Η ψήφος των Ελλήνων

Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης για το "ΒΗΜΑ"


Οι Έλληνες, εν γνώση τους, επέλεξαν τον λιγότερο επισφαλή δρόμο.

Δήλωσαν με την ψήφο τους ότι δεν είναι διατεθειμένοι να θέσουν υπό αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Και έκαναν αυτή την επιλογή έχοντας πλήρη συναίσθηση του κόστους και του βάρους της.

Γοητεύθηκαν,είναι αλήθεια,από τον διεγερτικό λόγο του κ.Τσίπρα, ταλαντεύθηκαν αρκετά, αλλά εντέλει δεν πίστεψαν στο άλμα μαζί του.

Ίσως το έκριναν επικίνδυνο ή απλά μη επαρκώς προπαρασκευασμένο.

Όπως και να έχει απέφυγαν τη διακινδύνευση. Ήταν και τα γεγονότα των τελευταίων προεκλογικών ημερών, που καθιστούσαν την επιλογή επισφαλή.Οι μαζικές αναλήψεις καταθέσεων, η μαζική φυγή κεφαλαίων από τις ελληνικές Τράπεζες, έδειχναν ότι η απειλή δεν είναι φανταστική και κατασκευασμένη,αλλά πραγματική και ικανή να προκαλέσει το προαγγελλόμενο από πολλούς οικονομικό ατύχημα.

Το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου αποκλείει, επί του παρόντος τουλάχιστον, την αργεντινοποίηση της χώρας.

Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι των Ελλήνων ανακουφίστηκαν, ένοιωσαν ότι γλίτωσαν την μεγάλη περιπέτεια και απέτρεψαν την απειλή του αιφνίδιου θανάτου της ελληνικής οικονομίας.

Ουσιαστικά,οι ψηφοφόροι έδωσαν μια ακόμη ευκαιρία στις θεωρούμενες συστημικές δυνάμεις, προσέφεραν λίγο χρόνο ακόμη, δεν θέλουν να θυσιάσουν εν ριπή οφθαλμού το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Γνωρίζουν ότι αποκτήθηκε με κόπο και δεν είναι από αυτά που τα πετάει κανείς με την πρώτη δυσκολία. Δεν θέλουν οι Έλληνες να χάσουν την επαφή τους με την Ευρώπη και τους θεσμούς της. Ο κ.Τσίπρας και το κόμμα του υποτίμησαν αυτή την επιθυμία του ελληνικού λαού, δεν της έδωσαν τη δέουσα σημασία. Ωστόσο αυτή τελικώς όρισε την ψήφο τους. Και θα συνεχίσει να την ορίζει. Γεγονός που επιβάλλει επαναξιολόγηση της στάσης των λεγόμενων αντιμνημονιακών κομμάτων.Δεν θα εξελιχθούν ευθύγραμμα τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα, όπως πολλοί νομίζουν.

Η εκδοχή της πανίσχυρης αντιπολίτευσης την οποία περιέγραψε δεν εγγυάται κατ' ανάγκην την πρόοδο του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσοι νομίζουν ότι βρισκόμαστε στο 1977 και ότι ο κ.Τσίπρας βρήκε τον δρόμο για το δικό του 1981 λαθεύουν.

Ενδιάμεσα θα μεσολαβήσουν πολλά και ακόμη περισσότερα θα κριθούν στο μεσοδιάστημα.

Ο πολιτικός χρόνος έχει αποδειχθεί πυκνός στον καιρό της κρίσης και οι εκπλήξεις διαδέχονται η μια την άλλη.

Όπως μέχρι τώρα,έτσι κι από εδώ και πέρα η πορεία δεν θα ευθύγραμμη.

Πηγή : tovima.gr

Και μετά;

Γράφει ο Παύλος Τσίμας για το protagon.gr

Στην αρχή ήταν σχεδόν διασκεδαστικό. Οι πρώτες, μετεκλογικές τηλε- αντιδικίες των εκπροσώπων του μεγεθυμένου ΣΥΡΙΖΑ με τις παλιές καραβάνες της συρρικνωμένης πασοκονεοδημοκρατίας θύμιζαν κάτι από τηλεοπτικό σίριαλ. Θυμάστε το «λατρεμένοι μου γείτονες», όπου η πολυπληθής οικογένεια ενός νεόπλουτου μανάβη από την Κοκκινιά είχε μετακομίσει στα β.π., σε μια μεζονέτα δίπλα στους κάπως (ελάχιστα) παλαιότερα πλούσιους γείτονες; Κάπως έτσι.
Αλλά δεν είναι πια διασκεδαστικό.

Ακούσατε τις δηλώσεις των αρχηγών αυτό το Σαββατοκύριακο; Είναι σαν ο προεκλογικός λόγος να έχει μπει στην πρίζα. Σαν να ακούς επαγγελματίες πυγμάχους να κάνουν δηλώσεις πριν ανεβούν στο ριγκ. Σαν τα εκλογικά τρέιλερ να αναγγέλλουν ένα σίκουελ του πολέμου των άστρων, όπου οι λευκοί ιππότες θα αναμετρηθούν ξανά με την σκοτεινή δύναμη. Σαν να ξαναζούμε εκείνες τις παλιές εκλογές (οι νεότεροι protagonistes ούτε που θα τις θυμούνται) όπου οι αντίπαλοι παρίσταναν ότι αντιμάχεται το φως με το σκοτάδι.

Από τη μία πλευρά, τα πράγματα μοιάζουν πεντακάθαρα. Ο Σαμαράς (προσέξατε ότι χρησιμοποιεί πότε-πότε τον όρο «συναγερμός», ανασύροντας τον Παπάγο από τα βάθη της δεκαετίας του 50;) επιχειρεί να συσπειρώσει όσους νιώθουν ότι έχουν ακόμη κάτι να χάσουν, για κάτι να φοβούνται μην τους συμβεί. Και χρησιμοποιεί ως σημαία συσπείρωσης τον φόβο. Τον φόβο απέναντι σε ένα φάντασμα νέου «κομουνιστικού κινδύνου». Τον φόβο της δραχμής. Τον φόβο, που δαγκώνει τα σωθικά και παραλύει την σκέψη.

Αλλά ο Τσίπρας; Γιατί ανεβάζει τους τόνους ο Τσίπρας; Γιατί κάνει τις επιθέσεις του όλο και πιο σκληρές, όλο και πιο «επί προσωπικού», όλο και πιο «ηθικά» φορτισμένες με τετριμμένες υπομνήσεις σκανδάλων; Και γιατί καταφεύγει σε ρητορικά και συμβολικά σχήματα, που κάποτε η αριστερά σιχαινόταν, αλλά ο παραδοσιακός ψηφοφόρος του ΠΑΣΟΚ είναι εξασκημένος να αναγνωρίζει ως οικεία; Μια εξήγηση είναι πως έτσι αμύνεται απέναντι σε επιθέσεις, που πράγματι υπερβαίνουν τα εσκαμμένα και μυρίζουν υστερία. Μια εξήγηση είναι, επίσης, ότι έτσι συσπειρώνει όσους αφήνει απέξω η αντί-συσπείρωση του φόβου, όσους ψηφίζουν με την λογική «γαία πυρί μιχθήτω». Αλλά υποψιάζομαι ότι μπορεί να υπάρχει μια ακόμη εξήγηση: ότι, έτσι, καίει εκ των προτέρων όλες τις γέφυρες, ώστε να μην βρεθεί, στις 18 Ιουνίου, στην θέση που βρέθηκε στις 7 Μαϊου, να πιέζεται για συμμετοχή σε κάποια μορφή εθνικοενωτικής κυβέρνησης.

Δεν παίρνω όρκο για τις σκοπιμότητες. Αλλά αυτό το καθημερινό κούρδισμα της πόλωσης και από τις δύο πλευρές αρχίζει να γίνεται πολύ επικίνδυνο για να είναι πια διασκεδαστικό ή, έστω, ανεκτό.

Γιατί η 18η Ιουνίου θα ξημερώσει, με το hangover της εκλογικής πόλωσης, σε μια χώρα με αρνητικά ταμειακά διαθέσιμα, με μια οικονομία (συμπεριλαμβανομένου του μέχρι πέρυσι υγιούς τουριστικού της τομέα) κλινικά νεκρή, που θα πρέπει να διαπραγματευθεί ξανά, εξ αρχής, το μέλλον της και, για να το κάνει, θα πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο, άμεσης εφαρμογής σχέδιο μεταρρύθμισης του κράτους και παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, που ως τώρα, στα δύο χρόνια της συμφοράς, κανείς δεν έχει βάλει στο τραπέζι.

Και στους καναπέδες των διερευνητικών εντολών θα συναντιούνται, τσακωμένοι, από τη μια εκείνοι που ορκίζονται ότι θα μας κρατήσουν στην Ευρώπη (αλλά δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι πως άλλαξαν κάτι από τα κουσούρια τους, που μας οδήγησαν με το ένα πόδι εκτός Ευρώπης) κι από την άλλη εκείνοι που ορκίζονται ότι θα μας σώσουν, αδαπάνως και ακινδύνως, από την λιτότητα του μνημονίου (αλλά δεν έχουν δώσει κανένα σημάδι ρεαλιστικού σχεδίου που να κάνει τον όρκο τους πιστευτό). Χωρίς, στο μεταξύ, να τους έχουμε βάλει να κουβεντιάσουν. Συγκεκριμένα, επί συγκεκριμένων...

Πηγή : protagon.gr

Η επόμενη μέρα του κ.Τσίπρα

Γράφει ο Αντώνης Καρακούσης για το "ΒΗΜΑ"


Ας υποθέσουμε ότι όλα πάνε κατ' ευχήν για τον κ. Τσίπρα. Οτι πείθει τα πλήθη και κερδίζει τους ψηφοφόρους με την ορμή της νιότης του. Και στις 17 Ιουνίου αναδεικνύεται μέγας νικητής.

Από την επομένη, ωστόσο, θα έχει να αντιμετωπίσει κρίσιμα θέματα και προβλήματα. Πρώτον, θα πρέπει να σχηματίσει κυβέρνηση. Και επειδή πιθανώς δεν θα επιτύχει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα πρέπει να έχει εκ των προτέρων εξασφαλίσει συμμαχίες ικανές να του προσφέρουν τη στήριξη που θα χρειάζεται.

Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι την έχει εξασφαλισμένη ή δεν τη χρειάζεται, θα πρέπει επίσης να είναι έτοιμος να αναλάβει το βάρος της διαπραγμάτευσης με τους δύσπιστους και ίσως εχθρικούς εταίρους μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Εκείνοι θα διεκδικούν εφαρμογή των συμφωνηθέντων ή στην καλύτερη περίπτωση εγγυήσεις προκειμένου να συνεχίσουν να εφαρμόζουν τα απορρέοντα από τις έως τώρα συμφωνίες. Και εκείνος πιθανώς ηρωικά θα προβάλλει αντιστάσεις, επικαλούμενος την καμένη γη που παρέλαβε και την κακή πολιτική που κληρονόμησε. Και επειδή δεν θα υπάρχουν χρονικά περιθώρια, καθώς θα αντιμετωπίζει ταμειακά και άλλα πιεστικά οικονομικά προβλήματα, σχεδόν αναγκαστικά θα αποδεχθεί μια διαδικασία ετεροβαρούς διαπραγμάτευσης. Και, ή θα συμβιβασθεί ή θα τα σπάσει.

Στην περίπτωση ενός συμβιβασμού τίποτε σπουδαίο δεν θα έχει επιτύχει. Μικροκέρδη στην καλύτερη περίπτωση θα εξασφαλίσει, που την προσδοκία του πλήθους δεν θα ικανοποιούν και την απαίτηση του λαού θα επιτείνουν. Θα πρόκειται για την αρχή του τέλους.

Αν τώρα στυλώσει τα πόδια και τα σπάσει με τους ευρωπαίους, εκείνοι θα κλείσουν τις στρόφιγγες προκειμένου να προκαλέσουν ασφυξία και αδιέξοδο. Με τον κόσμο απλήρωτο και την οικονομία αλάδωτη η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική και οι υμνητές θα μετατραπούν εν μια νυκτί σε διώκτες.

Αν θέλει ο κ. Τσίπρας να επιτύχει δεν μπορεί να μείνει σε αυτά που έχει. Εχει αποδειχθεί ότι στους καιρούς μας η διακυβέρνηση δεν είναι άσκηση απλή. Θέλει βαθιές επεξεργασίες, σχέδιο ολοκληρωμένο και πρόσωπα επιλεγμένα , με γνώσεις, δυνατότητες και πίστη, ικανά να τρέξουν δύσκολες υποθέσεις και αναλάβουν επικίνδυνες αποστολές.

Η μέχρι τώρα συγκρότηση και το δυναμικό του κόμματός του δεν δείχνουν τέτοιες δυνατότητες. Αντιθέτως φανερώνουν μεγάλες αδυναμίες και ανυπαρξία ολοκληρωμένου και επεξεργασμένου σχεδίου.

Αν λοιπόν ο κ. Τσίπρας θέλει πραγματικά να μείνει και να μην σβήσει ως άλλος διάττοντας αστέρας δεν έχει παρά να χτίσει από τώρα σχέδιο αξιόπιστο ολοκληρωμένο και επιστημονικά άρτιο, ικανό να σταθεί απέναντι στο μνημόνιο που εκείνοι υπερασπίζονται ως άλλο ευαγγέλιο.

Μόνο έτσι θα έχει ο κ. Τσίπρας τύχη και η χώρα ευκαιρία.

Αλλιώς ο ελληνικός λαός, που τόσο εύκολα και με τόση ταχύτητα τον ανέβασε με την ίδια και με ιδιαίτερη σκληρότητα θα τον καταδικάσει και θα τον υποβιβάσει.

Πηγή : tovima.gr

Βιαστές και οφθαλμολάγνοι

Γράφει ο Οδυσσέας Ιωάννου για το protagon.gr


Ας μην κοροϊδευόμαστε.. Όλη μας η πληροφόρηση είναι μέσω τρίτων. Και ή όποια θέση μας, δεν έχει να κάνει με την γνώση του αντικειμένου αλλά με την εμπιστοσύνη που έχουμε σε κάποιους ανθρώπους. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Όταν ο μανάβης σου, σού πουλάει βιολογική ντομάτα, εμπιστεύεσαι το μανάβη, την ντομάτα μόνο να την φας ξέρεις, τίποτα άλλο. Και αρθρογραφούμε με σθένος, και ποστάρουμε και συμμετέχουμε στον δημόσιο διάλογο με μία σιγουριά που δεν δικαιολογείται από τίποτα πέρα από τα θέλω μας, τους φόβους μας, τις ελπίδες μας, τις αγάπες μας και τις αντιπάθειές μας.

Τι ακριβώς επαγγέλεστε εσείς που δεν χάνετε ευκαιρία να ποστάρετε την βεβαιότητά σας πως μία κυβέρνηση Αριστεράς θα σήμαινε επιστροφή στην δραχμή και ολοκληρωτική καταστροφή για την χώρα, δηλαδή για τους ανθρώπους της;

Έχω ένα μαγαζάκι στην Αιόλου, είκοσι χρόνια, και ξέρω…

Από την άλλη

Τι ακριβώς επαγγέλεστε εσείς κύριε Οδυσσέα μας και αρθρογραφείτε περί του αντιθέτου το protagon;

Έπαιζα είκοσι δύο χρόνια τραγούδια στο ραδιόφωνο και γράφω και λογάκια για τραγούδια… Άλλα έχω κάνει και ένα πέρασμα από την ΑΣΟΕΕ!

Μάλιστα. Σύγκρουση τιτάνων της οικονομικής και πολιτικής σκέψης!

Θα μου πεις, δεν υπάρχουν δεδομένα; δεν υπάρχουν αμπάριζες που προκύπτουν από τις εμπειρίες μας; από την σκέψη μας; από την έως τώρα συμμετοχή μας στο κοινό παιχνίδι του συλλογικού μας βίου; Φυσικά και υπάρχουν. Και πρέπει να τους δώσουμε χώρο, να τολμήσουμε, να εκτεθούμε, να κινδυνέψουμε. Έτσι κι αλλιώς σε αυτήν την χώρα έχουμε δεινοπαθήσει από τους επαγελματίες της πολιτικής και τους πτυχιούχους της Ανωτάτης Βιομηχανικής που θεωρούν πως επειδή κάποτε πήραν ένα δεκαράκι στην μακροοικονομία, παίζουν στα δάχτυλα τα μοντέλα συγκρότησης των κοινωνιών. Αλλά –μην ξεχάσω- και από τους “δημοσιογράφους υπηρεσίας” που σιτίζονται από τους παραπάνω και κερδίζουν γαλόνια από το πόσο ειρωνικοί μπορούν να γίνουν απέναντι στον “εχθρό”.

Το πιο αστείο της εβδομάδας ήταν η –σχεδόν συμπεφωνημένη- κοινή γραμμή επίθεσης στον Τσίπρα, κατηγορώντας τον για έπαρση και αλαζονεία! Προσωπικοί “διθυραμβιστές” του Άκη, επί σειρά ετών, υποστηρικτές του Βενιζέλου και δεξιά χέρια της Ντόρας, (δηλαδή άνθρωποι που ενηλικιώθηκαν στον αποκελιστικό βιότοπο της αλαζονείας της εξουσίας) κατηγορούν κάποιον για αλαζονεία! Δηλαδή, βιαστές κατηγορούν οφθαλμολάγνους ως ανώμαλους...

Τέλος πάντων, άλλο είναι το θέμα μας. Ότι δεν γνωρίζουμε το μέλλον, ψυχανεμιζόμαστε μόνο. Σωστά ή λάθος. Ξέρουμε όμως τί ζούμε. Ο καθένας έχει και τον προσωπικό του κατάλογο με όλες εκείνες τις κατακτήσεις του πολιτισμού μας που οφείλουμε να διαφυλάξουμε με οποιοδήποτε κόστος αλλά και με εκείνα που πρέπει να παλέψουμε να αλλάξουμε με οποιονδήποτε κίνδυνο. Δεν έχω σιγουριές. Δεν ξέρω αν μπλοφάρουν οι Ευρωπαίοι. Δεν ξέρω ακόμη –άκου φοβερό σενάριο συνομωσίας που μου κατέβηκε τώρα- αν τους βολεύει να κάνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και μετά να μας “πετάξουν” έξω από το ευρώ μόνο και μόνο για να κάνει πενήντα χρόνια να ξανασηκώσει κεφάλι η Αριστερά σε όλη την Ευρώπη. Δηλαδή να γίνουμε πειραματόζωο σε όλα. Ξέρω μόνο πως οι ελπίδες μου για μία άλλη πολιτική είναι ζωντανές και πεινασμένες.

Γελάω με τις ευρωπαϊκές εφημερίδες που με χαρακτηρίζουν ακροαριστερό και φανατικό κομμουνιστή!

(Μα καλά, πληρώνονται αυτοί οι άνθρωποι για τους τόσο οξυδερκείς τους χαρακτηρισμούς;). Είμαι μακριά και από τα δύο. Απλά περιμένω, χωρίς μίσος για κανέναν, δίχως το παραμικρό ίχνος εκδίκησης, μία Ευρώπη με κέντρο τον άνθρωπο. Να δικαιώσουμε, στο ελάχιστο έστω, μερικές παραγράφους από τα βιβλία των σπουδαίων ανθρώπων της σκέψης και της φιλοσοφίας που γεννήθηκαν σε αυτήν την ήπειρο. Εσύ θεωρείς πως δεν γίνεται γιατί δεν βγαίνουν τα νούμερα. Έτσι σε έπεισαν οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι που εμπιστεύσαι. Το σέβομαι. Εγώ θεωρώ πως γίνεται. Έτσι με έπεισαν κάποιοι άλλοι και κυρίως τα όνειρά μου που εμπιστεύομαι.. Δύσκολο να κάνει κάποιος από τους δυο μας πίσω, ε;

Και εκείνο που περιπλέκει τα πράγματα είναι πως κανείς μας δεν είναι πορφυρογέννητος...

Πηγή : protagon.gr

Κακές Ειδήσεις

Tης Άντας Ψαρρά για το koutipandoras.gr

Ένα ναζιστικό κόμμα, μια φασιστική συμμορία μπαίνει στην Βουλή, και μάλιστα χωρίς αυτό να αποτελεί την πρώτη και κύρια είδηση στα χείλη κάθε πολίτη και κάθε πολιτικού
«Σας αρέσουν οι κακές ειδήσεις: εμένα ναι αν θέλετε κακές ειδήσεις εγώ θα σας πω αλλά γιατί να προτιμάς τις κακές ειδήσεις λέω στον εαυτό μου σ’ αρέσει η οδύνη σ’ αρέσει το χάος, όχι κάθε άλλο απλώς νομίζω πως οι άνθρωποι είναι πολύ πιο ωραίοι πεσμένοι καταγής παρά όρθιοι πείτε μου αν θέλετε τις ειδήσεις μου. Κι ένα άλλο πράγμα που δικαιώνει την προτίμησή μου για τις κακές ειδήσεις έναντι των καλών είναι ο τρόπος με τον οποίο ακούγονται οι κακές ειδήσεις η καταγοήτευση του ακροατηρίου τα μάτια που γουρλώνουν τα στόματα που χάσκουν οι γροθιές που σφίγγουν και ξεσφίγγουν αρπάζονται από την κάθε λέξη με παρακολουθούν με μια ένταση που με χαροποιεί ενώ οι καλές ειδήσεις τους κάνουν να γελούν διακόπτουν τόσο που σκέφτονται και μακαρίζουν την καλή τους τύχη χάνουν τις μισές …» (*)

Να δούμε τις κακές ειδήσεις, λοιπόν. Για να σοκαριστούμε, να σκεφτούμε και να αντιδράσουμε.

-Ένα ναζιστικό κόμμα, μια φασιστική συμμορία μπαίνει στην Βουλή, και μάλιστα χωρίς αυτό να αποτελεί την πρώτη και κύρια είδηση στα χείλη κάθε πολίτη και κάθε πολιτικού.
Η δικαιολογημένη αγωνία για το οικονομικό και κοινωνικό αύριο επέτρεψε την υποβάθμιση της συγκλονιστικής αυτής πραγματικότητας, της μοναδικής αυτής ευρωπαϊκής πρωτιάς με την επαναφορά του Χίτλερ και των οπαδών του στο «λίκνο» της δημοκρατίας και το τέλος, όχι μόνο της μεταπολίτευσης, αλλά της ιστορικής παράδοσης του αντιφασιστικού μετώπου και της ελληνικής αντίστασης.

-Ένα ναζιστικό κόμμα, μια φασιστική συμμορία μπαίνει στην ελληνική Βουλή. Κι ενώ άφωνη η Ευρώπη παρακολουθεί αυτό το μέγιστο πισωγύρισμα της Ελλάδας, η ελληνική κοινή γνώμη και κυρίως οι μεταχρονολογημένες φωνές των πολιτικών και των ΜΜΕ αποφεύγουν ακόμα να ιεραρχήσουν σαν κυρίαρχη αυτή τη ζοφερή εξέλιξη, ενώ αποδεικνύεται πέρα από κάθε αμφιβολία η απόλυτα λανθασμένη τακτική της συνειδητής υποβάθμισης αλλά και αγνόησης της ανόδου των νεοφασιστών.

- Εστω και τώρα, έστω και καθυστερημένα, πρέπει να μάθει ο κόσμος, να θυμηθούν οι παλιοί και να πληροφορηθούν οι νεότεροι ότι ο αντισυστημικός-αντιμνημονιακός χαρακτήρας αυτής της εγκληματικής συμμορίας βάσει και δικαστικών αποφάσεων δεν είναι το κύριο στοιχείο της ταυτότητάς της. Οι αντισυγκεντρώσεις και οι βίαιες αντιπαραθέσεις με τη Χρυσή Αυγή δεν αποδείχτηκαν με κανένα τρόπο ικανές να περιορίσουν το σύγχρονο φλερτ με τον αντισημιτισμό, το ρατσισμό, τον εθνικοσοσιαλισμό, τον εθνικισμό και το έγκλημα, πολλών εξαγριωμένων συμπολιτών μας. Τώρα είναι η κρίσιμη ώρα να ξεδιπλωθεί όλο το περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης αυτής της συμμορίας των νεοναζί τώρα πριν να είναι πολύ αργά.

- Οσο οι μούτζες, οι ροχάλες, οι θεωρίες συνομωσίας, το δίκαιο του αίματος και οι εθνικιστικές κορώνες στολίζουν τα σαλόνια μας, τόσο θα αναβιώνει η γερμανική δεκαετία του ΄30 με τα -ήδη- υπό κατασκευή στρατόπεδα, την ισοπέδωση της αξιοπρέπειας των αδύναμων και την εγκληματική μισαλλόδοξη δράση.

* Από το «Υστατο Σήμερα», του Χάουαρντ Μπάρκερ. Το θεατρικό αυτό έργο αφορά στην αναγγελία της είδησης της ολικής καταστροφής, στη Σικελία, του Αθηναϊκού στρατού

Πηγή : koutipandoras.gr

Η αποτυχία μας

Γράφει ο Σταύρος Θεοδωράκης για το protagon.gr


Έχω μέρες να γράψω και ο λόγος δεν είναι μόνο οι δουλειές στην εκλογική μας πλατφόρμα. Ναι, δεν λέω, μου έφαγαν χρόνο οι πολιτικοί αρχηγοί, τα Hangout και όλα αυτά τα ωραία που κάνουμε με τους συνεργάτες μου στο You Tube.

Ο λόγος όμως που αποφεύγω να γράψω είναι γιατί δεν θέλω να μιλήσω για την αποτυχία μας. Την δική μας αποτυχία, την αποτυχία του 60% της κοινωνίας.

Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.  Όταν φάνηκε η κρίση έγραψα ότι το πολιτικό σύστημα που οδήγησε σε αδιέξοδο την χώρα πρέπει να τιμωρηθεί. Τα κόμματα εξουσίας πρωτίστως αλλά και όλα τα άλλα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συνέβαλαν στο νεοελληνικό τερατούργημα. Για να μην πελαγοδρομούμε σε γενικότητες, πάρτε για παράδειγμα την εγκληματικότητα, την ανασφάλεια στις φτωχικές κυρίως, συνοικίες της Αθήνας και την άνοδο της Χρυσής Αυγής –ένα θέμα είναι. Όταν οι κάτοικοι στον Άγιο Παντελεήμονα φώναζαν –στην αρχή εκλιπαρούσαν- η δεξιά χασμουριόταν και η Αριστερά που τώρα το παίζει αθώα του αίματος, έκανε συναυλίες συνύπαρξης λες και ο … Μαχαιρίτσας έλειπε από τους κατοίκους και από τους εξαθλιωμένους μετανάστες. Και όταν η «δικαιοσύνη» έκανε –και κάνει –δεκαπέντε χρόνια για να τιμωρήσει έναν εγκληματία, οι «προοδευτικοί» δικηγόροι αγκαλιά με τους «συντηρητικούς» δικαστές, ήταν - και είναι- αντίθετοι στην επίσπευση (sic) των δικών. Και τώρα όλοι μαζί γουρλώνουν τα μάτια τους και κάνουν πως απορούν που οι «προστάτες με τους χοντρούς σβέρκους», «χτυπούν» Βουλή.

Ή θέλετε το παράδειγμα της ίδιας της Βουλής; Που το 2000 είχε 650 υπαλλήλους και το 2010 είχε 1500 «οικουμενικούς» υπαλλήλους. Και στους 1500 δεν έχω συμπεριλάβει τους χιλιάδες (πράσινους, κόκκινους, μπλε) μετακλητούς υπαλλήλους που υπηρετούν στα κόμματα, στους υπουργούς και στους Βουλευτές. Και μετά ήταν οι αγρότες που μεταβλήθηκαν σε επιδοματο-εισπράκτορες, η διάλυση των πανεπιστημίων, τα πάρτι των φαρμακευτικών στα νοσοκομεία, οι οφ-σορ των ημετέρων, η διαφθορά του «γείτονα» (εφορίες –πολεοδομίες – δήμοι -ΜΚΟ), για να μην μιλήσω για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Που τα κόμματα τα  ψήφιζαν με τα δύο τους τα χέρια και ας φωνάζανε οι «ανθελληνικές μειοψηφίες» ότι ήταν προκάλυμμα για να παίρνουν οι υπουργάρες και οι συνεταίροι τους, τις μίζες τους. Αλλά όλα αυτά είναι γνωστά. Εκείνο που μένει σήμερα να παραδεχτούμε είναι ότι … αποτύχαμε. Απέτυχε δηλαδή το 60% της κοινωνίας, να βρει αυτούς που θα αντικαταστήσουν το παλιό πολιτικό προσωπικό. Γιατί 60% θα μου πείτε. Θα σας το πω αναλυτικά αν και κινδυνεύω να κατηγορηθώ για δημοσιοποίηση στοιχείων δημοσκοπήσεων. Τέσσερις μέρες πριν τις εκλογές οι αναποφάσιστοι παραμένουν στο 15%! Παράλληλα ένα 10% συνεχίζει να δηλώνει ότι δεν θα πάει να ψηφίσει (γιατί δεν έχει κόμμα να ψηφίσει)! Και ένα 35% των ψηφοφόρων όλων των κομμάτων δηλώνει ότι δεν είναι σίγουρο για την επιλογή που έχει κάνει. Στα κόμματα εξουσίας αμφιβάλλει το 40% και στα κόμματα της αριστεράς - αλλά και τα δεξιά αντιμνημονιακά - αμφιβάλει το 30%, μέσος όρος δηλαδή 35%. Ας κάνουμε λοιπόν ξανά την πρόσθεση. 15% αναποφάσιστοι, 10% συνειδητή αποχή, 35% ψήφος με βαριά καρδιά σε κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα. Σύνολο, 60%!

Όλοι αυτοί δηλαδή που κατά τη διάρκεια της κρίσης ζητούσαν επίμονα να υπάρξουν νέα σχήματα και νέες πολιτικές, τώρα έχουν ξανά απέναντί μας τους ίδιους πολιτικούς και τις ίδιες αρρώστιες (τις περισσότερες σε πιο προχωρημένο στάδιο). Ακόμη και το debate θυσιάστηκε προκειμένου να μην εκτεθεί ο ανασφαλής αρχηγός της Συγγρού. Έχει λύση όμως! Να καταργήσουμε τον νόμο για την Ιθαγένεια! Άσχετο! Ενώ η λύση του Βενιζέλου είναι να βγούμε από το μνημόνιο (…σε τρία χρόνια –διαβάστε και τα ψιλά γράμματα: αν είναι ο ίδιος πρωθυπουργός). Ο τρίτος αρχηγός λέει ότι έχουμε ξένη κατοχή μη αντιλαμβανόμενος προφανώς ότι έτσι αθωώνει όλους τους επιδειξίες της βίας - καθότι όταν έχεις κατοχή όλα επιτρέπονται), ο τέταρτος έχει πρότυπο το βουβαλόπαιδο της Βόρειας Κορέας, ο πέμπτος  είναι πάνω από όλα συνήγορος του (αριστερού) πολίτη, ο έκτος (νομίζει ότι)  είναι μετενσάρκωση του Χριστόδουλου, ο έβδομος είναι  μετενσάρκωση του Κολοκοτρώνη, ο όγδοος είναι μετενσάρκωση … της Ιφιγένειας!

Και εμείς - για άλλη μια φορά – θα πρέπει να αρκεστούμε στην αναζήτηση … μονόφθαλμων υποψηφίων. «Έχω έναν καλό αριστερό στην Β Αθηνών». «Α ωραία υπάρχει και ένας αληθινός κεντρώος στην Κρήτη». «Μπράβο μας, ας βοηθήσουμε και τον δεξιό εκσυγχρονιστή στα Γιάννενα». «Χάρμα, ας στηρίξουμε και έναν πρωτοεμφανιζόμενο επιστήμονα στην Σπάρτη». «Α και αυτός ο πράσινος, στην Λάρισα δεν είναι λαμόγιο, ας τον σταυρώσουμε».

Ας προσέχαμε. Ή μάλλον ας τολμούσαμε.

Πηγή : protagon.gr

«Να φάω τα κόκαλα μου αν...»

Γράφει ο Σωτήρης Ξενάκης για το protagon.gr


Τι ωραία που είναι κάθε προεκλογική περίοδος στη χώρα μας! Ακόμα και σήμερα, με τον Σόιμπλε, την Λαγκάρντ και την Τρόικα πάνω από τα κεφάλια μας, αυτές οι λιγοστές εβδομάδες πριν από την αναμέτρηση της 6ης Μάιου είναι, όσο να πεις, μια όαση στην έρημο.

Κατ αρχήν, δεν μας στέλνουν λογαριασμούς. Προσωπικά έχω πολλές μέρες να πάρω μπιλιετάκι από δημόσια υπηρεσία που να μου ζητάει χρήματα. ΕΤΑΚ, χαράτσια, ειδοποιήσεις για οφειλές, ΦΜΑΠ, έντυπα για φορολογικές δηλώσεις και άλλα θα αρχίσουν να αποστέλλονται ξανά από τις 7 Μάιου.

Ως τότε μπορούμε να απολαύσουμε μερικές μέρες χαλάρωσης και ψευδαισθήσεων τις οποίες τα περισσότερα πολιτικά κόμματα φροντίζουν να μας τις κάνουν ακόμα ωραιότερες με τις δεσμεύσεις (προσοχή: όχι υποσχέσεις) από τους ηγέτες τους.

Το Σαββατοκύριακο, για παράδειγμα, όποια εφημερίδα κι αν άνοιγα κι όποιο κανάλι ή ραδιόφωνο κι αν παρακολουθούσα έπεφτα πάνω σε πολιτικά πρόσωπα τα οποία μου έλεγαν πόσο καλύτερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα για την Ελλάδα αν τους ψηφίσω.

Κι ας παραδέχονται όλοι ανοιχτά πλέον ότι «λεφτά δεν υπάρχουν». Θα τα βρουν- λένε- αντιμετωπίζοντας την φοροδιαφυγή και πιάνοντας τους φοροφυγάδες. Γιατί δεν το έκαναν τόσα χρόνια δεν μας λένε ακριβώς αλλά τι σημασία έχει;

Ο κ. Βενιζέλος θέλει να αναδείξουμε το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα. Να το επιβραβεύσουμε δηλαδή για όσα έκανε τα τελευταία δυόμιση χρόνια στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Και υποστηρίζει ότι για τα σημερινά μας χάλια φταίνε τα συντρίμμια που, όπως λέει, παρέλαβε από την Νέα Δημοκρατία. Ναι καλά…

Ο κ. Σαμαράς με τον αέρα της πρωτιάς των δημοσκοπήσεων που όμως δεν του φτάνει για την αυτοδυναμία, μας  λέει  ότι  θα μειώσει τον ΦΠΑ, ότι δεν θα περικόψει μισθούς και συντάξεις, ότι θα στηρίξει τους δανειολήπτες και άλλα τέτοια ωραία… Την Τρόικα την ρώτησε;

Και κάποιοι  άλλοι όμως ταγοί της πολιτικής που δεν προέρχονται από παρθενογένεση αλλά αποτελούν μέρος της δημόσιας ζωής εδώ και πολλά χρόνια, δίνουν κι αυτοί τα ρέστα τους μπας και μας πείσουν ότι η ψήφος μας σε αυτούς θα είναι μια καλή επένδυση. Όχι γι αυτούς φυσικά. Για μας ντε.

Προσωπικά δυσκολεύομαι να τους πιστέψω  ακόμα κι αν μου ορκιστούν πως «θα φάνε τα κόκαλα τους» όπως ορκιζόταν η Νόνικα Γαληνέα  στην δύσπιστη Ρένα Βλαχοπούλου, στην Κόμισα της Κέρκυρας.

Και λέω απλώς να  απολαύσω αυτές τις δύο εβδομάδες, χωρίς λογαριασμούς και με ωραία παχιά λόγια! Γιατί μετά…

Πηγή : protagon.gr

Η ανομία θα είναι κεντρικό ζήτημα των εκλογών;

Γράφει ο Γρηγόρης Καλφέλης για το "ΒΗΜΑ"


«Η ατιμωρησία συχνά γεννάει μιμητές παρόμοιων πράξεων» έλεγε χαρακτηριστικά ο Σαίξπηρ ( Ερρίκος Ε΄).

Γιατί το αναφέρω αυτό; Γιατί στις επόμενες εκλογές δεν θα επιλέξουμε ανάμεσα στους διάφορους μεσσίες που επαγγέλλονται και πάλι απαράδεκτα ότι  θέλουν να μας σώσουν από την καταστροφή ( απλώς και μόνο για να ικανοποιήσουν τις άρρωστες προσωπικές τους φιλοδοξίες).

Στις επόμενες εκλογές είναι αναγκαίο να αγγίξουμε κάποια δομικά ζητήματα που δηλητηριάζουν την καθημερινή μας ζωή.

Και τέτοιο κεντρικό πρόβλημα είναι η ανομία με τις ποικίλες εκφάνσεις της , η οποία  εκκολάπτει ένα επικίνδυνο κλίμα ατιμωρησίας μέσα στην κοινωνία.

Θα αναφέρω ορισμένα παραδείγματα αυτής της αποπνικτικής κατάστασης που επικρατεί στη σύγχρονη ( χρεοκοπημένη) Ελλάδα.

Ο νόμος για τα πανεπιστήμια , παρότι ψηφίστηκε από τα 2/3 της ελληνικής Βουλής , δεν εφαρμόζεται. Και αυτό μπορεί να οφείλεται σε ποικίλους παράγοντες .

Δηλαδή, είτε σε μια αυταρχική συνδικαλιστική  ελιτ φοιτητών και καθηγητών που εμποδίζει την εφαρμογή του , είτε στην αποχώρηση της προηγούμενης Υπουργού Παιδείας , η οποία κυνικά «πρόδωσε» τη δικιά της θεσμική επιλογή ( για να εξυπηρετήσει τις προσωπικές της στοχεύσεις).

Ένα άλλο ηχηρό παράδειγμα ανομίας ( που αποδεικνύει καταφανώς ότι δεν είμαστε νεωτερική ή σύγχρονη δυτική δημοκρατία) είναι και το εξής:

Έξω από τη Νομική Σχολή Αθηνών συνωστίζονται καθημερινά τοξικομανείς, έμποροι ναρκωτικών, μικροπωλητές που διακινούν παράνομα τα προιόντα τους ( και οτιδήποτε άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς μπροστά από ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα στο οποίο διδάσκεται η  «συνείδηση της νομιμότητας»).

Και όλες αυτές οι αξιόποινες αθλιότητες εξακολουθούν να κυοφορούνται , παρά το γεγονός ότι υποβλήθηκε σαφής καταγγελία από  καθηγητές της παραπάνω Σχολής.

Και ο θλιβερός αυτός κατάλογος της ανομίας έχει και άλλες εκφάνσεις.

Το γεγονός λ.χ ότι οι συλλαμβανόμενοι φοροφυγάδες δεν μπαίνουν ποτέ στη φυλακή ή το γεγονός ότι καταλαμβάνονται συχνά δημόσια κτίρια  και δεν γίνεται τίποτε ( παρότι οι προκείμενες καταλήψεις  συνιστούν αξιόποινες πράξεις) .

Κορυφαία συμπυκνωση αυτής της ιδεολογίας είναι το πανό κάποιων αγανακτισμένων με το μοιραίο σύνθημα « Το Σύνταγμα είμαστε εμείς και είμαστε παντού»!

Και το κρίσιμο ερώτημα – που πρέπει να ανιχνεύσουμε στις επόμενες εκλογές- είναι το εξής:

Θέλουμε επιτέλους να αποτελούμε ένα πρότυπο δυτικής δημοκρατίας , όπου οι εντάσεις της κοινωνίας θα συνιστούν αντικείμενο σταθεροποιητικών διαδικασιών και θα επιλύονται από το νόμο;

Με απλά λόγια : Θέλουμε να εφαρμόζονται οι νόμοι ( έστω και αν αυτοί εκφράζουν τους ιδεολογικούς συσχετισμούς μιας συγκεκριμένης χρονικής περιόδου);

Η απάντηση σε αυτό το κομβικό ζήτημα συσχετίζεται με αυτά που έλεγε ο Κάφκα στη « Δίκη» ( στη συζήτηση ανάμεσα στον Κ. και τον ιερέα):

« Όχι είπε ο ιερέας. Δεν είμαστε αναγκασμένοι να τα θεωρήσουμε όλα αυτά σαν αληθινά , αλλά σαν αναγκαία» .

Υπό αυτή την έννοια οφείλουμε να υπακούμε στους νόμους, όχι γιατί είναι πάντοτε καλοί ή ευεργετικοί, αλλά επειδή είναι αναγκαίοι για τη διατήρηση της κοινωνικής ευταξίας ( αφού διαφορετικά θα πηγαίναμε ραγδαία στο χάος και την αναρχία).

Δυστυχώς στην πατρίδα μας η συνείδηση της νομιμότητας δεν εμπεδώθηκε σχεδόν ποτέ .

 Είτε γιατί η συντηρητική παράταξη μετά τον εμφύλιο πόλεμο εφάρμοσε «το δίκαιο»  με ένα μονοκομματικό και ανώμαλο τρόπο (που οδήγησε και σε πολιτειακές εκτροπές) .

 Είτε γιατί η Αριστερά – επειδή τέθηκε καταρχήν υπό παρανομία- εξακολουθεί και σήμερα να πιστεύει ότι ένας βαθμός περιφρόνησης των «αστικών νόμων» μπορεί να έχει αριστερό χαρακτήρα!

Και η συζήτηση τούτη έχει και διεθνή διάσταση , αφού η ευρωπαική Αριστερά υπερασπίστηκε πολλές φορές μονοδιάστατα τα δικονομικά δικαιώματα των υπόπτων και των κατηγορουμένων , όχι όμως και των θυμάτων.

Όπως έλεγε συμβολικά ο δυσαρεστημένος αριστερός δήμαρχος μιας ιταλικής πόλης : « Δεν είναι καθόλου δεξιό να συλλαμβάνεις ένα κλέφτη»  (Simone , Γιατί η Δύση δεν πηγαίνει προς τα αριστερά)!

Ποιο είναι το συμπέρασμα; ‘Η θα γίνουμε ένα σύγχρονο ευρωπαικό κράτος,   εφαρμόζοντας τους ψηφισμένους νόμους!

Ή θα μεταβούμε σε ένα βαλκανικό περιβάλλον ανομίας  , όπου ο καθένας θα κάνει ότι θέλει.

Και αυτό το ζήτημα πρέπει να το συζητήσουμε επειγόντως στις επερχόμενες εκλογές!

Πριν είναι πολύ αργά για τη αντιπροσωπευτική μας δημοκρατία !



Ο  Καλφέλης   Γρηγόρης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ

 kalfelis@law.auth.gr


Πηγή : tovima.gr

Η επόμενη... δαιμονολογία!

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ"


Προτού καν οριστεί η ημερομηνία των εκλογών και χωρίς τα... εκλογικά αποτελέσματα, άρχισαν οι συζητήσεις και οι «ζυμώσεις» για την κυβέρνηση της... επόμενης ημέρας! Πολλοί σπεύδουν και βάζουν το «κάρο» μπροστά απ' τ' άλογα». Δεν πρόκειται, φυσικά, για «αθώες» πολιτικά συζητήσεις. Λόγου χάρη, ο προεξοφλούμενος κίνδυνος ακυβερνησίας που -αν προσέξει κανείς και τα πρώιμα δημοσκοπικά αποτελέσματα- δεν είναι σοβαρός, «ποντάρει» στη διευκόλυνση της μεγαλύτερης δυνατής συσπείρωσης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Οσο για τη μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, απορρίπτεται για διαφορετικούς λόγους και από τις δύο ηγεσίες, έστω κι αν έχει πολλούς υποστηρικτές στο εσωτερικό και των δύο κομμάτων. Στη ΝΔ γιατί υπονομεύει τον εκλογικό στόχο της «αυτοδυναμίας», στο ΠΑΣΟΚ γιατί δυσκολεύει τη συσπείρωσή του. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει μια ανυπέρβλητη αλήθεια. Το οικονομικό πρόγραμμα της επόμενης τριετίας είναι δεδομένο και ψηφισμένο και από το ΠΑΣΟΚ και από τη ΝΔ και οι ηγεσίες τους έχουν δεσμευτεί στους εταίρους - δανειστές μας πλήρη τήρηση και εφαρμογή.

Αυτό είναι το δεδομένο. Από κει και πέρα η μορφή της συνεργασίας θα εξαρτηθεί από τις λεπτομέρειες του εκλογικού αποτελέσματος. Τα «παιχνίδια» με την ακυβερνησία μπορεί να λειτουργούν «ψηφοθηρικά» για τα δύο κυρίαρχα κόμματα της μεταπολίτευσης, ευρύτερα όμως βλάπτουν τη χώρα. Εκτός αυτού, οι προφανώς ανεφάρμοστες και εκτός πραγματικότητας στρατηγικές, όπως λ.χ. η στρατηγική της ΝΔ για «αυτοδυναμία» με «επιθέσεις κατά της Αριστεράς», αυτοϋπονομεύουν την ίδια, καθώς στερούνται ρεαλισμού. Κάτι που ο κόσμος το αντιλαμβάνεται πλήρως.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκφράζοντας προσωπική άποψη, ιεράρχησε ως πρώτη επιλογή την κυβερνητική συνεργασία της ευρύτερης κεντροδεξιάς παράταξης, συμπεριλαμβάνοντας τη ΝΔ, τον ΛΑΟΣ, τη Δημοκρατική Συμμαχία και το κόμμα του κ. Καμμένου, εάν βέβαια όλα τα σχήματα αυτά μπουν στη Βουλή και δίνουν κυβέρνηση.Αυτό, όμως, είναι κάτι άλλο... Να κάτι που επίσης οφείλει η ΝΔ να διευκρινίσει. Προτιμά, λ.χ., μια συνεργασία με τον ΛΑΟΣ και τον κ. Καμμένο από μία συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, παρότι έχουν δεσμευτεί εκατέρωθεν στην εφαρμογή του τριετούς προγράμματος;
Οφείλει βέβαια και το ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογή της νέας ηγεσίας του, να διευκρινίσει τι θέλει σε σχέση με την κυβέρνηση της επόμενης ημέρας. Ορθά σχολίασε ο κ. Βενιζέλος ότι αυτό θα το πει ο λαός με την ψήφο του, αλλά πέραν αυτής υπάρχει και η προεκλογική θέση κάθε κόμματος. Ψυχραιμία χρειάζεται και στοχασμός. Οχι μικροκομματισμός... και καλλιέργεια φοβίας προκαταβολικά!

Πηγή : ethnos.gr

Εκλογές που... δεν τις θέλει κανείς!

Άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ για το "ΕΘΝΟΣ"


Θύελλα ξεσηκώθηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή προχθές, μετά τους όντως προκλητικούς υπαινιγμούς του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ότι δεν επιθυμεί τη διενέργεια εκλογών στην... Ελλάδα (!) και ότι προτιμά όχι μόνο την παραμονή στην πρωθυπουργία του Λουκά Παπαδήμου, αλλά και την εκκαθάριση της κυβέρνησής του από τους πολιτικούς και τη μετεξέλιξή της σε κυβέρνηση αμιγώς τεχνοκρατών κατά το πρότυπο της κυβέρνησης του Μάριο Μόντι στην Ιταλία.

Δικαίως ξέσπασαν αντιδράσεις και διαμαρτυρίες για την πολιτική θρασύτητα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος αισθάνεται και πραγματικά είναι επικυρίαρχος όχι μόνο της χώρας μας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Οφείλουμε, όμως, να είμαστε ειλικρινείς και με τους εαυτούς μας. Βεβαίως και η στάση του Σόιμπλε είναι καταδικαστέα.
Αν όμως δεν γίνουν εκλογές τον Απρίλιο, θα φταίει αποκλειστικά και μόνο ο Σόιμπλε ή μήπως η γερμανική απαίτηση μη διενέργειας πρόωρων βουλευτικών εκλογών στην Ελλάδα συναντά ευρύτατη συναίνεση στους κόλπους και του ελληνικού πολιτικού προσωπικού; Ας το εξετάσουμε πιο αναλυτικά.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μόνο τα κόμματα της Αριστεράς επιθυμούν σφοδρότατα και ειλικρινέστατα την άμεση διεξαγωγή εκλογών, αφού είναι απολύτως βέβαιο αυτή τη στιγμή ότι θα πάρουν το υψηλότερο ποσοστό της ιστορίας τους. Θα ήταν παρανοϊκό να μη θέλουν εκλογές. Δεν μπορούν όμως να τις εκβιάσουν κατά κανένα τρόπο.
Εκλογές επιθυμεί πλέον και η πλειοψηφία του λαού. Ούτε ο λαός, όμως, μπορεί να προκαλέσει εκλογές.

Πριν πάμε στα κόμματα, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι ουσιαστικά κανένας εν ενεργεία βουλευτής -μνημονιακός, αντιμνημονιακός ή διεγραμμένος- δεν επιθυμεί προσφυγή στις κάλπες. Η σημερινή Βουλή θα σαρωθεί κυριολεκτικά. Ισως οι μισοί και παραπάνω βουλευτές της δεν πρόκειται να επανεκλεγούν, αφού μόνο από το ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον 120 βουλευτές θα χάσουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο την έδρα τους!
Το ένστικτο πολιτικής αυτοσυντήρησης των βουλευτών τούς υπαγορεύει, λοιπόν, να εύχονται μέσα τους να μη διαλυθεί αυτή η Βουλή μέχρι να συμπληρωθεί η... τετραετία, ει δυνατόν! Θα παίρνουν για ενάμιση και πλέον χρόνο τον παχυλό μισθό τους και στο μεταξύ όλο και κάτι μπορεί να συμβεί, ελπίζουν, που να οδηγήσει σε αλλαγή του πολιτικού σκηνικού και στην πολιτική τους διάσωση.

Οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑΟΣ έχουν ήδη ζητήσει εγγράφως να διατηρηθεί η κυβέρνηση Παπαδήμου μέχρι το τέλος της τετραετίας, ελπίζοντας ότι ίσως μπορέσουν να ανατάξουν στο μεσοδιάστημα τα υπό διαλυτική κατάρρευση κόμματά τους.
Με τη ΝΔ τα πράγματα είναι πιο σύνθετα. Δημοσίως ο Αντώνης Σαμαράς εμφανίζεται να απαιτεί αποφασιστικά εκλογές. Δεν γνωρίζουμε αν τις θέλει πραγματικά, αλλά είναι βέβαιο από πολιτική σκοπιά πως μετά την πλήρη μεταστροφή του, την αλλαγή κατεύθυνσης κατά 180 μοίρες και την προσχώρησή του στο μνημονιακό στρατόπεδο, δεν έχει καμιά άλλη επιλογή από το να προσπαθεί να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους της ΝΔ τάζοντάς τους σύντομη κατάκτηση της εξουσίας και νομή των αγαθών που αυτή προσφέρει.

Γνωρίζει όμως άριστα ο πρόεδρος της ΝΔ ότι εκλογές τώρα, αμέσως μετά την «πολιτική κωλοτούμπα» που έκανε, δεν συμφέρουν καθόλου το κόμμα του, το οποίο άρχισε ήδη να πέφτει στις δημοσκοπήσεις. Αντικειμενικά τον συμφέρει να πάνε πιο αργά οι εκλογές, ώστε στους δεξιούς ψηφοφόρους να καταλαγιάσει κάπως η οργή και να κυριαρχήσει το αίσθημα της προσδοκίας λεηλασίας των δημόσιων ταμείων.
Αν μάλιστα συγκροτηθεί αντιμνημονιακό κόμμα από τους διαγραφέντες βουλευτές της ΝΔ, κάτι για το οποίο ήδη συντελούνται διερευνητικές διεργασίες στις οποίες συμμετέχουν και αξιόλογες προσωπικότητες, ο Αντ. Σαμαράς δεν θα μπορεί να αισθάνεται καθόλου καλά με την ιδέα διενέργειας εκλογών.

Βερολίνο
Δεν αρκούν πλέον οι δύο υπογραφές
Ανησυχούν οι Γερμανοί. Τώρα άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι οι υπογραφές των Αντ. Σαμαρά και Γ. Παπανδρέου στις δηλώσεις νομιμοφροσύνης προς το νέο Μνημόνιο δεν έχουν τόσο μεγάλη πολιτική βαρύτητα όσο φαντάζονταν, καθώς δεν μπορεί να αποκλειστεί πλέον το ενδεχόμενο ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να μην έχουν καν αθροιστικά κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αν μάλιστα όντως σχηματιστούν δύο αντιμνημονιακά κόμματα στους αντίστοιχους χώρους, τότε είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα έχουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ μαζί 151 βουλευτές, παρά τους 50 βουλευτές του μπόνους στη ΝΔ. Γι' αυτό και η σκέψη τους να μη δώσουν το δάνειο πριν από τις εκλογές ή να ματαιώσουν τις πρόωρες εκλογές δεν είναι μπλόφα. Ταλαντεύονται τι να κάνουν.

Πηγή : ethnos.gr

Ειδήσεις και «ειδήσεις»

Άρθρο του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου για το "ΕΘΝΟΣ"

Ακουσα έναν τηλεοπτικό ρεπόρτερ να ρωτάει χθες τον Σαμαρά πότε βλέπει να γίνονται εκλογές. Και προηγουμένως είχα ακούσει έναν άλλο να λέει, υπό μορφή πληροφόρησης, ότι η ΝΔ δεν θα συναινέσει για να ληφθούν σκληρά μέτρα. Δυστυχώς εκείνο που καθημερινά αποδεικνύεται είναι ότι για κάποιους η ενημέρωση δεν είναι τίποτα περισσότερο από μετάδοση δηλώσεων ή «πληροφοριών» που κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να επεξεργαστεί ή ν' αξιολογήσει, γιατί, αν το έκανε, θα ήταν τελείως διαφορετικό το ρεπορτάζ που θα μετέδιδε.

Και το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς και τα κόμματα. Οταν ανοίγουν το στόμα τους ή διοχετεύουν κάποια πληροφορία θα πρέπει να έχουν συναίσθηση των όσων συνεπάγεται η ενημέρωση την οποία παρέχουν, γιατί διαφορετικά το μόνο που κάνουν είναι να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Εκείνο που και οι πολιτικοί, όπως και οι δημοσιογράφοι, οφείλουμε να έχουμε κατά νου είναι ποιο ακριβώς είναι σε κάθε περίπτωση το καθοριστικό για κάθε εξέλιξη γεγονός.

Σήμερα το καθοριστικό γεγονός είναι η διασφάλιση της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου. Και συμφωνία χωρίς μέτρα δεν υπάρχει. Αρα όταν η ΝΔ διαρρέει ότι δεν θα συναινέσει σε σκληρά μέτρα, είναι υποχρέωση του δημοσιογράφου να ρωτήσει αν αυτό σημαίνει πως ο Σαμαράς αποδέχεται να φορτωθεί το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων με την τρόικα και τη χρεοκοπία που θα επακολουθήσει.

Κι όταν ο Σαμαράς λέει ότι οι εκλογές θα γίνουν πριν από το Πάσχα, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι μέχρι πρότινος έλεγε πως θα γίνουν στις 19 Φεβρουαρίου και πιο πριν τις τοποθετούσε στις 4 Δεκεμβρίου και ότι για να έχει αξία η όποια πρόβλεψή του θα πρέπει ν' αποσαφηνιστεί ρητά και δεσμευτικά η στάση του στο θέμα της δανειακής σύμβασης και των δεσμεύσεων που θα χρειαστεί ν' αναλάβουμε.

Αυτήν την ώρα οι μοναδικές ερωτήσεις που έχουν πραγματικό δημοσιογραφικό ενδιαφέρον είναι όσες συνδέονται με τη δανειακή σύμβαση και διερευνούν όχι μόνο προθέσεις αλλά και την αποδοχή των συνεπειών της όποιας απόφασης πάρει ο ένας ή ο άλλος πολιτικός ηγέτης. Ολα τα άλλα είναι κουβέντες του αέρα, χωρίς κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Και δημοσιογραφικά δεν αποτελούν είδηση, όπως θα συμφωνήσει όποιος ανατρέξει στις κωλοτούμπες που έχουν γίνει τους τελευταίους δύο μήνες.

Πηγή : ethnos.gr

Απολύτως τίποτα

Άρθρο του Αντώνη Φουρλή

Ο φακός ζουμάρει στα υγρά μάτια, στα μισάνοιχτα χείλη, στα χέρια που τρέμουν. Ξανά και ξανά. Έπειτα αρχίζει, συνήθως, ένα βιντεοκλιπ με σύντομο φλας-μπακ σε εικόνες από προηγούμενα επεισόδια. Μερικές φορές, αισθητικά είναι όλα σωστά. Ο σκηνοθέτης και οι ηθοποιοί κάνουν ευσυνείδητα τη δουλειά τους. Ξαφνικά, όμως, συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά τα έχω ξαναδεί και ότι, αυτή τη φορά, δεν είναι σκηνές από τηλεοπτικό σίριαλ. Ξέρετε, από αυτά όπου οι πρωταγωνιστές συμμετέχουν σε μακρόσυρτους διαλόγους με μακριές παύσεις, ενώ κοιτάζονται στα μάτια με νόημα, επειδή το σενάριο είναι γραμμένο για να τραβά σε μάκρος και να παρατείνει την αγωνία. Έτσι μαζεύεις περισσότερους τηλεθεατές. Εξοικονομείς και χρήματα για την παραγωγή. Στα σίριαλ, αυτό δεν είναι καθόλου πρόβλημα. Ίσα – ίσα. Άλλωστε, οι τηλεθεατές που τα παρακολουθούν, προφανώς, έχουν αρκετό χρόνο για να τον ξοδεύουν μπροστά στην οθόνη, γνωρίζουν ότι αυτό που επιλέγουν δεν είναι “υψηλή τέχνη” και οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει τεράστια απόσταση, ανάμεσα στα σενάρια και στην πραγματική ζωή.

Εδώ και πολλές εβδομάδες, όμως, έχω ακριβώς την ίδια αίσθηση, όταν διαβάζω ανακοινώσεις κομμάτων ή ακούω “παρεμβάσεις” πολιτικών προσώπων! Πέρασαν 45 ημέρες από τότε που ορκίστηκε πρωθυπουργός ο Παπαδήμος. Επί 45 ημέρες, τα ίδια πρόσωπα που συμφώνησαν – υποτίθεται – να αναθέσουν στον Παπαδήμο την πρωθυπουργία, συντηρούν έναν ανούσιο δημόσιο διάλογο, επί των ζητημάτων για τα οποία συμφώνησαν. Σαν να μην υπήρξε ποτέ η μεταξύ τους μακρόσυρτη διαπραγμάτευση – τραγέλαφος. Από την επομένη, κιόλας, της ορκωμοσίας του πολυπληθούς κυβερνητικού σχήματος, στο οποίο οι ίδιοι επέμειναν: Διαφωνούν για το αν, πότε και ποιές αποφάσεις θα πάρουν. Διαφωνούν για κάθε μία από αυτές και μαλλιοτραβιούνται στα υπουργικά συμβούλια για κάθε νομοσχέδιο. Πάνω από όλα, όμως, διαφωνούν για την ημερομηνία των εκλογών.

Από το ΠΑΣΟΚ λένε τώρα, πως είναι αδιανόητη η διεξαγωγή τους στα τέλη Φεβρουαρίου, επικαλούμενοι την αδυναμία (τους;) να κλειδώσουν μέχρι τότε την συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Ταυτόχρονα τους απασχολούν και τα δικά τους – πιθανόν και περισσότερο από το αν θα γράψει η χώρα “κλειστόν” από αύριο. Ο Γιώργος έχει και σχέδια, βλέπετε, για την Σοσιαλιστική Διεθνή. Από τη ΝΔ, πάλι, φωνάζουν ότι, πριν καλά-καλά στεγνώσει η συμφωνία στο χαρτί, πάμε να την κάνουμε λάστιχο. Η συμφωνία έλεγε πράγματι για κάλπες με “ενδεικτική” ημερομηνία την 19η Φεβρουαρίου. Αλλά η συμφωνία έλεγε και για όσα πρέπει να γίνουν μέχρι τότε. Και η επίκληση της συμφωνίας παραμένει προσχηματική, τουλάχιστον μέχρι να πειστούμε ότι ο Σαμαράς έχει την πρόθεση να βοηθήσει όσο του αναλογεί (δηλαδή, πολύ) στην υλοποίησή της. Και ο Καρατζαφέρης, αφού λύσσαξε να γίνει κυβέρνηση “εθνικής σωτηρίας” και τρύπωσε, τώρα θυμήθηκε ότι αυτό που τον απασχολεί περισσότερο είναι...μην ανέβουν τα ποσοστά της αριστεράς! Στη Βουλή, έφτασε στο σημείο να πει ευθέως και ειλικρινώς, ότι αν είναι να αποφασίσει τώρα η κυβέρνηση επώδυνα μέτρα, τότε πρέπει να πάνε παραπίσω οι εκλογές. Αλλιώς, είπε, να γίνουν τώρα οι εκλογές και μετά τα μέτρα. Όχι παίζουμε! Τόσο πολύ κόπτονται όλοι τους για την διάσωση της πατρίδας. Η μήπως, της παρτίδας;

Στο ίδιο αυτό διάστημα των 45 ημερών, η κυβέρνηση που εξουσιοδοτήθηκε από τρία κόμματα να κάνει τα αυτονόητα – τουλάχιστον, να μην πέσει το καράβι σε ξέρα – δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα! Είδατε εσείς να προχωρά ή να αλλάζει κάτι στη χώρα; Είδατε να σπάνε αυγά με καμία μεταρρύθμιση; Είδατε να αγγίζουν τους ημέτερους που διόρισαν; 

Διάβασα στο “Βήμα” και στο “Έθνος της Κυριακής” δύο διαρροές του Παπαδήμου, με το κωδικοποιημένο μήνυμα: “Με φωνάξατε να βγάλω το φίδι απ' την τρύπα και τώρα μου ζητάτε και τα ρέστα. Θα πάρω κι εγώ τις αποφάσεις μου, αν χρειαστεί.”

Ο Παπαδήμος έχει αργήσει - και πολύ μάλιστα - αν περιμένει τώρα να λάβει τις αποφάσεις του. Το αν είχαν αποτέλεσμα τα ραντεβού με Σαμαρά – Καρατζαφέρη, θα το διαπιστώσουμε οσονούπω. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι πάει να χάσει το μισό παιχνίδι – και μόνο με το που μπαίνει στη διαδικασία να ανταλλάξει “ραβασάκια” με τα κόμματα, μέσω εφημερίδων. Τα παιχνιδάκια των διαρροών είναι μέρος του “πολιτικού σαβουάρ βιβρ” των κομμάτων. Αν ο Παπαδήμος το εννοούσε, όταν έλεγε “δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός”, τότε δεν θα έπρεπε και να συμπεριφέρεται ως επαγγελματίας πολιτικός. Την επόμενη φορά που θα έχει να πει κάτι, να το πει με το στόμα του, δημοσίως και να απευθύνεται στους πολίτες. Ας ρίξει μια ματιά και στο Σύνταγμα. Μπορεί να τον “διόρισαν” τα κόμματα, αλλά ως πρωθυπουργός, λογοδοτεί σε εμάς.

Πηγή : protagon.gr

Ποιος φοβάται την... κάλπη;

Άρθρο του Νίκου Χατζηνικολάου

ΑΝ Η ΑΠΕΙΛΗ ότι δεν θα εκταμιευθεί η έκτη δόση του ευρωπαϊκού δανείου προς την Ελλάδα προκάλεσε την πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου και τη δημιουργία μεταβατικού σχήματος συνεργασίας υπό τον καθηγητή Παπαδήμο, η έβδομη δόση και η νέα δανειακή σύμβαση είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε νέες, ασφυκτικές πιέσεις για παράταση της θητείας του και διεύρυνση της αποστολής του. Είναι κοινό μυστικό ότι ήδη εργάζονται σκληρά προς την κατεύθυνση αυτή πολιτικά, επιχειρηματικά και εκδοτικά κέντρα, ορισμένα μάλιστα εκ των οποίων είναι σε ανοικτή γραμμή επικοινωνίας και συνεννόησης με την τρόικα. Η επιδίωξή τους είναι απλή και δεν την κρύβουν. Θέλουν να ματαιώσουν την προσυμφωνημένη ανάμεσα στα τρία κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση εκλογική αναμέτρηση της 19ης Φεβρουαρίου, να ανασχηματίσουν την υπερτροφική και δυσλειτουργική κυβέρνηση Παπαδήμου, περιορίζοντας αποφασιστικά τον αριθμό των υπουργών, και να παρατείνουν τον βίο της μέχρι τη λήξη της παρούσης τετραετίας, δηλαδή για περίπου δύο χρόνια...

ΟΣΟΙ ΠΡΟΩΘΟΥΝ αυτό το σενάριο επικαλούνται λόγους εθνικού συμφέροντος. Λένε, δηλαδή, ότι η παραμονή του πρώην τραπεζίτη στην πρωθυπουργία θα εξευμενίσει τα... κακά πνεύματα της Ευρώπης, θα ενισχύσει την αξιοπιστία της χώρας μας ιδίως απέναντι στους δανειστές και... δυνάστες της και θα επιταχύνει την πραγματοποίηση των αναγκαίων, για την επιβίωση της χώρας στην ευρωζώνη, μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών. Βασικό τους επιχείρημα είναι ότι ο τεχνοκράτης Παπαδήμος θα προχωρήσει χωρίς αναστολές και δεύτερες σκέψεις στις απολύσεις χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και σε όποιο άλλο μέτρο χρειαστεί, όσο σκληρό ή οδυνηρό και αν είναι, καθώς δεν θα υπολογίσει το πολιτικό κόστος, όπως συνήθως πράττουν τα κόμματα και οι αρχηγοί τους. Και τέλος, υποστηρίζουν ότι με την παράταση του βίου της κυβέρνησης Παπαδήμου θα δοθεί χρόνος προκειμένου να ολοκληρωθούν οι διεργασίες, που ήδη άρχισαν στο παρασκήνιο της πολιτικής μας ζωής, για τη δημιουργία νέων πολιτικών κομμάτων και κινήσεων, που θα μπορούσαν να ανατρέψουν το παρόν σκηνικό και να συμβάλουν στη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού χάρτη, με περισσότερη «υγεία» και μεγαλύτερο ενδιαφέρον...

ΟΛΑ ΑΥΤΑ τα επιχειρήματα θα είχαν ίσως κάποια βάση αν μιλούσαμε για μια πραγματική κυβέρνηση συνεργασίας, που θα στηριζόταν από τα κόμματα στη βάση μιας ευρείας προγραμματικής συμφωνίας και που θα είχε συγκροτηθεί με κριτήρια εύρυθμης λειτουργίας και αποτελεσματικότητας από έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, έναν ηγέτη με σημαντικό πολιτικό εκτόπισμα και υψηλό κύρος. Ο κ. Παπαδήμος ούτε διαθέτει τα χαρακτηριστικά αυτά, ούτε λειτούργησε μέχρι τώρα με τον τρόπο αυτό. Μπορεί να είναι χρήσιμος στον μεταβατικό ρόλο του υπηρεσιακού κατ’ ουσίαν πρωθυπουργού, που θα διαχειριστεί την υπόθεση του κουρέματος του χρέους μας και θα προωθήσει την έγκριση και εφαρμογή της νέας δανειακής σύμβασης, αλλά δεν είναι αυτός που θα οραματισθεί την επόμενη ημέρα της χώρας και θα εμπνεύσει μια πανεθνική κινητοποίηση για την έξοδο από την κρίση και την επιστροφή στον δρόμο της ανάπτυξης. Και βέβαια, κυρίως, δεν είναι αυτός που θα υψώσει ανάστημα μπροστά στους δανειστές-δυνάστες μας και θα πει τα μεγάλα «όχι»! Ο πρώην αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην οικονομικός σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου υπήρξε υπάλληλός τους. Δύσκολα θα τους αντιμετωπίσει τώρα ως ισοϋψής συνομιλητής... Και ειδικά σήμερα η χώρα μας χρειάζεται περισσότερο παρά ποτέ έναν ισχυρό ηγέτη, που θα πείσει τους Ευρωπαίους εταίρους μας ότι η οικονομική πολιτική που μας επέβαλαν και μας επιβάλλουν είναι καταστροφική και αδιέξοδη όχι μόνο για τα δικά μας, αλλά και για τα δικά τους συμφέροντα.

ΟΣΟ για τη θεωρία του πολιτικού κόστους, που επικαλούνται όσοι θέλουν να αποφύγουν την προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, φαίνεται πως ξεχνούν ότι αυτή είναι η ουσία της Δημοκρατίας. Κυβέρνηση και πρωθυπουργός χωρίς στοιχειώδη δημοκρατική νομιμοποίηση δεν μπορούν να σταθούν επί μακρόν. Πολιτική που ασκείται ερήμην της κοινωνίας είναι καταδικασμένη σύντομα να καταρρεύσει στη γελοιότητα. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι το πρόσκαιρο πολιτικό κόστος πρέπει να θεοποιείται σε βάρος των πραγματικών και μακροπρόθεσμων εθνικών συμφερόντων. Κανείς δεν λέει ότι στον βωμό του λαϊκισμού και του κομματικού καιροσκοπισμού πρέπει να θυσιάζεται η λογική και η αλήθεια. Από την άλλη πλευρά, όμως, ποιοι είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι μπορούν να αποφασίζουν πριν από εμάς για μας; Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν ότι μπορούν να κυβερνήσουν για δύο ολόκληρα χρόνια τη χώρα, έτσι... χωρίς πρόγραμμα; Ή, μάλλον, με το... πρόγραμμα του Ράιχενμπαχ και του Τόμσεν; Ποιοι είναι αυτοί που θεωρούν ότι ο λαός δεν πρέπει να έχει λόγο στα πολιτικά πράγματα της χώρας; Και ότι τον πρωθυπουργό μπορούν να τον επιλέγουν αόρατες και... ορατές δυνάμεις του παρασκηνίου; Δεν βλέπουν ότι με τις μεθοδεύσεις και τα τερτίπια τους έχουν ήδη υποσκάψει τη δημόσια εικόνα του εκλεκτού τους κ. Παπαδημου; Και αν δεν το βλέπουν ή αν δεν τους ενδιαφέρει, εκείνος τι κάνει; Γιατί δεν «πατάει πόδι», απαιτώντας δημόσια να εφαρμοσθούν απαρέγκλιτα όσα έχουν ήδη συμφωνηθεί; Τι περιμένει; Τι... ελπίζει; Δεν βλέπει τις δημοσκοπήσεις;

Πηγή : real.gr

Η βιασύνη για τις εκλογές

'Αρθρο του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου για το "ΕΘΝΟΣ"

Προσωπικά, μου είναι αδύνατον να καταλάβω τη βιασύνη του Σαμαρά και των περί αυτόν να διεξαχθούν οι εκλογές το ταχύτερο δυνατό. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να είναι δημοσκοπικά σε τραγική κατάσταση και τίποτα να μη δείχνει ότι υπάρχουν ελπίδες άμεσης ανάκαμψής του, αλλά και η εικόνα της Νέας Δημοκρατίας παραμένει θλιβερή. Μόνο αφελείς ή ηλίθιοι είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι ένα κόμμα που παραμένει καθηλωμένο στα δύο τρίτα της εκλογικής δύναμης του 2009 διαθέτει δυναμική αυτοδυναμίας.

Ωστόσο, ο Σαμαράς και οι περί αυτόν επιμένουν. Και καλά κάνουν. Είναι κομματικό χρέος τους να ζητάνε να γίνουν οι εκλογές το ταχύτερο δυνατό και να υπενθυμίζουν συνεχώς την αναφορά στη 19η Φεβρουαρίου που είχε γίνει στο πλαίσιο του σχηματισμού της κυβέρνησης Παπαδήμου. Δείχνουν στο κοινό τους ότι είναι πανέτοιμοι να ξαναπιάσουν το τιμόνι της χώρας και δεν βλέπουν την ώρα να το κάνουν. Αλλά ταυτόχρονα ξέρουν ότι στο πεδίο των εντυπώσεων και μόνο κινούνται με τις σχετικές δηλώσεις και διακηρύξεις τους. Ούτε απ' αυτούς ούτε από τους τηλεοπτικούς μουεζίνηδες εξαρτάται η ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών.

Για να μην κοροϊδευόμαστε, μάλιστα, δεν εξαρτάται ούτε και από την κυβέρνηση. Ο Λ. Παπαδήμος έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας μια δύσκολη αποστολή που κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα αποτολμούσε να προσδιορίσει με ακρίβεια τη χρονική διάρκειά της. Ιδιαίτερα όταν η προοπτική της προσφυγής στις κάλπες στις 19 Φεβρουαρίου σημαίνει πως η κυβέρνηση θα ολοκληρώσει το έργο της μέσα στο τελευταίο δεκαήμερο του Ιανουαρίου. Γιατί και να θέλει αλλά και να προσπαθήσει να τα καταφέρει, δεν θα εξαρτηθεί τελικά απ' αυτήν.

Η Ευρώπη βιώνει μια πρωτοφανή κρίση και κανένας δεν μπορεί να διαβλέψει τι θα γίνει αύριο ή μεθαύριο. Κι από τη στιγμή που η ολοκλήρωση του έργου της κυβέρνησης Παπαδήμου εξαρτάται από πράξεις και αποφάσεις των θεσμικών οργάνων της Ευρωζώνης, των εταίρων μας και των τραπεζών που θα μετάσχουν στο "κούρεμα" του χρέους, είναι άγνωστο το χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί για να γίνουν όσα πρέπει να γίνουν.

Αρα, υπομονή. Εκείνο που προέχει είναι η διασφάλιση της λειτουργίας του κράτους. Πρώτα αυτό και μετά η επιλογή εκείνου που θα διαχειριστεί τη συγκεκριμένη λειτουργία.

Πηγή : ethnos.gr