Για τους Έλληνες είναι κόκκινο πανί. Και όχι άδικα. Η Άνγκελα Μέρκελ, που επισκέπτεται σήμερα την Αθήνα, είναι η πρωταίτια της «τροϊκανής» πολιτικής που οδηγεί στην κοινωνική και οικονομική ερημοποίηση της χώρας. Ο αναβρασμός είναι λοιπόν δικαιολογημένος, η μαχητική κινητοποίηση εναντίον των σχεδίων της αναγκαία, η αντίσταση απαραίτητη.
Η καγκελάριος, όπως τονίζουν συνεργάτες της, δεν φέρνει μαζί της μεγάλα «δώρα» - ούτε τα πολυπόθητα 31,5 δισεκατομμύρια ευρώ της τρέχουσας δανειακής δόσης, ούτε νέο «κούρεμα» του χρέους, ούτε άλλες χρηματιστικές ενέσεις. Το μόνο που άφησε ανοικτό, στο πλαίσιο αυτό, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέφαν Σάιμπερτ, είναι η επιμήκυνση - αυτή, άφησε να διαφανεί τη Δευτέρα, μπορεί να έρθει μόνο εφόσον δεν κοστίσει ευρώ.
Φέρνει όμως «δωράκια»: Σε αυτά ανήκουν η αποστολή γερμανών εφοριακών και δικαστικών υπαλλήλων, για τον εκσυγχρονισμό των αντίστοιχων ελληνικών υπηρεσιών, καθώς και τα ελληνογερμανικά «δίκτυα συνεργασίας», όπως τα αποκάλεσε ο υπουργός οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, με στόχο τη μεταφορά τεχνογνωσίας από γερμανικές σε ελληνικές πόλεις.
Μια προσεκτικότερη ματιά σε αυτά δείχνει βέβαια ότι η «βοήθεια σε είδος» συνίσταται σε χάντρες και καθρεφτάκια για βαλκάνιους ιθαγενείς: Οι εφοριακοί και δικαστικοί είναι αποκλειστικά συνταξιούχοι (sic!). Και σε ότι αφορά στη συνεργασία των πόλεων, και μόνο το όνομα του συντονιστή της - Χανς-Γιόακιμ Φούχτελ - προϊδεάζει για την αποτυχία. Ο σημερινός υφυπουργός εργασίας και πρώην «καμηλιέρης» του Χέλμουτ Κολ - «τσούκλι» που απέκτησε επειδή διοργάνωσε στις αρχές της δεκαετία του 90 καμηλοδρομίες στο Βερολίνο με στόχο την προσέλκυση αραβικών κεφαλαίων στην πόλη - είναι ήδη «καμένο» χαρτί. «Στα δυο χρόνια που κάνει αυτή τη δουλειά δεν έχει επιτύχει απολύτως τίποτα» διαπιστώνει αθηναίος διπλωμάτης. Εξάλλου δεν έχει και τα αναγκαία μέσα γι αυτό: Ο αριθμός των συνεργατών του δεν ξεπερνά εκείνο των δακτύλων του ενός χεριού, ενώ το «ταμείο» του διαθέτει μόνο πέντε εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Αυτό δεν το εμποδίζει να αυτοπροβάλλεται ως ο άνθρωπος-κλειδί για τη διάθεση των δισεκατομμυρίων ευρώ που προορίζονται για την Ελλάδα από τα κοινοτικά ταμεία - παρόλο που δεν έχει σχέση με αυτά. Το γεγονός λοιπόν, ότι η κ.Μέρκελ τον έχει συμπεριλάβει στην ακολουθία της, αποτελεί κάθε άλλο παρά καλό οιωνό.
Η επίσκεψη έχει λοιπόν κυρίως πολιτικούς λόγους, με πρώτον, να στηρίξει την τρικομματική κυβέρνηση και να τονώσει το ηθικό του Αντώνη Σαμαρά. «Το μήνυμα μας είναι ότι θέλουμε να κρατήσουμε την Ελλάδα στην ευρωζώνη και, με αυτή την προοπτική, να υποστηρίξουμε το φιλόδοξο σχέδιο για μεταρρυθμίσεις της ελληνικής κυβέρνησης» υπογραμμίζει σε όλους τους τόνους ο κ.Σάιμπερτ. Η προϋπόθεση γι αυτό βέβαια είναι η απαρέγκλιτη υλοποίηση του μνημονίου από την Αθήνα.
Το υπόλοιπο, αλλά όχι λιγότερο σοβαρό, είναι οι συνομιλίες για άλλα καυτά θέματα:
- την πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε συνταγματικές εκτροπές
- την αναβάθμιση του γεωστρατηγικού ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, καθώς και ως οχυρό έναντι των μεταναστευτικών ρευμάτων, σήμερα ιδίως εκείνων από τη Συρία
- την περαιτέρω «θωράκιση» της ευρωζώνης, ύστερα από τη χθεσινή έναρξη της λειτουργίας του ΕΜΣ, ενόψει της προσεχούς συνόδου κορυφής της ΕΕ στις 18 Οκτωβρίου, κ.ο.κ.
Η κ. Μέρκελ διαθέτει βέβαια και έναν άλλο μεγάλο «νεωτερισμό» για την Ελλάδα, που θα θέσει υπό συζήτηση αφού θα έχει μεταρρυθμισθεί σε βάθος η ελληνική διοίκηση:
Τις ειδικές οικονομικές ζώνες ΕΟΖ. Το θέμα της έκτασής τους, είναι ακόμη ανοικτό. Το γερμανικό υπουργείο οικονομίας προτείνει μια «ήπια» εκδοχή τους, ήτοι τη εγκατάστασή τους σε ορισμένες περιοχές της χώρας χωρίς μεγάλες νομοθετικές αλλαγές. Ο Σύνδεσμος Γερμανών Βιομηχάνων, αντίθετα, προτείνει τη μετατροπή ολόκληρη της Ελλάδας σε ΕΟΖ, που θα συνοδεύεται μάλιστα από μερική εκχώρηση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες. Το πιθανότερο είναι να επικρατήσει η δεύτερη εκδοχή - και να αποτελέσει έτσι το προοίμιο για την εφαρμογή της και σε άλλες «προβληματικές» χώρες του ευρωπαϊκού Νότου.
Είναι φανερό - παρά τις εκατέρωθεν διαβεβαιώσεις - ότι στις σημερινές συνομιλίες δεν υπάρχει ισοτιμία: Το αντίθετο συμβαίνει: Η κ. Μέρκελ έχει τα πάντα στο χέρι, ο κ.Σαμαράς τίποτα.
Αυτό δεν αρκεί όμως προφανώς στην καγκελάριο. Παρόμοια ανισοτιμία θέλει να επιβάλει και στη σχέση της με τον ελληνικό πληθυσμό. Η έλευση της στην Αθήνα θυμίζει το θεατρικό έργο του Φρίντριχ Ντίρενματ «Η επίσκεψη της γηραιάς κυρίας». Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται, ως γνωστό, μια πάμπλουτη χήρα, που επιστρέφει σε βαθειά γηρατειά στη γενέτειρά της, κάπου στην Ελβετία, για να πάρει εκδίκηση εναντίον του πρώην ερωμένου της με «εκτελεστές» τους πρώην συμπολίτες της, που διαφθείρει προς το σκοπό αυτό με τεράστια χρηματικά ποσά. Με τη διαφορά, ότι στην τρέχουσα ελληνική τραγωδία έχουν αντιστραφεί οι ρόλοι: Η κ. Μέρκελ δεν είναι γηραιά, αλλά θαλερή και κραταιά, η «εκδίκησή» της στρέφεται εναντίον της μάζας των ελλήνων πολιτών και το «εκτελεστικό απόσπασμα» γι αυτό είναι μια χούφτα πολιτικών με επικεφαλής την κυβέρνηση Σαμαρά.
Η παρομοίωση αυτή έχει βέβαια καθαρά φιλολογικό χαρακτήρα, όχι πολιτικό. Ο τελευταίος θα πρέπει να οριστεί με τα καινούρια δεδομένα, ότι τα τετριμμένα παλιά. Όσοι πάντως χαρακτηρίζουν τη σημερινή Γερμανία Δ΄Ράιχ και την κ.Μέρκελ και τους συμπατριώτες της ναζί έχουν απόλυτα άδικο. Οι διαδηλωτές, που χρησιμοποιούν τέτοιους όρους, δεν ξέρουν απλώς τι λένε, οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί, που τους τις υποβάλουν, δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Και αυτό σε δυο επίπεδα: Οι Γερμανοί, σε αντίθεση με τους Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, είναι μεταπολεμικά ο πιο ειρηνικός λαός της Ευρώπης. Και ο λιγότερο εθνικιστικός.
Ο εθνικισμός τους εξαντλείται «στον πατριωτισμό της μπάλας», στην υποστήριξη δηλαδή της εθνικής ποδοσφαιρικής τους ομάδας. Πιο πέρα δεν πάει. Ένας πολιτικός τους, που θα βάλει στο στόμα του φράσεις, όπως γερμανική ράτσα, ή φυλή (κάτι που για μας, ή άλλους Ευρωπαίους θεωρείται ακόμα εντελώς φυσιολογικοί) θα εξαφανιστεί αμέσως από τη δημοσιότητα. Η γερμανική κοινωνία και το πολιτικό κατεστημένο θα τον αποβάλουν ως μίασμα. Επόμενο έτσι, η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών να απορρίπτει τη συμμετοχή σε πολέμους των «σύμμαχων», όπως στο Ιράκ, ή τη Λιβύη. Με αποτέλεσμα, να αναγκάζει και την εκάστοτε γερμανική κυβέρνηση, να απόσχει από αυτούς. Το γεγονός, ότι οι ίδιες αυτές κυβερνήσεις συνέπραξαν στον πόλεμο κατά της πρώην Γιουγκοσλαβίας και του Αφγανιστάν, έγινε παρά τη θέλησή τους.
Οι «Γερμανοί», ως λαός, δεν ευθύνονται λοιπόν γι αυτό. Όπως και δεν ευθύνονται για την σχεδόν ρατσιστική καμπάνια που έχουν εξαπολύσει κατά των Ελλήνων τα τρία τελευταία χρόνια, λόγω της κρίσης, τα λαϊκίστικά μέσα ενημέρωσης, όπως η “Bild-Zeitung». Το γεγονός, ότι πολλοί από αυτούς παρασύρονται και αναμασούν αυτά που τους λένε, είναι κακό για τους ίδιους - και ακόμα φυσικά χειρότερο για μας.
Αλλά και οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ, για να έρθουμε στο δεύτερο επίπεδο, δεν είναι σαν αυτές που ξέραμε προπολεμικά. Ο μιλιταρισμός και ο ηγεμονισμός, που απέβλεπε στην κατάκτηση «ζωτικού χώρου», έχουν εξαφανιστεί από το ρεπερτόριό τους. Οι ελίτ έχουν εκσυγχρονιστεί. Και με το εγχείρημα της ενωμένης Ευρώπης επιχειρούν να επιβάλουν τα συμφέροντά τους σε ένα μονίμως ειρηνικό πλαίσιο.
Εκσυγχρονισμός δεν σημαίνει όμως αναγκαστικά «εκπολιτισμός», ή «εξανθρωπισμός». Η γερμανική πολιτική συνεχίζει να στηρίζεται σε στυγνά συμφέροντα. Μόνο που αυτά δεν επιβάλλονται πλέον με τη δύναμη των όπλων, αλλά των εμπορευμάτων και, πρόσφατα, των δανείων. Και με μια ηγεμονική συμπεριφορά δηλαδή, που δεν αποβλέπει στην κατάκτηση εδαφών, αλλά αγορών. Γι αυτό και κάθε σύγκριση της σημερινής Γερμανία με το Γ΄ Ράιχ, ή η αναγωγή της σε Δ΄Ράιχ, είναι πλήρης παραλογισμός. Η κ.Μέρκελ υπηρετεί όχι ιστορικά φαντάσματα, αλλά μια νέα, ανείδωτη μέχρι τώρα, τάξη πραγμάτων.
Η νέα αυτή τάξη δεν οδηγεί σε μια «γερμανική Ευρώπη» με την κλασική έννοια του όρου, δηλαδή στην επιβολή ενός κράτους επί άλλων. Πρόκειται, αντίθετα, για την διασυνοριακή επικράτηση ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής, που ναι μεν είναι made in Germany, συμφέρει και υποστηρίζεται όμως από όλο το συντηρητικό κατεστημένο της Βόρειας Ευρώπης. Ο πραγματικός ηγεμόνας είναι τα κολοσσιαία τραπεζικά ιδρύματα, όπως η Deutsche Bank, και τα hedge fonds, που ουσιαστικά δεν έχουν πατρίδα. Η κ.Μέρκελ, χωρίς να ξεχνά και τα στενά γερμανικά συμφέροντα, τα υπηρετεί με αφοσίωση. Και αυτή ακριβώς τη διπλή υπηρεσία θα εκτελέσει και κατά τη σημερινή της επίσκεψη στην Αθήνα.
Πηγή : tovima.gr
