Γράφει ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης για το protagon.grΤην Πέμπτη 31/1 όλα τα έσοδα από τις προβολές της ταινίας «Αν» στα Village Cinemas της Αθήνας, Θεσσαλονίκης και Βόλου θα διατεθούν για τη σίτιση, για ένα χρόνο, άπορων οικογενειών.
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης εξηγεί στο protagon την απόφασή του γράφοντας τελικά ένα μικρό σενάριο για το τι μπορεί να αφήσει μια επιτυχία.
Στην αρχή ΑΓΝΟΙΑ. Αδιαφορία. Μια εφηβεία (απολιτίκ).
Μια εποχή που η πολιτική σε άφηνε αδιάφορο.
Βαρετά κοστούμια που μιλάνε ξύλινα (ως επί το πλείστον λένε βλακείες).
Ψάχνουν απεγνωσμένα να αξιοποιήσουν τη δύναμη, το κύρος και την εξουσία τους.
Τι ενδιαφέρον έχουν; Κανένα… Δεν πουλάνε…
Ώσπου ξαφνικά...
Αλλαγή σκηνικών...
Ώπα... Λάθος... Κάτι έγινε...
TΣΟΥΝΑΜΙ
Στην αρχή ήρθε εξ Αμερικής. Μετά όμως το νιώσαμε στο πετσί μας και εμείς.
Η γενιά της αδιαφορίας. Η γενιά της λάθος σκέψης.
Του λάθος τρόπου.
Λάθος εκτίμηση. Κακή εκπαίδευση…
Λάθος προτεραιότητα και ένα τεράστιο χάσιμο σαν τσουνάμι που όλοι έχουν γραπωθεί από τα δέντρα και περιμένουν να περάσει για να μην τους παρασύρει.
Όσο όμως είσαι πάνω στο δέντρο γραπωμένος και περιμένεις, σκέφτεσαι καθόλου;
Εντάξει έζησες… Τώρα;
Σου αρκεί το κλωνάρι;
Βέβαια γούστα είναι αυτά, άρα μπορεί και να σου αρκεί…
Όμως ποτέ σε έναν πιτσιρικά δεν αρκεί ένα κλωνάρι.
Και ένας πιτσιρικάς πίσω σου υποχρεωτικά πάντα περιμένει, θες δεν θες.
Οκ… Λάθος... Τραβάμε γραμμή και πάμε να το διορθώσουμε…
Πώς, όμως;
Έλα μου ντε…
Πάντως σίγουρα όχι με το ηλίθιο σύστημα που μέχρι τώρα υπήρχε…
Και αν ήσουν μέρος του;
Ε, δε θέλω να είμαι πια… Τέλος.
Δέχομαι πως όλοι αυτοί που ψήφιζα, όλοι αυτοί που ψιλοσυμπαθούσα, ψιλοεκτιμούσα, ψιλοπίστευα και που ψιλοφωτογραφιζόμασταν σε πρεμιέρες και καλέσματα, όλοι έκαναν λάθος…
Εγκληματικό.
Είναι ώρα να κατέβεις από το κλωνάρι, να βουτήξεις στον βάλτο από τα ερείπια.
Να ψάξεις, να βοηθήσεις, να μη σκέφτεσαι μόνο τον κώλο σου…
Μα πώς γίνεται αυτό;
Γίνεται.
Είναι ψέμα ηλίθιε ότι έχεις στην μπάντα κάποια χρήματα.
Ότι αργά ή γρήγορα θα περάσει αυτή η κρίση και μετά όλα θα γίνουν όπως πριν...
Αφού όλα είναι ερείπια γύρω σου...
Γι’ αυτό όλοι έχουν κατάθλιψη.
Η Άρνηση δεν βοήθησε ποτέ κανέναν... Βολεύει όμως πολλούς.
ΒΟΛΗ
Συνήθεια.
Το άλλο μισό της ύπαρξής μας…
«Δε βαριέσαι... Εγώ να είμαι καλά και χέστηκα για τους άλλους».
«Μια θέση στο δημόσιο και όλα καλά».
«Μαύρα δίνετε; Δεν θέλω απόδειξη».
«Έχω ένα γνωστό που έχει μια που ξέρει έναν που θα σε βολέψει».
«Οι ξένοι φταίνε... Εμείς πριν χρόνια μια χαρά ήμασταν».
«Μη σε νοιάζει… Μια χαρά είμαστε εμείς... Κάνε τον σταυρό σου».
Ατάκες, σκέψεις νεκρές πλέον από το τσουνάμι.
Εμείς όμως ακόμα επιμένουμε να κρατιόμαστε από αυτές…
Γιατί;
ΘΥΜΟΣ
Πολύς.
Δεν αντέχω άλλο να κάθομαι σε τραπέζια και να ακούω την κληρονομική
ιδεολογία του καθενός που τον κρατάει πίσω σαν βαρίδι…
Χαμηλό ΙQ;
Γιατί αν το σκεφτείς είναι ηλίθιος κάποιος που δεν πετάει από πάνω του όλες αυτές τις σκέψεις και τις θεωρίες που απλούστατα δεν τον αφήνουν να προχωρήσει…
‘Εστω πληγωμένος… Έστω προδομένος.
Προχωράς όμως… Άρα υπάρχεις.
Αλλιώς είσαι ντεκόρ του σκηνικού που λέγεται «κρίση».
Σάπιο σύστημα, σάπιες κουβέντες.
Μια αντιπολίτευση ετών 38, με παρέα ένα ΠΑΣΟΚ που το μάζεψε αφού πρώτα το απαξίωσε ο κόσμος.
Τόσο κοντά πάλι στο ίδιο παλιό σάπιο σύστημα…
Μακάρι να έχω λάθος αίσθηση.
Μακάρι να μην είναι έτσι.
Θα δείξει.
Όμως γιατί δεν αποδεχόμαστε ότι όλοι απέτυχαν, να πάνε στο διάολο, να τελειώνουμε;
Γιατί ακόμα ο καθένας έχει τα δικά του συμφέροντα και το δικό του μάταιο παρελθόν.
Ή προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά.
Σαν τα ζώα ένα πράγμα.
Μα είμαστε τόσο βαρετοί και αναμενόμενοι; Ναι.
ΦΟΒΟΣ
Απέραντος.
Προχθές στη συνέντευξη με τη Στάη (η οποία παρεμπιπτόντως ήταν τόσο όμορφη, γοητευτική και δυναμικά άψογη) μου έγινε η εξής ερώτηση...
Φοβάσαι Χριστόφορε;
Λίγο μετά στο αυτοκίνητο σκεφτόμουν πως είπα τη μισή αλήθεια...
Η άλλη μισή είναι πως τρέμω...
Έλλη τρέμω. Αυτό έπρεπε να πω.
Τρέμω που βλέπω γύρω μου τους ανθρώπους ένα βήμα πριν φάνε τις σάρκες τους…
Τρέμω όταν ακούω τη λέξη «εμφύλιος».
Τρέμω που η σκέψη και η λογική έχουν γίνει πολυτέλεια λίγων.
Τρέμω όταν συνειδητοποιώ πως το μίσος γίνεται κόμμα με οπαδούς που ολένα και αυξάνονται...
Τρέμω που εντέλει η άλλη φύση μας είναι τόσο κτηνώδης.
Όση και η βλακεία μας.
Και ιδιαίτερα τρέμω όταν ανακαλύπτω πως εντέλει το δίκιο του ενός δεν αναιρεί το δίκιο του άλλου...
Κάπου διάβασα πως αυτό είναι και η τραγωδία της δημοκρατίας...
Αυτά έπρεπε να πω στη Στάη...
Μα, γιατί δεν τα είπα;
Ανακαλύπτω για χιλιοστή φορά πως το μυαλό μου λειτουργεί διαφορετικά όταν γράφω και διαφορετικά όταν μιλάω σε κάμερα...
Άλλος ρόλος εκεί, άλλος εδώ.
Εικόνα εκεί. Σκέψη εδώ.
ΛΥΣΗ
Έχεις λύση ή θα παπαρολογείς ασταμάτητα;
Από την πλευρά μου; Έχω. Να κάνω αυτό που ξέρω καλά.
Για μένα λύση είναι να φτιάχνω παραμύθια.
Παραμύθια που ακουμπάνε τόσο όσο την αλήθεια του καθενός μας (και ας μην το παραδέχεται).
Λύση για μένα είναι να παράγω, να προτείνω, να σε ταξιδεύω.
Να σε ερεθίζω, να σε παρασύρω...
Μουσική, εικόνες, ιστορίες να ταυτίζεσαι, να ζηλεύεις, να χαζεύεις...
Μη χτυπάς ρε βλάκα κάτω από τη μέση...
Επιτυχία κάνει που νομοτελειακά θα ωφελήσει πολλούς...
Μην είσαι τόσο κομπλεξικός...
«Ανάποδο ντόμινο»
Το αντίθετο του «ντόμινο της κρίσης»…
Όπως όλοι λένε η κρίση αυτή είναι σαν ένα ντόμινο που πέφτει και παρασύρει όλα τα πιόνια...
Αν όμως γυρίσεις την εικόνα ανάποδα;
Ο νόμος της βαρύτητας θα τα σηκώσει και αυτομάτως το ένα πιόνι θα σηκώσει το άλλο...
«Ανάποδο ντόμινο» λέγεται και μόλις τα σκέφτηκα.
Είμαι στο τρίτο Haig για αυτό...
ΕΚΕΙΝΗ Η ΝΥΧΤΑ
Είναι Δευτέρα βράδυ...
Πρόσφατα χωρισμένος για άλλη μια φορά, χαζεύω στο internet, ενώ ακούω το Hurt του Johnny Cash.
Έκλεισα τα 38. Υπαρξιακά, κρίση, ηλικία, πού πάω, τι κάνω και όλα τα συναφή.
Έμπνευση σε τέλμα.
Κούραση από την ταινία βγαίνει άφθονη και μια μικρή απογοήτευση που δεν το πάλεψα ώστε να μην είμαι τώρα πάλι μόνος...
Προσπαθώ να το ξορκίσω όλο, σκεπτόμενος την επιτυχία της ταινίας και την αναζήτηση της επόμενης...
Καπνίζω ασταμάτητα… Πρέπει να κάνω τσεκ-άπ.
Μεγαλώνω και γίνομαι υποχόνδριος...
Μου λείπει λίγο, αλλά δεν θα πάρω. Θα γίνουν πάλι τα ίδια.
Τι κομματάρα είναι αυτό το Hurt;
Και τι τεράστια πολυτέλεια να χάνεσαι στις σκέψεις σου ακούγοντας αυτήν τη μουσική…
Το βρήκα...
Αυτό που θέλω να γράψω.
Βάζω γρήγορα ένα ουίσκι ακόμα... Ανάβω τσιγάρο, αρχίζω τις σημειώσεις...
Να, αυτές τις στιγμές γουστάρω πολύ που είμαι σπίτι.
Το μυαλό μου τρέχει, τα χέρια μου ιδρώνουν και θέλω να γράψω...
Αδρεναλίνη για όλα αυτά που σκέφτομαι, που βλέπω, που βιώνω, που θέλω να ξορκίσω...
«Άρνηση»... Έτσι θα είναι ο τίτλος της επόμενης ταινίας...
Αυτό είναι. Το βρήκα. Το έχω.
Για απόψε.
ΑΡΝΗΣΗ
Τρεις σπονδυλωτές ιστορίες με έξι πρωταγωνιστές. Όχι έναν, όχι δύο, έξι!
Ήρωες που αρνούνται ότι τα πράγματα γύρω τους αλλάζουν…
Αρνούνται ότι τους προδώσανε, ότι έχουν τον ρόλο του απόλυτου «μαλάκα», του «δειλού», του «ευθυνόφοβου»…
Κάτσε ρε φίλε. Από πού και ως πού εσύ ο φλώρος θα γράψεις κάτι τέτοιο;
Απολογούμαι αμέσως...
Μα θα βάλω τον «έρωτα» μέσα σε όλα αυτά.
Την απόλυτη «Άρνηση».
Τα ένστικτα, τις συνήθειες, το απαγορευμένο.
Όλα αυτά θα συνδέσουν ένα ψηφιδωτό παραμύθι για όλους μας.
Κυρίως για μένα...
Και μη μου πει κανείς κομπλεξικός, μνησίκακος, πάλι ότι κάπου το έκλεψα, κάπου το είδε, κάπου, κάποτε γυρίστηκε...
Τρεις ακραίες ερωτικές ιστορίες.
Εμπορικό θα είναι... Μη μου αγχώνεσαι.
Αφού όλοι αυτό ζούνε αυτήν την εποχή. Την Άρνηση.
Λίγο μετά έχω πάρει τη Λυδία (συνεργάτις). Της τα λέω. Της αρέσει αλλά με προσγειώνει.
Γιατί οι γυναίκες πάντα σε προσγειώνουν;
Κουφάλες… Με αποτέλεσμα όμως.
Δύο ώρες αργότερα ο ενθουσιασμός έχει κάπως ηρεμήσει...
Είναι δύσκολο project…
Κυκλοθυμία. Αιγόκερως. Διάθεση roller coaster.
Πώς να με αντέξει;
Εδώ δεν αντέχω εγώ εμένα.
Η ΣΤΙΓΜΗ
Έρχεται mail...
Ωχ... BOX OFFICE...
Κάποτε ερχόταν η AGB, τώρα το BOX OFFICE της εβδομάδας...
Φτάσαμε τα 500.000 και προχωράμε... Κύπρο, επίσης, σκίζουμε.
Όλα ανέλπιστα καλά.
Πρέπει να χαρώ, να μην είμαι αχάριστος, να ενθουσιαστώ...
Να ενθουσιαστώ, πώς; Πού;
Σε μια χώρα που διαλύεται; Σε μια κοινωνία που φοβάται;
Σε μια γενιά που έχει κατάθλιψη;
Προσπαθώ να μη μιζεριάσω. Αφού εγώ είμαι αισιόδοξος άνθρωπος.
Γιατί δεν ενθουσιάζομαι όπως παλιότερα;
Ίσως γιατί προχθές διάβαζα για όλες αυτές τις οικογένειες που δεν έχουν να φάνε τα παιδιά τους...
Το υποσυνείδητο το κατέγραψε αυτό;
Ναι…
Μη λέμε μαλακίες τώρα.
Ξαφνικά οι σκέψεις μου όλες φαντάζουν ηλίθιες και μάταιες μπροστά στην πραγματικότητα…
Πόσο να χαρείς όταν ξέρεις ότι λίγα χιλιόμετρα από το σπίτι σου κάποιοι δεν έχουν να φάνε.
Κάποιοι που πριν από 2 χρόνια ήταν σαν και εσένα.
Άνετοι. Θετικοί. Αφελείς.
Μέσα σε ένα χρόνο διάβασα πως αυτές οι οικογένειες διπλασιάστηκαν και τριπλασιάστηκαν.
Εγώ μέσα σε ένα χρόνο έκανα μία ταινία, που θα αποτελεί ένα ωραίο συν στο βιογραφικό μου…
Αυτός είναι ο κόσμος μας;
Ψάχνω γρήγορα δικαιολογίες προκειμένου πάλι να βολευτώ στη δική μου πραγματικότητα.
Στο κάτω κάτω πάντα υπήρχε αυτή η αδικία.
Πάντα κάποιος υποφέρει, πάντα κάποιος χάνει.
ΙΣΤΟΡΙΑ
Η ιστορία αυτό έχει δείξει.
Ιστορία. Όλοι με παραδείγματα ανατρέχουν σε αυτήν.
Έτσι έχουν τα πράγματα. Διάβασε. Τέλος. Πάμε παρακάτω.
Κάτσε ρε φίλε… Μισό…Παρακάτω πού;
Πόσο να λάβω υπόψη μου πια αυτήν την ιστορία;
Πόσο να στηρίξω την ύπαρξή μου, την καθημερινότητά μου, το στομάχι μου στην ιστορία;
Η ιστορία επίσης αλλάζει, αν το θες.
Εξάλλου, ποτέ στην ιστορία ένας ολόκληρος πλανήτης δεν διοικήθηκε από επιχειρήσεις.
Άρα; Πού να ανατρέξω;
Μήπως έχει έρθει η ώρα για ένα καινούριο κεφάλαιο, στο οποίο όμως κανείς δεν ξέρει τι να γράψει;
Γιατί απλούστατα κανείς δεν ξέρει τι μέλλει γενέσθαι.
Μια καινούρια ιστορία; Μπορεί.
Και όλοι αυτοί που ξέρουν, διαβάζουν, γράφουν, προτείνουν...
Πού είναι τώρα;
Πού είναι όλοι αυτοί οι φωτισμένοι άνθρωποι;
Πού είναι το πνεύμα που διαφοροποιείται από τη μάζα;
Όχι, ρωτάω γιατί εγώ ψυχικά ερείπια βλέπω γύρω μου.
Μήπως παραείμαι ισοπεδωτικός; Μπορεί.
Μαζεύομαι.
Όμως σιχαίνομαι το μάταιο.
Μου τη δίνει που δεν έχω γύρω μου εμπνευσμένους ανθρώπους. Αποτελεσματικούς.
Πλέον η σκέψη μου επιζητεί οτιδήποτε είναι αποτελεσματικό.
Τι μπορεί να είναι αποτελεσματικό;
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
Αφήνω για λίγο στην άκρη το σενάριο.
Εξάλλου ο Johnny Cash έχει τελειώσει προ πολλού...
Φλασιά.
Γιατί μια ταινία που θεωρείται επιτυχημένη να μην κάνει μια πιο ουσιαστική απόσβεση;
Σηκώνω τηλέφωνο, κλείνω ραντεβού χωρίς να έχω απόλυτα το πλάνο στο μυαλό μου...
Το μόνο που με σιγουριά ξέρω είναι πως ένα «παραμύθι» μπορεί να φανεί τελικά ακόμα πιο χρήσιμο.
Μέχρι την επόμενη μέρα έχω βρει λύσεις, προτάσεις, καταλόγους με οικογένειες που υποφέρουν.
Μιλάω με δημάρχους, με φορείς, με μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς.
Εταιρεία συμφωνεί, συμπαραγωγός στηρίζει, Βερόπουλος συμμετέχει.
Όλοι λένε ναι και σύντομα οι μη κερδοσκοπικοί οργανισμοί «ΚΕΑΝ» και «ΜΠΟΡΟΥΜΕ» παρέχουν τη συνεργασία τους και καταλόγους με οικογένειες που επί της ουσίας δεν έχουν φαγητό.
Φαγητό. Μάλιστα. Εδώ φτάσαμε.
2013. Γαμώ τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και την παγκοσμιοποίησή μου μέσα.
Οικογένειες που πριν από 2 χρόνια ήταν στην ίδια φάση με σένα.
Τόσο ρευστή είναι η εποχή.
Το τσουνάμι που λέγαμε…
Και εγώ ο μαλάκας θα κάθομαι στο κλωνάρι;
Όχι.
31 ΓΕΝΑΡΗ
Village Cinemas και όλες οι προβολές της ταινίας «Αν» σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο.
Όπου υπάρχουν Village Cinemas.
Φτιάχνεται δελτίο τύπου, αποστέλλεται παντού και ξαφνικά όλοι βοηθάνε.
Κανάλια, εκπομπές, δήμοι, φορείς.
Ο καθένας με τον τρόπο του.
Λες να αρχίσουν και άλλοι να κατεβαίνουν από το κλωνάρι;
Όλα τα έσοδα, όλα όμως, θα γίνουν δωροεπιταγές στον Βερόπουλο που και αυτός με τη σειρά του θέλει να προσθέσει και άλλες.
Η κάθε δωροεπιταγή θα καλύπτει φαγητό για ένα χρόνο σε μία οικογένεια.
Όσο πιο πολύς κόσμος έρθει, τόσες πιο πολλές δωροεπιταγές, άρα και οικογένειες...
Τα κέντρα των Village ανοίγουν και άλλες αίθουσες ώστε να υπάρχουν ακόμα περισσότερες θέσεις για τον κόσμο που θα θέλει να έρθει.
Μακάρι να γεμίσουν πάλι.
Θα γεμίσουν. Αφού το «Αν…» πάει ακόμα σφαιράτο.
Γιατί η κάθε πετυχημένη ταινία δεν κάνει το ίδιο;
Η κάθε πετυχημένη εκπομπή;
Γιατί η κάθε πετυχημένη παράσταση δεν κάνει το ίδιο;
Γιατί ο κάθε ευκατάστατος, πετυχημένος, καβατζαρισμένος δεν κάνει το ίδιο;
Λίγο ανησυχία ουσιαστική ρε πούστη μου…
ΕΠΙΤΥΧΙΑ
Ποιος ο λόγος να είσαι πετυχημένος σε μια κοινωνία;
Μόνο για να ζηλεύουν; Βαρετό.
Γελάω μόνος μου καθώς σκέφτομαι πως τελικά στην Ελλάδα επιτυχία είναι να κάνεις αυτό που αγαπάς, να αρέσει στον κόσμο αλλά μετά να πρέπει να απολογηθείς για αυτό σε κάποιους αυτοβαφτιζόμενους «ειδικούς».
Ένα μικρό κύκλωμα ανούσιας, χαζής αναπαραγωγής που όσο μεγαλώνω τόσο βαριέμαι, συνηθίζω και πια ξερνάω…
Και αν μου την πει κάποιος;
Αν κάποιος ειρωνευτεί, χλευάσει, αμφισβητήσει;
Μην ξεχνάς σε ποια χώρα είσαι…
Λες; Ίσως.
Αν ακούσω έναν κομπλεξικό, κανένα μνησίκακο ψευτοκουλτουριάρη πάλι να κρίνει;
Ε, τότε πολύ απλά θα σκεφτώ τα πιτσιρίκια αυτά που θα έχουν φαγητό και που θα πάνε σχολείο την άλλη μέρα με γεμάτο στομάχι.
Είναι αρκετό; Ναι... Αν ρωτήσεις τους γονείς τους, ναι.
Εξάλλου εγώ αυτό μπορώ να κάνω.
Άσε που βάζει συμμέτοχους θεατές και ταινία σε κάτι που μόνο καλό μπορεί να αφήσει...
Φιλανθρωπία; Λύπηση; Δήθεν ανωτερότητα;
Όχι.
Άλλος τρόπος σκέψης.
Για αυτό και έγραψα και όλο αυτό το κείμενο.
Εκεί οδηγούν όλα.
Στον άλλο τρόπο σκέψης.
Σιγά ρε φίλε... Δεν ανακάλυψες και την πυρίτιδα.
Όντως.
Ξέρεις πόσοι πριν από σένα ασχολούνται με αυτά;
Αλληλεγγύη το ονομάζουν κάποιοι. Στήριξη κάποιοι άλλοι.
Εγώ θα το πω «Υπαρξιακή εξίσωση».
Δηλαδή μαθηματικά.
Στηρίζω + Στηρίζεις = πάμε παρακάτω.
Αδιαφορώ + Κρίνω = μένω στάσιμος.
Μένω στάσιμος = σαπίζω
Η ανθρώπινη εξέλιξη είναι πολύ απλή, πολύ λογική, πρώτο επίπεδο.
Αν ο κόσμος έκανε μια τόσο απλή σκέψη, μια τόσο απλή κίνηση, ο καθένας από την πλευρά του, τότε θα ήταν τόσο καλύτερα τα πράγματα για τα παιδιά τους…
Μήπως όμως τελικά δεν μας αφορά και τόσο να γίνει καλύτερος αυτός ο κόσμος;
Α παράτα μας ρε Παπακαλιάτη...
Ρομαντικές μαλακίες, ιδεαλιστικές από θέση ισχύος και φυσικά τύχης.
Έτσι είναι.
Όμως, αφού μπορώ.
Σκέψου μόνο το αυτονόητο.
Και το πιο αποτελεσματικό κομμάτι.
Υ.Γ. Αν τώρα είχα μια σχέση ή έναν μεγάλο έρωτα σε εξέλιξη ή ένα πιτσιρίκι με υποχρεώσεις, τρέξιμο και πρακτικά ζητούμενα, τότε ίσως και να μην έγραφα τίποτα. Ίσως και να μην τα σκεφτόμουν καν όλα αυτά… Δεδομένου ότι προτεραιότητα θα είχε μόνο το δικό μου θέμα. Οι συγκυρίες οδήγησαν τις σκέψεις μου, αλλιώς ίσως και εγώ ένα κομμάτι όλου αυτού του συστήματος να ήμουν…
31/1/2013
Πάρε ένα εισιτήριο στα Village για το «Αν…» και αν δεν θες, μην τη δεις. Απλώς, αγόρασε ένα εισιτήριο.. 7 ευρώ κάνει…
Πηγή : protagon.gr
