Πώς να αυτοτραυματισθείτε

Γράφει ο Αντώνης Παπαγιαννίδης για το protagon.gr


Όταν παλιά γινόταν επιστράτευση (τότε που ο πόλεμος δεν ήταν απλώς δυσάρεστη ή αμαρτωλή υπόθεση, ήταν και επικίνδυνος έως φονικός), ήταν γνωστές οι περιπτώσεις ανθρώπων που αυτοτραυματίζονταν για να μην τους πιάσει το δίχτυ. Συνήθως τραυματίζονταν στο πόδι – όποιος δεν μπορεί να περπατήσει κρινόταν αυτονόητα άχρηστος για την κρεατομηχανή του μετώπου/chair a canons.

Πάντως, και σ’ αυτήν την τραγικά ακραία περίπτωση, πρόσεχαν! Πρόσεχαν μην ο τραυματισμός σε σακατέψει ολότελα, πάντως μην χτυπηθεί ο αστράγαλος ή το γόνατο οπότε η αποφυγή της έκθεσης στο μέτωπο κατέληγε σε προσωπικό αδιέξοδο ακόμη πιο ακραίο.

Ε, λοιπόν, ο Βαγγέλης Βενιζέλος με τους πολιτικούς χειρισμούς με τους οποίους προσπάθησε επ’ εσχάτων να αποφύγει την περιθωριοποίηση του ΠΑΣΟΚ – του πάλαι ποτέ διαλάμψαντος Κινήματος του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη (ναι, κι αυτού), του ΓΑΠ (μάλιστα, κι ετούτου) – και της δικής του ηγετικής θητείας, να αποφύγει δηλαδή το φάσμα του Ζίγδη που με άφατη σκληρότητα του επισείουμε εμείς οι του Τύπου, ή πάλιν του ΚΟΔΗΣΟ τώρα που γίνονται οι κινήσεις με την ΔΗΜΑΡ, δείχνει να πετυχαίνει το ακραίο σε αυτοτραυματισμό. Να τραυματίζει, μαζί, ταυτόχρονα, και γόνατο και αστράγαλο. (Το σχόλιο το χρωστούμε σε συναγωνιστή του ΒΒ. Ο οποίος μάλιστα ανέφερε και τρίτο τραυματισμό – στην βουβωνική χώρα. Αλλά ας μην πηγαίνουμε τόσο ακραία, εμείς).

Ο αυτοτραυματισμός Βενιζέλου έχει να κάνει, εν πολλοίς, με τα δικά του/με τα δικά τους των Πασόκων τα εσωτερικά. Η πολιτική αφροσύνη – αφήστε την ουσιαστική αφροσύνη, αυτά δεν απασχολούν κανένα! – του ξηλώματος του Νόμου Διαμαντοπούλου, φόρτωσε στον ΒΒ έξι αρνητικές ψήφους στην Βουλή, μεταξύ τους η ψήφος του ΓΑΠ, εκείνη του Ανδρέα Λοβέρδου, εκείνη του Μιχάλη Χρυσοχοϊδη (συν την Αννα Διαμαντοπούλου στα κάγκελα). Κυρίως, φόρτωσε το ΠΑΣΟΚ της κρίσης την αντίληψη του άκριτου κυνισμού. Θα πείτε: «Μα, και η κυβερνώσα Ν.Δ. το ίδιο δεν έκανε;» Σωστό! Όμως η ΝΔ δεν είναι την στιγμή αυτή σε κατάρρευση όπως το ΠΑΣΟΚ: ο κυνισμός – ακόμη – της βγαίνει.

Στο φόντο αυτό, οι ακραίες αντιπαραθέσεις ΒΒ με π.χ. τον Μιχ. Χρυσοχοϊδη, με συντροφικές εκφράσεις του τύπου «φύγε απ’ εδώ!», λειτουργούν πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι ένας παλιός καλός ενδοκομματικός τσακωμός μαλλί-με-μαλλί.

Όμως, ο κύριος αυτοτραυματισμός Βενιζέλου προήλθε από γαϊτανάκι που επέλεξε να στήσει γύρω από το κεντρικό ζήτημα των ημερών: τις σχέσεις με την Τρόϊκα, την αντιμετώπιση του Προγράμματος Προσαρμογής και της απαίτησης (νέου) Μεσοπρόθεσμου με το ζαλιστικό ύψος των 11,6 δις ευρώ. Τώρα που  - υποτίθεται ότι – καταστάλαξαν τα πράγματα, δείτε: Αφού τράβηξε τον Κύριο Φώτη και την ΔΗΜΑΡ στην γραμμή του «πρώτα διαπραγματευτική εξασφάλιση της επιμήκυνσης, ύστερα 2 χρόνια εφαρμογής των διαρθρωτικών μέτρων (δηλαδή… ταξίματα), και ύστερα, μόνον μετά το 2014, ενδεχόμενη εφαρμογή δημοσιονομικών περικοπών», αφού δημιούργησε την αίσθηση ότι θα μπλόκαρε άδοξα στο ξεκίνημά της η Κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ, αφού δέχθηκε πιέσεις από παντού και κεραυνούς από Βρυξέλλες, άλλαξε άρδην τακτική. Δήλωσε «είμαι αναγκασμένος να δεχθώ» την πρόταση Στουρνάρα/Σαμαρά για προώθηση – να δούμε , βέβαια, τώρα την ανταπόκριση της Τρόϊκας… - των περικοπών των 11,6 δις. ανακοίνωσε, στυφά, «τώρα, περιμένουμε το αποτέλεσμα» . έσπρωξε (θεωρεί) την ευθύνη προς τον Σαμαρά καταγγέλλοντας ως «χυδαίους και ανιστόρητους» όσους επισήμαιναν τις δικές του ανακολουθίες (ο Β.Β. είναι ο αρχιτέκτων του Χαρατσιού Ακινήτων δια της ΔΕΗ, ο Β.Β. «διαπραγματεύθηκε» τα 11,6 δις, ο Β.Β. έδιωξε τον Σεπτέμβριο του 2011 την Τρόϊκα και ύστερα έτρεχε να την ξαναφέρει πίσω – μαζί με τους παράδες). Φαίνεται ότι την μετα-μετατροφή Βενιζέλου την οφείλουμε στον Κύριο Φώτη: όμως τέτοια πρακτική να πυροβολείς πολιτικά τον εαυτό σου ταυτόχρονα στο γόνατο και στον αστράγαλο, δεν την είχαμε ξαναδεί. Και προσέξτε!... στο βάθος ο φόβος ότι μια ακόμη δόση περικοπών θα «καθίσει» τελείως την οικονομία, με πρόσθετη ύφεση μέχρι και το 2014, είχε νόημα! Ήταν παραπάνω και από σωστή. Μόνον που από Βενιζέλεια ανάγκη να φωνάξει, να βγει μπροστά, να κάνει «χειρισμό», να μιλήσει σε επίπεδο Κορυφής –  αυτός, ο ίδιος, άλλος κανένας – τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια του.

Τώρα, δε που η «δική μας Τρόϊκα» συνέρχεται για να συζητήσει το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων – το οποίο ο ΒΒ πρότεινε να προταχθεί, ώστε οι περικοπές μισθών/ημερομισθίων να μείνουν γι αργότερα εν όψει επιμήκυνσης: θυμηθείτε... –   με τι κύρος θα ακουσθεί ο ίδιος; Όταν ακόμη και το ΔΝΤ την παραδεχόταν παρασκηνιακά την αστοχία του Προγράμματος, όταν οι Βρυξέλλες έδιναν σημάδια διάθεσης για συζήτηση, εμείς π.χ. βάζαμε τους άρχοντες του ΤΑΙΠΕΔ – Βενιζελική επιλογή ήταν ο αλήστου μνήμης Κ. Μητρόπουλος, Βενιζελική επιβολή ο Γ. Κουκιάδης – να εξηγούν γιατί…. δεν μπορούν να προχωρήσουν αποκρατικοποιήσεις.

Συμπέρασμα: ένας σημαντικός πολιτικός, κάποιος που σήκωσε όντως κόστος βαρύτατο – ως ΥΠΟΙΚ επί Κυβέρνησης Παπανδρέου και Κυβέρνησης Παπαδήμου – για να προχωρήσει το πράγμα, κάποιος που πήρε στα χέρια του το πάλαι ποτέ διαλάμψαν κλπ. ΠΑΣΟΚ, τώρα διαλύει τα πάντα. Και τον εαυτό του.


Πηγή : protagon.gr

Ίλιγγος

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης protagon.gr


Mοιάζει να έχει την αγωνία του γεννημένου πρωταγωνιστή που οι ανάγκες της παράστασης τον καταδίκασαν σε ρόλο guest star και αυτό δεν μπορεί να το χωνέψει. Και τι κάνει; Παραγεμίζει τον φτωχό του ρόλο με σκηνικές επινοήσεις και προσθέτει λόγια στις ατάκες του για να κλέψει χρόνο από τους πρώτους ρόλους. Όλοι ξέρουμε άλλωστε ότι  ο κ.Βενιζέλος, στο να εμπλουτίζει με νέο περιεχόμενο παλιούς ρόλους, είναι μανούλα.

Στις διερευνητικές εντολές, την ώρα που όλες οι κανονικές πολιτικές δυνάμεις προσπαθούν να συγκροτήσουν κυβέρνηση, εκείνος κυρίως ενδιαφέρεται για την συγκρότηση της αντιπολίτευσης. Να μην έχει μέσα την αριστερά. Και αν αυτό δεν γίνεται, τουλάχιστον να προδιαγράψει την αντιπολιτευτική της ατζέντα. Αυτό δεν πρέπει να έχει ματαγίνει αλλά ο κ. Βενιζέλος δεν κάνει πράγματα που κάνουν οι υπόλοιποι. Στα σοβαρά του πιστεύει ότι αν καλέσει τον κ. Τσίπρα με τους υπόλοιπους αρχηγούς θα τον νουθετήσει και θα του θέσει το πλαίσιο της πολιτικής του δράσης στο εξής; Μάλλον δεν το πιστεύει, αλλά πάντως το πιθανότερο νομίζει ότι έτσι θα εκθέσει τον νέο αρχηγό της αντιπολίτευσης. Ότι μπορεί να εκτίθεται ο ίδιος όταν, συνταγματολόγος ων, δείχνει να αγνοεί τις βασικές δομές της λειτουργίας του πολιτεύματος και τους διακριτούς ρόλους κυβέρνησης και αντιπολίτευσης δεν περνάει απ' το μυαλό του;

Ας είμαστε σοβαροί, η μετεκλογική εξέλιξη των πραγμάτων ήταν απολύτως φυσιολογική και όποιος προσπαθεί να την αμφισβητήσει εφευρίσκοντας ανύπαρκτες πολιτικές παραμέτρους γελοιοποιείται. Το να κατηγορεί τον Τσίπρα, ο οποίος λέει το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει να σχηματιστεί το ταχύτερο κυβέρνηση, είναι παραλογισμός. Δηλαδή τι θα του έλεγε αν ζητούσε να σχηματιστεί αργότερα ή καθόλου; Το να τον χαρακτηρίζει ανεύθυνο γιατί δεν συμμετέχει (για να εφαρμόσουν το κοινό τους πρόγραμμα προφανώς) αλλά προτιμά να ελέγχει με όποιον τρόπο νομίζει από τα έδρανα της αντιπολίτευσης, προκαλεί την κοινή λογική. Ο ίδιος ο κ. Βενιζέλος τι έκανε τα χρόνια που ήταν στην αντιπολίτευση, αέρα στην κυβέρνηση; Δεν καταλαβαίνει ότι, όσο και αν χρησιμοποιεί το επιβλητικό του γλωσσοπλαστικό καθηγητικό ύφος, δεν γίνεται να μας ξαναδιδάξει για ποιό λόγο βγάζουμε κυβέρνηση και αντιπολίτευση;

Ο ίλιγγος της ανόδου από το 4% στο 26% για τον οποίο τόσος λόγος έγινε για να ερμηνευθεί η συμπεριφορά του Αλέξη Τσίπρα ισχύει και για την πτώση. Το ταξίδι των 30 ποσοστιαίων μονάδων μέσα σε 2,5 χρόνια έχει επίπτωση καταρχάς στην πολιτική αυτογνωσία. Είναι δύσκολο να συμπεριφέρεσαι ως κόμμα του 12% όταν έχεις μάθει στο τετραπλάσιο αλλά, εφόσον το χειρίζεσαι με τέτοιο σπασμωδικό τρόπο μάλλον σ' εσένα απευθύνεται η κατηγορία που τόσο εύκολα εξαπολύεις εναντίον του Τσίπρα. Του μικρομεγαλισμού.

Πηγή : protagon.gr

Φόβοι και πραγματικότητα

Άρθρο του Παναγιώτη Παναγιώτου για το "ΕΘΝΟΣ" 


Το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, εν όψει εκλογών, μοιάζει με τον «τερματοφύλακα πριν από το... πέναλτι». Ομως, το «πέναλτι» το 'χει σφυρίξει ο διαιτητής και θα «χτυπηθεί»! Σ' αυτές τις συνθήκες, το χειρότερο είναι η απώλεια της ψυχραιμίας τόσο του «τερματοφύλακα» όσο και της «ομάδας». Ιδίως όταν το «παιχνίδι» είναι ακόμα στην αρχή. Πολύ περισσότερο, η πρόκληση «κλίματος έντασης» με τον «αντίπαλο» ή η διάθεση αμφισβήτησης ή αλλοίωσης με... «κόλπα» του αποτελέσματος, εκ των προτέρων ή και μετά το «πέναλτι». Ολα αυτά, όπως καταλάβατε, συνιστούν πρόλογο σ' ένα «κλίμα φόβου» που αρχίζει επιπόλαια να καλλιεργείται (αδιεξόδου, ταραχών κ.λπ.) πριν από τις εκλογές, με προφανή στόχο τον επηρεασμό των ψηφοφόρων και του εκλογικού αποτελέσματος.

Παλιά και σίγουρη μέθοδος. Δεν ξέρω όμως πόσο αποτελεσματική μπορεί να είναι στις ημέρες μας και πόσο ενδεχομένως επικίνδυνο είναι να φέρει τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα... Κακό, επίσης, είναι να μεταδίδεται αυτό το κλίμα «πολιτικής ανασφάλειας» και στο εξωτερικό. Μοιάζει με παραλλαγή του «Τιτανικού»... Αντίθετα, πρέπει να καλλιεργηθεί ένα κλίμα ψυχραιμίας, σοβαρής συζήτησης των αντίθετων απόψεων, χωρίς περιττές «πολιτικές πολώσεις» και συστηματική προσπάθεια αποφυγής και περιορισμού των «χουλιγκάνικων συμπεριφορών». Αυτές, περισσότερο απ' όλους, πλήττουν τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης, ακόμα και ιδίως όταν γίνονται στο όνομά της! Υπ' αυτή την έννοια, είναι θετικότατο το γεγονός ότι οι διαδικασίες εκλογής του νέου προέδρου του ΠΑΣΟΚ (παρά τις προβλέψεις και τους αντίθετους φόβους...) διεξήχθη σε γενικές γραμμές ομαλά και χωρίς παρατράγουδα.

Επίσης θετικό για το πολιτικό σύστημα είναι ότι υπήρξε μια αξιοπρεπής συμμετοχή μελών (με το παλαιό ΠΑΣΟΚ), με κριτήριο βέβαια την «κρίση ταυτότητας» και πολιτικής που το διαπερνά. Μακάρι το «συγνώμη» του κ. Βενιζέλου να λάβει συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο και να μη μείνει μια «κουβέντα» συναισθηματικού χαρακτήρα. Και μακάρι επίσης το ΠΑΣΟΚ να «ξαναανταμώσει» με τον «χαμένο» κεντροαριστερό χαρακτήρα του, χωρίς βέβαια τα πελατειακά ελαττώματά του. Σήμερα δεν είναι σαφώς η «κοίτη της κεντροαριστεράς», θα ήταν όμως εξαιρετικά θετικό αν μπορούσε στο μέλλον, ως μία συνιστώσα, να ξαναβρεθεί σ' αυτήν την «κοίτη». Σε κάθε περίπτωση -παρά τις φοβίες που εκφράζονται-, η μέσω των εκλογών αποτύπωση των νέων κοινωνικών και πολιτικών ισορροπιών θα λειτουργήσει «εξυγιαντικά» για το πολιτικό σύστημα. Και οι «νέοι συσχετισμοί» θα παίξουν θετικό ρόλο στην καλύτερη κατανόηση του ελληνικού προβλήματος και από τους δανειστές-εταίρους μας. Προϋπόθεση βέβαια η ψυχραιμία και η σοβαρότητα απ' όλες τις πλευρές, που σημαίνει ισχυρά «αντίβαρα» και «διορθώσεις» για να καταστεί, κατ' αρχήν, «βιώσιμη» η ελληνική κοινωνία...

Πηγή : ethnos.gr

Μάθε τέχνη κι άστηνε

Άρθρο του Κώστα Μίντζηρα για το protagon.gr

Οι 2 πρώην πρόεδροι της ΕΦΕΕ (Τζουμάκας και Παπουτσής) δεν θα είναι τελικώς υποψήφιοι για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Ο Βενιζέλος δεν έστερξε, όπως αναμενόταν, στην πρόταση να γίνει -χάριν της δημοκρατικότητας της διαδικασίας και της ευγενούς άμιλλας- δεκτή η υποψηφιότητά τους μολονότι αντίθετη στο  καταστατικό  του κινήματος, κατά το άρθρο 41 παρ. 5 του οποίου «Υποψήφιος Πρόεδρος αναδεικνύεται όποιος προταθεί από το 1/4 τουλάχιστον των μελών του Εθνικού Συμβουλίου ή το 1/3 των Περιφερειακών Επιτροπών του Κινήματος ή το 10% τουλάχιστον του συνόλου των Μελών του Κινήματος. Κάθε Μέλος προτείνει μόνον έναν (1) υποψήφιο».

Η Επιτροπή Καταστατικού αποφάνθηκε ότι «υποψήφιος Πρόεδρος αναδεικνύεται όποιος, πρώτον, προταθεί από το ¼ τουλάχιστον των μελών του Εθνικού Συμβουλίου, το 1/3 των Περιφερειακών Επιτροπών και το 10% τουλάχιστον του αριθμού των μελών. Τα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου είναι 377 και επομένως ο ελάχιστος αριθμός για την πρόταση  είναι ο αριθμός των ενενήντα τεσσάρων μελών.  Περιφερειακές Επιτροπές είναι 15, άρα το 1/3 είναι πέντε και τα μέλη μας όταν κλείσαμε προ ημερών το μητρώο το ηλεκτρονικό που έχουμε είναι 390.000, που σημαίνει ότι το μέτρο ήταν 39.000». Ο Βενιζέλος κατέθεσε αίτηση με 189 υπογραφές, ο Παπουτσής αυτοπροτάθηκε κι ο Τζουμάκας υπέβαλε ένα κείμενο. Ως εκ τούτου μόνο ο Βενιζέλος τρέχει στην κούρσα.

Στις δηλώσεις αμφοτέρων των παρ΄ολίγον υποψηφίων προτάχθηκε -με άλλα λόγια- το ίδιο επιχείρημα: Η (ορθή) πολιτική αντιμετώπιση του θέματος επέβαλε να μην εφαρμοσθεί ο γραφειοκρατικός και διαδικαστικός καταστατικός τύπος, η τήρηση του οποίου απονευρώνει τη δημοκρατική διαδικασία στερώντας τους την ευκαιρία να είναι υποψήφιοι αν και δεν πληρούσαν τις τυπικές προϋποθέσεις. Αρα είναι πολιτική η επιλογή του αποκλεισμού τους. Αυτός ο τρόπος σκέψης αποτέλεσε την ραχοκοκκαλιά της μεταπολιτευτικής κουλτούρας.  Παπουτσής και Τζουμάκας, ως εξέχοντα στελέχη της μεταπολίτευσης, δεν ήταν εύκολο να τον αγνοήσουν, ενώ το ίδιο ακριβώς έκανε κι ο Βενιζέλος.

Γνώριζαν και γνωρίζουν άριστα κι οι 3 ότι κάθε μάχη επί της διαδικασίας είναι μάχη επί της ουσίας. Κι ό,τι μαθαίνεται στα φοιτητικά αμφιθέατρα, δύσκολα λησμονιέται ακόμη κι αν περάσουν χρόνια.

Πηγή: protagon.gr