Από την πρώτη στιγμή που η Ελλάδα οδηγήθηκε σε διεθνή οικονομικό έλεγχο, με τα ακατανόητα νταλαβέρια του Γ. Παπανδρέου με τον πανάθλιο Ντομινίκ Στρος Καν, υιοθετήθηκε μια προπαγανδιστική μπαρούφα: ότι τα ζόρια που επιβλήθηκαν στον μέσο Έλληνα για τη «σωτηρία» της οικονομίας, είχαν ημερομηνία λήξης. Όλοι θυμούνται τον Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου να διαβεβαιώνουν ότι το Μνημόνιο δεν θα είχε διάρκεια πάνω από δυο χρόνια και την άνοιξη του 2012 η Ελλάδα θα ήταν έξω από το κάδρο της κρίσης.
Αυτή η τακτική συνεχίστηκε έκτοτε από όλους τους Πρωθυπουργούς και όλους τους υπουργούς Οικονομικών. Η λιτότητα θα ήταν προσωρινή, χάρη στην επιτυχημένη διαπραγμάτευση που έκαναν οι ίδιοι.
Αυτά δεν ήταν παρά φτηνά επικοινωνιακά κόλπα. Τα οποία συνεχίζουν και σήμερα ο Σαμαράς με τον Στουρνάρα, υποσχόμενοι, ιδίως ο πρώτος, ότι τα μέτρα που παζαρεύουν αυτή την περίοδο με τη τρόικα θα είναι τα τελευταία. Και ότι σε δυο χρονάκια ο ελληνικός λαός θα ανασάνει. Φυσικά τίποτε από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Αλλά σε δυο χρόνια ποιος ζει και ποιος πεθαίνει.
Αν το δούμε από μια άλλη σκοπιά το μεγαλύτερο έλλειμμα της χώρας δεν είναι το δημοσιονομικό. Είναι το έλλειμμα αλήθειας. Αυτό οφείλεται στο έλλειμμα θάρρους που διακρίνει την πολιτική ηγεσία. Αντί να παραδεχτούν ότι τα πράγματα θέλουν χρόνο για να ξαναφτιάξουν –και αν φτιάξουν- προτιμούν να πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Προφανώς για να μην αναλάβουν την ευθύνη τους για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα πράγματα. Αλλά κάτω από το γυαλιστερό σελοφάν με το οποίο περιτυλίγουν τις αποφάσεις τους, υπάρχει πάντα η ίδια ζοφερή πραγματικότητα...
Η κατάσταση επιδεινώνεται όταν την φτιασιδώνουν για να κάνουν τους επιτυχημένους, τους ικανούς διαπραγματευτές και τους σωτήρες. Αλλά καμία οικονομία δεν μπορεί να σωθεί ερήμην του πληθυσμού. Ή πολύ χειρότερα με τον πληθυσμό σε μόνιμη παραπληροφόρηση. Άλλωστε αυτή η τακτική είχε ως τώρα ένα αποτέλεσμα χειρότερο και από τη λιτότητα: την συλλογική άγνοια κινδύνου.
Έβαλε τον κόσμο στον ύπνο, αντί να τον κρατήσει σε εγρήγορση και να τον κινητοποιήσει για να συμβάλει πρακτικά ο καθένας στην έξοδο από την κρίση. Καθησύχαζε με το κατασκεύασμα της προσωρινότητας και των λύσεων που τάχα υπήρχαν, μέσω της πολιτικής που επέλεγαν. Όταν λες στον άλλον ότι η κρίση είναι μια παρένθεση και σύντομα θα αποκαταστηθεί το προγενέστερο στάδιο της ζωής του, του ρίχνεις στάχτη στα μάτια.
Ό,τι και αν λέει αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση, ημερομηνία λήξης στη λιτότητα δεν υπάρχει, γιατί δεν υπάρχει ορίζοντας εξόδου από την κρίση. Περισσότερο πιθανή είναι η επιδείνωση. Αλλά αυτός ο ορίζοντας δεν προκύπτει από μόνος του για έναν λαό: τον δημιουργεί ο ίδιος -για να έχει και την ευθύνη ο ιδιος.
Πέρα από μέτρα και προγράμματα επί χάρτου, μόνο όταν οι πολίτες καταλάβουν πραγματικά τι συμβαίνει στην ελληνική οικονομία και την ελληνική διοίκηση- και γιατί συμβαίνει, άρα κάποιοι θα πληρώσουν- θα αποκτήσουν κουλτούρα επιστράτευσης. Όταν δεν ξέρεις ότι ο εχθρός δεν νικήθηκε, δεν έχεις κανένα λόγο να ψάξεις για το όπλο σου. Και όταν δεν σου λένε ότι βρίσκεσαι σε ναρκοπέδιο- επειδή οι ίδιοι το δημιούργησαν – αργά ή γρήγορα θα πατήσεις τη νάρκη και τότε η μόνη δυνατή εξέλιξη θα είναι να ανατιναχτείς. Συνεπώς αν υπάρχει ένας δρόμος διαφυγής από την κόλαση του μέλλοντος μας, αυτός ο δρόμος αρχίζει από την αλήθεια. Τα υπόλοιπα θα έλθουν μόνα τους.
Πηγή : protagon.gr
