Όσοι είδαν το «Λινκολν» με τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, θα πρόσεξαν ίσως τη σύγκρουση του με ένα από τα πιο ριζοσπαστικά μέλη της παράταξης του, τον Θαδδαίο Στίβενς, υπέρμαχο όχι μόνο της κατάργησης της δουλείας, αλλά και της άμεσης απόδοσης όλων των πολιτικών δικαιωμάτων στους νέγρους. Σε μια από τις συγκρούσεις τους ο Λίνκολν υποστηρίζει ότι και οι δύο συμφωνούν ότι η κοινή πυξίδα τους δείχνει το βορρά, την πλήρη δηλαδή πολιτική και κοινωνική απελευθέρωση των νέγρων, όμως ο δρόμος αυτός είναι γεμάτος εμπόδια. Αν επιμένεις, του λέει να ακολουθείς το δρόμο αυτό χωρίς καμιά παρέκκλιση, θα διαπιστώσεις ότι μπορεί να βρεθείς σε βάλτους, γκρεμούς, ερήμους, από τις οποίες είναι πολύ πιθανό να μην καταφέρεις να βγεις ποτέ. Άρα για να φτάσουμε στο τέρμα του δρόμου είναι πολλές φορές αναγκαία μια ελικοειδής πορεία, που μπορεί να καθυστερεί τον τελικό προορισμό, αλλά στο τέλος όμως καταφέρνει να τον φτάσει... Με λίγα λόγια, αυτό που λέει ο Λίνκολν, είναι ότι στην πολιτική είναι πολλές φορές αναγκαίοι οι προσωρινοί συμβιβασμοί, η συνεννόηση, για να ξεπεράσουμε τους σκοπέλους και να οδηγηθούμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Μια διαδικασία που δυστυχώς στη χώρα μας, θεωρείται περίπου προδοσία... Ξέρουν πολύ καλά όλες οι πολιτικές δυνάμεις ότι μπορεί να απομακρυνθήκαμε για λίγο από το γκρεμό, αλλά αυτός εξακολουθεί να βρίσκεται μπροστά μας, αν δεν καταφέρουν να συμφωνήσουν σε μερικές αυτονόητες αλλαγές. Ξέρουν πολύ καλά ότι ακόμα και η πολύφερνη επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, για να γίνουν πιο ήπια τα δυσβάστακτα μέτρα που ισοπεδώνουν τους πολίτες αλλά και την οικονομία,θα μπορούσε να επιτευχθεί πιο εύκολα,αν υπήρχε μια ελάχιστη συναίνεση για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Όμως προτιμούν μια εξοντωτική, πολωτική αντιπαράθεση, παρά το διάλογο, τη συζήτηση, το συμβιβασμό. Προτιμούν οι μεν να κατηγορούν τους άλλους ως κοινοβουλευτική χούντα, ως άκρα δεξιά και δεν ξέρω τι άλλο και οι δε να εφαρμόζουν μια πολιτική πυγμής, νόμου και τάξης με ακραίες πολλές φορές συνέπειες,παρά να αναζητήσουν ένα ελάχιστο κοινό παρανομαστή συναίνεσης...
Ενώ όλοι θέλουν, υποτίθεται να μας βγάλουν από την κρίση, να ανοίξουν ένα δρόμο για ανάπτυξη, αδυνατούν να συνεννοηθούν ακόμα και για το απλούστερο θέμα. Επιμένουν οι μεν να στηρίζουν οποιαδήποτε κινητοποίηση, αδιαφορώντας για τις όποιες κοινωνικές συνέπειες και οι δε να αντιδρούν με το μόνο τρόπο που ξέρουν, την επιβολή ακραίων μέτρων όπως είναι η επιστράτευση.Μόνο που έτσι δεν πάμε πουθενά. Μια ήδη διχασμένη και απογοητευμένη κοινωνία, γυρνά όλο και πιο πολύ την πλάτη της στην πολιτική και στρέφεται σε όλο και πιο ακραίες και πολλές φορές βίαιες αντιδράσεις. Και ένα βαθύτατα τραυματισμένο και αποδιαρθρωμένο πολιτικό σύστημα, βουλιάζει όλο και περισσότερο στην ανυποληψία και την αδιαφορία... Γιατί δυστυχώς δεν είναι εύκολο να βρεθούν Λίνκολν σήμερα ,που να βάζουν πάνω από το προσωπικό και μικροκομματικό, το γενικότερο συμφέρον... Και εδώ που τα λέμε ακόμα και ο Λίνκολν πλήρωσε με τη ζωή του, την τόλμη και την αποφασιστικότητα του...
Πηγή : tovima.gr
