Και τι έγινε που κλειστήκαμε λόγω κορωνοϊού; Χάσαμε τις κοινωνικές επαφές μας ωρύονται οι περισσότεροι!!! Ποιες όμως, αυτές που είχαν βάθρο τον εγωισμό και σημαία υψωμένη πώς να περάσουμε καλύτερα αδιαφορώντας για τον Άλλο; Χάσαμε τη βολή μας, το ραχάτι μας; Μα η μετανεωτερική λαίλαπα τα πήρε όλα και τα …….σήκωσε. Και κλαίμε υποκριτικά στα συντρίμμια αναζητώντας την αιτία. Αιδώς Αργείοι!!!
Όταν καμία αξιακή σταθερά δεν έμεινε όρθια μη δακρύζετε πάνω στα ερείπια. Το επιδιώξατε και το πετύχατε. Αποστασιοποίηση, απομόνωση, μοναξιά!!! Άλλωστε μέσα από τον Κυνόδοντα ακολουθώντας την πεπατημένη φαίνεται να ξεθεμελιώνεται σαδιστικά η οικογένεια μέχρι διαστροφής!!!
Κερδίσαμε την ασφάλεια μας; Ως ατομικό κατόρθωμα ναι, ως συλλογικό αμφισβητείται, γιατί κάθε άλλο παρά αλληλεγγύη και αυτοθυσία καταδεικνύει. Τι θα κάναμε αν χρειαζόταν να δώσουμε χέρι βοήθειας, όπως οι γιατροί και οι νοσηλευτές της πρώτης γραμμής;
Εάν διαβάσουμε προσεκτικά τα ευρήματα μελετών γύρω από τον αναγκαστικό εγκλεισμό, διαπιστώνουμε σημαντικές ψυχικές επιπτώσεις όπως σύγχυση, θυμό, πανικό και μετατραυματική διαταραχή του στρες. Σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα γίνονται πιο έντονα ο φόβος μην νοσήσει κάποιος, η απογοήτευση, η πλήξη, η ανεπάρκεια της σωστής πληροφόρησης, η αγωνία για την οικονομική απώλεια και το κοινωνικό στίγμα. Τουλάχιστο επανήλθε στο προσκήνιο ο σεβασμός στο λοιδορούμενο σύστημα υγείας και ο σεβασμός για την τρίτη ηλικία.
Τέλος ένα από τα βασικότερα θετικά είναι να δούμε αυτή τη δυσκολία ως μία πρόκληση σε ένα ταξίδι αυτογνωσίας, ωριμότητας, προσωπικής και συναισθηματικής ανάπτυξης. Να επαναξιολογήσουμε, να αναθεωρήσουμε, και ίσως και να εκτιμήσουμε αυτά που μέχρι τώρα είχαμε ως δεδομένα και αυτονόητα και δεν τους δίναμε μεγάλη σημασία. Η αίσθηση εγγύτητας για τους κοντινούς μας ανθρώπους, η επαφή με τον εαυτό μας και τις βαθύτερες ανάγκες μας, μπορεί να αποτελέσουν την αφετηρία για την απόκτηση μιας καλύτερης οπτικής για την ζωή μας. Αλλά στην Ελλάδα το θαύμα κρατάει μία μέρα!!!
