα πακέτο τσιγάρα πέντε εκατομμύρια λίρες. Και δουλειά γιοκ. Ποιος να επενδύσει; Γιατί να επενδύσει; Κάποια έσοδα από τον τουρισμό μας θα τα έχουμε – θα είναι και πιο φτηνός με τη δραχμή του ομορφάντρα (πάει αυτό, «έγραψε»). Δεν το θέλουμε αυτό –κανείς λογικός άνθρωπος δεν το θέλει. Θα διαλυθούν τα πάντα. Η εγκληματικότητα θα μας ρημάξει –και με τι λεφτά θα πληρώνεται η αστυνομία, ο στρατός, οι λιμενοφύλακες –τα παιδιά μας που θα τους ζητάμε να τα βάζουν κάθε μέρα με οργανωμένες συμμορίες που θα αλωνίζουν παντού;

Ας τελειώνουν επιτέλους αυτές οι διαπραγματεύσεις, ας εγκατασταθεί και ένας επίσημος επίτροπος – θα μας βοηθήσει πολύ να ξεμπερδεύουμε μια ώρα αρχύτερα. Τι συζητάμε; Τι διαπραγματευόμαστε; Δεν έχουμε κανένα χαρτί στο χέρι μας για να διαπραγματευτούμε οτιδήποτε. Ας υπογράψουμε επιτέλους και ας πάμε για εκλογές.

Σ’ αυτές τις εκλογές, όσο ύπουλος κι’ αν είναι ο εκλογικός νόμος των Πασοκονουδού, θα απολύσουμε το 70% (υπολογίζω εγώ προχείρως) του «πολιτικού μας προσωπικού». Τελειώσαμε με αυτούς, να πάνε σπίτια τους –και αν πρέπει να πάνε και φυλακή –όποιοι πρέπει. (Δεν είναι τίποτα. Αντέχεται. Έχω πάει). Και αν θα μείνει και το 30% , θάναι από τα Επικρατείας και από κάποιες εξαιρέσεις εντίμων και εργατικών πολιτικών –που επιβεβαιώνουν απλά τον κανόνα της υπερκομματικής μίζερης ανεπάρκειάς, της ανικανότητας τους, της αναισθησίας και των εγκληματικών τους προθέσεων και πράξεων.

Ας τελειώνουμε όμως. Να υπογράψουμε. Να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Οικογένεια, έστω και με σκυμμένο το κεφάλι όσο χρειαστεί για να ανακάμψουμε. Να κάνουμε εκλογές και να βάλουμε στόχους. Να σηκώσουμε τα μανίκια και να ξαναδουλέψουμε όπως ξέρουμε να δουλεύουμε – όταν δεν δουλεύουμε τους «κουτόφραγκους». Να φύγει το Πασοκονουδού μακριά από μας, όσο πιο μακριά γίνεται –να συρρικνωθεί στο ρεαλιστικά ελάχιστο εφικτό. Και να ορκιστεί μια κυβέρνηση φτιαγμένη από τους νεοεκλεγμένους «άλλους» –πολυκομματική, με πρωθυπουργό τον ικανότερο να επικοινωνήσει σε όλους τους Έλληνες πως, στ’ αλήθεια τώρα πια, χτίζουμε μια Νέα Ελλάδα. Όχι τις παπαριές του ΓΑΠ. Αλήθειες, κανονικές. Πρακτικά πράγματα. Ενέργεια, αιολική, ηλιακή, εκμετάλλευση (μάλλον συν-εκμετάλλευση)  των φυσικών μας υποθαλασσίων «οικοπέδων». (Πώς η Κύπρος συνεργάζεται στο τρυπάνι με ΗΠΑ, Ισραήλ και Ρωσία); Επιστροφή στην σύγχρονη αγροτική ζωή, αλλιώς πια, με χαρά και δημιουργικότητα που θα πιάνει κόκκινο. Και τουρισμό –τον πρώτο στον κόσμο σε καλές τιμές (όχι «φτηνές», καλές λέω)  και υψηλότατη ποιότητα – value for money.

Θέλουμε και μπορούμε και θα φτιάξουμε μια Ελλάδα για την οποία τα παιδιά μας και τα τρισέγγονά μας θα είναι πάρα πολύ υπερήφανα. Φτάνει να γλυτώσουμε απ’ αυτό το πολιτικό προσωπικό που είναι για τον Καιάδα.

Να υπογράψουμε – ό,τι θέλουν. Να κάνουμε εκλογές και να βάλουμε μπρός. Άλλη λύση δεν υπάρχει.

Χωρίς Πασοκονουδού και χωρίς παλαιολιθικά μορφώματα σαν το ΚΚΕ – που δεν έχει να προτείνει τίποτα και περιμένει ακόμα να κάνουμε επανάσταση να φτιάξουμε σοβιέτ. Και χωρίς άλλους πολλούς. Τους ξέρετε – δεν θα τους ονοματίσω. Να φύγουν. Ξεφορτώματα. Μακριά – σε μαγικά νησιά, όπου θέλουν.

Υ Γ 1: Και μη μου πείτε «οι Γερμανοί είναι κι’ αυτοί απατεώνες γιατί μας πουλούσαν όπλα άχρηστα και πανάκριβα». Ποιος τα παρέλαβε; Ποιανού η υπογραφή είναι από κάτω;

Y Γ  2:Το κείμενο γράφτηκε περασμένες δύο. Δεν θα άλλαζα τίποτα. Μόνο "καλή δύναμη " να ευχηθώ.

Πηγή : protagon.gr

Αλίμονο στους νέους

Άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη για το protagon.gr

Υπάρχουν μερικά εκατομμύρια συμπατριωτών μας που ουδόλως συγκινήθηκαν από τις νυχτερινές μανούβρες, τις φορτισμένες δηλώσεις και τις πατριωτικές φούσκες. Δεν συγκινήθηκαν διότι, απλώς, είχαν βυθιστεί στον ύπνο που τραβάτε και εσείς κάθε βράδυ πάνω από τα μάτια σας. Το μαξιλάρι πήρε το σχήμα της αγωνίας τους και το πρωί ήταν ποτισμένο από αριθμούς και άγχη.

Οι άνθρωποι αυτοί ξύπνησαν σε μία καινούργια χώρα. Βγήκαν από το σπίτι κοιτώντας με φόβο το γραμματοκιβώτιο, ζέσταναν τα χέρια με την ανάσα τους, κάποιοι γλίστρησαν στην παγωνιά και αρκετοί ξεκίνησαν με το βλέμμα πιο κάτω και από τις σόλες των παπουτσιών τους. Αυτοί είστε εσείς ή ο διπλανός σας. Είναι ο μέσος Έλληνας. Το πιθανότερο είναι να μην έχει και σπουδαία πληροφόρηση για όσα έγιναν τη νύχτα. Κακώς! Διότι έτσι δεν εκτίμησαν την ευρηματικότητα των τριών πολιτικών αρχηγών που, ενώ συναίνεσαν αμέσως στη μείωση του κατώτερου μισθού κατά 22%, έσκυψαν πάνω από τον πόνο του συνταξιούχου. «Να λιγοστέψουμε τον πόνο» είπε ο Σαμαράς. Ο Καρατζαφέρης κάτι πήγε να πει με στίχους του Καβάφη. Ο ΓΑΠ έπρεπε να απαντήσει με στίχους του Γιάννη Πλούταρχου.

Αν δεν είσαι Έλληνας, το απολαμβάνεις. Οι αρχηγοί μας συμφώνησαν εύκολα να ανεβάσουν τις εργασιακές σχέσεις σε ρωμαϊκή γαλέρα. Αποδέχθηκαν χωρίς ιδιαίτερη διαπραγμάτευση βασικό μισθό που δείχνει ενδιαφέρων μόνο αν τον πάρεις σε κέρματα. Έστειλαν 15.000 πρώην ψηφοφόρους τους στην ανεργία. Συνυπέγραψαν τη μείωση των κοινωνικών δαπανών. Όμως η εμπλοκή παρουσιάστηκε στις συντάξεις. Όλα και όλα, στην Ελλάδα ο συνταξιούχος είναι βαρόμετρο πολιτικής ευαισθησίας. Είναι άλλο να αρχίζεις τη ζωή σου με 300 ευρώ και άλλο να την τελειώνεις με χαμηλή επικουρική σύνταξη. Ούτως ή άλλως, αν, ως νέος, καταφέρεις να βρεις δουλειά, η ευτυχής συγκυρία αναπληρώνει το χαμένο εισόδημα. Αν, όμως, ως συνταξιούχος υποστείς μείωση της σύνταξης, τότε κάποιοι στα ραδιόφωνα θα καθαρίζουν λαρύγγι πριν πιάσουν μικρόφωνο.

Το πολιτικό σύστημα που αναδείξαμε και ανεχθήκαμε οδήγησε τη χώρα σε αυτή τη μέρα. Και το μόνο που είχε να δείξει στην οριακή, υποτίθεται, διαπραγμάτευση ήταν προσχηματικές αντιρρήσεις. Όντως, τα βλέπει η μέρα και γελάει.   

Πηγή : protagon.gr

Η χώρα των ηρώων

Άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη για το protagon.gr

Αυτή η χώρα μπορεί να μην έχει πολιτικούς, έχει όμως ήρωες. Καπεταναίους ξακουστούς που καλπάζουν στους δρόμους της Αθήνας ολημερίς και ολονυχτίς και δεν αφήνουν σε ησυχία τους Τροϊκανούς. Ακόμη και όταν ξεπεζεύουν από τα άλογα – ή τέλος πάντων από τα τζιπ και τις λιμουζίνες – η περπατησιά τους μαρτυρά ότι είναι λεβέντες άντρες. 

Ο ένας θα σώσει – αν δεν έσωσε ήδη - τα δώρα μας. Τα καλοκαίρια μας και τα Χριστούγεννα μας θα έχουν πια το όνομά του. Σαμαράς ο δωροσώστης. Κουραμπιέδες, μελομακάρονα και σαμπρέλες (μπάνιου) θα έχουν πια κάτι από το σχήμα του ηρωικού του προσώπου. Ο άλλος ο Καρατζαφέρ αγάς θα σώσει – αν δεν έσωσε ήδη – τις συντάξεις και τα Ταμεία. Μην σας ξεγελά το όνομά του, παραπλανητικό είναι για να νομίσουν οι Ευρωπαίοι ότι είναι Τούρκος υποτακτικός αλλά αυτός την κρίσιμη ώρα θα μπει μπροστά και οι καημενούλες οι συντάξεις και τα Ταμεία θα κρυφτούν πίσω του. Και ο τρίτος ο κοσμογυρισμένος θα σώσει – αν δεν έσωσε ήδη – τους κατώτερους μισθούς, τους καταφρονεμένους. Έτσι με Παπανδρέου θα ξεκινάει ο μήνας, με Παπανδρέου θα τελειώνει, καθότι μπορεί οι μέρες να περνούν, τα λεφτά όμως στις τσέπες δεν θα σώζονται. Ο φόβος και ο τρόμος των απανταχού μη σοσιαλιστών, μπορεί να υποχώρησε για δύο χρόνια αλλά δεν κιότεψε.

Αλλά έτσι είναι οι Έλληνες, στα δύσκολα δίνουν τα χέρια και μάχονται. Και ό,τι δεν καταφέρουν οι ΣαμαροΠαπανδρεοΚαρατζαφέρηδες θα το αποτελειώσει το αντάρτικο. Η ηρωική Αλέκα (της βροχής) θα μας βγάλει εν ανάγκη από την Ευρώπη για να γίνουμε επιτέλους η κυρίαρχη δύναμη του Νοτιανατολικού Βαλκανικού Συμφώνου που θα ιδρύσουμε μόνοι μας καθότι οι παλιοί, του Συμφώνου, την έκαναν από καιρό (οι χέστες). Και στον λόφο του Λυκαβηττού (από την πλευρά των Εξαρχείων βέβαια) είναι η σπηλιά του Αλέξη. Εκεί που δεν θα τολμήσει να πατήσει κανείς από τους δανειστές όταν τους κόψουμε τις πληρωμές. Και αν μας κόψουν και αυτοί τα αγαθά, δεν πρέπει να μας μέλλει. Το τσούρμο του καπετάν Αλέξη έχει προνοήσει και έχει σπείρει όλο τον λόφο, λάχανα και μαρούλια. Στην άλλη μεριά του Λυκαβηττού (προς το Κολωνάκι) είναι η σπηλιά του Φώτη. Ήπιος φαίνεται αλλά το όπλο του είναι στην ρητορεία του. Θα αποκοιμίσει τους κακούς και θα τους μπερδέψουμε στο μέτρημα των ελλειμμάτων. Πιο κάτω στα πεδινά του Κολωνακίου αναλαμβάνουν οι άτακτοι. Ντόρα, Δημαράς, Καμένος, Κατσέλη. Χτυπούν και χάνονται. Γι'αυτό σας λέω αδέλφια: Βγάλτε τα λάβαρα απ' τα σεντούκια. Το Έθνος επιτέλους ξαναζεί τις παλιές του δόξες. Ελευθερία ή θάνατος. Ή καλύτερα και Ελευθερία και Θάνατος μαζί. Για να τους μπερδέψουμε τους άπιστους.

Πηγή : protagon.gr

Εξωπραγματικές απαιτήσεις...

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"

Ο κίνδυνος από την υιοθέτηση εξωπραγματικών δεσμεύσεων, όπως πιέζει αφόρητα η τρόικα, είναι μεγάλος. Μας ζητούνται να κάνουμε περισσότερα πράγματα απ' όσα είναι οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά εφικτά. Εάν υιοθετηθούν άκριτα, δεν είναι ότι για ακόμα μία φορά θα αποδειχθούμε, ως χώρα που αναλαμβάνει δεσμεύσεις, αναξιόπιστοι. Αλλά υπάρχει κίνδυνος να οδηγηθούμε ταχύτερα σε μία ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και να βρεθούμε εκτός ευρώ. Κάτι που για εμάς θα είναι εντελώς καταστροφική εξέλιξη, αλλά εκτιμώ ότι ούτε οι εταίροι - δανειστές μας επιδιώκουν, γιατί και γι' αυτούς θα είναι ένα μείζον ευρωπαϊκό πρόβλημα...

Το μέγεθος και η ταχύτητα των δημοσιονομικών προσαρμογών, αλλά και τα λάθος μέσα με τα οποία μας ζητούνται να υλοποιηθούν κάνουν ακόμα πιο αδιέξοδη την πορεία στην οποία έχουμε μπει με το «πρώτο μνημόνιο». Δυστυχώς, δεν βγήκαν τα αναγκαία συμπεράσματα... Προφανώς αιτία είναι το δημοσιονομικό και οργανωτικό χάλι του ελληνικού κράτους, η στρεβλή παραγωγική δομή της χώρας, που μετά την είσοδο στο ευρώ «μπλόκαρε» εντελώς, και οι τεράστιες ευθύνες του πολιτικού μας συστήματος που περί άλλα τύρβαζε... Η αιτία δεν είναι το «μνημόνιο». Αυτό μας «δόθηκε» ως «φάρμακο», αλλά απεδείχθη όχι μόνο αναποτελεσματικό αλλά και επιβλαβές. Το υλοποιήσαμε και μεις στραβά και με λάθος μέσα και ήρθε το αδιέξοδο. Αλλά για όλα αυτά έπρεπε να υπάρχει πρόβλεψη και από μας και από τους εταίρους μας. Επρεπε να υπήρχε δικό μας εθνικό σχέδιο και σοβαρή εξαρχής διαπραγμάτευση. Δυστυχώς τίποτα απ' αυτά δεν έγινε. Λόγου χάρη, τώρα είναι σαφές ότι θα έπρεπε να είχε προηγηθεί η αναδιαπραγμάτευση του χρέους, όπως υποστήριζαν πολλοί ειδικοί, αλλά στην Ελλάδα ήταν απαγορευμένη λέξη... κ.ο.κ. Τα λάθη και οι καθυστερήσεις κόστισαν.

Χωρίς να προηγηθούν διαρθρωτικές αλλαγές, τα «μέτρα» έφερναν αντίθετα αποτελέσματα από τα επιδιωκόμενα. Το ίδιο πάει να γίνει και τώρα, με ακόμα πιο «βαρύ πακέτο μέτρων». Μπορούν, να ανατάξουν την ελληνική οικονομία; Τα αντέχει η ελληνική κοινωνία; Τα αντέχει το πολιτικό μας σύστημα; Οσο φθαρμένο κι αν είναι, αυτό έχουμε... Δεν μπορεί να αγνοούνται αυτές οι παράμετροι. Ούτε λύνονται προβλήματα με εθνικές προσβολές, τελεσίγραφα και προκλητικούς εκβιασμούς που δεν τηρούν ούτε καν τα... προσχήματα μιας διαπραγμάτευσης! Στον βαθμό που αυτά γίνονται, τροφοδοτείται ο λαϊκισμός, οι... ποικιλώνυμοι «σωτήρες» και τα συμφέροντα των «κερδοσκόπων της δραχμής». Εάν οι εταίροι μας δεν τροποποιήσουν τις προσεγγίσεις τους για την ελληνική κρίση και το ευρωπαϊκό πρόβλημα χρέους, κακά ξεμπερδέματα θα 'χουμε... Η κυβέρνηση πρέπει να 'ναι καθαρή για το τι μπορεί να κάνει, έστω και... «εις ώτα μη ακουόντων»!

Πηγή : ethnos.gr

Επικίνδυνες οι εμμονές της τρόικας

Άρθρο του Θανάση Λυρτσογιάννη για το "ΕΘΝΟΣ"

Η σκηνή είναι αποκαλυπτική. Η Ελλάδα διασωληνωμένη στην εντατική και η τρόικα να εκβιάζει πως θα τραβήξει τον σωλήνα, αν δεν μπει, και μάλιστα με τη θέλησή του, όλος ο λαός -πλην φοροφυγάδων και κατεχόντων μεγάλες περιουσίες- στην εντατική. Καταντάει εξοργιστικό πλέον. Τι επιζητούν άραγε με τους ωμούς εκβιασμούς οι κύριοι της τρόικας που μαζί με το πολιτικό σύστημα απέτυχαν και μετέτρεψαν μία κρίση χρέους σε οικονομική και κοινωνική κρίση τεραστίων διαστάσεων; Δεν καταλαβαίνουν πως δεύτερη αποτυχία θα κοστίσει πανάκριβα στον λαό;

Γιατί τεχνοκρατικά μπορεί να αποτραπεί η χρεοκοπία του κράτους, αλλά ουσιαστικά έχει ήδη επέλθει για 1 εκατομμύριο ανέργους και το ίδιο θα συμβεί σε πολλούς άλλους πολίτες αν οι μισθοί υποτιμηθούν σε επίπεδο Βουλγαρίας. Και δικαιολογημένα μπορεί να αναρωτηθούν: Τι χειρότερο θα μας προκαλούσε η χρεοκοπία ή η έξοδος από το ευρώ; Τότε ίσως ανοίξει το κουτί της Πανδώρας.

Εξάλλου, αν η ανταγωνιστικότητα μειώθηκε στα χρόνια του ευρώ κατά 25% περίπου, γιατί να μη γίνει προσπάθεια να βελτιωθεί κατά 35% ας πούμε με πάταξη της γραφειοκρατίας, μείωση της φορολογίας, άρση αντικινήτρων, δημιουργία ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, βελτίωση των υποδομών, νέες επενδύσεις και άλλα πολλά που θα καταστήσουν πραγματικά ανταγωνιστική την οικονομία. Τόσο δύσκολο είναι; Οχι βεβαίως.

Ο ιδεολογικός τυφλοσούρτης της τρόικας προτάσσει τη μείωση μισθών και όχι η ανάγκη για ανταγωνιστικότητα. Κι αυτό είναι άκρως επικίνδυνο και το χειρότερο αναποτελεσματικό όσο οι μεταρρυθμίσεις παραμένουν στα συρτάρια.

Πηγή : ethnos.gr