«Χαμένα λεφτά, μικρή ζημιά. Χαμένη τιμή, μεγάλη ζημιά. Χαμένο θάρρος, όλα χαμένα»!

Γράφει ο Χρήστος Πασαλάρης για τη real.gr


ΠΟΥ ΝΑ ΧΩΡΕΣΕΙ τόση πίκρα στις 600 λέξεις αυτού του άρθρου, με τις ντροπές και τις ταπεινώσεις και τα ρεζιλίκια που ζει η δόλια πατρίδα αυτές τις μέρες!

Πιεσμένη μέχρι θανάτου από τους «τσαρλατάνους» και «κομπογιαννίτες» της τρόικας (καλά τους τα έψαλε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ) για τα 11,5 δισ., κουρελιασμένη από εκείνον τον Ασιάτη αντικαγκελάριο της Γερμανίας, τσαλακωμένη από τον στυγνό Σόιμπλε, πυροβολημένη από τον «Ντιντί», (τον ΥΠΕΞ του Βελγίου, που μας θέλει υπό κηδεμονία για 30 χρόνια), απειλημένη από τον Μπαρόζο (που μας διέταξε τρις να του δώσουμε «α-πο-τε-λέ-σμα-τα»!), λησμονημένη ακόμη και από τον Ζακ Ρογκ των Ολυμπιακών της Αθήνας, που βάφτισε το Λονδίνο «πατρικό σπίτι των Ολυμπιακών», αναρωτιέται η δόλια πατρίδα (με τη φωνή αναγνωστών μου, όπως ο κυρ Γιώργης από την Κρήτη και ο καπετάν Ανδρέας από τον Γράμμο):

-ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ, ωρέ κυρ Χρήστο, το φιλότιμο και η περηφάνια της ηγεσίας μας; Γιατί κιοτέψανε όλοι τους και τρώνε αράδα καρπαζιές από τους τζιτζιφιόγκους; Πού είναι ο υπουργός των Εξωτερικών να σηκώσει ανάστημα στη Μέρκελ και στον Ρέσλερ και στον «Ντιντί», αλλά και στον «καρντάση» μας, τον Ερντογάν, που εξαπολύει τις φρεγάδες και τα αεροπλάνα του στον χώρο μας;

-ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ο Κάρολος Παπούλιας, παλιός αθλητής, να παραστεί στην έναρξη των Ολυμπιακών, όπως τόσοι και τόσοι Ευρωπαίοι ηγέτες, και να διαμαρτυρηθεί για τις ανθελληνικές αθλιότητες της «τελετής έναρξης» (δηλαδή του «τσίρκου» με την... αλεξιπτωτίστρια βασίλισσα!!!), όπου ούτε ο ολυμπιακός ύμνος παίχτηκε ούτε η ελληνική σημαία αναρτήθηκε;..

-ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ εμείς δεν στείλαμε εκεί ούτε υπουργό, σπεύσαμε όμως να κρεμάσουμε εκείνο το γελαστό κορίτσι, τη Βούλα Παπαχρήστου, που σίγουρα έπεσε θύμα σκευωρίας, όπως ίσως και ο Χονδροκούκης;.. Και σπείραμε την απαισιοδοξία σε όλη την αποστολή με πενιχρή συγκομιδή μεταλλίων; Ταυτόχρονα όμως, τρωγόμαστε τούτες τις μέρες για τις καρέκλες των πρυτάνεων στις ανώτατες σχολές και για το «κύρος» (που ανάθεμά το) των τριών αρχηγών στα σαπισμένα κόμματά τους...

-ΜΠΡΑΒΟ όμως στον Ιερώνυμο, που ξεσπάθωσε στη Φλώρινα ενάντια στην ξενοκρατία με τις φράσεις «δεν είμαστε αποικία, δεν θα μας πνίξετε, δώστε μας πίσω εκείνα που μας κλέψατε και μετά κάνουμε ταμείο!..». Μαράζι το έχουν οι Ελληνες να ακούσουν έστω και μια φόρα τον πρωθυπουργό τους και τους παραστάτες του ή τους «πρώην» να ξεσπάνε ανοιχτά και θαρραλέα εναντίον εκείνων που αδικούν και προσβάλλουν την πατρίδα. Είτε Μέρκελ, Σόιμπλε, Ρέιντερς και Κάμερον ονομάζονται είτε φερέφωνά τους είναι, όπως εκείνη η υστερική υπουργός Εξωτερικών της Αυστρίας...

-ΑΜ ΠΩΣ να υψώσουν ανάστημα οι «τρικολόροι» μας όταν οι ίδιοι ή οι προκάτοχοί τους έσκαβαν 30 χρόνια τον λάκκο της πατρίδας; Και ενώ κάποιοι από αυτούς θα έπρεπε να έχουν οδηγηθεί στο Γουδί από την επανάσταση της πλατείας Συντάγματος (που παραλίγο να ξεσπάσει αλλά, δυστυχώς, πήρε... παράταση) περιφέρονται στα κοσμικά νησιά (εκεί όπου οργιάζει η φοροδιαφυγή) και μονολογούν αυτάρεσκα δίπλα στα σκάφη τους: «Εξω φτώχεια»!!!

-ΝΑ ΣΑΣ ΡΩΤΗΣΩ όμως και του λόγου μου: «Πού το πάτε, κυρ Γιώργη και καπετάν Ανδρέα; Μου γράφετε ότι οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν έχουν νεύρο, δεν έχουν ψυχή, δεν έχουν μπέσα, δεν έχουν (άντε να μην το ειπώ), δεν έχουν τόλμη. Πορεύονται με βήμα σημειωτόν... Τρέμουν μη και θυμώσουν τα ξένα αφεντικά τους. Παραχωρούν τα πάντα για την επόμενη «δόση», όπως οι εξηρτημένοι ναρκομανείς. Και η δόλια πατρίδα με τους 1.500.000 ανέργους, με τα 300.000 λουκέτα, με τη μισή Αθήνα να «ενοικιάζεται» και να «πωλείται», με τα 5.000.000 των μικροαστών της να «προλεταριοποιούνται», αλλά και με τα 2.000.000 των ξένων εισβολέων να γεννοβολάνε από «λούμπεν προλετάριους» έως κακοποιούς όλων των βαθμίδων, που βιάζουν και στραγγαλίζουν κοριτσάκια!..

-ΑΥΤΗ Η ΔΟΛΙΑ, αλλά περήφανη και αδάμαστη και αθάνατη πατρίδα περιμένει από τα τέκνα που σήμερα την κυβερνούν και από τα τέκνα που αύριο θα την κυβερνήσουν να συνέλθουν, να ξεχάσουν τα κομματικά τους, να μονιάσουν, να συνεργαστούν σε μια ύστατη μάχη εθνικής σωτηρίας. Και να θυμούνται τη λαϊκή σοφία που λέει ότι: «Χαμένα λεφτά, μικρή ζημιά, χαμένη τιμή, μεγάλη ζημιά, χαμένο θάρρος, όλα χαμένα»!.. Και αυτό γιατί όπου να ’ναι έρχεται φοβερή μπόρα. Ο Σεπτέμβριος είναι κοντά. Τα «μαύρα κοράκια με τα νύχια τα γαμψά» κόβουν μακάβριες βόλτες πάνω από τον αττικό ουρανό, άρα...

-ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ είναι το τελευταίο πυρομαχικό μας!..

* το άρθρο δημοσιεύτηκε Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Πηγή : real.gr

Χρειάζονται «αντίδοτα»

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"

Τα οικονομικά μεγέθη, κυρίως εκ των υστέρων, είναι ο πιο αμείλικτος απολογισμός κάθε «σχεδίου σωτηρίας». Το χρέος μας το 2009 ήταν 126% του ΑΕΠ. Το 2011 έφτασε το... 164% του ΑΕΠ. Και τώρα με το «κούρεμα» των 100 δισ., το δάνειο των 130 δισ. και τα σκληρότατα μέτρα της νέας συμφωνίας, ο στόχος είναι το... 2020 (αν επιτευχθεί) να... ξαναπάει το χρέος στο... 120% του ΑΕΠ! Δηλαδή εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε το... 2009, και ήταν η αιτία λόγω αδυναμίας δανεισμού, να προσφύγουμε στο ΔΝΤ, την ΕΚΤ και την ΕΕ...

Ολα αυτά μάλλον δεν συνιστούν έναν επιτυχή απολογισμό ενός «σχεδίου σωτηρίας». Μειώσαμε επίσης σε χρόνο-ρεκόρ το πρωτογενές έλλειμμα κατά 20 δισ. χωρίς εξάρτηση των «μέτρων» και των συνεπειών τους από ένα ανεκτό επίπεδο ύφεσης, με συνέπεια μία ανεξέλεγκτη ύφεση, κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας και εκτίναξη της ανεργίας στα ύψη (ένα εκατομμύριο άνεργοι). Φοβούμαι ότι, παρά το «κούρεμα» των 100 δισ. και τα 130 δισ. για την εξυπηρέτηση του χρέους και τη στήριξη των τραπεζών, το τίμημα που καλείται να «πληρώσει» η πραγματική οικονομία (και η κοινωνία) με την εξαιρετικά μεγάλη αφαίρεση πόρων (εσωτερική υποτίμηση, υπερφορολόγηση κ.λπ.) και την έλλειψη δανείων στην αγορά, θα γίνει «ασήκωτο». Τα οφέλη από το «κούρεμα» και το «δάνειο» είναι πολύ πιθανόν να αναιρεθούν. Και τα θηριώδη πλεονάσματα που απαιτεί το σχέδιο για την επιτυχία του να αποδειχθούν «όνειρα θερινής νυκτός»...

Μακάρι να επιβεβαιωθεί ο πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος, που στην ομιλία του στο Eurogroup εκτίμησε ότι το «πρόγραμμα» θα βοηθήσει στην αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας και η νέα δανειακή σύμβαση καθώς και η υλοποίηση του PSI, θα ενισχύσουν την εμπιστοσύνη και θα μειώσουν τις αβεβαιότητες για την προοπτική της οικονομίας. Ο Μάριο Μόντι, ο Ιταλός πρωθυπουργός, ανακοίνωσε ότι οκτώ ηγέτες χωρών της ΕΕ συνυπέγραψαν κοινή επιστολή, η οποία απευθύνεται στον Ρομπάι και στον Μπαρόζο, για ένα ισχυρό αναπτυξιακό ευρωπαϊκό πακέτο, ως αντίδοτο στην κρίση. Το λένε κι άλλοι... Χωρίς συγκεκριμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα, ιδίως για τις ευρωπαϊκές χώρες του Νότου που δοκιμάζονται, χωρίς εύλογη πιστωτική ροή και ρευστότητα στην αγορά, το «σχέδιο για τη σωτηρία της Ελλάδας» δεν θα «μακροημερεύσει», γιατί δεν θα το αντέξει κανείς. Ούτε η ελληνική κοινωνία, ούτε το πολιτικό μας σύστημα, ούτε οι δανειστές εταίροι μας...

Πηγή : ethnos.gr

Μεταξύ πύρρειας διάσωσης και χρεοκοπίας η χώρα...

Άρθρο της Ζέζας Ζήκου για την "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"


Οι πεφωτισμένοι ηγέτες του Eurogroup αναζητούσαν μέχρι αργά χθες το βράδυ να βρουν μια νέα «οριστική λύση». Οτι τελικά χρειάζεται ένα ακόμα βαθύτερο «κούρεμα» έως και 75%, έτσι ώστε και το ελληνικό χρέος να καταστεί βιώσιμο και να μη βάλει η Γερμανία και οι άλλες χώρες περισσότερα χρήματα. Το «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, παρά το οργουελιανό ακρωνύμιο που του δόθηκε -PSI Νο 1 στις 21 Ιουλίου του 2011 και PSI Νο 2 στις 27 Οκτώβριου του 2011- ώστε να παραπλανά ότι δήθεν οι ίδιοι οι ιδιώτες δανειστές του ελληνικού κράτους το ζήτησαν, τώρα εκδικείται. Και οι δύο συμφωνίες της 21ης Ιουλίου και της 27ης Οκτωβρίου ναυάγησαν. Καθώς η ύφεση της ελληνικής οικονομίας πήρε νέα τροπή πολύ γρήγορα και μάλιστα τόσο ειδεχθή, που επιδείνωσε το πρόβλημα.

Η κεντρική ιδέα ακουγόταν λογική: Γιατί να πρέπει να σηκώσουν το βάρος της διάσωσης του ελληνικού (και αργότερα του ιρλανδικού, πορτογαλικού κ.λπ. Δημοσίου) μόνον οι φορολογούμενοι των πλεονασματικών κρατών; Γιατί να μην αναλάβουν μέρος του βάρους και οι άπληστοι τραπεζίτες οι οποίοι τόσα χρόνια δάνειζαν με το αζημίωτο τα ανόητα κράτη (την ώρα που γνώριζαν καλά την επισφαλή κατάσταση των δημοσιονομικών τους); Πώς αλλιώς θα τους δινόταν ένα μάθημα κι ένα κίνητρο την επόμενη φορά να προσέχουν σε ποιον δανείζουν; Αυτό το επιχείρημα ακουγόταν εύηχο στο Βερολίνο, στο Παρίσι και βεβαίως στην Αθήνα!

Το θρίλερ για το ποσοστό του «κουρέματος» του ελληνικού χρέους, που αποδεικνύεται εξαιρετικά κρίσιμο για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, κορυφώθηκε χθες. Με τις δύο συμφωνίες, η πρώην κυβέρνηση Παπανδρέου δέχθηκε τη ρετσινιά της επιλεκτικής χρεοκοπίας που συνεπάγεται η «εθελοντική» αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους. Χωρίς εθνική στρατηγική για το χρέος, η χώρα πλέει σε ευρωπαϊκό κενό.

Οι τράπεζες που θα ενισχυθούν με δημόσια(!) χρήματα θα υποστούν συνέπειες σε πολλούς τομείς, όπως -για παράδειγμα- η παροχή των μερισμάτων τους. Η Κομισιόν παρουσίασε έναν φλου «οδικό χάρτη» για να σταματήσει η μετάδοση της κρίσης του χρέους, προτείνοντας τη «μεγιστοποίηση» της δύναμης πυρός του EFSF χωρίς τα κράτη να συνεισφέρουν περισσότερα χρήματα από αυτά που ήδη έχουν καταθέσει, χωρίς άλλες λεπτομέρειες. Ευρωπαίοι ειδικοί έχουν εργαστεί πάνω σε δύο βασικές επιλογές που είναι γνωστές ως «διαδικασία μόχλευσης» για την επίτευξη αυτού του αποτελέσματος. Και αυτή που θεωρήθηκε ως η πιο εφικτή θα μπορούσε να συμβάλει στην αύξηση της ικανότητας χρηματοδοτικής παρέμβασης του EFSF έως και στα 2.500 δισ. ευρώ τον χρόνο, έναντι μιας ικανότητας δανειοδότησης σήμερα που περιορίζεται σε 440 δισ. ευρώ.

Οπως αποκαλύπτει η εφημερίδα Wall Street Journal, που επικαλείται ως πηγές «τρία πρόσωπα» που έλαβαν γνώση της «Εκθεσης για τη βιωσιμότητα του χρέους» του ΔΝΤ, το χρέος θα έχει εκτιναχθεί το 2020 στο 129% του ΑΕΠ. «Είναι ακόμη πιο μακριά από το επίπεδο που οι περισσότεροι οικονομολόγοι θεωρούν ότι είναι βιώσιμο το χρέος, καθιστώντας δυσκολότερη από ποτέ τη θέση ότι η χώρα αυτή μια ημέρα να αποπληρώσει το χρέος της», σχολιάζει η εφημερίδα. Προκειμένου να αποφύγει το ρίσκο, το ΔΝΤ έχει ως κανόνα να δανείζει μόνο χώρες που είναι σε θέση, σύμφωνα με αναλύσεις του, να αποπληρώσουν το χρέος τους.

Το ελληνικό χρέος αυξήθηκε στα τέλη του 2011 στο 166% του ΑΕΠ, σύμφωνα με την τελευταία εκτίμηση του ΔΝΤ τον Σεπτέμβριο. Υστερα από εκτιμήσεις του καθ’ όλη τη διάρκεια του 2010 και στις αρχές του 2011 ότι η Ελλάδα δεν χρειαζόταν να προχωρήσει στην αναδιάρθρωση του χρέους της, το ΔΝΤ ζήτησε η Αθήνα να συμφωνήσει με τους ιδιώτες πιστωτές της για να το πράξει και να λάβει παράλληλα πρόσθετους πόρους από τους Ευρωπαίους εταίρους της. Η συνεισφορά του ΔΝΤ σε ένα νέο σχέδιο διεθνούς βοήθειας παραμένει αβέβαιη, καθώς τα κράτη-μέλη του είναι διχασμένα ως προς την πιθανότητα για περαιτέρω χρηματοδότηση μιας χώρας που δεν έχει τηρήσει όλες τις δεσμεύσεις της.

«Διαπραγματευόμαστε για να ελαφρύνουμε το χρέος», δήλωσε ο πρωθυπουργός Λ. Παπαδήμος... Παράλληλα, ο Ομπάμα, η Μέρκελ και οι λοιποί... ανταγωνίζονται σε προσπάθειες «σωτηρίας» για τη χώρα μας. Οπως, για την αποπληρωμή των χρεών μας, την ισορροπία στα δημόσια οικονομικά και τον περιορισμό της απληστίας των ιδιωτών δανειστών μας! Ομως, όλα αυτά πλήττουν την ανάπτυξη. Και το δεύτερο είναι ότι ο πανικός αποδεικνύεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία, αφού η απώλεια της εμπιστοσύνης στα κρατικά ομόλογα αποδυναμώνει τις τράπεζες και οι αποδυναμωμένες τράπεζες αποδυναμώνουν με τη σειρά τους τα κράτη.

Πηγή : kathimerini.gr

Φραγκφούρτη - Βερολίνο: 1Χ2

Άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη για το protagon.gr


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό, υπερχρεωμένο κράτος. Επειδή όμως το χρήμα έρρεε παντού ως ασταμάτητη οικουμενική παλίρροια (παραγόμενη από ανόητες τράπεζες στην Wall Street, στο City, στην Βόρεια Ευρώπη), το κόστος δανεισμού ήταν παντού μηδαμινό κι έτσι κανείς δεν έδινε σημασία. Ξάφνου, το φθινόπωρο του 2008, η παλίρροια έδωσε την θέση της στην άμπωτη. Με την άμπωτη να «στεγνώνει» τον τραπεζικό τομέα από ρευστό χρήμα, σιγά-σιγά ήρθε και η στασιμότητα στην πραγματική οικονομία. Αναπόφευκτα, το εθνικό εισόδημα του μικρού, υπερχρεωμένου κράτους άρχισε να μειώνεται την ώρα που ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο) μεγάλωνε (ελέω διεθνούς έλλειψης ρευστότητας που ωθούσε τα επιτόκια προς τα πάνω). Κάποια στιγμή, κανείς δεν δάνειζε στο μικρό αυτό κράτος ώστε να εξυπηρετεί (δηλαδή να επανακυλύει) το χρέος που, το 2008, ανερχόταν στα €260 δις.

Κάπου εκεί, κατέφθασε η καλή τρόικα για να βοηθήσει να μην πτωχεύσει το μικρό κράτος. Για δύο χρόνια πλήρωνε για να αποτρέψει την πτώχευση. Αρχικά έδωσε €110 δις θέτοντας κάποιους όρους στο μικρό κράτος, όπως είναι λογικό να κάνει ο κάθε δανειστής. Ενάμιση χρόνο μετά, υποσχέθηκε άλλα €130 δις. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, προσέθεσε στα «δώρα» που κόμιζε κι ένα «κούρεμα» προηγούμενων χρεών της τάξης (υποτίθεται) των €100 δις.

Όποιος δεν γνωρίζει τίποτα άλλο από τα παραπάνω (σωστά) δεδομένα, θα πρέπει να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αυτή η κυρία τρόικα είναι και φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη: Συνολικά έδωσε €240 δις από την «τσέπη» της και μεσολάβησε με τους παλαιούς δανειστές του μικρού κράτους να «σβήσουν», να διαγράψουν δηλαδή, άλλα €100 δις. Δηλαδή, κόμισε €340 δις ως δώρα στο μικρό, υπερχρεωμένο κράτος.

Ας τα δεχθούμε όλα αυτά. Έστω λοιπόν ότι η κυρία τρόικα είναι, πράγματι, φιλεύσπλαχνη και γενναιόδωρη. Αυτό όμως σημαίνει ότι είναι και απελπιστικά ηλίθια. Ξέρω ότι είναι βαριά η λέξη αλλά, αλίμονο φίλες και φίλοι, πως μπορούμε να καταλήξουμε σε διαφορετικό χαρακτηρισμό (από το ότι η τρόικα αξίζει το Νόμπελ Βλακείας) όταν, με στόχο να καταπολεμήσει ένα χρέος της τάξης των €260 δις, άντε €298 δις το 2010, αφιέρωσε €340 δις αλλά το μικρό, υπερχρεωμένο κράτος, παρόλο αυτόν τον πακτωλό χρημάτων της κυρίας τρόικας, κατέληξε και πάλι να χρωστά πάνω από €345 δις!

Θα το πω άλλη μια φορά για να το συλλάβω κι ο ίδιος: Ένα μικρό κράτος της ευρωζώνης πριν δύο χρόνια είχε ένα δυσβάστακτο χρέος της τάξης των περίπου €300 δις. Η τρόικα προσέφερε στο μικρό αυτό κράτος, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, €340 δις για να το βοηθήσει. Και που φτάσαμε σήμερα; Φτάσαμε το μικρό μας κράτος να χρωστά €340 δις και βάλε. Μα αν το 2010 η κα Μέρκελ και ο κ. Strauss-Kahn  (αλήθεια τον θυμάστε αυτόν;) είχαν πει στον κ. Παπανδρέου «Γιώργο μας, παιδί μας, μην σκας, θα αποπληρώσουμε εμείς όλο το ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα», θα γλύτωναν €40 δις και η Ελλάδα δεν θα χρώσταγε δεκάρα!

Υπεραμυνόμενοι βέβαια του εαυτού τους (δηλαδή της μεγαλειώδους κουταμάρας τους) θα έλεγαν ότι δεν φταίνε εκείνοι αλλά το ελληνικό κράτος που δεν έκανε αυτά που υποσχέθηκε. Ορθόν αλλά εκτός θέματος. Μπορεί, πράγματι, να είναι αναμφισβήτητο ότι το ελληνικό κράτος δεν κατάφερε να κάνει σε δύο χρόνια, όπως είχε υποσχεθεί, όλες τις μεταρρυθμίσεις που χρόνιζαν για δεκαετίες. Είναι, όμως, ή δεν είναι αλήθεια ότι το ελληνικό δημόσιο μείωσε το πρωτογενές του έλλειμμα τα τελευταία δύο χρόνια (με μισανθρωπικές περικοπές, βεβαίως-βεβαίως, των εισοδημάτων των πιο αδύναμων) κατά περίπου 9%; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι τέτοια μείωση δεν έχει ξαναγίνει πουθενά και ποτέ, σε καιρό ειρήνης και σε περίοδο ύφεσης, στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας; Και στα δύο ερωτήματα η απάντηση είναι απολύτως θετική. Άρα, όσο ανεπρόκοπο κι αν είναι το ελληνικό κράτος (που σίγουρα είναι), η αλήθεια παραμένει αμείλικτη για την τρόικα: Παρέλαβαν τον Μάη του 2010 ένα χρέος λιγότερο των €300 δις, έβαλαν το ελληνικό δημόσιο να σφίξει βάναυσα το ζωνάρι του, βρήκαν €340 δις υπέρ του ελληνικού δημοσίου και κατέληξαν, παρά τις θυσίες του έλληνα μικρομεσαίου και των υπόλοιπων ευρωπαίων φορολογούμενων, να αυξήσουν (!!!) το ελληνικό δημόσιο χρέος κατά €40 δις. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια εποχή κατάφεραν να συρρικνώσουν (όπως τους προειδοποιούσαμε ότι θα κάνουν) το εθνικό εισόδημα, από το οποίο θα πρέπει να αποπληρωθεί το χρέος, κατά 15%. Εύγε τρόικα!

Και τώρα;

Τώρα κατάλαβαν, πολύ αργά βέβαια, την κορυφαία κουταμάρα τους. Πήραν ένα πρόβλημα το οποίο μπορούσε να έχει διευθετηθεί με ένα ποσό των €40 ή €50 δις (π.χ. ένα άτοκο δάνειο τον Ιανουάριο του 2010) και το μετέτρεψαν σε μια μαύρη τρύπα του ενός τρις και βάλε – αν λάβουμε υπ’ όψη μας τα μνημόνια της πεσούσης Ιρλανδο-Πορτογαλίας, τα κρυφά μνημόνια της αποτελματωμένης Ιταλο-ισπανίας, και πάει λέγοντας.

Τώρα κατανόησαν ότι κάτι αντίστοιχο πέτυχαν και στους καλούς, αλλά σχεδόν το ίδιο αδύνατους, μαθητές της τάξης: στην Πορτογαλία και στην Ιρλανδία, όπου κι εκεί, παρά το ενθουσιώδες αυτομαστίγωμα των λαών αυτών, τα νούμερα είναι εξ ίσου καταδικαστικά για την κυρία τρόικα. Όσο για την
Ισπανία και Ιταλία, βρίσκονται κι αυτές ακριβώς στο ίδιο  μονοπάτι. Μόνο που όταν το δικό τους πολλαπλάσιο χρέος, και το δικό τους εθνικό εισόδημα, μπει στο στάδιο της σκοτοδίνης που βρίσκονται οι μικρότερες των πτωχευμένων χωρών-μελών, θα είναι πολύ αργά για την ευρωζώνη. Θα έχει έρθει το τέλος του δρόμου και η Γερμανία θα αναγκαστεί να φτιάξει μια νέα νομισματική ένωση ανατολικά του Ρήνου και βόρεια των Άλπεων – με κόστος την απώλεια των ασιατικών αγορών και τον τριπλασιασμό της γερμανικής ανεργίας.

Μπροστά σε αυτή την συνειδητοποίηση, έχει ξεσπάσει ένας γερός πόλεμος μεταξύ, ουσιαστικά, Φραγκφούρτης και Βερολίνου. Από την μία μεριά έχουμε τον χρηματοπιστωτικό τομέα, την Φραγκφούρτη, όπου επικρατεί σχεδόν ομοφωνία: Τα δάνεια της Ελλάδας θα αποπληρώνονται κανονικά τους επόμενους δύο μήνες, μέχρι να τελειώσουν (ελπίζουν «αισίως») οι Γαλλικές Προεδρικές εκλογές. Κατόπιν Ελλάδα και Πορτογαλία θα «ακρωτηριαστούν» και θα «καυτηριαστούν» ώστε να μην επεκταθεί η γάγγραινα στην υπόλοιπη ευρωζώνη.  Από την άλλη έχουμε την Καγκελαρία όπου επικρατεί μια μοναδική κακοφωνία: Κάποιοι συμφωνούν με την Φραγκφούρτη, άλλοι επιμένουν ότι η μοναδική «λύση» είναι η αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ (και, συγκεκριμένα, η νομισματική απόσχιση από την Γαλλία), κάποιοι τρίτοι εμμένουν πως η ευρωζώνη πρέπει να διατηρηθεί ως έχει αλλά οι πτωχευμένες χώρες να ενισχυθούν ουσιαστικά. Μπροστά στο φάσμα αυτής της κακοφωνίας, η κα Μέρκελ τείνει, συντηρητική ούσα, υπέρ του status quo. Δηλαδή, στην συνέχιση της σημερινής ανοησίας, όπου κράτη σαν το δικό μας δέχονται εκατοντάδες δις με αποτέλεσμα το χρέος να… μεγαλώνει και το εθνικό εισόδημα να μειώνεται. Δεν είναι ότι η γερμανίδα καγκελάριος δεν κατανοεί ότι η σημερινή ατραπός οδηγεί στην καθίζηση όλης της ευρωζώνης. Η αμφιθυμία της γερμανικής ηγεσίας απλά αντανακλά το ότι από την μία μεριά νιώθουν πως στερούνται της πολιτικής υποστήριξης να αντιμετωπίσουν ορθολογικά την Κρίση (καθώς κάτι τέτοιο απαιτεί μόνιμη δέσμευση της Γερμανίας με την ευρωζώνη) ενώ από την άλλη διαφωνούν (και καλά κάνουν) με την λύση της Φραγκφούρτης – αυτό που ονομάζω ακρωτηριασμός-καυτηριασμός.

Η λύση της Φραγκφούρτης

Πριν μερικές μέρες ήμουν στην Φραγκφούρτη γυρίζοντας ένα ντοκυμαντέρ για το αγγλικό Channel 4. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων μου δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω με τρεις μεγαλοτραπεζίτες, με τον Πρόεδρο του Χρηματιστηρίου και με διευθυντή μιας εγχώριας σκιώδους τράπεζας. Αν και τους συνάντησα ξεχωριστά, η μεταξύ τους ομοφωνία ήταν εντυπωσιακή. Εν συντομία, κρίνουν ότι (όπως έγραψα παραπάνω), μετά τις γαλλικές εκλογές, Ελλάδα και Πορτογαλία θα οδηγηθούν στην έξοδο από την ευρωζώνη. Γιατί; Επειδή, όπως παραδέχθηκαν, η Γερμανία έσφαλε. Επειδή η θεραπεία των τελευταίων δύο ετών απεδείχθη δηλητηριώδης (όπως έγραφα πιο πάνω). Παραδέχονται με άλλα λόγια την κουταμάρα των Μνημονίων όχι μόνο της Ελλάδας αλλά και των υπόλοιπων. Θεωρούν ότι τα Μνημόνια σκότωσαν την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Τις μετέτρεψαν σε μέλη των οποίων η γάγγραινα που προκάλεσε η λάθος θεραπεία δεν μπορεί πια να γιατρευτεί και πως χρειάζεται: (α) να σταματήσει η δηλητηριώδης θεραπεία (δηλαδή η σφικτή λιτότητα) στα υπόλοιπα μέλη που δεν έχουν ακόμα φτάσει στην φάση της γάγγραινας (Ιταλία, Ισπανία και, με λίγη προσπάθεια, Ιρλανδία), και (β) να καυτηριαστεί η πληγή που θα αφήσουν οι ακρωτηριασμοί της Ελλάδας και της Πορτογαλίας (δηλαδή, η αποχώρισή μας από το ευρώ). Και πως θα καυτηριαστούν; Με την παροχή περίπου €2 τρις φρέσκου χρήματος από την ΕΚΤ στις τράπεζες των εναπομεινάντων μελών (ιδίως της Ιταλίας και της Ισπανίας) και, παράλληλα, την διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, με παράλληλη στήριξη κάποιων από τις τράπεζές μας, ώστε οι δύο υπό ακρωτηριασμό χώρες να μην καταρρεύσουν εντελώς.

Πλάνη οικτρά

Η λύση της Φραγκφούρτης, αν και δεν έχει επικρατήσει, κερδίζει καθημερινά έδαφος στην Γερμανία. Αυτό εξηγεί εν μέρει κάποιες από τις ρήσεις του κ. Schauble και την γενικότερη δυστοκία που παρατηρούμε όσον αφορά το Μνημόνιο 2. (Ένας άλλος λόγος είναι ότι, μπροστά την αποκάλυψη της κουτής πολιτικής απέναντι στο ελληνικό χρέος, η γερμανική ηγεσία κερδίζει κάποιους πόντους εμφανιζόμενη να μην θέλει να ρίξει κι άλλα δις στην συγκεκριμένη μαύρη τρύπα.) Κανείς δεν γνωρίζει αν τελικά για πόσο πρυτανεύει ο συντηρητισμός της κας Μέρκελ ή αν θα επικρατήσει σύντομα ο ενθουσιασμός της Φραγκφούρτης για την λύση του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Στις αράδες που ακολουθούν, και με τις οποίες κλείνω, θα μου επιτρέψετε να παραθέσω έξι λόγους γιατί η αισιοδοξία της Φραγκφούρτης (ότι δηλαδή είναι δυνατή η διάσωση της ευρωζώνης με την αποπομπή δύο ή περισσότερων χωρών) θεμελιώνεται σε πλάνη οικτρά.

1. Η Φραγκφούρτη υποθέτει πως γνωρίζει εκείνο που είναι εξ ορισμού άγνωστο, τουλάχιστον πριν την καταστροφή: το κόστος ενός ακρωτηριασμού. Οι διασυνδέσεις των τραπεζικών συστημάτων της Ελλάδας, της Γαλλίας και της Γερμανίας, αλλά και της Πορτογαλίας και της Ισπανίας, θα φανούν στο φώς της ημέρας μόνον Μετά την Καταστροφή – ακριβώς όπως οι διασυνδέσεις της σχετικά μικρής Lehman’s με το διεθνές τραπεζικό σύστημα ήταν αδύνατον να φανούν παρά μόνο μετά την Κατάρρευση.

2. Η μαζική παροχή φρεσκοκομμένου χρήματος στις τράπεζες της ευρωζώνης (μετά από ένα ακρωτηριασμό Ελλάδας-Πορτογαλίας) θα λειτουργήσει ως μια κολοσσιαία ένεση κορτιζόνης σε καρκινοπαθή: ναι μεν θα τον ανακουφίσουν για κάποιον καιρό αλλά, στο μεταξύ, ο καρκίνος θα κάνει την δουλειά του στο «εσωτερικό», μεγαλώνοντας, γινόμενος πιο κακοήθης και, εν τέλει, περισσότερο θανατηφόρος. Εν συντομία, όπως οι τράπεζες της Ιαπωνίας κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990, ενισχυόμενες από ποτάμια ρευστότητας, έκρυβαν τις κακοήθειές τους επιταχύνοντας την αποτελμάτωση της πραγματικής οικονομίας, κάτι αντίστοιχο θα γίνει και σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ισπανία. Όταν λοιπόν ξεσπάσει, από τους κόλπους αυτών των ίδιων τραπεζών, ένα νέο κύμα κρίσης, τότε ο ακρωτηριασμός της Ελλάδας και της Πορτογαλίας θα πάρει σβάρνα και την Ιταλία, την Ισπανία, με τελευταία και καλύτερη την Γαλλία. Όλα αυτά τα τρις που θα έχουν ξοδευτεί για να σωθεί ο γαλλο-γερμανικός άξονας θα έχουν πάει στράφι. Και το χειρότερο; Θα έχουν χαθεί τουλάχιστον τρία χρόνια οικονομικής ανάπτυξης. Αρκετά για να μείνει η Ευρώπη μονίμως πίσω από τις οικουμενικές εξελίξεις.

3. Οι απώλειες των φορολογουμένων στις πλεονασματικές χώρες, από τις πτωχεύσεις στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία, θα εντείνουν την αντίθεση των λαών της Γερμανίας, της Ολλανδίας κλπ στις νέες διασώσεις κρατών-μελών που δεν θα μπορούν να διασωθούν μόνον μέσω την παροχής ρευστότητας στις τράπεζές τους. Την ώρα που θα χρειαστούν περισσότερα χρήματα για νέα δάνεια, οι βόρειοι φορολογούμενοι που θα πρέπει να τα εγγυηθούν θα αρνηθούν πεισματικά.

4. Οι ξένες επενδύσεις (π.χ. της Κίνας, της Ρωσίας, των αμερικανικών επιχειρήσεων) στην ευρωζώνη θα στερέψουν μπροστά στο αποτρόπαιο θέαμα του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού και της αβεβαιότητας που αυτός θα προκαλεί για το τι μέλλει γενέσθαι.

5. Σε έναν αλληλένδετο κόσμο, η λύση της Φραγκφούρτης θα σπείρει την αβεβαιότητα σε κάθε γωνιά της γης και, έτσι, θα ενδυναμώσει τους ανέμους της ύφεσης που, καθώς η γη είναι στρογγυλή, θα επιστρέψουν στην Γηραιά Ήπειρο δριμύτεροι, μεγαλώνοντας την ύφεση στις χώρες τόσο του Βορρά όσο και του Νότου, καθιστώντας το εγχείρημα της διάσωσης αυτού που απέμεινε από την κραταιά ευρωζώνη αδύνατον.

6. Ο έκτος λόγος είναι δομικός. Το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα που, όπως είδαμε, θα είχε αποφύγει δύο έτη παγκόσμιων πρωτοσέλιδων με μια πιο ήπια αντιμετώπιση. Το πρόβλημα της ευρωζώνης είναι η έλλειψη ενός ενοποιημένου, πανευρωπαϊκού ρυθμιστικού πλαισίου για τις τράπεζες, η ανικανοποίητη ανάγκη μιας νομισματικής ένωσης για έναν βαθμό ενοποίησης του δημόσιου χρέους και, τέλος, η απουσία μιας πραγματικά πανευρωπαϊκής επενδυτικής πολιτικής που να στρέφει τις αποταμιεύσεις (οι οποίες τριγυρνούν ανά τον κόσμο σαν μια άδικη κατάρα) προς παραγωγικές (και επικερδείς) επενδύσεις στις περιοχές και τους κλάδους που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη (από την Ελλάδα έως την Α. Γερμανία). Κανένα μέρος αυτής της τριλογίας δομικών προβλημάτων δεν θα επιλυθεί με την μέθοδο του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού. Κανένα. Όπερ μεθερμηνευόμενο, αν επικρατήσει η άποψη της Φραγκφούρτης, πολύ σύντομα τα ίδια φαινόμενα κατάρρευσης θα επανεμφανιστούν σε ό,τι έχει απομείνει από την ευρωζώνη.

Επίλογος

Όλοι, πλην μερικών εκ των πολιτικών μας, έχουν κατανοήσει την κορυφαία  κουταμάρα που μας ήρθε υπό την μορφή των δανειακών συμβάσεων (που έγιναν γνωστές ως Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα κλπ). Απεδείχθησαν δηλητηριώδεις για ολόκληρη την ευρωζώνη. Ακόμα και στην Φραγκφούρτη και στο Βερολίνο κατάλαβαν ότι, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, θα βουλιάξουν και οι ίδιοι. Έως εκεί συμφωνούν (για αυτό και ο ξύπνιος κ. Monti δεν φοβάται να διακηρύττει, ακόμα και μπροστά σε γερμανούς ιθύνοντες, «Φτάνει η λιτότητα!). Κάπου όμως εκεί αρχίζει η διαφωνία που τείνει να πάρει την μορφή καυγά: Ενώ η Φραγκφούρτη απέκτησε, πρόσφατα, μια αισιοδοξία ότι μπορεί να μην αλλάξει τίποτα πετώντας απλά Ελλάδα και Πορτογαλία εκτός ευρώ, το Βερολίνο διστάζει. Αυτό είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί: Όσο ο δισταγμός του Βερολίνου σημαίνει συνέχιση της δηλητηριώδους «θεραπείας» των Μνημονίων, τόσο πιο κοντά θα έρθουν οι χώρες μας στην πραγματική γάγγραινα και τόσο πιο πολύ θα πλησιάσει η στιγμή που η Φραγκφούρτη θα υπερισχύσει, με αποτέλεσμα καταστροφικό για όλους: Βορρά και Νότο, Ανατολή και Δύση (και δεν αναφέρομαι μόνο στην Ευρώπη).

Κι εμείς; Ψηφίζοντας κάθε κουταμάρα που μας δίνουν, από τον Μάη του 2010 έως τώρα, αφήνουμε την άποψη της Φραγκφούρτης να κερδίζει έδαφος, ερχόμενοι όλο και κοντύτερα στην στιγμή του ακρωτηριασμού-καυτηριασμού μας. Αν, αντίθετα, είχαμε μια ηγεσία με το κουράγιο να πει όχι στα νέα δάνεια, πριν από την επικράτηση της Φραγκφούρτης, και παράλληλα δηλώνοντας ρητά ότι η θέση της Ελλάδας στην ευρωζώνη είναι αδιαπραγμάτευτη, τότε θα δίναμε στο Βερολίνο (το οποίο δεν θα αφήσει όσο παραμένει αντίθετο στην άποψη της Φραγκφούρτης να προχωρήσει ο ακρωτηριασμός) μια τελευταία ευκαιρία να σώσει την ευρωζώνη από την διπλή απειλή (α) των κουτών Μνημονίων και (β) της παράλογης λογικής της Φραγκφούρτης.


 Πηγή : protagon.gr

Θ. Κρίντας: Οι τελευταίες μέρες της Πομπηίας

Άρθρο του Θεόδωρου Ν.Κρίντα

Το πρώτο θέμα σε όλα τα ΜΜΕ, τοπικά, ευρωπαϊκά και παγκόσμια προφανώς είναι η ανταλλαγή του Ελληνικού Δημοσίου Χρέους, μέσω της Συμμετοχής του Ιδιωτικού Τομέα, το γνωστό σε όλους πια PSI.

H Ελλάς πρόκειται να αντιμετωπίσει ένα τεράστιο πρόβλημα αναχρηματοδότητησης τον προσεχή Μάρτιο αν η συμφωνία πακέτο δεν κλείσει άμεσα.

Για την ακρίβεια αν δεν έχει κλείσει τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Αλλά το πιο σημαντικό από όλα παραμένει το πραγματικό γεγονός: Η χώρα έχει περίπου 50 δισ. ευρώ το χρόνο έσοδα από τη φορολογική της βάση και δημιουργεί έξοδα πάνω από 65 δισ. ευρώ (συμπεριλαμβανομένων και των τόκων - που βεβαίως ανακεφαλαιοποιούνται).

Προφανώς και η κατάσταση αυτή είναι μη διατηρήσιμη, ιδιαίτερα όταν γίνεται αντιληπτό ότι δεν υπάρχουν σοβαρές ελπίδες για αύξηση των εσόδων με δεδομένες τις τρέχουσες συνθήκες.

Ποιος είναι λοιπόν ο μόνος δρόμος εξόδου; Μία ελληνίδα νοικοκυρά γνωρίζει την απάντηση.

Τα έξοδα πρέπει να πέσουν τόσο ώστε να φτάσουν το επίπεδο των εσόδων. Είναι ακριβώς τόσο απλό. Ονομάζεται επίσεις και "ισοσκελισμένος προϋπολογισμός", μια έννοια παντελώς άγνωστη για πάρα πολλά χρόνια.

Έτσι βρισκόμαστε και πάλι πίσω ακριβώς στο σημείο από όπου ξεκινήσαμε. Η χώρα μας πρέπει να αναχρημοτοδοτήσει το χρέος της, οι αγορές δεν είναι διατεθειμένες να τη βοηθήσουν σε αυτή και οι τελευταίοι εναπομείναντες δανειστές - δηλαδή η τρόϊκα - ζητά ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα για δημοσιονομική σταθεροποίηση (άλλη μια έκφραση για να πεις το προφανές) διαμέσου αυξημένων εξαγωγών, μικρότερης κατανάλωσης, πωλήσεων περιουσιακών στοιχείων και σοβαρής μείωσης δαπανών.

Βέβαια, όταν το ζητούμενο είναι η μείωση των δαπανών, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένος ο περιορισμός των κονδυλίων για κοινωνική πολιτική, των συντάξεων και των μισθών στο δημόσιο τομέα κατ' ελάχιστο.

Ουσιαστικά όμως, σε μια χώρα όπως η δική μας, όπου ο δημόσιος τομέας αντιπροσωπεύει το 60% του ΑΕΠ, τέτοιοες εξελίξεις θα επηρεάσουν γρήγορα το σύνολο της οικονομίας και θα οδηγήσουν σε συντήρηση αν όχι βάθυνση της ύφεσης. Ο πόνος και η ανασφάλεια είναι τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, αλλά η οικονομία δεν θα ξεκινήσει να αναπτύσσεται και πάλι αν δε λάβει χώρα ένας τεράστειος χρηματοοικονομικός μετασχηματισμός.

Όμως για να επιτύχει μια τέτοια μέγα-μεταστροφή η Ελλάδα χρειάζεται ΟΡΑΜΑ. Μέχρι στιγμής οι αυξημένες κυβερνητικές δαπάνες και η συνεχής αυξανόμενη έκθεση σε εξωτερικό δανεισμό ήταν η βάση της "οικονομικής" μας ανάπτυξης.

Μια λανθασμένη βάση που οδήγησε σε μια μη διατηρήσιμη οικονομία στηριγμένη στη ζήτηση με χαμηλή παραγωγικότητα και παραγωγή. Αυτές οι πρακτικές τελείωσαν βίαια όταν οι αγορές, αυτές που για χρόνια χρηματοδοτούσαν την ανάπτυξη, θεώρησαν ότι η αναχρηματοδότηση είναι εξαιρετικά επισφαλής και στους παλαιούς επενδυτές ζητήθηκε να πάρουν μεγάλες ζημιές για να βοηθήσουν να γίνει και πάλι η χώρα μας χρηματοοικονομικά βιώσιμη.

Η Ελλάς χρειάζεται ένα όραμα. Χρειάζεται να ξέρει που κατευθύνεται. Και βεβαίως χρειάζεται ηγεσία. Όχι άλλες ψεύτικες ελπίδες για εύκολες και "μαγικές" λύσεις.

Ένα λανθασμένο χρηματοοικονομικό μοντέλο απέτυχε και ένα νέο βασισμένο σε ρεαλιστικές υποθέσεις και σκληρή δουλειά πρέπει να το αντικαταστήσει άμεσα. Έτσι, αυτές οι μέρες δεν θα είναι οι τελευταίες της Πομπηίας...


* Ο Θεόδωρος Ν. Κρίντας είναι Διευθύνων Σύμβουλος της Attica Wealth Management ΑΕΔΑΚ 

Πηγή : euro2day.gr

Χωρίς ΤΟ αντάλλαγμα μην υπογράψετε

Άρθρο του Γεώργιου Π.Μαλούχου για το "ΒΗΜΑ"

Στο «παρά ένα» της διαπραγμάτευσης που όντως θα κρίνει το μέλλον της Ελλάδας, πρέπει αμέσως να συνειδητοποιηθεί ότι η χώρα δεν είναι αδύναμη, στην έκταση τουλάχιστον που παρουσιάζεται. Αυτό οφείλουν να το αντιληφθούν όλοι. Δεν πρέπει να πάει να υπογράψει ούτε ως επαίτης, ούτε ως ηττημένη. Βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση, αλλά σε επίσης πολύ δύσκολη θέση βρίσκονται και οι δανειστές της, που τρέμουν ακόμα τον κίνδυνο μιας ελληνικής κατάρρευσης και τις ενδεχόμενες επιπτώσεις του.

Ακόμα περισσότερο, οι Γερμανοί τρέμουν το ενδεχόμενο ελληνικής άρνησης του νέου συμφώνου. Ηδη η Ιρλανδία, προετοιμάζεται να το θέσει σε δημοψήφισμα, κάτι που ασφαλώς θα πράξουν και άλλες χώρες και που περίπου με μαθηματική βεβαιότητα οδηγεί το σύμφωνο σε προδιαγεγραμμένο θάνατο: όταν εξηγηθεί στους ευρωπαϊκούς λαούς ότι όλη αυτή η νέα φτώχεια θεσμοποιείται σε επίπεδο ευρωπαϊκού «Συντάγματος», τότε, πολύ δύσκολα θα περάσει. Και η Γερμανία θα βρεθεί μπροστά στην κατάρρευση των ηγεμονικών ελπίδων της: μπορεί να εκβιάζει κυβερνήσεις, αλλά είναι αδύνατον να εκβιάζει λαούς…

Η ελληνική πλευρά, οφείλει αμέσως να συνειδητοποιήσει ότι αν ήταν τόσο αδύναμη όσο κάποιοι εδώ θέλουν να πιστεύουν και να παρουσιάζουν, ούτε PSI θα υπήρχε, ούτε κανένα είδους πρόγραμμα «βοήθειας». Όλα αυτά, οι πιστωτές δεν τα κάνουν από αλληλεγγύη, αυτό είναι πλέον προφανές σε όλους: τα κάνουν επειδή αυτό τους συμφέρει και το έχουν ανάγκη. Τι κάνουν; Στην ουσία, αποφεύγουν μια εξωτερική χρεοκοπία και προκαλούν μια εσωτερική που διαλύει την Ελλάδα. Τα πολυδιαφημισμένα 130 δισ. επί της ουσίας θα διασφαλίσουν τους πιστωτές για φέτος. Ούτε καν για του χρόνου. Θα διασφαλίσουν, επίσης, σε έναν βαθμό, κάποιες τράπεζες. Αλλά, πολύ σύντομα, το πρόβλημα θα εγερθεί εκ νέου. Και αυτό το γνωρίζουν οι πάντες.

Ακόμα κι έτσι όμως, από τη στιγμή που η χώρα κρίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εγκαταλείψει το κοινό νόμισμα και σκέπτεται να υπογράψει τέτοιου είδους συμφωνίες, πρέπει να είναι βέβαιη ότι εξασφάλισε τον πρωταρχικό της στόχο: την παραμονή, ακριβώς, στο ευρώ. Γι' αυτό δεν τα κάνουμε όλα αυτά; Αυτή δεν είναι η πολυπόθητη σωτηρία;

Εστω λοιπόν ότι είναι. Τότε, οι υπογραφές που καλείται να βάλει η ελληνική πλευρά δεν θα πρέπει ρητά να διασφαλίζουν και ότι η χώρα δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί μπροστά στο ενδεχόμενο εξόδου από το κοινό νόμισμα;
Αυτό ακριβώς είναι και το αντάλλαγμα που πρέπει να διασφαλιστεί κατά την υπογραφή, όχι του PSI, καθώς ουδεμία σχέση έχουν με κάτι τέτοιο οι ιδιώτες, αλλά με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή που εκπροσωπείται στην τρόικα.
Αν δεν διασφαλιστεί ρητά, αν δεν επαναβεβαιωθεί, αν δεν λήξει οριστικά και αμετάκλητα αυτή η απειλή, η χώρα ΔΕΝ πρέπει να υπογράψει κι ας κινδυνεύσει από την επίσημη πτώχευση.

Κάποιοι θα πουν ότι το αντάλλαγμα είναι η ίδια η «βοήθεια». Αλλά, εξηγήθηκε ότι δεν πρόκειται περί βοήθειας. Και κάποιοι θα σπεύσουν να πουν ότι δεν υπάρχει νομικός τρόπος να γίνει κάτι τέτοιο. Αυτό, είναι αστείο. Ούτε για τη συρρίκνωση της εθνικής κυριαρχίας υπάρχει, αλλά συντελείται. Επίσης, αν ξαφνικά μας πουν ότι κάτι τέτοιο δεν γίνεται γιατί ουδείς μπορεί να διώξει μια χώρα από την ευρωζώνη καθώς αυτό δεν προβλέπεται, να τους θυμίσουμε τις αμέτρητες δηλώσεις πίεσης που μας ανάγκασαν να υπογράφουμε τέτοια κείμενα: δηλώσεις σε όλα τα επίπεδα, ως και της ίδιας της Γερμανίδας καγκελάριου.

Η Ελλάδα, αυτή την ύστατη στιγμή, πρέπει να διασφαλίσει τον εαυτό της. Πρέπει να διασφαλίσει ότι θα παραμείνει στην ευρωζώνη κι όχι ότι θα υπογράψει όλα αυτά που καλείται, και σε δύο μήνες ή σε έξι, θα τεθεί εκ νέου θέμα αποχώρησής της, την ώρα που θα έχει υποθηκευθεί πλήρως και αμετάκλητα.

Αν το πετύχει αυτό, ότι εγγράφως κλείνει οριστικά κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, ας υπογράψει. Αν όχι, οφείλει να αρνηθεί. Και να τα τινάξει όλα στον αέρα. Χωρίς τη διασφάλιση αυτή, πρέπει να μην προχωρήσει, γιατί, ουσιαστικά, θα προχωρά στον θάνατο.

Αν η παραμονή στο ευρώ είναι ο απόλυτος εθνικός στόχος, πρέπει να διασφαλιστεί ότι όλα αυτά που γίνονται θα την εξασφαλίσουν οριστικά και αμετάκλητα. Αλλιώς, δεν πρέπει να γίνουν.

 Πηγή : tovima.gr

Τα προαπαιτούμενα του 2012 και οι υποθήκες του 2009

ΑΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΗΜΑ

Τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σιγά-σιγά, όσον αφορά τους όρους της ελληνικής διάσωσης από μια ατιμωτική, άτακτη χρεοκοπία. Οι εταίροι και οι δανειστές μας, μπροστά στη συστημική απειλή που συνιστά το ελληνικό πρόβλημα, συντονίστηκαν και προωθούν παράλληλες διαπραγματεύσεις για τη ρύθμιση των χρεών μας και το οικονομικό πρόγραμμα προσαρμογής που θα τη συνοδεύει.

Δηλαδή οι εκπρόσωποι των δανειστών θα διαπραγματεύονται μαζί μας για τη ρύθμιση των χρεών σχεδόν ταυτόχρονα με τις διαβουλεύσεις που θα έχει η τρόικα με την κυβέρνηση για τις λεγόμενες «προαπαιτούμενες δράσεις», που δεν είναι άλλες από τις μεταρρυθμίσεις, τις διαρθρωτικές αλλαγές και τις ρυθμίσεις σε κρίσιμες περιοχές υψηλού κόστους, όπως οι συντάξεις, οι μισθοί, οι δαπάνες υγείας και άλλες που επηρεάζουν τα ελλείμματα και επαυξάνουν το δημόσιο χρέος.

Με άλλα λόγια η ρύθμιση των χρεών εξαρτάται απολύτως από την ένταση και τις δεσμεύσεις εφαρμογής του οικονομικού προγράμματος. Οσο λοιπόν οι «προαπαιτούμενες δράσεις» εκπληρώνονται τόσο η διάσωση θα προσεγγίζεται και όσο αυτές δεν εφαρμόζονται τόσο η απειλή της χρεοκοπίας θα γίνεται πιο επιθετική.

Με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά υπάρχει καταληκτική ημερομηνία. Στις 20 Μαρτίου το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει ή να έχει τα χρέη του ρυθμισμένα ή διαθέσιμα 14,5 δισ. ευρώ στο ταμείο του, προκειμένου να εξοφλήσει το «μεγαλειώδες» τριετές δάνειο που είχε λάβει την αντίστοιχη ημερομηνία του 2009 ,ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Παπαθανασίου, σχεδόν πανηγυρίζοντας μη δυνάμενος να φαντασθεί ότι εκείνη τη στιγμή υποθήκευε τη χώρα με το χειρότερο τρόπο.

 ΄

Πηγή: tovima.gr