Άρθρο του Τάκη Μίχα
Άλλη μια φορά στις γιορτές «φάγαμε του σκασμού». Άλλη μια φορά παραβήκαμε τις υποσχέσεις που δώσαμε στους εαυτούς μας ότι αυτή την φορά δεν θα πλησιάζαμε τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες. Όμως όπως όλοι μας γνωρίζουμε πολλές φορές το τι υποσχόμαστε και το τι προγραμματίζουμε έχουν ελάχιστη σημασία. Ο οδηγός μας δεν είναι οι ορθολογικές επιλογές μας αλλά οι οδηγίες ενός λογισμικού του εγκεφάλου μας το οποίο διαμορφώθηκε στα εκατοντάδες χιλιάδες έτη της ανθρώπινης εξέλιξης. Εδώ βρίσκεται και το πρόβλημα της λαιμαργίας. Η διάθεσή μας να φάμε μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο και η ταυτόχρονη αδυναμία μας να ελέγξουμε την όρεξή μας δεν αποτελούν προσωπικές ιδιαιτερότητες αλλά αντανακλούν ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης εξέλιξης. Αποτελούν μέρος της εξελικτικής ιστορίας.
Ας πάμε διακόσια πενήντα χιλιάδες χρόνια πίσω, τότε που οι πρόγονοί μας Homo Sapiens ζούσαν στη σαβάνα της Αφρικής και τρέφονταν κυρίως από το κυνήγι και τη συλλογή καρπών. Από το πρωί που θα ξυπνούσαν μέχρι το βράδυ που θα έπεφταν για ύπνο, δύο ήταν οι μεγαλύτερες έγνοιες τους. Πώς θα βρουν τροφή και πώς θα αποφύγουν όλους τους θανάσιμους κινδύνους που ελλόχευαν σε κάθε βήμα τους. Οι πρόγονοί μας αντιμετώπιζαν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα το οποίο οι περισσότεροι από εμάς δεν αντιμετωπίζουμε σήμερα: Τη διατροφική αβεβαιότητα. Δεν μπορούσαν να προβλέψουν τις μελλοντικές πηγές τροφής τους. Σήμερα οι κυνηγοί μπορεί να σκότωναν ένα μεγάλο θήραμα το οποίο θα έφτανε για όλη την ομάδα. Όμως δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι αύριο ή τη μεθεπόμενη θα είχαν την ίδια επιτυχία στο κυνήγι τους. Θα μπορούσε να περάσει μια εβδομάδα προτού σκοτώσουν ένα άλλο θήραμα. Ούτε είχαν τις δυνατότητες τότε να συντηρήσουν το κρέας, αυτή την πολύτιμη πηγή πρωτεΐνης. Άρα η λογική στρατηγική επιβίωσης από τη σκοπιά τους ήταν να φάνε «μέχρι σκασμού» ελπίζοντας ότι θα επιβίωναν μέχρι το επόμενο γεύμα τους το οποίο ήταν άγνωστο πότε θα εμφανιζόταν. Εδώ λοιπόν, στις στρατηγικές που επέτρεψαν στους προγόνους μας να επιβιώσουν για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια θα πρέπει κανείς να αναζητήσει τις ρίζες της λαιμαργίας και της αδυναμίας αυτοελέγχου στο φαγητό των απογόνων τους.
Σήμερα παρά το γεγονός ότι εμείς -ακόμα και με την σημερινή κρίση – δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της διατροφικής αβεβαιότητας, συνεχίζουμε να τρώμε και να συμπεριφερόμαστε όπως ακριβώς οι πρόγονοί μας. Στο βαθμό που η ανθρώπινη εξέλιξη αφορά αλλαγές στην ανατομία και στη συμπεριφορά που λαμβάνουν χώρα με αργό ρυθμό και απαιτούν χιλιάδες γενιές, οι υπάρχοντες ανά πάσα στιγμή άνθρωποι έχουν σχεδιασθεί για το προηγούμενο περιβάλλον. Το κρανίο του ανθρώπου της σύγχρονης εποχής φιλοξενεί έναν εγκέφαλο της Παλαιολιθικής Εποχής. Αυτό εξηγεί και για τη συνήθεια μας να τρώμε «του σκασμού». Ήταν λειτουργική στο περιβάλλον της διατροφικής αβεβαιότητας εποχής, όμως δεν είναι στο σύγχρονο περιβάλλον.
Γι’ αυτό ό,τι και να γίνει δεν θα μπορέσουμε να αρνηθούμε τον πειρασμό να πάρουμε άλλη μια κουταλιά γέμιση και λίγες ακόμη πατατούλες.
Ας πάμε διακόσια πενήντα χιλιάδες χρόνια πίσω, τότε που οι πρόγονοί μας Homo Sapiens ζούσαν στη σαβάνα της Αφρικής και τρέφονταν κυρίως από το κυνήγι και τη συλλογή καρπών. Από το πρωί που θα ξυπνούσαν μέχρι το βράδυ που θα έπεφταν για ύπνο, δύο ήταν οι μεγαλύτερες έγνοιες τους. Πώς θα βρουν τροφή και πώς θα αποφύγουν όλους τους θανάσιμους κινδύνους που ελλόχευαν σε κάθε βήμα τους. Οι πρόγονοί μας αντιμετώπιζαν ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα το οποίο οι περισσότεροι από εμάς δεν αντιμετωπίζουμε σήμερα: Τη διατροφική αβεβαιότητα. Δεν μπορούσαν να προβλέψουν τις μελλοντικές πηγές τροφής τους. Σήμερα οι κυνηγοί μπορεί να σκότωναν ένα μεγάλο θήραμα το οποίο θα έφτανε για όλη την ομάδα. Όμως δεν ήταν καθόλου σίγουρο ότι αύριο ή τη μεθεπόμενη θα είχαν την ίδια επιτυχία στο κυνήγι τους. Θα μπορούσε να περάσει μια εβδομάδα προτού σκοτώσουν ένα άλλο θήραμα. Ούτε είχαν τις δυνατότητες τότε να συντηρήσουν το κρέας, αυτή την πολύτιμη πηγή πρωτεΐνης. Άρα η λογική στρατηγική επιβίωσης από τη σκοπιά τους ήταν να φάνε «μέχρι σκασμού» ελπίζοντας ότι θα επιβίωναν μέχρι το επόμενο γεύμα τους το οποίο ήταν άγνωστο πότε θα εμφανιζόταν. Εδώ λοιπόν, στις στρατηγικές που επέτρεψαν στους προγόνους μας να επιβιώσουν για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια θα πρέπει κανείς να αναζητήσει τις ρίζες της λαιμαργίας και της αδυναμίας αυτοελέγχου στο φαγητό των απογόνων τους.
Σήμερα παρά το γεγονός ότι εμείς -ακόμα και με την σημερινή κρίση – δεν αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα της διατροφικής αβεβαιότητας, συνεχίζουμε να τρώμε και να συμπεριφερόμαστε όπως ακριβώς οι πρόγονοί μας. Στο βαθμό που η ανθρώπινη εξέλιξη αφορά αλλαγές στην ανατομία και στη συμπεριφορά που λαμβάνουν χώρα με αργό ρυθμό και απαιτούν χιλιάδες γενιές, οι υπάρχοντες ανά πάσα στιγμή άνθρωποι έχουν σχεδιασθεί για το προηγούμενο περιβάλλον. Το κρανίο του ανθρώπου της σύγχρονης εποχής φιλοξενεί έναν εγκέφαλο της Παλαιολιθικής Εποχής. Αυτό εξηγεί και για τη συνήθεια μας να τρώμε «του σκασμού». Ήταν λειτουργική στο περιβάλλον της διατροφικής αβεβαιότητας εποχής, όμως δεν είναι στο σύγχρονο περιβάλλον.
Γι’ αυτό ό,τι και να γίνει δεν θα μπορέσουμε να αρνηθούμε τον πειρασμό να πάρουμε άλλη μια κουταλιά γέμιση και λίγες ακόμη πατατούλες.
Πηγή : protagon.gr
